Εργατικός Αγώνας

ΣΥΡΙΖΑ: Υποσχέσεις διάσωσης του ελληνικού καπιταλισμού από την κρίση

 Γράφει ο Στωικός

Και μόνο η εξαγγελία για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, ενός τόσο μισητού φόρου που το άκουσμα του και μόνο προκαλεί  τρόμο σε εκατομμύρια πολίτες της χώρας, είναι ικανή για να εξασφαλίσει ευρεία πλειοψηφία στο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, που όλα δείχνουν ότι δεν θα είναι πολύ μακριά.

Τόσο κατά την ομιλία του στους παραγωγικούς φορείς το Σάββατο 13/9, όσο και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου την Κυριακή 14/9, στα πλαίσια της ΔΕΘ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας, παρουσιάζοντας το σχέδιο εξόδου από την κρίση, αναφέρθηκε σε μία σειρά μέτρων, τα οποία πρόκειται να  λάβει το κόμμα του από τη θέση  της κυβέρνησης.

Τα κυριότερα από τα μέτρα αυτά είναι τα ακόλουθα.

  • Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας περνάει υπό τον έλεγχο του κράτους, με συνέπεια οι τέσσερις μεγάλες «συστημικές» τράπεζες (Εθνική, Πειραιώς, Eurobank, AlphaBank, να περάσουν υπό κρατικό έλεγχο.
  • Επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ
  • Επαναφορά της 13ης σύνταξης
  • Επαναφορά του αφορολόγητου ορίου στα 12000 ευρώ.
  • Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ
  • Κατάργηση μνημονιακών νόμων για τις εργασιακές σχέσεις και επαναφορά σε ισχύ των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας
  • Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των ληξιπρόθεσμων χρεών ιδιωτών προς το Δημόσιο και ρύθμιση του υπολοίπου σε 84 μηνιαίες δόσεις.
  • Εφαρμογή της Σεισάχθειας για τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια ιδιωτών και επιχειρήσεων προς τις τράπεζες
  • Δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε 300.000 νοικοκυριά που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
  • Παροχή κουπονιών για δωρεάν σίτιση σε άπορες οικογένειες.
  • Κατάργηση του «Καλλικράτη» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
  • Επαναπρόσληψη των απολυμένων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, και διατήρηση της αξιολόγησης με τη συμμετοχή και των εκπροσώπων των εργαζομένων.

 Πριν εκθέσουμε τις κριτικές μας παρατηρήσεις στο σχέδιο εξόδου από την κρίση που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα θέλαμε να πούμε, ότι και με δεδομένη την έλλειψη επαναστατικού κόμματος και επαναστατικής πολιτικής, ικανής να διεγείρει τις μάζες και να οδηγήσει σε όξυνση της ταξικής πάλης, με άξονα την υποβολή ενός φιλολαϊκού αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού προγράμματος εξόδου από την κρίση, οι θέσεις αυτές λογικό είναι να αποκτήσουν ευρεία λαϊκή και ειδικά, εκλογική απήχηση. Αποτελούν όμως λύση για τα λαϊκά συμφέροντα;

Κριτική των θέσεων

 Παρατήρηση πρώτη: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στην ομιλία του το Σάββατο το βράδυ προς τους παραγωγικούς φορείς, το είπε όσο πιο καθαρά μπορούσε, ότι στόχος του κόμματος του, δεν είναι να δημιουργήσει προβλήματα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αντίθετα να το  διασώσει  από τις καταστρεπτικές πολιτικές της λιτότητας…

Στόχος επομένως των μέτρων, η έξοδος του ελληνικού καπιταλισμού από την οικονομική κρίση, καθώς ήδη διανύουμε τον έκτο χρόνο και η απαρχή της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάτι δηλαδή σαν το newdeal που εξάγγειλε ο πρόεδρος Ρούσβελτ στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 30.

Πώς επομένως θα αναρρώσει ο ελληνικός καπιταλισμός από την κρίση; Με την εφαρμογή μιας σειράς κεϊνσιανών μέτρων που θα ενισχύσουν το εισόδημα των πολιτών, με συνέπεια την αύξηση της κατανάλωσης και την αναζωογόνηση της παραγωγικής διαδικασίας.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είναι η ανάπτυξη που θα οδηγήσει σε ενίσχυση της ζήτησης, αλλά αντίθετα, η ενίσχυση της ζήτησης  θα οδηγήσει στην πολυπόθητη -καπιταλιστική- ανάπτυξη.

Η κεϊνσιανή θεωρία για την ενίσχυση της ζήτησης προκειμένου να τεθεί σε ανοδική τροχιά η καπιταλιστική οικονομία, ήταν πολύ δημοφιλής στους κύκλους της διεθνούς αστικής τάξης, στη διάρκεια του μεσοπολέμου και τις δεκαετίες του 50 και 60, ως και την «πετρελαϊκή» κρίση του 1973. Το ξέσπασμα της κρίσης, έκανε εμφανές, ότι η εφαρμογή κεϊνσιανών πολιτικών, σαν στρατηγική επιλογή του διεθνούς κεφαλαίου, είχε εξαντλήσει τα όρια της. Οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι οποίες φέρνουν μέσα τους τα σπέρματα της επερχόμενης οικονομικής κρίσης, είχαν και πάλι αποδειχθεί ισχυρότερες από τις θεωρίες ενίσχυσης της ενεργού ζήτησης. Για να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά, ότι αν δεν αμφισβητηθεί ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας των καπιταλιστικών παραγωγικών  σχέσεων, η οικονομική κρίση, με στοιχεία περιοδικότητας θα έρχεται και θα επανέρχεται στο προσκήνιο.

Από την οικονομική κρίση του 1973 και έκτοτε άλλαξε η στρατηγική του διεθνούς κεφαλαίου. Από τον κεϊνσιανισμό περάσαμε στο νεοφιλελευθερισμό, στην απορρύθμιση όλων των αγορών, στη βίαιη επίθεση στα επίπεδα των μισθών και των κοινωνικών παροχών, στις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, στη ληστρική εκμετάλλευση της γης και του φυσικού πλούτου. Μία στρατηγική επιλογή, η οποία υπέστη πανωλεθρία όταν ξέσπασε η νέα διεθνής  κρίση το καλοκαίρι του 2007.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται, ότι με τα αποτυχημένα οικονομικά μοντέλα της κεϊνσιανής θεωρίας ενίσχυσης της ενεργού ζήτησης, θα οδηγήσει τον ελληνικό καπιταλισμό, από την έρημο της κρίσης στα υψιπετή πεδία της οικονομικής ανάπτυξης…

Τώρα στο ερώτημα, γιατί ο διεθνής καπιταλισμός δεν μπορεί να βγει από την κρίση και να ανακάμψει, η απάντηση βρίσκεται στο ότι – ο καπιταλισμός – δεν είναι πλέον σε θέση να διαχειριστεί τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις που βρίσκονται στο εσωτερικό του. Αυτό δημιουργεί μια σειρά δυσεπίλυτα προβλήματα, τα οποία βρίσκουν την έκφραση τους στη μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους. Και τίποτα δεν τρομάζει περισσότερο το κεφάλαιο, από ένα μειωμένο ποσοστό κέρδους.

Κοντολογίς, η τελευταία κρίση έδειξε ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στα παραγωγικά του όρια. Όρια τα οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει. Έχει σημάνει η ώρα της αντικατάστασης του, του ιστορικού του ξεπεράσματος. Έχει σημάνει η ώρα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού των καπιταλιστικών οικονομιών και κοινωνιών.

Δεύτερη παρατήρηση: Από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του, γίνεται μια συνειδητή, εσκεμμένη και επικίνδυνη υποτίμηση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικά του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Αυτό προκύπτει  από τις θέσεις που ανέπτυξε και από το βήμα της ΔΕΘ με τα όσα ανέφερε περί «ισχυρής διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ για το θέμα της διαγραφής μεγάλου μέρους του ελληνικού κρατικού χρέους.

Ούτε λίγο ούτε πολύ το θέμα της οικονομικής εξάρτησης της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ και δη της Γερμανίας, υποβαθμίζεται σε θέμα ικανότητας του πολιτικού συστήματος να διαπραγματευτεί ή να μη διαπραγματευτεί με τα πιράνχας των ιμπεριαλιστών.  Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του, το θέμα της διαγραφής μέρους του χρέους, σκοντάφτει στους νενέκους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στο Σαμαρά και τον Βενιζέλο, που έχουν γίνει σκυλάκια της Μέρκελ και των μερκελιστών. Αντίθετα, μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα «διαπραγματευτεί ισχυρά» με την ΕΕ και τελικά θα επιβάλλει τις θέσεις της. Σε διαφορετική περίπτωση, η ευρωζώνη κινδυνεύει με διάλυση…

Φυσικά η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλήρη γνώση της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι  ο ελληνικός καπιταλισμός, είναι εξαρτημένος  οικονομικά από την ΕΕ, τη Γερμανία πιο συγκεκριμένα και πολιτικά και στρατιωτικά  από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.

Γι’ αυτό και δεν έχει καμία διάθεση να συγκρουστεί με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα τα οποία και καθορίζουν την μοίρα της χώρας μας και τις τύχες του λαού της.

Γι’ αυτό και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να παράσχει διαβεβαιώσεις στους ξένους πάτρωνες, ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δε θα αμφισβητήσει τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τους δύο δηλαδή παράγοντες που διαμορφώνουν το πλέγμα της εξάρτησης.

Μα αν δεν αμφισβητήσεις τα θεμέλια της εξάρτησης, αν δεν συγκρουστείς με το καθεστώς της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής κηδεμονίας της χώρας από Γερμανία και ΗΠΑ, οι δύο αυτές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, θα συνεχίσουν να καθορίζουν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας. Και αυτό θα το διαπιστώσει πολύ σύντομα μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτη παρατήρηση: Οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς και γνωρίζουν ότι  στον ελληνικό καπιταλισμό κυριαρχούν δέκα επιχειρηματικές  οικογένειες και άλλες δέκα ξένες πολυεθνικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Αυτός ο στενός πυρήνας των ντόπιων και ξένων επιχειρηματιών, οι οποίοι και διαπλέκονται μεταξύ τους  και καθορίζουν τα πάντα. Τίποτα δεν γίνεται ερήμην τους. Έχουν μοιράσει την αγορά, καθορίζουν τις τιμές, υπαγορεύουν την οικονομική πολιτική, έχουν επιβάλει  στους πιο αδύνατους επιχειρηματίες φόρο υποτελείας και αποσπούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του υπερπροϊόντος που παράγεται στην Ελλάδα.

Αυτούς θα έχει απέναντί της μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να εφαρμόσει την οικονομική και κοινωνική της πολιτική. Πώς ακριβώς σκέπτεται να τους αντιμετωπίσει; Οι επαφές και οι ερωτοτροπίες του προέδρου του κόμματος με την ηγεσία του ΣΕΒ, οι διακηρύξεις περί «υγιούς επιχειρηματικότητας», δίνουν ήδη απάντηση στο ερώτημα. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τάσσεται υπέρ της συνεργασίας των τάξεων, έχουν την πεποίθηση ότι  η εργασία και το κεφάλαιο συνιστούν ενότητα και όχι ανταγωνιστική αντίθεση. Πολύ σύντομα οι απόψεις αυτές θα σκορπίσουν στα πέντε σημεία του ορίζοντα, καθώς θα αποδειχτεί ότι ο εργάτης με τον κεφαλαιοκράτη δεν μπορούν να γίνουν ισότιμοι εταίροι, αλλά θα παραμείνουν θανάσιμοι ανταγωνιστές.

Αυτά προς το παρόν, γιατί το θέμα θα μας απασχολήσει και στο μέλλον

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας