Περισσότερο από έναν μήνα, 33 μέρες για την ακρίβεια, το Oruç Reis «οργώνει» την ελληνική υφαλοκρηπίδα νότια του Καστελόριζου στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας έρευνα με πλήρη ανάπτυξη των συστημάτων του.
Από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης βλέπαμε και ακούγαμε μονότονα τα ίδια προπαγανδιστικά επιχειρήματα: «η Ελλάδα έχει συμμάχους», «τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της ΕΕ», «θα επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία», «η Ελλάδα έχει κόκκινες γραμμές, θα κάνει ό,τι χρειαστεί», μ’ άλλα λόγια ακούγαμε αοριστίες.
Από τα λεγόμενα της κυβέρνησης δεν αποδείχτηκε τίποτα. Δεν είδαμε συμπαράσταση, βοήθεια από ισχυρούς συμμάχους, δεν είδαμε η ΕΕ να υπερασπίζεται τα σύνορα των κρατών-μελών της (Ελλάδα-Κύπρος), δεν είδαμε κυρώσεις στην Τουρκία. Κυρίως όμως δεν είδαμε τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης της ΝΔ δηλαδή στα 6 ναυτικά μίλια της αιγιαλίτιδας ζώνης, στα 12 ναυτικά μίλια στην πλήρη επήρεια των νησιών είναι και το σύμπλεγμα της Στρογγύλης; Σα να ομολογούσε η κυβέρνηση ότι “λέμε εξυπναδούλες, δεν οριοθετούμε τις κόκκινες γραμμές, δεν είμαστε υποχρεωμένοι για κάτι , απλά περιμένουμε τις εξελίξεις”.
Ταυτόχρονα με τις διακηρύξεις και διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι «δεν κάνουμε διάλογο όσο το Oruç Reis βρίσκεται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα», διάλογος γινόταν εντός ΝΑΤΟ και εκτός αυτού, στο Βερολίνο.
Τώρα βρισκόμαστε εν αναμονή της Συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 24/9 και των κυρώσεων που αυτή θα επιβάλλει ή δεν θα επιβάλλει στην Τουρκία. Θα υπάρξουν όμως κυρώσεις σε βάρος της Λευκορωσίας και της Ρωσίας.
Ωστόσο, αυτό που δεν λέγεται, το μεγάλο μυστικό, είναι οι κυρώσεις που έχουν επιβληθεί σε βάρος της Ελλάδας. Κάποιες θα φανούν στο άμεσο μέλλον. Ένα μέρος τους ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη Θεσσαλονίκη στις 11 Σεπτέμβρη και αφορά την αγορά νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων και των εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων, μια νέα «αγορά του αιώνα». Το ποσό δεν ανακοινώθηκε, θα διαμορφωθεί και με τις απαιτήσεις των ισχυρών «συμμάχων».
Ας δούμε ορισμένα στοιχεία των δυο προηγούμενων αγορών και όσων ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός για τη νέα ώστε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα:
- Η πρώτη αναγγέλθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1985 και αφορούσε 40 αεροσκάφη F16 και 40 Mirage. Ως βασική αναγκαιότητα αναφέρθηκε το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» Ελλάδας-Κύπρου. Η αγορά των αεροσκαφών ανακοινώθηκε ότι ανήλθε στα 200 δισεκατομύρια δραχμές
- Η δεύτερη έγινε το 1997, επί κυβέρνησης Σημίτη, έναν χρόνο μετά τα Ίμια. Αφορούσε 60 F16, 15 Mirage, 4 υποβρύχια και διάφορα άλλα. Οι δαπάνες για εξοπλισμούς, που το 1990 ήταν 1,8 δισεκατομύρια ευρώ, έφτασαν τα 4,5 δισεκατομύρια ευρώ και μέχρι το 2006 έφτασαν τα 25 δισεκατομύρια ευρώ. Κύριοι προμηθευτές ήταν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία που κάλυπταν τα ¾ των παραγγελιών με αναλογία 45% για τις ΗΠΑ, 30% για τη Γερμανία και 15% για τη Γαλλία.
- Με βάση τις εξαγγελίες Μητσοτάκη, η νέα αγορά περιλαμβάνει συντήρηση και αναβάθμιση όλων των εξοπλισμών σε αέρα, θάλασσα και ξηρά (84 F16, Mirage, φρεγάτες, πυραυλικά και άλλα συστήματα). Επίσης περιλαμβάνει νέες αγορές: 18 Rafale, 4 φρεγάτες, 2-4 υποβρύχια και στο βάθος F35. Όλα αυτά με πλήρη εξοπλισμό. Σημειώνουμε ότι το προβλεπόμενο στον προϋπολογισμό κόστος των εξοπλιστικών προγραμμάτων είναι 530 εκατομύρια ευρώ ετησίως, ενδεχομένως να φτάσει το 1 δισεκατομμύριο για 7-10 χρόνια. Στην πράξη όλοι γνωρίζουμε ότι το κόστος είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο από την αρχική πρόβλεψη.
Ιδιαίτερη σημασία παρουσιάζουν οι εξαγγελίες του Κ. Μητσοτάκη για ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας, μέσα από ιδιωτικοποιήσεις, η αύξηση της στρατιωτικής θητείας, η κλήτευση στα 18 και η ένταξη 15.000 εμμίσθων στρατιωτών.
Κάνοντας αυτές τις ανακοινώσεις, ο πρωθυπουργός παρέλειψε, σκόπιμα ή από αδυναμία, να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα «γιατί» για τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης, για τους στόχους που θέτει για το μέλλον. Όσα προβάλλει ως επιτυχίες της κυβέρνησης (πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ισχυροί σύμμαχοι, διεθνές δίκαιο) θα μπορούν να οδηγήσουν σε συνομιλίες με την Τουρκία και σε επίλυση των διαφορών; Τους ισχυρούς συμμάχους τι τους θέλουμε; Για να τους πληρώνουμε; Βέβαια, γνωρίζουμε ότι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που υπηρετεί ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, δεν ταυτίζονται με τα λαϊκά και εθνικά, κυριαρχούν τα ταξικά.
Ταξικές ήταν και οι πολιτικές των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στον τομέα των Ενόπλων Δυνάμεων και της Εθνικής Άμυνας. Υπάρχουν τα γνωστά και άγνωστα σκάνδαλα. Το «κουβάρι» των ναυπηγείων (παραχωρήσεις, επιδοτήσεις, δάνεια, κρατικοποιήσεις και πάλι ιδιωτικοποιήσεις) όλα στο σκοτάδι κι όλα τα πλήρωνε ο λαός ο οποίος δεν χρειαζόταν να γνωρίζει τίποτα. Τα ίδια και με την ΠΥΡΚΑΛ και την ΕΒΟ. Στη «λογική» των αποκρατικοποιήσεων, κατάργησαν τα στρατιωτικά εργοστάσια στην Ανδραβίδα, το Ρίο, στο Ελληνικό, στο ναύσταθμο, παντού, και παραχώρησαν τη συντήρηση σε εργολάβους.
Τώρα η πολεμική βιομηχανία παραδίνεται στους αμερικάνους (τα ναυπηγεία Ελευσίνας-Σύρου, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης) και στο Ισραήλ (η ΕΛΒΟ). Είναι αυτό ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας ή μια παραπέρα παράδοση και έλεγχος της χώρας από τους ξένους; Σε Καναδούς ή Ισραηλινούς πρόκειται να παραδοθεί και το Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο Πτήσεων που θα ιδρυθεί στην 120 Πτέρυγα Μάχης στην Καλαμάτα.
Η αύξηση της θητείας και η κλήτευση στα 18 παρουσιάζεται ως ανάγκη λόγω δημογραφικού προβλήματος και μετανάστευσης των νέων. Το δημογραφικό ζήτημα είναι υπαρκτό μεν, βαραίνει όμως τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους. Αποκρύπτεται η επιδίωξη ιδεολογικο-πολιτικής πειθάρχησης των στρατεύσιμων που εύκολα επιτυγχάνεται στην ηλικία των 18, δυσκολότερα στα 25.
Το βάρος αυτών των μέτρων καλείται να αντιμετωπίσει ο λαός μας παράλληλα με ό,τι πληρώνει επί μια δεκαετία λόγω των μνημονίων και της πολιτικής λιτότητας της κυβέρνησης της ΝΔ. Προπαγανδιστές της κυβέρνησης και συστημικά ΜΜΕ προσπαθούν να καθησυχάσουν, να αποπροσανατολίσουν και να αδρανοποιήσουν το λαό, προβάλλοντας λύσεις από έξωθεν ισχυρούς «φίλους» που αρχίζουν τάχα να κατανοούν το δίκαιο της Ελλάδας. Άλλοτε προβάλλουν αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και της Γαλλίας ως στήριγμα της χώρας, έμμεσα προβάλλουν τις αμερικανικές εκλογές ως αφετηρία αλλαγών, παρουσιάζουν την οικονομία της Τουρκίας να καταρρέει και διάφορα άλλα.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί αν ο λαός αδρανεί. Αλλαγές προς όφελος του λαού μπορεί να φέρει μόνο ένα πλατύ αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, σαν τμήμα ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος για τα ζωτικά προβλήματα, προβάλλοντας ιδιαίτερα την κατάργηση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων, τη μείωση των εξοπλισμών, προβάλλοντας σα λύση την Ειρήνη και την καταδίκη κάθε πολιτικής βίας και απειλής βίας. Ένα τέτοιο κίνημα σε Βαλκάνια και Ευρώπη μπορεί να έχει κάποια αποτελέσματα. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
