Εργατικός Αγώνας

Να μην μπουν στον «γύψο» τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού

Γράφει ο Βασίλης Μπάκος.

Εν μέσω πανδημίας κυβέρνηση και κεφάλαιο δρομολογούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στον λαό. Και σε αυτήν την κατεύθυνση δεν χάνουν καθόλου χρόνο. Με fast track διαδικασίες, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, στρώνουν το έδαφος για την παραπέρα σύνθλιψη των εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, εκμεταλλευόμενοι τα έκτακτα μέτρα για τον περιορισμό μετάδοσης της νόσου.

 

  • Με την έναρξη των υγειονομικών μέτρων, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τέθηκαν σε διαθεσιμότητα περίπου 1.000.000 εργαζόμενοι σε 440.000 επιχειρήσεις. Στο διάστημα της αναστολής λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών, για το οποίο (υπάρχουν ενδείξεις ότι) μπορεί να προσεγγίσει ή να ξεπεράσει τους 2 μήνες, οι εργαζόμενοι θα λάβουν από το κράτος το συνολικό ποσό των 800 ευρώ. Ποσό με το οποίο –σε πολλές περιπτώσεις- θα κληθούν να ζήσουν ολόκληρες οικογένειες. Μάλιστα, σε αρκετούς εργασιακούς χώρους υπάρχουν καταγγελίες, ότι η εργοδοσία απαίτησε την καταβολή μέρους αυτού του ποσού στην επιχείρηση. Η εργοδοτική ασυδοσία γίνεται αχαλίνωτη με τα νομοθετήματα αυτά.
  • Με νέα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, αποφασίστηκε ότι: «Στο πλαίσιο των έκτακτων και προσωρινών μέτρων στην αγορά εργασίας για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού COVID-19, και πάντως για χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι μήνες από την έναρξη ισχύος της παρούσας, o εργοδότης δύναται, με απόφασή του, να ορίζει προσωπικό ασφαλούς λειτουργίας της επιχείρησης ως εξής:

Α) Κάθε εργαζόμενος μπορεί να απασχολείται κατ’ ελάχιστο δύο εβδομάδες με περίοδο αναφοράς τον μήνα, συνεχόμενα ή διακεκομμένα,

Β) Ο ανωτέρω τρόπος οργάνωσης της εργασίας γίνεται ανά εβδομάδα και εντάσσεται σε αυτόν τουλάχιστον το 50% του προσωπικού της επιχείρησης».

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μέτρο, το οποίο δίνει στο κεφάλαιο τη δυνατότητα γενίκευσης της εκ περιτροπής εργασίας. Είναι τόση η πρεμούρα τους για την εφαρμογή του εν λόγω μέτρου, που δεν τέθηκαν καν κριτήρια σε σχέση με τις επιχειρήσεις που μπορούν να κάνουν χρήση του νόμου. Δίνεται η δυνατότητα καθολικής εφαρμογής! Όχι ότι τα όποια κριτήρια θα μπορούσαν ποτέ να οδηγήσουν στην συναίνεση του μέτρου της «μισής δουλειάς-μισής ζωής» από τους εργαζόμενους. Αποτελεί, ωστόσο, ένα δείγμα της λυσσαλέας επίθεσης που εξαπολύεται απέναντι στον κόσμο της εργασίας.

  • Μόνο θυμηδία προκαλεί το πρόσχημα ότι το εν λόγω μέτρο λαμβάνεται ώστε να προασπίσει τις θέσεις εργασίας («Εργοδότης που θα εφαρμόσει αυτόν τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας υποχρεούται να διατηρήσει τον ίδιο αριθμό εργαζομένων που απασχολούνταν κατά την έναρξη εφαρμογής του»). Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, η “SwissportHellas” ενημέρωσε με… SMSπερίπου 300 εργαζόμενους της ότι απολύονται (με μη ανανέωση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου), ενώ το υπόλοιπο προσωπικό θα τεθεί σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας όπως αυτή προβλέπεται βάσει της Π.Ν.Π[1]
  • Η υποκριτική πρεμούρα της κυβέρνησης για την προάσπιση των θέσεων εργασίας, φαίνεται –άλλωστε- από το γεγονός ότι μέσα στον Μάρτιο πραγματοποιήθηκαν πάνω από 40.000 απολύσεις, έως ότου θεσπιστεί η «απαγόρευση απολύσεων» με αντιστάθμισμα την εκ περιτροπής εργασία. Με λίγα λόγια, θέλουν να πούμε κι «ευχαριστώ» για ένα μέτρο που, όπως φάνηκε από το την περίπτωση της Swissport, ούτε τις απολύσεις πρόκειται να σταματήσει, ενώ θέτει στην εργατική τάξη το εφιαλτικό δίλημμα: ανεργία ή «μισή δουλειά-μισή ζωή».
  • Όλα τα παραπάνω μέτρα δε θα μπορούσαν να μη συνοδεύονται από την περεταίρω περιστολή των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Σύμφωνα με το άρθρο 12 της πρόσφατης Π.Ν.Π προβλέπεται: «Αναστολή απαγόρευσης πολιτικής επιστράτευσης και κάθε μορφής επίταξης κατά τη διάρκεια απεργίας». Πρόκειται για ένα άκρως επικίνδυνο και αντιδημοκρατικό μέτρο που αποτελεί συνέχεια των νομοθετημάτων περιστολής του δικαιώματος της απεργίας, τα οποία κατατέθηκαν και ψηφίστηκαν από το σύνολο των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Υπάρχει το επιχείρημα ότι όλα τα παραπάνω μέτρα, και όσα έρθουν κατά το επόμενο διάστημα, είναι απόρροια της συρρίκνωσης του ΑΕΠ εξαιτίας της αναστολής λειτουργίας μιας σειράς νευραλγικών κλάδων. Απαντάμε: την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο. Ο ελληνικός λαός που μάτωσε και ματώνει από την εφαρμογή των αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει και δεν πρέπει να ξαναπληρώσει. Η εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων συρρίκνωσε κατά ¼ το ΑΕΠ της χώρας. Τα, δε, βάρη φορτώθηκαν στα συνήθη υποζύγια. Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία, από το 7,8% που βρισκόταν το 2008, εκτινάχθηκε εν μέσω μνημονίων στο 30%, ενώ εξακολουθεί να κυμαίνεται σε υπερδιπλάσια ποσοστά σε σχέση με την προ κρίσης περίοδο. Φυσικά, οι δείκτες αυτοί μόνο μια τάση μπορούν να αποτυπώσουν, αφού η πραγματική ανεργία υπολογίζεται σε ακόμη μεγαλύτερα επίπεδα.

Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη μας ότι το 2009 οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21% του συνόλου των προσλήψεων, ενώ το 2016 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 54,7%, μπορούμε να αντιληφθούμε το βάθος και την έκταση της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα του λαού. Μια επίθεση, τις συνέπειες της οποίας εξακολουθεί να υφίσταται ο ελληνικός λαός κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη τω ματωμένων πλεονασμάτων, της δημοσιονομικής προσαρμογής, της επιτροπείας και –εν γένει- της εξάρτησης.[2]

Η νέα επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα έρχεται να προστεθεί στις συνέπειες των μνημονίων. Αυτό είναι που την καθιστά πιο επώδυνη, ιδιαίτερα επικίνδυνη για τη ζωή και το μέλλον της εργατικής τάξης.

Εν μέσω διπλής κρίσης, οικονομικής και υγειονομικής, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται τον καταστροφικό –για τη ζωή τους- δρόμο πρόσδεσης της ελληνικής οικονομίας στο άρμα του ιμπεριαλισμού. Εν μέσω πανδημίας φαίνεται έκδηλα πως η Ε.Ε δεν αποτελεί την «Ευρώπη της αλληλεγγύης». Το αντίθετο μάλιστα: η εξαρτημένη θέση της Ελλάδας καθιστά ακόμη πιο επώδυνη, για το λαό, την «δημοσιονομική προσαρμογή» στα νέα δεδομένα.

Χρειάζεται, επομένως, το κίνημα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να αποκρούσει τη νέα βάρβαρη επίθεση στα εργασιακά και δημοκρατικά του δικαιώματα. Να απαιτήσει την θωράκιση των δημόσιων νοσοκομείων μπροστά στην κρίση (επίταξη ιδιωτικών κλινικών, πρόσληψη του απαιτούμενου υγειονομικού προσωπικού, εξασφάλιση του απαιτούμενου ιατρικού εξοπλισμού) καθώς και μέτρα προστασίας για το σύνολο των εργαζομένων που εξακολουθούν να εργάζονται.

Η νέα κατάσταση απαιτεί και νέα καθήκοντα. Τα νέα βάρη, που έρχονται να προστεθούν στα υφιστάμενα, θέτουν αυξημένα καθήκοντα στο κίνημα και τους φορείς του. Απαιτείται η ιχνηλασία ενός δρόμου ανάπτυξης έξω από του λαοκτόνους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν και υψηλού επιπέδου Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση και Παιδεία. Με εξασφαλισμένο το δικαίωμα όλων στην πλήρη εργασία, με απολαβές στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Απαιτείται η ιχνηλασία ενός δρόμου ανάπτυξης, στην προμετωπίδα του οποίου δε θα βρίσκονται τα κέρδη των μονοπωλίων, αλλά οι ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Αυτόν τον δρόμο καλούμαστε να τραβήξουμε, δηλώνοντας σε όσους συνθλίβουν τα δικαιώματα και τις ζωές μας: ΘΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΤΟΥΜΕ!

 


[1] Ελευθέριος Βενιζέλος: Με SMS και… συγγνώμη απολύθηκαν 300 άτομα

[2]ΙΝ.Ε της Γ.Σ.Ε.Ε (2017). Ελληνική οικονομία και απασχόληση – Ετήσια Έκθεση 2017, σ. 18

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας