Εργατικός Αγώνας

Τι κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα

Γράφει ο Στωικός

Από το Μάρτη του 2010, ο ελληνικός λαός, δέχεται μία ανηλεή επίθεση από την πλευρά της εγχώριας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών κέντρων της ΕΕ και των ΗΠΑ.

Το διακύβευμα της ολοκληρωτικής αυτής επίθεσης, είναι α) η διάσωση του βαριά τραυματισμένου από την οικονομική κρίση «ελληνικού» καπιταλισμού β) η αποτροπή της διάλυσης της ευρωζώνης, καθώς, οι ηγετικές ομάδες της ΕΕ ( Γερμανία), έκριναν, ότι η αποχώρηση της Ελλάδας, θα λειτουργούσε σαν θρυαλλίδα που θα συμπαρέσυρε και τους άλλους αδύνατους κρίκους της ευρωενωσιακής αλυσίδας. γ) το ολοκληρωτικό τσάκισμα των αντιστάσεων του ελληνικού λαού, η άνευ όρων υποταγή του στους σιδερένιους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς.

Ως προς το τελευταίο, δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα, όπως υποστηρίζουν κύκλοι της ακροδεξιάς και της φασιστικής δεξιάς, οι οποίοι διαβλέπουν ως υποκινητή της επίθεσης το διεθνή ευρωσιωνισμό   που μας έχει στοχοποιήσει και επιδιώκει τη διάλυση του ελληνικού έθνους.

Αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες «χώρες σε πρόγραμμα», δεν είναι παρά το προανάκρουσμα για το τι θα επακολουθήσει και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε τελική ανάλυση, στην Ελλάδα συντελείται ένα προωθημένο πείραμα. Δοκιμάζονται οι αντοχές της κοινωνίας, σε συνθήκες υψηλής ανεργίας, μισθών 300 – 400 ευρώ, ανασφάλιστης εργασίας, διάλυσης των δημοσίων υποδομών σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση και βαριάς υπερφορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων.

Η ενίσχυση της ανταγωνιστικής θέσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στη διεθνή αγορά, απαιτεί την εξαθλίωση των ευρωπαϊκών λαών.

Επομένως δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα. Ο μύθος δεν μιλάει μόνο για την Ελλάδα. Τους αφορά όλους, νότιους και βόρειους  ευρωπαίους, ανατολικούς και δυτικούς.

Ολοκληρωτικός πόλεμος

Τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, διεξάγεται ολοκληρωτικός πόλεμος, που δεν έχει αφήσει κανένα ανέγγιχτο. Στον πόλεμο αυτό συμμετέχουν όλες οι τάξεις και τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα. Σε ένα νυν υπέρ πάντων αγώνα, έχουν επιστρατευτεί κύριες και επικουρικές δυνάμεις, έχουν διεξαχθεί αιματηρότατες μάχες, με τρομακτικές απώλειες στο στρατόπεδο των εργαζόμενων τάξεων.

Πρόκειται για ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο, η έκβαση του οποίου ακόμα δεν έχει κριθεί.

Από την πλευρά της η μεγάλη αστική τάξη και οι διεθνείς της σύμμαχοι, φαίνεται να κερδίζουν σημαντικές μάχες – έχουν οδηγήσει πολύ μεγάλα τμήματα των εργαζομένων σε εξαθλίωση – μετρούν όμως και απώλειες. Ο καπιταλισμός στη χώρα μας, δεν φαίνεται να ανακάμπτει, παρά τις τεράστιες ανθρωποθυσίες, ενώ στη διάρκεια του πολέμου, χάθηκαν πολύτιμες εφεδρείες στο πολιτικό σύστημα. Ο ΠΑΣΟΚ ψυχορραγεί, ενώ η ΝΔ έχει υποστεί σημαντική φθορά, καθώς έχει υποβιβαστεί  σε  «μεσαίο» κόμμα που περιστρέφεται γύρω από την περιοχή του 20%. Οι ανάσες που προσδοκά να πάρει το εκμεταλλευτικό σύστημα από μία μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα αποδειχτούν προσωρινές, γιατί η καπιταλιστική κρίση μοιάζει με κινούμενη άμμο που καταπίνει τα πάντα. Ανθρώπους, κόμματα, κοινωνικές συμμαχίες και ισορροπίες.  

Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα

Είναι προφανές, ότι τα 4,5 αυτά χρόνια, έχουμε βρεθεί όλοι μπροστά σε μία νέα κατάσταση. Το διακύβευμα για την εργατική τάξη, δεν είναι πλέον η απώλεια κάποιων θέσεων της, η οποία θα την οδηγήσει μερικά βήματα πίσω. Αυτό που διακυβεύεται σήμερα, είναι η ίδια η ύπαρξη της ως – νομικά – ελεύθερης τάξης, η οποία θα μπορεί να διαπραγματεύεται με τους εργοδότες την πώληση της εργατικής της δύναμης, η διασφάλιση κάποιων σταθερών που θα εμποδίσουν την εξαθλίωση της σαν τάξη, η επιστροφή της σε συνθήκες δουλοπαροικίας ή και δουλείας.

Από την άλλη, η αστική τάξη με το αναπτυγμένο ταξικό κριτήριο που την διακρίνει, διαβλέπει, ότι, όσο συνεχίζεται η καπιταλιστική κρίση, βρίσκεται σε κίνδυνο, όχι επιμέρους πλευρές του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά το ίδιο το κοινωνικό εκμεταλλευτικό σύστημα και το καθεστώς της εξάρτησης.

Επομένως, σε συνθήκες ολοκληρωτικού πολέμου, όπου η μία τάξη απειλεί με καθολική συντριβή την ανταγωνίστρια τάξη, η ίδια η πραγματικότητα επιβάλλει στο εργατικό κίνημα, την προβολή, όχι αμυντικών ( την επαναφορά στο χθες), όχι στενά συνδικαλιστικών – συντεχνιακών  που αφορούν επιμέρους ομάδες εργαζομένων, αλλά καθολικών, προωθημένων, επιθετικών, πολιτικοποιημένων αιτημάτων. Σε συνθήκες ανοιχτού ταξικού πολέμου θα ήταν λάθος το εργατικό κίνημα να εμμένει σε διεκδικήσεις του χθες, αλλά θα πρέπει να θέσει επιθετικούς στόχους, να  αμφισβητήσει το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα και τα θεμέλια του καθεστώτος της εξάρτησης, των δύο δηλαδή παραγόντων που ευθύνονται για την κήρυξη του πολέμου κατά των εργαζομένων.

Με βάση το σκεπτικό αυτό, θα επιδιώξουμε να ασκήσουμε κριτική στο διεκδικητικό(;) πλαίσιο του ΠΑΜΕ, με αφορμή την προγραμματισμένη κινητοποίηση την 1η του Νοέμβρη.

Διαβάζοντας το «Ριζοσπάστη» (30/09/2014), αυτό που ξενίζει είναι το κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης: «Άσε τη ζωή που κάνεις, πάλεψε για τη ζωή που χάνεις. Να ακουστεί η φωνή μας δυνατά».

Εδώ γίνεται χαμός, ο κόσμος παραμιλά για τη νέα φοροληστεία του ΕΝΦΙΑ, ετοιμάζονται να επιβάλλουν νέα μέτρα και να υπογράψουν νέο μνημόνιο, προωθούν την «απελευθέρωση» των απολύσεων, και την κήρυξη εκτός νόμου των απεργιών ( συνδικαλιστικός νόμος του 50% των εγγεγραμμένων μελών) και το ΠΑΜΕ το έχει ρίξει στην ποίηση και την αλληγορία.

Δεν είναι βέβαια το ΠΑΜΕ που το έχει πιάσει  αλληγορικός ίστρος, αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ, που επιβάλλει την γραμμή στο ΠΑΜΕ και ακολουθεί την πεπατημένη. Αποφεύγει το συγκεκριμένο ( τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων) και καταφεύγει στο γενικό και το αόριστο. Πρόκειται για κλασική περίπτωση αριστερίστικής λογικής, αν υπάρχει τέτοια λογική. Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει προεξοφλήσει ότι η προβολή συγκεκριμένου πλαισίου πάλης οδηγεί το κίνημα στην ενσωμάτωση. Πόσο μάλλον η προβολή ενός ενδιάμεσου μεταβατικού προγράμματος πάλη σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική κατεύθυνση που θα αποτελέσει το πρόπλασμα για τη δημιουργία του κοινωνικοπολιτικού μετώπου της εργατικής τάξης με τα καταπιεζόμενα μικρομεσαία στρώματα.

Πίσω όμως από τις ηχηρές φράσεις περί «ενσωμάτωσης του κινήματος», βρίσκεται η εγκατάλειψη των ταξικών μετώπων, η αδράνεια και τελικά η, από άλλο δρόμο, ενσωμάτωση του κινήματος και η χειραγώγηση του από την αστική ιδεολογία.

Γιατί πώς να το κάνουμε. Η αλληγορική προβολή του στόχου περί του άμεσου του σοσιαλισμού, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ ‘όψη οι διαθέσεις των μαζών, και τα αιτήματα που είναι ώριμα για να λυθούν σήμερα – και όχι αύριο με την λαϊκή εξουσία –     ( αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ) οδηγούν το κίνημα σε ήττα.

Η γραμμή που προωθεί σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα, το οδηγεί στο συμβιβασμό και στην ήττα.

Πόσο έχει ριζώσει – στην ηγεσία του ΚΚΕ – η αντιδραστική σε τελική ανάλυση αντίληψη, ότι  παλεύουμε και διεκδικούμε μόνο για να διατηρήσουμε τις θέσεις που είχαμε χθες, αποκαλύπτεται και από την υπόλοιπη αρθρογραφία της εφημερίδας, όπου και διαβάζουμε:

«Από σήμερα το πρωί τη σκυτάλη παίρνουν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, που με αγωνιστικές πρωτοβουλίες, συνελεύσεις και μαζικές διαδικασίες οργανώνουν την αντίστασή τους ενάντια στη λεγόμενη αξιολόγηση και τον επανέλεγχο των συμβάσεων που οδηγούν σε απολύσεις.

Στους δρόμους βγήκαν οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ που τους πνίγουν τα χρέη, κόντρα στις απειλές για κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς, με συγκεντρώσεις έξω από το ΚΕΑΟ και τις κατά τόπους εφορίες.

Στην Αθήνα, οι συνταξιούχοι έδωσαν και πάλι το «παρών» με την παναττική τους συγκέντρωση διεκδικώντας το δικαίωμα σε αξιοπρεπή ζωή, στην Υγεία και τη φροντίδα που τους τα στερεί η αντιασφαλιστική πολιτική».

Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ παλεύουν ενάντια στην «αξιολόγηση» και τις απολύσεις, οι ΕΒΕ ενάντια στις κατασχέσεις, τους πλειστηριασμούς και τα χρέη που τους πνίγουν, οι συνταξιούχοι ενάντια στην αντιασφαλιστική πολιτική κλπ.

Καλά κάνουν και κινητοποιούνται οι άνθρωποι, αφού όλα αυτά βρίσκονται στην αιχμή της κυβερνητικής επίθεσης.

Αλλά οι διεκδικήσεις αυτές είναι αμυντικές και είναι το πρώτο μόνο βήμα που θα πρέπει να κάνει ένα οργανωμένο ταξικό κίνημα. Γιατί αν μείνουμε σε αυτό το επίπεδο, τότε κάθε κλάδος παλεύει για τον εαυτό του. Ποιο είναι εκείνο που θα ενοποιήσει τους επιμέρους αγώνες; Όλοι αυτοί οι κλάδοι έχουν απέναντι τους την κυβερνητική πολιτική και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που την σχεδιάζουν. Ενοποιητικός κρίκος επομένως θα ήταν η πάλη κατά της κυβερνητικής πολιτικής και του ιμπεριαλισμού.

Ο αγώνας όμως θα περιοριστεί στα άμεσα αυτά αιτήματα; Δεν πρέπει οι συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις να αφουγκραστούν τις διαθέσεις της κοινωνίας που έχει γονατίζει από το βάρος όλων των μνημονιακών νόμων και να προβάλουν το αίτημα της κατάργησης των μνημονίων, της διαγραφής του χρέους, της λήψης άμεσων μέτρων ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, της αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τους δύο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που στηρίξουν το σαθρό σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη χώρα μας;

Αυτό θα ήταν το αναγκαίο και ενδεδειγμένο βήμα για το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας σήμερα.

Αντίθετα η ηγεσία του ΚΚΕ εμμένει σε μια γραμμή που αναπαράγει τις συντεχνιακές αντιλήψεις μέσα στο εργατικό κίνημα. Αντί να πολιτικοποιήσει τα αιτήματα, απογυμνώνει την πάλη από το πολιτικό τους περιεχόμενο. Η συνείδηση των εργαζομένων παραμένει συντεχνιακή, μακριά από την ανάγκη κατανόησης του ιστορικού ρόλου της τάξης τους ως φορέας του νέου, του σοσιαλισμού, ενάντια στο παλιό, το σαθρό σύστημα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.  

Τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, είναι ακίνδυνες για το σύστημα. Δεν τις φοβάται. Λόγο του συντεχνιακού τους περιεχομένου, γυρίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα πίσω, στην εποχή που οι εργάτες έβλεπαν σαν εχθρούς τα δικά τους μόνο αφεντικά και κατέστρεφαν τις μηχανές. Από την άποψη αυτή ένα τέτοιο κίνημα, είναι οπισθοδρομικό και σε τελική ανάλυση αντιδραστικό.

Και κάτι τελευταίο. Αν η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει ότι θα κρυφτεί πίσω από αυτές τις κινητοποιήσεις, προκειμένου να μη πάρει θέση πάνω στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας, είναι γελασμένη.

Εδώ όλοι προετοιμάζονται για εκλογές και αυτοί σφυρίζουν αδιάφορα.

Ποια είναι οι γνώμη τους; Να γίνουν ή να μη γίνουν εκλογές; Αν τελικά γίνουν, με τι πρόγραμμα θα κατέβουν; Θα μας πουν και πάλι: δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για λαϊκή εξουσία, ψηφίστε ΚΚΕ για ισχυρή αντιπολίτευση;

Τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουν ότι αυτά που ψήφισαν στο 19ο συνέδριο, οδηγούν το κομμουνιστικό κίνημα στην περιθωριοποίηση και την συρρίκνωση;

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας