Εργατικός Αγώνας

Κοινή εξωτερική πολιτική από όλα τα κόμματα ισοδυναμεί με απόλυτη υποταγή στον ιμπεριαλισμό

Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.

Όσο εντείνονται οι προετοιμασίες και πλησιάζει ο χρόνος να δώσουν λύση στο κυπριακό η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση και οι εταίροι αμερικανοί και ευρωπαίοι, αλλά και στα ζητήματα των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο τόσο το ιδεολογικό και πολιτικό μασάζ στον ελληνικό λαό και σε όσες πολιτικές δυνάμεις εκφράζουν προβληματισμούς εντείνεται και συνοδεύεται από απειλές για χρήση βίας και φυσικά θα ενταθεί πολύ περισσότερο το επόμενο διάστημα.

Μόνιμο μοτίβο αρκετά χρόνια τώρα είναι ότι η Τουρκία διαμορφώνει εξωτερική πολιτική με πάγια χαρακτηριστικά, επιδιώξεις και στόχους που στηρίζονται στα εθνικά συμφέροντά της, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις, για αυτό και έχει επιτυχημένη διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων της. Αντίθετα η Ελλάδα δεν έχει σταθερά στο επίκεντρο τα εθνικά συμφέροντά της ούτε πάγια εξωτερική πολιτική και αυτό είναι η αχίλλειος πτέρνα της. Καιρός είναι οι πολιτικές δυνάμεις να ομονοήσουν και να συνεργαστούν. Αυτό είναι το επιχείρημα.

Καταρχήν όσο κι αν έχει μία ορισμένη σημασία η σύμπνοια των πολιτικών δυνάμεων για την επιτυχία μιας πολιτικής αν αυτή δεν στηρίζεται σε αντικειμενικά δεδομένα μεταξύ αυτών στη στρατιωτική δύναμη σε πολιτικές και διπλωματικές δυνατότητες και κυρίως στον τομέα της οικονομίας, αν δεν είναι δίκαιη και δεν στηρίζεται στις ανάλογες συμμαχίες, ιδιαίτερα αν πρόκειται για μικρότερα κράτη, δεν πρόκειται να έχει επιτυχία.

Τι σημαίνει όμως χάραξη κοινής εξωτερικής πολιτικής στην Ελλάδα σήμερα και σε ποιες βάσεις αυτή θα τεθεί;

Πέρα από τα φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που υποτίθεται ότι εφάρμοζε με όλες τις χώρες και ιδίως τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μία τέτοια πολιτική δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Η τεράστια όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, ιδιαίτερα στην περίοδο που διανύουμε, κάτι τέτοιο το καθιστούν απαγορευτικό. Πώς μπορεί να υπηρετηθούν αρμονικά τα ριζικά αντίθετα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ρωσίας στην περιοχή μας; Πώς θα βολευτούν οι διεκδικήσεις της Τουρκίας σε αυτό το πλαίσιο; Η αντίθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Ρωσία αλλά και με τις Ηνωμένες Πολιτείες και κάπου εκεί να χωρέσει ο ρόλος της Κίνας στην περιοχή με την Ελλάδα πύλη εισόδου της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά τα αντίθετα συμφέροντα Κίνας και ΗΠΑ;

Το κυριότερο πώς θα συμβιβαστούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για Ειρήνη και εθνική ανεξαρτησία με τους στόχους των αμερικανονατοϊκών;

Η κρίση των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας που έφτασε ως τις απελάσεις διπλωματών από την Ελλάδα κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ και η αντίστοιχη απάντηση με ανάλογο μέτρο της Ρωσίας είναι χαρακτηριστική.

Κοινή εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα σήμερα σημαίνει πλήρη στήριξη της αμερικανικής πολιτικής πολύ περισσότερο από ότι μέχρι τώρα. Να αναγκαστούν τα αστικά κόμματα να μειώσουν τις διαφωνίες τους γύρω από τα ζητήματα αυτά, να τις κρατήσουν σε ένα πολύ χαμηλότερο επίπεδο. Ούτε καν η στάση της ΝΔ σχετικά με το ονοματολογικό της Βόρειας Μακεδονίας που, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιούσε την πολιτική που χάραξε η ίδια τη δεκαετία του 2000, αυτή κατάγγελλε τη συμφωνία και σήμερα τη στηρίζει και μάλιστα ζητά την πειθάρχηση όλων γύρω από αυτή. Δηλαδή παιχνίδια τακτικής σε ένα τέτοιο επίπεδο δεν θα είναι αποδεκτά.

Αυτό σημαίνει πλήρη στοίχιση των πολιτικών δυνάμεων γύρω από τις απαιτήσεις των πολυεθνικών, της ελληνικής κυβέρνησης και κυρίως των ιμπεριαλιστών συμμάχων. Στην περίπτωση της Τουρκίας η ενιαία εξωτερική πολιτική σημαίνει όλα τα κόμματα να συσπειρωθούν γύρω από τα αναθεωρητικά σχέδια του τουρκικού κεφαλαίου και τη διεκδίκηση αναβαθμισμένου ρόλου του στους ενεργειακούς πόρους της ανατολικής Μεσογείου και την αναβάθμιση της γεωστρατηγικής επιρροής της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, ως την απόσπαση εδαφών από άλλες χώρες, όπως επιτάσσουν τα «σύνορα της καρδιάς μας». Στην περίπτωση της Ελλάδας σημαίνει πειθάρχηση όλων των κομμάτων στο στόχο των πολυεθνικών για διαμοιρασμό μεταξύ τους και εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της ανατολικής Μεσογείου, την απόλυτη κυριαρχία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή και την εκδίωξη της Ρωσίας, την κάμψη κάθε αντίσταση στον ιμπεριαλισμό με την ελπίδα για κάποια ψίχουλα οικονομικά και ανάθεση της ασφαλείας της χώρας στους Αμερικανούς.

Είναι προφανές ότι μία τέτοια απαίτηση για ενιαία εξωτερική πολιτική δεν απευθύνεται στην αριστερά. Η αριστερά κρατούσε πάντα μία στάση αντιιμπεριαλιστική, στάση υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και της ακεραιότητας της χώρας και αυτό θα συμβεί και σήμερα, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα σημάνει απόλυτη απαξίωση, πραγματική διάλυση της.

Η αριστερά και ιδιαίτερα η κομμουνιστική αριστερά πρέπει να μελετήσει συγκεκριμένα τις εξελίξεις και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα στην περιοχή και να χαράξει τη δράση της. Είναι διαφορετικό ζήτημα να απειληθεί το έδαφος της χώρας, η ακεραιότητα της, σε μία τέτοια περίπτωση είναι καθήκον η υπεράσπιση της και εντελώς διαφορετικό ζήτημα η υποστήριξη των συμφερόντων των πολυεθνικών της ενέργειας και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, οι συμμαχίες με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ που εκ των πραγμάτων έχουν χαρακτήρα επιθετικό και εντελώς άδικο. Στην περίπτωση εμπλοκής στην Ανατολική Μεσόγειο μακριά από τη χώρα η αριστερά πρέπει να σταθεί αντιμέτωπη.

Είναι τεράστια αυταπάτη να αναθέτει η χώρα την υπεράσπιση της Ειρήνης και της ακεραιότητας της στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Ενώ μεγάλος αριθμός στρατιωτικών, πολιτικών στελεχών, μέσων μαζικής ενημέρωσης, μέχρι τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ τονίζουν ότι δεν πρέπει να περιμένει κανείς τίποτε από τους συμμάχους, αυτοί θα κινηθούν με τρόπο που απλά θα κατοχυρώνει τα συμφέροντα τους, τη δική τους «τάξη» και τίποτε περισσότερο. Η εξωτερική πολιτική της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης τα εναποθέτει όλα στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην υποτιθέμενη προστασία που εξασφαλίζουν στη χώρα οι συμμαχικές της σχέσεις.

Ήδη οι παραινέσεις και πιέσεις από τους εταίρους για την έναρξη νέων συνομιλιών για το κυπριακό και από ότι φαίνεται με τη συμφωνία Αναστασιάδη και ελληνικής κυβέρνησης εντείνονται και θα σημάνουν μία διευθέτηση του προβλήματος που καμία σχέση δεν θα έχει με μία δίκαιη λύση του, η οποία θα κατοχυρώνει την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της κυπριακής δημοκρατίας και αυτό θα είναι το προοίμιο για τη διευθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών διαφορών.

Σε κάθε περίπτωση η ανάπτυξη ενός μαζικού μαχητικού αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού κινήματος που θα διεκδικεί την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, τη διάλυση του άξονα Ισραήλ- Ελλάδας- Κύπρου- ΗΠΑ, που θα ορθώσει μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό και τον πόλεμο και θα συνενώνει ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις και θ’ αναπτύξει δράσης είναι πρώτιστο καθήκον.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας