Εργατικός Αγώνας

Όταν νομοθετούν οι εκμεταλλευτές, ο αγώνας είναι μονόδρομος!

Γράφει ο Παναγιώτης Ζαβουδάκης.

Το δρόμο της πλήρους ρήξης με τη δημοκρατία και το λαϊκό κίνημα έχει επιλέξει η κυβέρνηση της ΝΔ καθώς, μέρα με τη μέρα, κλιμακώνει την ωμή κρατική βία κατά του «εχθρού λαού».

Πριν ακόμα η κοινοβουλευτική της ομάδα επικυρώσει το χουντικής έμπνευσης νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, οι κρατικοί ραβδούχοι σπεύδουν να δώσουν μια πρώτη γεύση των προθέσεων της πολιτικής ηγεσίας.

Επιθέσεις κατά μεταναστών με ρίψη ασφυξιογόνων σε κλειστούς χώρους συμπληρώνουν τις επιδρομές δικυκλιστών της ομάδας ΔΡΑΣΗ στα Εξάρχεια κι όλα αυτά βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους με τις… καθιερωμένες επιθέσεις κατά διαδηλωτών από ψευτοπαλληκαράδες των ΜΑΤ.

Η ΕΛΑΣ δεν κάνει τίποτα περισσότερο απ’ αυτό για το οποίο φτιάχτηκε: την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων. Ούτε την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος ή της τρομοκρατίας επιδιώκει, ούτε κανένα κοινωνικό ρόλο «προστασίας του πολίτη» παίζει η ΕΛΑΣ. Ακόμα και η εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» για την οποία πολυδιαφημίζεται ο… «νυν και αεί» υπουργός δημόσιας «τάξης» δεν οφείλεται σε δικές της ενέργειές αλλά σε ένα λάθος του Σάββα Ξηρού που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων. Τα μόνα επιτεύγματά της ΕΛΑΣ, από τη μεταπολίτευση που «εκδημοκρατίστηκε» (sic) μέχρι σήμερα, είναι τα βίαια επεισόδια κατά απεργών, συνταξιούχων, φοιτητών και πάσης φύσης διαδηλωτών, τα οποία αρκετές φορές καταλήγουν σε δολοφονίες με θύματα διαδηλωτές και ένστολους θύτες που μένουν ουσιαστικά ατιμώρητοι για όσα έπραξαν πάνω «στο καθήκον».

Αυτή, κατά βάση, είναι η ΕΛΑΣ και, όπως δείχνουν τα έργα της, παίζει μια χαρά το ρόλο για τον οποίο την θέλουν οι κυβερνώντες. Το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό. Όλες οι δεξιές, «σοσιαλιστικές» και «αριστερές» κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τους ένστολους τραμπούκους για να περνούν τις πολιτικές επιλογές τους με τις μικρότερες αντιστάσεις από το κίνημα.

Η ΝΔ διαχρονικά πιστεύει πως η αστυνομία είναι ο «αρχάγγελος Μιχαήλ» που κυνηγά τους.. «δαίμονες»[1] (όπου, καλά καταλάβατε, «δαίμονες» είναι το λαϊκό κίνημα) και πάντα χρησιμοποιεί τις «ρομφαίες» της για ίδιον όφελος. Επίσης η ΝΔ δεν έχει και τόσο μεγάλες ευαισθησίες για τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Κανείς βέβαια δεν περίμενε πως οι μεταγραφές πρώην «σοσιαλιστών» και πρώην «κομμουνιστών» στελεχών θα αλλοίωσαν καθόλου το DNA της, το αντίθετο: τα συγκεκριμένα πρόσωπα μετά από περιπλανήσεις και «νεανικές αφέλειες», αγκυροβόλησαν επιτέλους στο ιδεολογικό τους «λιμάνι».

Λειτουργώντας με το αμερικανόπνευστο δόγμα «Νόμος και Τάξη» (δηλαδή επιβολή της κρατικής εξουσίας με όποιο κόστος), οι κυβερνήσεις της ΝΔ πρώτα χτυπάνε στο ψαχνό και μετά ανοίγουν διάλογο με το κίνημα. Κι επειδή οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις προμηνύουν μέτρα περαιτέρω φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων, μέτρα που πάντα εφαρμόζονται με ωμή βία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοιμάζει από τώρα το πλαίσιο και το οπλοστάσιο της σύγκρουσης της με το λαό.

Πρώτο βήμα είναι η νομοθέτηση της απαγόρευσης των διαδηλώσεων την οποία έχει τα κοινοβουλευτικά «κουκιά» και αναμένεται να την περάσει. Το θέμα δεν είναι να ψηφιστεί ένας νόμος, το θέμα είναι αν θα καταφέρει η κυβέρνηση να τον εφαρμόσει. Η ΝΔ έχει αποδείξει ότι δεν διδάσκεται τίποτα από την ιστορία, ακόμα και τη δική της. Αν το έκανε, θα θυμόταν έναν υπουργό της από το μακρινό 1976, τον Κωνσταντίνο Λάσκαρη, ο οποίος σοβαρότατα διακήρυξε ότι «δεν θα επιτρέψομεν την πάλη των τάξεων». Παρά τις απαγορεύσεις του Λάσκαρη και γενικότερα της ΝΔ, η ταξική πάλη είναι ακόμα παρούσα, έστω κι αν «η ταξική πάλη δεν μπορεί να ανατρέψει τη στρατηγική του κεφαλαίου» παρά μόνο «να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις» όπως ισχυρίζεται η κυρία Παπαρήγα (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).   Όπως και τότε έτσι και τώρα, η ψήφιση του περιορισμού των διαδηλώσεων θα μείνει μια ακόμα απόφαση που το κίνημα de facto θα ανατρέψει στην πράξη.

Το δεύτερο βήμα που κάνει η κυβέρνηση είναι η όξυνση του αυταρχισμού και της κρατικής βίας με την επιστράτευση των πιο ακραίων στοιχείων της ΕΛΑΣ[2]. Η ασυδοσία που τους παρέχει η κυβέρνηση έχει αποθρασύνει τόσο πολύ τους ένστολους τρομοκράτες που καθημερινά ξεπερνούν τον εαυτό τους σε πράξεις ωμής φασιστικής βίας. Κι επειδή κι αυτοί όπως η ΝΔ έχουν ως πρότυπό τους τη «γη της ελευθερίας», τα πρώτα θύματα τους είναι οι μειονότητες. Στην ελληνική εκδοχή οι δικοί τους “Floyd” είναι οι μετανάστες, έτσι ώστε τα «παλληκάρια» των ομάδων κρούσης να προετοιμάζονται για το κυρίως πιάτο: τη βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων μετά την ψήφιση του αντιαπεργιακού νόμου.

Με όλο αυτό το πολεμικό κλίμα που καλλιεργεί η κυβέρνηση και με τον υπερβάλλοντα ζήλο των ραβδούχων, δεν είναι καθόλου φιλολογικός ο κίνδυνος μιας ακόμη «υπερβολής» κατά την ώρα της «εκτέλεσης του καθήκοντος». Δίπλα στα ονόματα του Ιάκωβου Κουμή, της Σταματίνας Κανελλοπούλου, του Μιχάλη Καλτεζά και του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που δολοφονήθηκαν από αστυνομικούς, δεν πρέπει να προστεθεί κανένα άλλο! Η κυβέρνηση αναλαμβάνει σοβαρές πολιτικές ευθύνες χρησιμοποιώντας το όπλο της κρατικής βίας κατά του λαού.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται πως έχει κάνει τις δικές της επιλογές. Το θέμα ποτέ δεν ήταν οι επιλογές των εκμεταλλευτών και των εκφραστών του συστήματος. Αυτοί έχουν πάρει ταξική θέση και οι επιλογές τους την υπηρετούν μια χαρά. Το ζητούμενο πάντα ήταν η αντίδραση του κινήματος σ’ αυτές τις επιθέσεις.

Ναι, το κίνημα σήμερα δεν είναι στα καλύτερά του: διασπασμένο, συκοφαντημένο, απογοητευμένο, ορφανό από μια αγωνιστική πρωτοπορία αλλά γεμάτο με μπόλικους μνηστήρες που διαγκωνίζονται ποιος θα το πατρονάρει καλύτερα. Όμως η ιστορία έχει δείξει πως ακόμα κι εκεί που όλοι πίστευαν πως έχουν τελειώσει μαζί του, εκείνο πεισματικά σαν το φοίνικα αναγεννιέται από τις στάχτες του. Ιδιαίτερα όποτε κινδυνεύουν οι δημοκρατικές και συνδικαλιστικές κατακτήσεις του. Τότε τις υπερασπίζεται με πάθος όπως επιτάσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Γιατί όποτε οι εκμεταλλευτές νομοθετούσαν, ο λαός προτιμούσε την πάλη αντί για τις αλυσίδες που πήγαιναν να του φορέσουν.

Κι αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση. Και δεν πρέπει να την αφήσουμε να περάσει. Να υπερασπιστούμε τις ατομικές και δημοκρατικές ελευθερίες με αμείωτη ένταση. Ιδιαίτερα μετά τις 9 Ιούλη που η αδικία θα έχει γίνει «νόμος» και θα κληθούμε όλοι να τον κουρελιάσουμε στην πράξη.

 


[1] Μετά τις μαζικές αντιδράσεις για τη δολοφονία των Κουμή – Κανελλοπούλου από τα ΜΑΤ, τον Νοέμβρη του 1980, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης είχε πει τη φράση «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη» παρομοιάζοντας τους διαδηλωτές με «δαίμονες» και τους δολοφόνους αστυνομικούς με… «αρχαγγέλους».

[2] Ευτυχώς υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις αστυνομικών που δεν έχουν καμμιά σχέση με φασιστοειδή τύπου Σταύρου Μπαλάσκα και προτιμούν να στέκονται δίπλα στους λαϊκούς αγώνες παρά απέναντι τους, όπως δείχνει αυτή η ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Αστυνομικών. Δυστυχώς προς το παρόν είναι μειοψηφία μέσα στην ΕΛΑΣ.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας