-Τι έχεις Γιάννη;
– Τι είχα πάντα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, αποφεύγει να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα, αρνείται να καταθέσει ρεαλιστικό πρόγραμμα δράσης που θα συσπειρώνει την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα, οδηγεί το κίνημα στην ήττα και τον συμβιβασμό, σε μια περίοδο όπου η εξουσία της αστικής τάξης ποτέ δεν ήταν πιο ασταθής, και το κυριότερο: υπάρχει ένας λαός, ο οποίος δοκίμασε στο πετσί του την βαρβαρότητα της καπιταλιστικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης και είναι αποφασισμένος για όλα. Ποτέ οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκότερες για την έναρξη της λαϊκής αντεπίθεσης.
Τα αδιέξοδα της πολιτικής πρότασης(;) της ηγεσίας του ΚΚΕ, τα αναπαρήγαγε σε συνέντευξη που παραχώρησε ο γ.γ του κόμματος Δ. Κουτσούμπας στη Real News την Κυριακή 5/10.
Ιδού τα πειστήρια των αδιεξόδων.
Ερώτηση: «Τι σηματοδοτεί η πρωτοβουλία της κυβέρνησης για ψήφο εμπιστοσύνης»;
Απάντηση: « Δεν αποκλείεται να συνδέεται και με προβλήματα μέσα σε Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, όμως σε κάθε περίπτωση βασικός στόχος είναι η απόσπαση εμπιστοσύνης για κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Ο λαός δεν πρέπει να δείξει καμιά ανοχή απέναντι στις κινήσεις της κυβέρνησης και στα πολιτικά παιχνίδια γύρω από την εκλογή του ΠτΔ. Είναι ανάγκη ο ίδιος να καθορίσει τις εξελίξεις οργανώνοντας την πάλη του, με στόχο τη δραστική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Με ανάδειξη του εργατικού κινήματος σε καθοριστικό παράγοντα, σε συμμαχία με αυτοαπασχολούμενους και αγρότες. Και σε πολιτικό επίπεδο με μεγάλη, δυναμική ενίσχυση του ΚΚΕ. Διαφορετικά θα βολοδέρνουμε σε αντιλαϊκές επιλογές, παζάρια και πολιτικά παιχνίδια του κατεστημένου».
Απορία. Πάνω σε ποιο πρόγραμμα, σε ποιους στόχους πάλης, θα οργανώσει ο λαός την πάλη του για τη δραστική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών και την ανάδειξη του εργατικού κινήματος σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων;
Τι θα πρέπει να λέμε στους εργάτες; Αλλάξτε τους συσχετισμούς δυνάμεων, αναδείξτε το εργατικό κίνημα σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων; Μα η έκκληση αυτή από μόνη της μοιάζει με θεϊκή προφητεία.
Η ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων και της ανάδειξης του εργατικού κινήματος σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, δεν είναι το μέσο, ούτε αυτοσκοπός, αλλά το αποτέλεσμα της πάλης του λαϊκού κινήματος, στη βάση ενός ριζοσπαστικού και ρεαλιστικού ( που θα παίρνει υπόψη τις διαθέσεις των μαζών) διεκδικητικού προγράμματος.
Είναι ρεαλιστικό σήμερα να τεθεί θέμα εξουσίας; Οποιος το υποστηρίζει αυτό, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως σύγχρονος Δον Κιχώτης που κυνηγάει ανεμόμυλους. Αλλωστε, ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ αποδέχεται ότι υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση. Το αντίθετο μάλιστα.
Άρα τι κάνουμε; Το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί από τη ζωή. Στηριζόμενοι στην πλούσια λενινιστική θεωρία για την προλεταριακή επανάσταση, στις σημερινές συνθήκες, εφαρμόζουμε πρόγραμμα για την επίλυση των επιμέρους αντιθέσεων, προκειμένου να φτάσουμε στην επίλυση της βασικής αντίθεσης. Της αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας.
Αν δεν μπορούμε σήμερα να θέσουμε θέμα εξουσίας (που δεν μπορούμε), επειδή ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα το υποστηρίξουν οι λαϊκές μάζες, είναι ανάγκη να εφαρμόσουμε ένα ενδιάμεσο πρόγραμμα που – όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει ο Λένιν – θα κάνει βήματα προς το σοσιαλισμό.
