Εργατικός Αγώνας

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού

Γράφει ο Δημήτρης Κόκκος.

Η φράση αυτή ανήκει ως γνωστόν στον αρχαίο ποιητή Μένανδρο και σημαίνει ότι το να κάνει κανείς το ίδιο λάθος δύο φορές δεν είναι γνώρισμα σοφού άνδρα. Η ιστορία όμως του τόπου μας δείχνει ότι τα ίδια λάθη δεν γίνονται μόνο δις, αλλά περισσότερες φορές.

Άλλη μια γνωστή φράση είναι ότι σημαντικά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα εμφανίζονται την πρώτη φορά ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα. Τι συμβαίνει όμως όταν επαναλαμβάνονται -όχι μηχανιστικά και ολόιδια, αλλά τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών και με το ίδιο «μοτίβο»- σχεδόν πανομοιότυπα λάθη; Ξεπερνάει πλέον και το επίπεδο της τραγωδίας και της «φάρσας».

   Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να ξαναπαίρνει κεφάλι η πατριδοκαπηλία, οι «εθνικόφρονες» και οι κάθε λογής «Ελλαδέμποροι». Το έργο σαν να το έχουμε ξαναδεί όμως. Το 1897 με τον «Ατυχή» Πόλεμο και την ταπείνωση της χώρας, που σύρθηκε στο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (το Δ.Ν.Τ. της εποχής) απ’ το οποίο βγήκε 80 χρόνια σχεδόν αργότερα. Το ’60 με τις επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου για την Κύπρο, οι οποίες σχεδίαζαν την τριχοτόμηση του νησιού υπό ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία. Την ίδια περίοδο η μνημειώδης φράση υποτέλειας και ξενοδουλείας του Π. Κανελλόπουλου προς τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ, δείχνοντας τον ελληνικό στρατό: «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας». Οι συμφωνίες των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου με την Τουρκία μεταπολιτευτικά για την μη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου. Η συμφωνία της Μαδρίτης το 1997 ύστερα απ’ την κρίση την Ιμίων του προηγούμενου χρόνου, και η αναγνώριση τουρκικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Και φυσικά οι δύο εθνικές μας τραγωδίες του 1922 και του 1974.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των γεγονότων με τον έναν η τον άλλον τρόπο είναι η προηγηθείσα ή κατά τη διάρκεια των γεγονότων, πατριδοκάπηλη ρητορεία, άλλοτε με την μορφή της «Μεγάλης Ιδέας», άλλοτε με την εθνικοφροσύνη και άλλοτε με πιο «ήπιες» και «υπεύθυνες» θέσεις του «ανήκομεν εις την Δύση» που, παρά τις επιμέρους διαφορές, εξυπηρετούν τον ίδιο στόχο: την διατήρηση του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας της χώρας από τις ξένες μεγάλες δυνάμεις διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο η άρχουσα τάξη μπορεί να κρατήσει την εξουσία της. Στη πραγματικότητα η εθνικοφροσύνη και η πατριδοκαπηλία, παρά τις μεγαλοστομίες και τους τυχοδιωκτισμούς-λεονταρισμούς, είναι στην ουσία τους, η εθνική τραγωδία στην οποία θέλει να σύρει για άλλη μια φορά η άρχουσα τάξη τον πολύπαθο λαό μας.

   Τα λέμε όλα αυτά γιατί μαζί με το ζήτημα των προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα της χώρας μας αυτή τη στιγμή, υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Η πλευρά της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία βλέπουμε να παίρνει τρομαχτικές διαστάσεις, με Τούρκους αστυνομικούς να πετούν δακρυγόνα και καπνογόνα στην ελληνική πλευρά των συνόρων και τουρκική ακταιωρό να παρενοχλεί ελληνική από απόσταση αναπνοής. Την ίδια στιγμή που ΝΑΤΟ και ΕΕ -οι «φύσει» σύμμαχοι μας- σιγοντάρουν στην ουσία την πολιτική Ερντογάν στη Συρία και του επιτρέπουν να διαπραγματεύεται με ανθρώπινες ψυχές, συνάμα μετατρέπουν τη χώρα μας σε μια μεγάλη αποθήκη ψυχών και έναν χωροφύλακα για τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους όσο και για όσους στα νησιά τολμούν να ζητήσουν το αυτονόητο, δηλαδή την αποσυμφόρηση.

Η κατάσταση είναι εκρηκτική και δεν διαφαίνεται διέξοδος αυτή τη στιγμή από την πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής η οποία αντιμετωπίζει αυτά τα κομβικής σημασίας ζητήματα με όρους επικοινωνιακής πολιτικής και με πολεμική ορολογία από τα φίλα προσκείμενα σε εκείνη ΜΜΕ. Πολύ φοβόμαστε λοιπόν ότι μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις διαγράφονται πολύ επικίνδυνες καταστάσεις για την εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της χώρας μας.

Είναι προφανές βέβαια ότι η εθνική μας ακεραιότητα δεν απειλείται από τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους, πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στα σύνορα μας, αλλά από αυτούς που πιο πριν τους αναγκάζουν να γίνουν πρόσφυγες και μετανάστες: τους ΝΑΤΟϊκούς μακελάρηδες και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.

   Για αυτό είναι αναγκαίο να δυναμώσει η φωνή της αλληλεγγύης σε αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους σε πείσμα όσων θέλουν να επιβάλλουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και δαρβινισμό στη κοινή γνώμη και στη καθημερινή ζωή του τόπου και παράλληλα να καταγγελθούν πλατιά και ανοιχτά οι πολιτικές της υποτέλειας που μας σέρνουν σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια για την ειρήνη, την ανεξαρτησία και ακεραιότητα μας.

Το λαϊκό κίνημα πρέπει να μετρήσει σημαντικά βήματα και στα δύο αυτά μέτωπα, προτού να είναι πολύ αργά.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας