Εργατικός Αγώνας

Τιμή και δόξα στους μαχητές του ΔΣΕ!

Με αφορμή τα 70 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου.

Γράφει ο Βασίλης Καλαματιανός.

Τέτοιες μέρες, τέλος Αυγούστου του 1949, μετά την ήττα στον Γράμμο και το Βίτσι, ο Δημοκρατικός Στρατός υποχώρησε στην Αλβανία. ‘Ετσι τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος 1946-1949.

Από την Κυριακή 18 Αυγούστου και στα 25 του μήνα το «ΒΗΜΑ» παρουσιάζει «ένθετα» βιβλία τα οποία σχετίζονται με το θέμα του εμφυλίου. Από την προβολή μιλά για «συγκλονιστική σειρά», άρα πρέπει να περιμένουμε και συνέχεια.

Τα δυο βιβλία που το «ΒΗΜΑ» παρουσίασε είναι:

  • «Το χρονικό μιας τραγωδίας 1945-1949» του Αλέκου Κουτσούκαλη
  • «Έγγραφα από τα Γιουγκοσλαβικά και Βουλγαρικά αρχεία» των Β. Κόντη και Σπ. Σφέτα.

Φυσικά, τα όσα αναφέρονται στα βιβλία αφορούν τους συγγραφείς. Η επιλογή όμως των βιβλίων αφορά την εφημερίδα.

Το βιβλίο του Κουτσούκαλη είναι μια πλήρης δυσφήμιση του ΔΣΕ. Το δε άλλο, με την αναφορά σε όσα έγγραφα βρήκαν, οι συγγραφείς επιχειρούν να οδηγήσουν τη σκέψη του αναγνώστη εκεί που θέλουν: στην «ανάμειξη Σοβιετικής Ένωσης, Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας» και μάλιστα με τρόπο που συμφέρει αυτές τις συγκεκριμένες χώρες.

Δεν γίνεται –και θεωρώ ότι δεν θα υπάρξει- αναφορά για το ρόλο και τις επιδιώξεις των Άγγλων και των Αμερικανών σχετικά με την έναρξη και τη λήξη του εμφύλιου.

Έχει σημασία να σημειωθεί ότι αν σήμερα όλοι –και το «ΒΗΜΑ»- μιλάνε για εμφύλιο πόλεμο και για Δημοκρατικό Στρατό, αυτό επιτεύχθηκε με την πάλη των αγωνιστών, του δημοκρατικού λαού μας, αλλά τέθηκε και σαν όρος από το ΚΚΕ, τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον ενιαίο Συνασπισμό για τη στήριξη της κυβέρνησης Τζανετάκη. Η νομοθέτηση που έγινε τότε αποτελεί δικαίωση και ιστορική αποκατάσταση.

Για σαράντα χρόνια το επίσημο κράτος, αλλά και οι στυλοβάτες του συστήματος δηλαδή το παρακράτος, μιλούσαν για ξενοκίνητο συμμοριτοπόλεμο, για συμμορίτες ΕΑΜοβούλγαρους και άλλα παρόμοια. Τα στρατοδικεία, οι δίκες, οι καταδίκες και εκτελέσεις, οι δολοφονίες, οι φυλακίσεις, η αστυνομοκρατία και τα χαρτιά κοινωνικών φρονημάτων, που ακολούθησαν τη λήξη του εμφυλίου, έχουν σημαδέψει τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων.

Τιμώντας τους αγωνιστές του ΔΣΕ, τα αντορτόπουλα που έπεσαν στις μάχες, που εκτελέσθηκαν και δολοφονήθηκαν, τις οικογένειες που μαυροφόρεσαν, αλλά και όλους όσους βοήθησαν το ΔΣΕ, θα παραθέσω ορισμένα σημεία από ένα μικρό βιβλίο του Δημήτρη Καστάνη που ήταν ένας από τους τελευταίους αντάρτες της Πελοποννήσου, όπως εκείνος τα αφηγείται:

 

Η επίθεση στις φυλακές της Σπάρτης

Από τον Αύγουστο του 1946 που άρχισε επίσημα ο ένοπλος αγώνας της Πελοποννήσου, ως το τέλος της χρονιάς αυτής ο Δημοκρατικός Στρατός πραγματοποίησε σχεδόν όλους τους στόχους του, οι οποίοι ήταν το χτύπημα και η διάλυση των Σταθμών Χωροφυλακής και ο αφοπλισμός των χιτών. Μετά την επιτυχία των στόχων αυτών, ιδιαίτερα στη Λακωνία, από τις αρχές του 1947 τέθηκαν νέοι στόχοι όπου από την έκβασή τους θα καθοριζόταν η παραπέρα πορεία του αγώνα μας.

Όπως ισχυρίζεται ο Γιώργος Κονταλώνης, ένας νέος στόχος που είχε προταθεί από τον Νίκο Μπελογιάννη προτού αναχωρήσει για τη Βόρεια Ελλάδα, ήταν το χτύπημα των φυλακών της Σπάρτης. Σκοπός ήταν, να απελευθερωθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι, για να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα των εφεδρειών. Οι οργανωμένες ομάδες των ανταρτών σ’ ολόκληρο τον Μωριά δεν έφταναν τους 150. Τη θέση του Νίκου Μπελογιάννη ανέλαβε ο μεγάλος ηγέτης και πολιτικός αρχηγός της Πελοποννήσου, Βαγγέλης Ρογκάκος. Ο Ρογκάκος μαζί με τα στρατιωτικά στελέχη, Πρεκεζέ, Κονταλώνη, Γιαννακούρα (Πέρδικας) κι άλλους συγκεντρώθηκαν στις 12 Φεβρουάριου στον Πάρνωνα, στο χωριό Τζίτζινα. Κανένας από τα κατώτερα στελέχη και τους αντάρτες δεν γνώριζε αυτή τη μυστική και αστραπιαία επιχείρηση. Γύρω στις 12.00 με 13.00 το μεσημέρι έγινε η διανομή συσσιτίου. Η συνολική δύναμη που θα έπαιρνε μέρος ήταν 120- 130 αντάρτες. Την επιχείρηση ανέλαβε σαν στρατιωτικός ο Γιώργος Κονταλώνης. Μετά το ·φαγητό έγινε συγκέντρωση. Μας μίλησε ο Βαγγέλης Ρογκάκος για τη σοβαρότητα της επιχείρησης τονίζοντάς μας ότι: «Ο αντικειμενικός σκοπός μας είναι να ελευθερώσουμε τους κρατουμένους των φυλακών, οι οποίοι κινδυνεύουν, με έναν όρο βέβαια, να μην προκαλέσουμε άλλες ζημιές στη Σπάρτη. Για να έχουμε επιτυχία, θα πρέπει ο καθένας να εκτελέσει την αποστολή του συνειδητά και αυστηρά στα πλαίσια της διαταγής». Αμέσως μετά έκανε καταμερισμό των δυνάμεων ανάλογα με τη σοβαρότητα της αποστολής. Ο Πέρδικας ανέλαβε να απομονώσει έναν λόχο στην επαγγελματική σχολή, διοικητής ήταν ο Ν. Παπανικολάου. Ο Πέρδικας διέθετε ελαφρύ οπλισμό και λίγα πυρομαχικά αλλά είχε άξιους και έμπειρους μαχητές. Ο Λεωνίδας Κωνστανταράκος με 30 αντάρτες ανέλαβε να απομονώσει τη διοίκηση Χωροφυλακής που είχε διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Μποκοβό. Ο Κώστας Μπασακίδης με τη διμοιρία του θα απασχολούσε τη δύναμη Στρατού στην Τρύπη. Η διμοιρία του Σαρρήγιαννη θα προσέβαλε τις κεντρικές φυλακές. Τα αδέλφια Σαράντος και Σταύρος Τράκας θα προσέβαλαν το παράρτημα των φυλακών που στέγαζε τους πολιτικούς κρατούμενους για την παράβαση του Γ Ψηφίσματος. Ο Τάκης Γεωργόπουλος θα απασχολούσε το φυλάκιο του Αγ. Σπυρίδωνα. Μαζί με τον Κωνστανταράκο ήταν κι ο αδελφός μου ο Χρήστος. Εγώ ανέλαβα με 15 αντάρτες να απομονώσω την ομάδα που φρουρούσε το εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής ΠΑΠΑΔΟΛΙΑ και να ανατινάξω τη γεννήτρια ρεύματος ώστε να προκληθεί σκοτάδι και πανικός στη φρουρά. Ο Γιώργος