Σχόλια στην κριτική του Ριζοσπάστη στην απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ.
Πρόσφατα ο Ριζοσπάστης με άρθρο του Γιάννη Γκιόκα απάντησε στην απόφαση της πολιτικής επιτροπής του ΝΑΡ σχετικά με τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο και με το «δημοκρατικό» πρόβλημα στη Χώρα.
Πρόκειται για άρθρο που ασκεί ισοπεδωτική και υποτιμητική κριτική με διαστρεβλώσεις και γενικεύσεις χωρίς καμία βάση. Και μόνο ο τίτλος του άρθρου «για έναν ειρηνικό και δημοκρατικό καπιταλισμό», αφού κατά τη γνώμη του αρθρογράφου αυτό προωθεί το ΝΑΡ, επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Η αντικειμενική και εντελώς συγκεκριμένη αξιολόγηση των θέσεων όλων των πολιτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των αριστερών, στοιχείο της πρακτικής και της κουλτούρας των κομμουνιστών παλαιότερα, έχει από ότι φαίνεται χαθεί μαζί φυσικά με πολλά άλλα. Έτσι όμως δημιουργείται μία εικονική πραγματικότητα μακριά από ό,τι αντικειμενικά υπάρχει και η πολιτική που μπορεί να χαραχθεί με βάση αυτά είναι λανθασμένη. Έτσι πολώνονται σε εντελώς λανθασμένη βάση οι κομμουνιστές και ο κόσμος της αριστεράς, υψώνονται τείχη, γιατί ποιός μπορεί να αντιμετωπίσει ως συναγωνιστή κάποιον που επιδιώκει έναν δημοκρατικό και ειρηνικό καπιταλισμό; Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η πολιτική κριτική και η ιδεολογική σύγκρουση και άλλο η διαστρέβλωση των θέσεων και του χαρακτήρα κάποιου πολιτικού φορέα. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι, ισοπεδώνοντας όλες τις αριστερές δυνάμεις και χρεώνοντας τες στην υπηρέτηση του καπιταλισμού, θα απαλλαγεί από αυτές, θα μείνει η μόνη γνήσια αριστερή δύναμη και θα είναι όλο το πεδίο στη διάθεσή του. Μέχρι σήμερα αυτή η πρακτική δεν απέδωσε το παραμικρό, αλλά συνεχίζεται.
Το άρθρο απαντά σε δύο ζητήματα, στις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο και στους κινδύνους που υπάρχουν και στα ζητήματα της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Στο πρώτο είναι γνωστό ότι οι θέσεις του ΝΑΡ είναι λανθασμένες και αυτό ξεκινά από το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη εθνικών προβλημάτων στην εποχή του ιμπεριαλισμού, θεωρεί ότι αυτά χαρακτήριζαν την πρώτη φάση του καπιταλισμού, την εποχή του ελεύθερου ανταγωνισμού και έχουν προ πολλού εκλείψει. Το ζήτημα όμως αυτό έχει ξεκαθαριστεί θεωρητικά από το Λένιν και τις επεξεργασίες του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και ιστορικά ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Εθνικά προβλήματα υφίστανται σε πολλές χώρες και περιοχές με προφανή και οξύτατα το Κουρδικό πρόβλημα και αυτό της εθνικής αποκατάστασης των Παλαιστινίων. Αυτό δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε στον 19ο αιώνα, στην εποχή των εθνικών κινημάτων για την εθνική και κρατική αποκατάσταση, ούτε ότι όλες οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα τους σήμερα είναι προοδευτικά, απαιτείται συγκεκριμένη εξέταση και ανάλογη στάση από τους κομμουνιστές. Αυτά το ΝΑΡ τα αρνείται με αποτέλεσμα η στάση του να είναι άρνηση και αδιαφορία απέναντι σε όλα αυτά τα προβλήματα και σε ότι σχετικό συμβαίνει στη Βαλκανική και τη Μέση Ανατολή.
Αντίστοιχες όμως είναι και οι συνεδριακές θέσεις του ΚΚΕ όπως περιλαμβάνονται στο 19ο συνέδριο του όπου ρητά αναφέρεται ότι «σε περίπτωση εμπλοκής της Ελλάδας σε πόλεμο είτε ως αμυνόμενη, είτε ως επιτιθέμενη χώρα το κόμμα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής- λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε αυτή να συνδεθεί με τον αγώνα για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με πρωτοβουλία του κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό- λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης και με σύνθημα «ο λαός θα δώσει την Ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, πού, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την “ειρήνη” με το πιστόλι στον κρόταφο».
Με βάση αυτή τη θέση δεν υπάρχει καθόλου χώρος για άλλου είδους δράση πέραν της μετατροπής του πολέμου σε εμφύλιο για την εξουσία, δεν θα υπάρξει προσπάθεια υπεράσπισης των συνόρων και της κυριαρχίας της χώρας, της εστίας του ελληνικού λαού σε καμία περίπτωση. Η θέση αυτή μάλιστα και η πρακτική που τροφοδοτούσε οδήγησαν την περίοδο εκείνη σε μεγάλο διχασμό της δύναμης του κόμματος. Η θέση αυτή οδήγησε στην απόρριψη των πιο φωτεινών στιγμών της ιστορίας του ΚΚΕ όπως είναι το ΕΑΜ και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και φυσικά δεν υποστηρίζουμε τα λάθη που έγιναν και οδήγησαν στην ήττα το κίνημα της κατοχής.
Βέβαια σταδιακά το ΚΚΕ σιωπηρά μετακινήθηκε στην πράξη από τη θέση αυτή κάτω από τις αντιδράσεις που συναντούσε και την αναποτελεσματικότητα της, χωρίς πότε ωστόσο ανοιχτά να την αναθεωρήσει. Η συνεδριακή θέση ισχύει αλλά γίνονται διάφοροι ελιγμοί σε πολλές περιπτώσεις που όχι μόνο δεν ισορροπούν σε μία λενινιστική γραμμή, αλλά ορισμένες φορές προσεγγίζουν θέσεις που παίρνουν τα αστικά κόμματα. Να θυμίσουμε την απόρριψη της συμφωνίας των Πρεσπών από το ΚΚΕ με το πιο βασικό επιχείρημα ότι η τότε κυβέρνηση έδωσε στους σλαβομακεδόνες γλώσσα και εθνικότητα. Έπρεπε δηλαδή να αναγκάσουν τους σλαβομακεδόνες, παρότι κάτοικοι της Μακεδονίας για 15 αιώνες, να παραιτηθούν από τη λέξη «Μακεδονία». Ακριβώς αυτό ήταν το επιχείρημα των αστικών κομμάτων.
Άλλο παράδειγμα είναι τα γεγονότα στον Έβρο πριν μερικούς μήνες. Τότε ο γραμματέας του κόμματος αναφέρθηκε, στους πρόσφυγες που πίεζαν για να περάσουν τα σύνορα ότι αποτελούν «ασύμμετρη απειλή» για τη χώρα και συμφώνησε στα κλειστά σύνορα χωρίς καμία άλλη εξήγηση. Κλειστά σύνορα απέναντι σε ποιον; Όχι στον αντίπαλο στρατό, αλλά στους εξαθλιωμένους και ξεριζωμένους πρόσφυγες. Εντελώς αδικαιολόγητος χαρακτηρισμός ακόμη και στην περίπτωση αυτή που την όλη εξέλιξη έκανε μεγάλη προσπάθεια να την εκμεταλλευτεί η τουρκική κυβέρνηση.
Στη σημερινή φάση στην ανατολική Μεσόγειο το ΚΚΕ κατακεραυνώνει το ΝΑΡ με το ερώτημα αν είναι αντικαπιταλιστική θέση να αγνοεί την αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων πράξη που υπηρετείται με τη μειωμένη επήρεια των νησιών στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών. Το ερώτημα μας είναι αν “είναι ορθό τα σύνορα της χώρας και τα χωρικά ύδατα της να θεωρούνται το ίδιο, ότι έχουν το ίδιο βάρος με τα κυριαρχικά δικαιώματα της”.
Τα σύνορα είναι το εδαφικό όριο της χώρας και η κατάργηση τους σημαίνει κατοχή, ενώ τα κυριαρχικά δικαιώματα είναι μία ασαφής έννοια την οποία ορίζει το δίκαιο της θάλασσας. Οι όποιες διαφορές στην ουσία επιλύονται από πολιτικό δικαστήριο και μάλιστα κατά τη θέληση των ισχυρών. Φυσικά το δίκαιο της θάλασσας, παρότι αστικό Δίκαιο, σήμερα ισχύει. Στη βάση του λύνονται οι όποιες διαφορές και στις συνθήκες που επικρατούν συμβάλλει στο να αποφεύγεται ο νόμος της ζούγκλας. Να σημειώσουμε επίσης ότι το δίκαιο αυτό διαμορφώθηκε σε προγενέστερη ιστορική περίοδο με ένα παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης πολύ πιο θετικό για το εργατικό κίνημα και τους λαούς. Η επήρεια των νησιών στη θάλασσα μπορεί να φτάσει και τα 200 μίλια και αυτού του είδους τις διεκδικήσεις τις καθορίζει η αστική τάξη της χώρας. Ως εκ τούτου θέλει προσοχή, όχι να απορρίψουν οι κομμουνιστές την ύπαρξη και διεκδίκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στη θάλασσα, αλλά να αποφύγουν τις παγίδες που ενδεχομένως στήνονται.
Οι κομμουνιστές υπερασπίζουν την εστία του λαού και του έθνους τους, εκεί που ζει, προοδεύει και δημιουργεί, διαμορφώνει τη γλώσσα και τον πολιτισμό του. Υπερασπίζουν δηλαδή τα σύνορα, την ακεραιότητα της χώρας και την ανεξαρτησία της και όχι την πατρίδα όπως την εννοούν οι αστοί. Υπερασπίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της με βάση τα λαϊκά συμφέροντα και όχι κατά τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Οι κομμουνιστές μάχονται εναντίον του ιμπεριαλισμού, της εθνικής καταπίεσης και των πολέμων, εναντίων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, διεκδικούν την αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ, την απομάκρυνση των βάσεων και την κατάργηση του πλέγματος της εξάρτησης της χώρας, αγωνίζονται για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση από κοινού με τα κινήματα και τους λαούς όλων των χωρών της Ευρώπης.
Δεν φτάνει η γενική καταγγελία του ιμπεριαλισμού που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία απλή πολιτική ζύμωση. Είναι αναγκαίος ο αγώνας για να διαμορφωθεί ένα ισχυρό ενωτικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με κορμό την εργατική τάξη. Αντί για αυτό το ΚΚΕ αναπτύσσει μόνο μία επιδερμική δράση η οποία δεν δίνει αποτελέσματα, αφού ένα τέτοιο κίνημα για να το αγκαλιάσει ο λαός πρέπει να έχει την ελκτική δύναμη να τον κινητοποιήσει πλατιά να έχει σαφείς στόχους την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ΚΚΕ δεν προωθεί την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά την παραπέμπει στη δικτατορία του προλεταριάτου και ούτε την άμεση έξοδο από το ΝΑΤΟ υποστηρίζει.
Με μία τέτοια ολοκληρωμένη πολιτική χωρίς παλινωδίες, με σαφή διαχωρισμό από την αστική τάξη και τις επιδιώξεις της, με ένα ισχυρό κίνημα εναντίον του ιμπεριαλισμού και των επεμβάσεων, κίνημα για την υπεράσπιση της ζωής του λαού διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις ώστε την ώρα της βαθιάς κρίσης της αστικής τάξης και του κράτους της η εργατική τάξη και συνολικά οι εργαζόμενοι «να παλέψουν για τη δική τους εξουσία».
Το άρθρο θεωρεί την αναφορά στο «δημοκρατικό» ζήτημα όχι απλώς επιλήψιμη αλλά προσχώρηση στην αστική λογική. Όμως οι όροι “δημοκρατικός”, “δημοκρατικό ζήτημα”, “δημοκρατικά προβλήματα”, “δημοκρατικές διεκδικήσεις”, “δημοκρατική επανάσταση” υπάρχουν όσο υπάρχει το κομμουνιστικό κίνημα και θέλουν να δείξουν ακριβώς ότι η ταξική ουσία των προβλημάτων αυτών δεν προϋποθέτει εργατική εξουσία για να λυθούν ή για να υπάρξουν κατακτήσεις σε αυτά.
Αναρωτιέται κανείς αν ο αρθρογράφος τα αγνοεί όλα αυτά ή θεωρεί ότι δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία ο αγώνας για αυτού του είδους τα προβλήματα, αφού ως εγγενή προβλήματα της αστικής εξουσίας θα λυθούν στην επαναστατική ανατροπή. Αφού όσο υπάρχει αστική εξουσία θα υπάρχουν προβλήματα δημοκρατίας πρέπει να προτιμήσουμε να αγωνιστούμε για την ανατροπή του καπιταλισμού; Τι διαφορετικό μπορεί να σημαίνει η τοποθέτηση του αρθρογράφου ότι η χρήση του όρου «δημοκρατικό» ζήτημα είναι θολή και αταξική επειδή αποσυνδέει το ζήτημα της δημοκρατίας από το ζήτημα της εξουσίας; Η θέση αυτή οδηγεί στη λογική να καταγγέλλουμε απλά την έλλειψη δημοκρατίας αλλά να μη οργανώνεται κίνημα διεκδίκησης δημοκρατικών κατακτήσεων μία και αυτά θα λυθούν με την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Μ’ αυτό φαίνεται να εξηγείται η διάλυση εκ μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ της Συσπείρωσης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, η ουσιαστική διάλυση της ΕΕΔΥΕ και ότι δεν προωθήθηκαν αποφάσεις για παρόμοια κινήματα, όπως κίνημα εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό όμως είναι τεράστιο λάθος. Οι κομμουνιστές αναπτύσσουν δράση και κίνημα για όλα τα προβλήματα και τις αντιθέσεις που ταλανίζουν την κοινωνία, καθένα από αυτά έχει τη σχετική αυτοτέλεια και την αξία του πρέπει όμως να συναρθρώνονται οι δράσεις αυτές πάνω στη βασική αντίθεση του καπιταλισμού, στον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου για την υπεράσπιση των εργαζομένων με προοπτική την επαναστατική ανατροπή.
Η πρόταση του ΝΑΡ για το δημοκρατικό ζήτημα είναι η ανάπτυξη του κινήματος αυτού με τη δημιουργία αυτοτελούς συσπείρωσης που θα παρεμβαίνει και στην αντιφασιστική πάλη και θεωρεί ότι πρέπει να μονιμοποιηθεί ο συντονισμός πολιτικών οργανώσεων για το θέμα αυτό.
Με την πρόταση αυτή καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί να έχει τις παρατηρήσεις και τις ενστάσεις του.
Ο αρθρογράφος όμως ανακαλύπτει το καταπληκτικό ότι ο απώτερος στόχος της είναι να εγκλωβιστεί σε αυτήν το ΚΚΕ σε μία λογική δεξιά- αντιδεξιά, όπως αναφέρει, φιλική ουσιαστικά προς το ΣΥΡΙΖΑ που θα κατατείνει σε μία προοδευτική κυβέρνηση από μία σειρά αριστερές οργανώσεις και σε αυτές συμπεριλαμβάνει και τον Εργατικό Αγώνα.
Το τι θα πράξει ο Εργατικός Αγώνας και πώς σκέφτεται τις εξελίξεις και τη δράση των κομμουνιστών το έχει δημοσιοποιήσει πολλές φορές και το τελευταίο διάστημα με εκτενές κείμενο του γύρω από κρίσιμα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος και της προοπτικής του.
Ο Εργατικός Αγώνας παραμένει πιστός στο μαρξισμό-λενινισμό, αγωνίζεται για την υπεράσπιση της ιστορίας του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος πάντα με ένα κριτικό πνεύμα, είναι σταθερός αντίπαλος της αστικής τάξης και του δεξιού και αριστερού οπορτουνισμού, αγωνίζεται για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και την επανάσταση στη χώρα.
Πάντως είναι απίθανη η σκέψη που πολλές φορές επαναλαμβάνεται ότι όλοι και όλα βυσσοδομούν να εγκλωβίσουν το ΚΚΕ σε μία οπορτουνιστική συνεργασία με κατάληξη μία “προοδευτική κυβέρνηση” που θα διασώσει τον καπιταλισμό, το μόνιμο μοτίβο χρόνια τώρα. Οι πάντες θέλουν να αποκόψουν το ΚΚΕ από την επαναστατική του πορεία και να το ενσωματώσουν στο σύστημα. Οι οργανώσεις των λίγων μελών η καθεμία επιδιώκουν να εγκλωβίσουν τη μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη δύναμη του κομμουνιστικού χώρου.
Το άρθρο κάνει έκκληση στους αγωνιστές τα μέλη και τους φίλους του ΝΑΡ να συνεργαστούν ή να ενταχθούν στο ΚΚΕ. Θα προτείναμε αν έτσι είναι τα πράγματα, και με βάση τον συσχετισμό αυτό το ΚΚΕ στη βάση ενός πλαισίου που το ίδιο θα διαμορφώσει να καλέσει όλες αυτές τις οργανώσεις και αγωνιστές να συζητήσουν και να συστρατευτούν. Εκεί θα αποκαλυφθούν οι στόχοι και οι πονηρές δεύτερες σκέψεις κάποιων και θα διευκολυνθούν οι τίμιοι αγωνιστές να το πλαισιώσουν. Αυτό φυσικά δεν πρόκειται να γίνει. Το ΚΚΕ αντί πολιτικές συμφωνίες και πολιτική δράση και να ηγεμονεύσει σ’ αυτές, προτιμά να ασχολείται με συνωμοτικά σχέδια που εξυφαίνουν όλοι σε βάρος του.
Βλέπει την οργάνωση της λαϊκής δράσης απέναντι στην καταστολή, την εργοδοτική τρομοκρατία και τον αυταρχισμό να την αναλαμβάνει το «ταξικό εργατικό κίνημα», το ΠΑΜΕ δηλαδή και η Κοινωνική Συμμαχία, αν και όταν δημιουργηθεί, δηλαδή μόνο του το ΚΚΕ χωρίς πολιτικές συμμαχίες και άλλα τέτοια μπερδέματα.
Για το τέλος του άρθρου του ο αρθρογράφος θέλησε να μας υπενθυμίσει ότι αυτές τις εκτιμήσεις τις είχε κάνει πριν ένα χρόνο η ΚΕ του ΚΚΕ και επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά. Όπως συμβαίνει… πάντα θα προσθέταμε εμείς.
Γ.Α.