Το ενδιάμεσο πρόγραμμα, το μίνιμουμ πρόγραμμα δράσης, είναι βγαλμένα μέσα από την εμπειρία του μπολσεβίκικου κόμματος, στην πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Τα προγράμματα αυτά είναι ολοζώντανα στο λενινιστικό έργο. Και αυτό δεν μπορεί να το δει μόνο εκείνος που αρνείται την επιβεβαιωμένη από την Ιστορία λενινιστική θεωρία. Εκείνος που έχει αρνηθεί τον μαρξιστό – λενινισμό, και αναζητά καταφύγιο σε αριστερίστικα, αντιδραστικά ιδεολογήματα του παρελθόντος, τα οποία έχει απορρίψει το επαναστατικό κίνημα, και τα έχει πετάξει στη χωματερή της ιστορίας.
Όσο για τη σχέση κοινωνικής συμμαχίας – πολιτικού υποκειμένου, όποιος έχει μικρή μόνο εμπειρία από το εργατικό κίνημα, καταλαβαίνει ότι έτσι όπως διατυπώνεται, είναι προβληματική. Σε κοινωνικό επίπεδο παλεύω για τη δημιουργία της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες. Σε πολιτικό επίπεδο, η συμμαχία αυτή προσβλέπει στη δυναμική ενίσχυση του ΚΚΕ. Μα τι κοινωνική συμμαχία θα είναι αυτή που πολιτικά εκφράζεται μονοσήμαντα από ένα και μόνο κόμμα, ενώ, όσοι συμμετέχουν σε αυτή, θα πρέπει να αποδέχονται – τουλάχιστον – τη δικτατορία του προλεταριάτου;
Ερώτηση: «Να υποθέσω, πάντως, πως το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση υπό τον Αλ. Τσίπρα; Δεν συζητάτε ούτε να θέσετε όρους, κ. Κουτσούμπα, για να δοκιμάσετε τον ΣΥΡΙΖΑ»;
-Απάντηση: « Οι «όροι», τα κριτήρια που θέτει το ΚΚΕ για τη συγκρότηση μιας κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, ως ελάχιστες προϋποθέσεις για να δώσει το ΚΚΕ το «παρών» σε διακυβέρνηση για να βγει η Ελλάδα από την κρίση και να ζήσουν καλύτερα ο λαός και η νεολαία είναι η κοινωνικοποίηση του φυσικού και παραγόμενου πλούτου, η αποδέσμευση από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός η κατάργηση αμέσως όλων των εφαρμοστικών νόμων, των μνημονίων, των αντιδραστικών διατάξεων. Είναι η αντιμετώπιση άμεσα των μεγάλων και οξυμένων προβλημάτων των λαϊκών στρωμάτων, όπως η σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, οι μισθοί, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κατάργηση της επαίσχυντης φορολογίας το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα, η εξασφάλιση δημόσιας και δωρεάν υγείας, παιδείας και όλα όσα έχει προτείνει το ΚΚΕ, καταθέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις στη Βουλή. Όλα αυτά μπορεί να τα εγγυηθεί μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία. Η ζωή του λαού εξαρτάται κυρίως από τον συνολικό δρόμο που βαδίζει η χώρα. Αν αυτός ο αντιλαϊκός δρόμος μείνει στο απυρόβλητο, τότε μπορεί να καταπιεί τους όποιους επιμέρους όρους, όση καλή πρόθεση ή διάθεση και αν έχεις».
Οι θέσεις αυτές, είναι άκρως επικίνδυνες για το λαϊκό κίνημα, καθώς μεταθέτουν την επίλυση ώριμων αιτημάτων που μπορούν να τεθούν στην ημερήσια διάταξη σήμερα, στο απώτερο αύριο, στο σοσιαλισμό.
Η αποδέσμευση από την Ε.Ε και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, μπορεί και πρέπει να τεθούν σαν στόχοι πάλης σήμερα και όχι αύριο, στα πλαίσια της προώθησης ενός μεταβατικού προγράμματος αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών ανατροπών. Αντίθετα δεν μπορεί να τεθεί σήμερα στην ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας, του σοσιαλισμού, επειδή οι πλατιές μάζες δεν έχουν πειστεί ακόμα για την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της χώρας. Επειδή όμως το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα από μόνο του δεν σε οδηγεί στο σοσιαλισμό, αλλά με την υλοποίηση του το κίνημα κάνει βήματα προς το σοσιαλισμό, θα πρέπει το πρόγραμμα του επαναστατικού κόμματος να κάνει σαφή και ξεκάθαρη τη σχέση των αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών ανατροπών – οι οποίες κινούνται στο έδαφος του καπιταλισμού – με το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Αυτή είναι η διαλεκτική σχέση που συνδέει το σήμερα ( αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική πάλη) με το αύριο (κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο και τους συμμάχους).
Η ηγεσία του ΚΚΕ έρχεται να ανατρέψει μία λογική κίνηση, η οποία έχει επιβεβαιωθεί από την ίδια τη ζωή την περίοδο της ρούσικης επανάστασης του 1917.
Και τι λένε. Όλα αυτά τα αιτήματα ( αποδέσμευση από ΕΕ, ΝΑΤΟ, διαγραφή χρέους κλπ.), που μπορούν να επιλυθούν από το κίνημα σήμερα, δεν θα επιλυθούν σήμερα, αλλά με την κατάκτηση της εξουσίας αύριο.
Εδώ έχουμε ένα ακραίο παραλογισμό. Όπως στη φύση, έτσι και στην κοινωνία, ένα αίτημα που έχει ωριμάσει στη λαϊκή συνείδηση το επιλύεις σήμερα, και όχι αύριο. Γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να παραωριμάσει (το αίτημα) και να σαπίσει.
Κινούμενη από μια τέτοια «λογική» η ηγεσία του ΚΚΕ έχει αποσύρει το κόμμα από τη μάχη κατά της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ σήμερα και όχι αύριο, παρά το γεγονός ότι τα δύο αυτά αιτήματα έχουν γίνει αποδεκτά από ευρύτερες λαϊκές μάζες και είναι έτοιμα προς επίλυση.
Δεν διεκδικεί την κατάργηση των μνημονίων και τη διαγραφή του χρέους σήμερα – στα πλαίσια ενός ευρύτερου κινήματος που θα επιφέρει ανατροπές στο σύστημα εξουσίας – αλλά παραπέμπει τη διεκδίκηση των στόχων αυτών στο αύριο, στο σοσιαλισμό.
Πρόκειται για μια πολιτική στάση, που έχει καταδικάσει το κίνημα στην αδράνεια, στην ηττοπάθεια, στην αποπολιτικοποίηση και τελικά στον συμβιβασμό με το σύστημα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Όσον αναφορά το σοσιαλισμό, η κίνηση προς αυτόν πρέπει να έχει υλική υπόσταση, να υπάρχει το αναγκαίο κοινωνικό – ταξικό περιεχόμενο. Κίνηση προς το σοσιαλισμό, σημαίνει ταξική πάλη σε όλα τα επίπεδα. Πάλη ενάντια στα μονοπώλια που αποτελούν σήμερα την κυρίαρχη οικονομική μορφή του καπιταλισμού, πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που εκφράζεται με την προσχώρηση της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, πάλη για διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων, γιατί, όπως έλεγε και ο Λένιν, η δημοκρατία, είναι το έδαφος εκείνο, πάνω στο οποίο μπορεί η πάλη του προλεταριάτου να γίνει περισσότερο αποτελεσματική.
Αν από τον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού, αφαιρέσεις την κίνηση προς αυτόν και αποσυρθείς από όλα εκείνα τα μέτωπα, που πρέπει να αναπτύξεις σήμερα στο έδαφος του καπιταλισμού, για να μπολιάσεις τη συνείδηση του κόσμου με τις επαναστατικές ιδέες, τότε τι μένει; Ένα άδειο πουκάμισο, ένα κενό σύνθημα που δεν υποστηρίζεται από το αναγκαίο κοινωνικό -ταξικό περιεχόμενο που θα μετατρέψει την ιδέα σε υλική δύναμη.
Με το να επικαλείσαι συνέχεια την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, χωρίς να προσδιορίζεις τα βήματα, τους στόχους πάλης που θα σε οδηγήσουν σ’ αυτόν, κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός, σαν τους παπάδες, που από τον άμβωνα της εκκλησίας διακηρύττουν την έλευση της δεύτερης παρουσίας, την ημέρα της κρίσης, που οι καλοί θα πάνε στον παράδεισο και οι κακοί στην αιώνια κόλαση.