Κονταλώνης σαν υπεύθυνος της επιχείρησης με τις υπόλοιπες δυνάμεις ανέλαβε την απελευθέρωση των κρατουμένων. Η επιχείρηση θα άρχιζε στις 11 το βράδυ. Επειδή εγώ κι ο Πέρδικας καθυστερήσαμε στον Ευρώτα (είχε πολύ νερό και περάσαμε σχεδόν κολυμπώντας), η επιχείρηση άρχισε στις 11.15′. Αιχμαλωτίζοντας τον διοικητή Τριανταφυλλίδη και μερικούς φύλακες οι αντάρτες μπόρεσαν εύκολα να διαλύσουν τη φρουρά των φυλακίων. Μεσολάβησε λίγη καθυστέρηση μέχρι οι κρατούμενοι να πιστέψουν ότι είμαστε αντάρτες και ότι θέλαμε να τους απελευθερώσουμε και όχι χίτες που τους απειλούσαν καθημερινά ότι θα τους εκτελούσαν. Αμέσως μετά, οι σιδερόπορτες των φυλακών έσπασαν. Οι κρατούμενοι εγκαταλείποντας τα πράγματά τους στους θαλάμους άρπαξαν τα όπλα από τη φρουρά και όλοι μαζί άρρωστοι και ηλικιωμένοι ξεκίνησαν μαζί με τους αντάρτες για τον Πάρνωνα. Μετά από ολονυχτία πορεία έφτασαν στην ελεύθερη περιοχή των ανταρτών εξαντλημένοι αλλά ελεύθεροι. Πολλοί από τους κρατούμενους ήταν πάνω από δύο χρόνια φυλακή. Οι αντάρτες έμειναν στις θέσεις τους για 2 ώρες περίπου, για να εξασφαλίσουν την πορεία των κρατουμένων που διέφυγαν στον Πάρνωνα. Τα τμήματα είχαν διαταγή να συγκεντρωθούν στα Τζίτζινα. Συνολικά ελευθερώθηκαν 224 κρατούμενοι. Οι 162 ήταν υπόδικοι, λίγοι κατάδικοι και 621|ερίπου για εξορία. Από τους αντάρτες δεν σκοτώθηκε κανένας χάρη στη σωστή οργάνωση από τους Γ. Κονταλώνη και Β. Ρογκάκο αλλά βέβαια και από την αξιοθαύμαστη εμπειρία και δράση των ανταρτών. Από τη φρουρά των φυλακών σκοτώθηκαν δύο (ένας χωροφύλακας αν θυμάμαι καλά, ο Πετράκος κι ένας φύλακας, ο Παγκράτης). Από τον λόχο που αντιμετώπισε ο Πέρδικας στο Γυμνάσιο σκοτώθηκαν ο διοικητής λόχου Ν. Παπανικολάου και ένας στρατιώτης ο Θέος. Η απελευθέρωση των κρατουμένων Σπάρτης είχε μεγάλη στρατιωτική σημασία και διεθνή πολιτική απήχηση. Προκάλεσε μεγάλο πανικό και απογοήτευση στην τότε κυβέρνηση, η οποία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να πείσει την επιτροπή του Ο.Η.Ε. (η οποία κατά σύμπτωση βρισκόταν στην Αθήνα), ότι ο Δ.Σ.Ε ενισχυόταν από τις γειτονικές Βαλκανικές χώρες με έμψυχο και άψυχο υλικό και ότι αυτοί είναι οι υπαίτιοι για όλη την αναστάτωση στην Ελλάδα. Επίσης η επιτυχία της Σπάρτης έσπασε το ηθικό των παρακρατικών οργανώσεων που αλώνιζαν σ’ ολόκληρο τον Μωριά, κάνοντας ατιμίες, αίσχη και εγκλήματα. Οι χίτες υποχρεώθηκαν να συγκεντρωθούν στις κωμοπόλεις και στα μεγάλα κέντρα. Η απελευθέρωση των κρατουμένων έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση και στελέχωση του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου. Οι κρατούμενοι μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν επειδή ήταν δοκιμασμένοι και έμπειροι. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την πραγματικότητα όπως είναι και δύσκολο να πιστέψει κάποιος κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε αυτός ο ένδοξος Δημοκρατικός Στρατός ο οποίος ανάγκασε όλες τις παρακρατικές οργανώσεις και όλο το χαφιεδολόι, να διαλυθεί και να μαζευτεί στα κέντρα των πόλεων.

(…)

Στις 10/3/1947, το Συγκρότημα Ταϋγέτου παρατάχθηκε στην Κάμπροβα. Με τη νέα του σύνθεση, όλοι κατασυγκινημένοι, μέσα σε μια εορταστική ατμόσφαιρα, δώσαμε τον καθιερωμένο και τιμημένο όρκο του Αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με το σύνθημα: «ΟΛΟΙ ΣΓ ΑΡΜΑΤΑ. ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ».

Η ορκωμοσία ήταν μια μεγάλη μέρα για όλον τον αγωνιζόμενο λαό της περιοχής. Ήρθε όλος ο κόσμος που ήταν στη Λαγγάδα, καταδιωκόμενοι πολίτες οικογένειες ανταρτών και όλοι μαζί περήφανα, γιορτάσαμε αυτό το μεγάλο ιστορικό γεγονός.

 

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΑΑΑΔΑΣ

«Εγώ, παιδί του λαού της Ελλάδας και μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στα χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για να διώξω από τα χώματα της πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο κατακτητή. Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη Δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και την πρόοδο του λαού μου.

Ορκίζομαι να’ μαι καλός, γενναίος και πειθαρχικός στρατιώτης να εκτελώ όλες τις διαταγές των ανωτέρων μου, να τηρώ όλες τις διατάξεις του κανονισμού και να κρατώ τα μυστικά προς τον λαό, φορέας και εμψυχωτής στη λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση και να αποφεύγω κάθε πράξη που θα με εκθέτει και θα με ατιμάζει σαν άνθρωπο και σαν μαχητή.

Ιδανικό μου έχω τη λεύτερη και ισχυρή δημοκρατική Ελλάδα, την πρόοδο και την ευημερία του λαού. Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο μου και τη ζωή μου.

Αν ποτέ φανώ επίορκος και από κακή πρόθεση παραβώ τον όρκο μου, ας πέσει πάνω μου αμίληκτο το τιμωρό χέρι της πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του λαού μου».

 

Η σύνθεση του Συγκροτήματος Ανταρτών Ταϋγέτου τον Απρίλη του 1947

Α’ Δύναμη Συγκροτήματος

παρατακτή:                                                    120 αντάρτες

Δύναμη Πυράς:                                             15 οπλοπολυβόλα τύπου Μπρεν

                                                                       15 αυτόματα (Στάγιερ και Στεν)

                                                                       1 ατομικός όλμος

                                                                       75 ατομικά όπλα, τύπου Χάνσα

Β’ Διοίκηση του Συγκροτήματος:                   Στρατιωτικός, Γ. Κονταλώνης

                                                                       Πολιτικός, Αρ. Καμαρινός

                                                                      Καπετάνιος Σαράνπος Κυβέλος

Υπηρεσία Επιμελητείας:                               Γιάννης Παπαδόπουλος

Τμήμα Διαφώτισης:                                       Βασίλης Μανδηλάρης

Αξωμαπκός Πληροφοριών:                         Τηλέμαχος Συρράκος

Ομάδα Σαμποτέρ:                                        Χαρίλαος Κυβέλος

Διοίκηση 1ου Λόχου:                                   Στρατιωτικός Κώστας Ξυδέας

                                                                     Πολιτικός Χρηστός Μωράκος

                                                                      Καπετάνιος Βασίλης Σαμπατακάκης

Διοίκηση 2ου Λόχου:                                    Στρατιωτικός Θωμάς Λεουτσάκος

                                                                       Πολιτικός Βασίλης Μανδηλάρης

                                                                      Καπετάνιος Ηλίας Βρυώνης

Διμοιρίτες:                                                     Πέτρος Οικονόμου,

                                                                       Δημήτρης Καστάνης

                                                                      Μένης Πιερρουτσάκος,

                                                                       Δημήτρης Μπουραζάνης

                                                                       Κώστας Σταυρόπουλος

                                                                       Αντώνης Νικητάκης

                                                                       Ετεοκλής Δουμουλάκης

                                                                      Αντώνης Σαϊδάρης

Διοίκηση Πυροβολαρχίας:                          Στρατιωτικός Βασίλης Κρεμαστιώτης

                                                                      Πολιτικός Βασίλης Θανόπουλος

                                                                     Καπετάνιος, Γιώργης Βεργόπουλος

Καπετάνιοι Διμοιριών:                                Νίκος Σκουζέας, Σταύρος Μιχαλακάκος

                                                                     Πέτρος Καπελάκος, Γιάννης Παυλής,

                                                                     Παναγιώτης Αγαθίας,

                                                                     Κώστας Πετρούλας

                                                                     Παρασκευάς Ξεπαπαδέας,

                                                                     Δημήτρης Ξεροβάσιλας,

                                                                     Κλεομένης Λέκας

                                                                   Θανάσης Παπαδόπουλος

Ομαδάρχες:                                                Λεωνίδας Μωράκος, Πέτρος Σιδερέας,

                                                                     Κώστας Τσουμάκος,

                                                                     Παναγιώτης Ξυπόλυτος,

                                                                     Θωμάς Κουμπαράκος,

                                                                     Μιχάλης Μελετέας

                                                                     Γιάννης Μανιάτης, Φρ. Φαληρέας,

                                                                     Παναγιώτης Κουτουλέας, Θωμάς Ξυδέας,

                                                                      Ορέστης Οικονομάκος,

                                                                     Δημήτρης Λυκάκος,

                                                                     Γιώργος Κόνιαρης

                                                                    Γιώργης Οικονόμου,

                                                                     Κουλής Καράμπελας

                                                                     Γιάννης Διασάκος

                                                                    Κώστας Πετρούλας,

                                                                     Θόδωρος Ρουσόπουλος

 

 Στη συνέχεια του βιβλίου, ο Δημήτρης Καστάνης αναφέρει μια σειρά μάχες που έδωσε ο ΔΣΕ για να κρατάει δυνάμεις του αστικού στρατού στην Πελοπόννησο, ενάντια σε χίτικες τρομοκρατικές οργανώσεις για να διατηρεί στον έλεγχό του τα περάσματα από τον Ταΰγετο στον Πάρνωνα, το Μαίναλο και τα άλλα βουνά της Πελοποννήσου, για να έχει ελεύθερες περιοχές.

Ο αγώνας του ΔΣΕ σ’ αυτή την περιοχή ήταν αφάνταστα πιο δύσκολος για την προμήθεια όπλων, πυρομαχικών και εφοδίων, για τροφοδοσία. Και, στο τέλος, πιο δύσκολος και πιο σκληρός αφού δεν υπήρξε έξοδος διαφυγής.

Στην Πελοπόννησο ο ΔΣΕ είχε ουσιαστικά παύσει να δρα συγκροτημένα από την άνοιξη του 1949. Είχαν δημιουργηθεί μικρές ομάδες που κάποιες μπόρεσαν να υπάρξουν και μετά τον Αύγουστο. Μετά την ήττα στον Γράμμο και το Βίτσι τέλειωσαν και οι ελπίδες του για ανασύνταξη.

Ας δούμε μια περιγραφή του Δημήτρη Καστάνη:

 

Στις αρχές του Οκτώβρη πήγα στον Βόρειο Ταΰγετο και συναντήθηκα με τους αρχηγούς Γκιουζελη, Κονιαλώνη και τον Μάκη Μίχο. Ο Καμαρινός ο Θόδωρος Ρουσόπουλος και ο Πράττης είχαν φύγει από την ομάδα τους. Ο Πράττης μαζί με τον Γιώργο Μερεκούλια γλίτωσαν και ήρθαν στην Αθήνα. Ο Ρουσόπουλος σκοτώθηκε στον δρόμο και ο Καμαρινός πήγε στην Καλαμάτα και κρύφτηκε σε μια γιάφκα που του είχε εμπιστευτεί ο αρχηγός Γκιουζέλης. Εγώ πήγα στον Γκιουζέλη τα τελευταία τσιγάρα και άρβιλα και θυμάμαι ότι μου είπε τα εξής λόγια: “Καστανή εμείς φτάσαμε μέχρι εδώ, από εδώ και πέρα τον αγώνα θα τον συνεχίσουν αυτοί που μας πολεμάνε. Εμείς είτε σήμερα, είτε αύριο, είτε σ’ ένα μήνα, θα σκοτωθούμε”. Αποχαιρετηθήκαμε λέγοντας: “Καλό βόλι” και ο Κονταλώνης μου είπε τα εξής: “Μήτσο εμείς θα μείνουμε τελευταίοι και πρέπει να ορίσουμε σημεία συνάντησης” Έτσι, ορίσαμε ένα σημείο που θα αφήναμε σημείωμα και ένα σημείο στον ποταμό Ευρώτα, στα Μαύρα Λεύκα. Τον αποχαιρέτησα και χωρίσαμε με την προϋπόθεση ότι μετά από 15 μέρες θα ξαναγύριζα εκεί όπου τους άφησα, στη βρύση της Δημοκρατίας στο δάσος της Λουσίνας στον Βόρειο Ταΰγετο.

 

 Τα χρόνια που έχουν περάσει από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου έχουν γραφτεί πολλά για τους λόγους που οδήγησαν στην έναρξη του ένοπλου αγώνα όσο και για τις αιτίες της ήττας. Εκτιμήσεις από εχθρούς και φίλους, από το ΚΚΕ σε διαφορετικές περιόδους, με διαφορετικές ηγεσίες και εκτιμήσεις. Για ένα πράγμα δεν υπάρχει –και δεν μπορεί να υπάρξει- διαφορετική εκτίμηση: ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν δίκαιος, ηρωικός, πατριωτικός, ενάντια στην ξένη επέμβαση, τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση.

Έγιναν λάθη; Η εξέλιξη, η ήττα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αναμφισβήτητα έγιναν. Αν έγιναν λάθος εκτιμήσεις για την έναρξη, λάθη στην οργάνωση ή την διεύθυνση του αγώνα, είναι άλλο ζήτημα. Και είναι θεμιτό να υπάρχουν διαφορετικές γνώμες.

Ωστόσο, αυτό που οφείλει να αποκρούσει σήμερα το εργατικό, το κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα είναι ο ιδεολογικός αφοπλισμός και η υποταγή που επιδιώκουν η άρχουσα τάξη, ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση. Επιδιώκουν να αποκλείσουν με κάθε τρόπο τον ένοπλο αγώνα από την εργατική τάξη.

Προβάλλει ακόμα η ανάγκη συσπείρωσης των δυνάμεων κομμουνιστικής αναφοράς στη βάση διαλόγου ανοιχτά στην εργατική τάξη και το λαό. Με σεβασμό στη διαφορετική άποψη, μακριά από ταμπέλες και «ρετσινιές». Αυτός μπορεί να είναι ο δρόμος αποφυγής λαθών .

Τιμή και δόξα στους μαχητές του ΔΣΕ!

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας