Εργατικός Αγώνας

Παιδική κακοποίηση, μια αγαπημένη καπιταλιστική συνήθεια

Του Κώστα Γρηγοριάδη.

Οι εξελίξεις και μετά το εισαγγελικό ένταλμα με την κατηγορία του βιασμού ανηλίκων από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη (μέχρι πρόσφατα καλλιτεχνικό διευθυντή του εθνικού θεάτρου) Δ. Λιγνάδη, ενδεχομένως να ανοίξουν διάπλατα ένα κύκλωμα παιδεραστίας, διαδρομής οικονομικών συμφερόντων και ενόχους που δεν θα μπορούσαμε ποτέ ίσως να φανταστούμε.

Η διαχείριση και η εφαρμογή των κάθε είδους εξουσιαστικών τάσεων και η ενδεχομένως κρυφή αλλά μεγάλη στήριξη από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα κατέληγε να είναι το όπλο με το οποίο στοχεύοταν ανήλικα παιδιά.

Δε θα σταθούμε στο συγκεκριμένο πρόσωπο του Λιγνάδη ούτε σε όσα πρόσωπα ηθοποιών ή σκηνοθετών ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό, μέσα από τις καταγγελίες στο ΣΕΗ ή στον εισαγγελέα, αλλά θα προσπαθήσουμε να δούμε στην πιο εκτεταμένη της μορφή την παιδική κακοποίηση και εκμετάλλευση.

Υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα κακοποίησης παιδιών και εφήβων, αγοριών και κοριτσιών σε παγκόσμιο επίπεδο και κοινωνική διαστρωμάτωση. Αλλά πάντα με κυρίαρχη την μορφή βίας από την εξουσιαστική θέση του κακοποιητή.

Η παιδική πορνεία αποτελεί τεράστια οικονομική επιχείρηση με πολυδαίδαλη συμμετοχή ξεχωριστών επιχειρήσεων που αποτελούν μια ισχυρή αλυσίδα συμφερόντων.

Ο σεξουαλικός τουρισμός και η παιδική πορνεία απλώνεται σε πολλές χώρες του πλανήτη, από την Καμπότζη, την Κένυα, τις Φιλιππίνες, την Κολομβία, έως την Ισπανία, την Γερμανία, ακόμη και την Ολλανδία.

Ξενοδοχειακές μονάδες, νυχτερινά κέντρα, εταιρείες ρούχων, ποτών, καπνού, ναρκέμποροι στήνουν ένα οικονομικό γαϊτανάκι εκών άκων, ώστε να εξυπηρετήσουν κάθε είδους πελάτη ανήλικων παιδιών.

Η διαστροφή φτάνει ακόμη και στο επίπεδο, μετά την απόφαση του Τοπικού Δικαστηρίου της Χάγης (η οποία βασιζόμενη στην ελευθερία της έκφρασης, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι), να μην απαγορεύσει την ίδρυση του Κόμματος των Παιδοφίλων (PNVD) του οποίου οι βασικοί στόχοι είναι:

  • Η νομιμοποίηση της σεξουαλικής επαφής μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων από 12 ετών.
  • Η νομιμοποίηση της κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού για προσωπική χρήση.

Ο Γάλλος συγγραφέας Γκαμπριέλ Ματζνέφ ποτέ δεν έκρυψε ότι έκανε σεξ με αγόρια και κορίτσια στις αρχές της εφηβείας τους ή και ακόμα μικρότερα. Έγραψε πολλά βιβλία στα οποία περιγράφει τις ακόρεστες επιθυμίες του και εμφανίστηκε πολλές φορές στην τηλεόραση κομπάζοντας γι’ αυτές. Μάλιστα, ο τίτλος ενός από τα πρώτα βιβλία του είχε τον τίτλο «Κάτω από 16 χρόνων».

Αυτά τα βιβλία στα οποία ο συγγραφέας περιέγραφε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το σεξ με ανήλικους εκδίδονταν αποφέροντας έσοδα σε όσους συμμετείχαν στην έκδοση τους.

Επίσης στη Γαλλία αποκαλύπτεται πως ο διάσημος ζωγράφος Κλωντ Λεβέκ, βρίσκεται, από το 2019,  σε προκαταρκτική εισαγγελική έρευνα για «βιασμό και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων».

Ο συνταγματολόγος και πολιτικός αναλυτής  Ολιβιέ Ντιαμέλ, βίαζε τον 14χρονο γιό της γυναίκας του, εκτός των άλλων ανηλίκων.

Στο Χόλυγουντ, μετά το σκάνδαλο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, οι καλλιτέχνες Παλόμα Φέιθ και Tομ Τζόουνς μίλησαν για τη σεξουαλική εκμετάλλευση στην μουσική βιομηχανία, αλλά ταυτόχρονα, προκύπτει μετά από ομολογία του ηθοποιού Κόρεϊ Φέλτμαν, ότι ο ηθοποιός Κόρεϊ Χάιμ είχε βιαστεί στα γυρίσματα της ταινίας «Lucas» το 1986, όταν ήταν 11 ετών, από άτομο του χώρου που είναι μέχρι και σήμερα στο Χόλυγουντ.

Μουσική βιομηχανία και βιομηχανία του κινηματογράφου, λοιπόν, αποτελούν χώρους όπου η άσκηση εξουσίας συνοδεύεται από παιδική κακοποίηση, την ώρα που αυτά τα παιδιά που βιάζονται, αποφέρουν οικονομικά κέρδη στους βιαστές τους.

Ο βιασμένος 11χρονος Χάιμ θα πεθάνει στα 38 του από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Ήταν άραγε απότοκο του ψυχικού του τραυματισμού ο ψεύτικος κόσμος των ναρκωτικών;

Η βεντάλια της παιδικής κακοποίησης απλώνεται σε όλο τον κόσμο και στον τομέα της παιδικής εργασίας, στους πιο μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους ένδυσης, υπόδησης, στις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, στις βιομηχανίες κατασκευής αθλητικών ειδών κλπ

Έπειτα από μια δικαστική καταδίκη και απειλές για μποϊκοτάζ των προϊόντων της, η εταιρεία αθλητικών ειδών  NIKE υποχρεώθηκε να απολογηθεί για την κακομεταχείριση εργαζομένων της στον Tρίτο Kόσμο.

Μια χούφτα πολυεθνικές διαφημίζουν τα προϊόντα τους μέσω τηλεοπτικών διαφημίσεων και καταχωρήσεων σε τύπο και περιοδικά, απλώνοντας το μερίδιο κέρδους και στους διαφημιστές, εκμεταλλευόμενες τις άθλιες συνθήκες εργασίας και το χαμηλότατο μισθό παιδιών που μπορεί να είναι ακόμη και 6 χρονών.

Σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής οργάνωσης Account Ability, 70 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν απολογηθεί για την εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας.

Στη Βραζιλία, με αφορμή το καρναβάλι το οποίο αποτελεί σήμα κατατεθέν για τη χώρα, ολόκληρες οικογένειες από τα πιο εξαθλιωμένα και φτωχά κοινωνικά στρώματα εργάζονται γι’ αυτό. Επί 12 μήνες το χρόνο, τα ανήλικα παιδιά τους είναι υποχρεωμένα να ράβουν τα κοστούμια της καρναβαλικής παρέλασης στις παράγκες που διαμένουν. Χορηγοί σε όλο αυτό είναι μεγάλοι βαρώνοι ναρκωτικών που σιτίζουν με ψίχουλα αυτές τις οικογένειες. Περιττό να συγκρίνει κανείς τα κέρδη αυτών των ανήλικων με τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών.

Στα αγροκτήματα της Ακτής Ελεφαντοστού, τα οποία συνεργάζονται στο μεγαλύτερό τους μέρος με τη NESTLE, παιδιά 4-17 ετών δουλεύουν κουβαλώντας και βγάζοντας κακάο για να κερδίζουν οι οικονομικοί κολοσσοί.

Με δυο λόγια, ανήλικα παιδιά από το χώρο της τέχνης μέχρι την παραγωγή προϊόντων, βασανίζονται, απειλούνται, βιάζονται, κακοποιούνται με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα να κλονίζεται όχι μόνο η σωματική τους υγεία, αλλά να καταστρέφονται και ψυχικά, έχοντας  για πάντα στη ζωή τους αυτό το βαρύ φορτίο.

Τα παιδιά μετατρέπονται είτε σε αντικείμενο ηδονής για τον διεστραμμένο εξουσιαστή, είτε σε εργαλείο παραγωγής κέρδους για τον αχόρταγο καπιταλιστή.

Το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται όλη αυτή η ποικίλη κακοποίηση δεν είναι ένα αποξενωμένο περιβάλλον, παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την φαινομενικά συντεταγμένη πολιτεία.

Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, είτε από νομικές διευκολύνσεις είτε κάνοντας τα στραβά μάτια είτε παραπλανώντας την κοινή γνώμη, είναι εκείνες που επιτρέπουν την παιδική κακοποίηση ώστε  και να υπάρχει και να συνεχίζεται, φανταζόμαστε με το… αζημίωτο. Είναι εκείνες οι κυβερνήσεις που έχουν χορηγούς στις εκλογικές τους καμπάνιες αυτούς που, κυριολεκτικά, καταστρέφουν παιδικές ψυχές. Όταν κάποια δημοσιογραφική έρευνα αποκαλύψει μια τέτοια συναλλαγή, καμώνονται ότι δε γνωρίζει ο ένας τον άλλον.

Στην περίπτωση της παιδικής κακοποίησης με όσες καταγγελίες τη συνοδεύουν για τον “θεατράνθρωπο”  Λιγνάδη, κατά Μπαμπινιώτη, ούτε ο πρωθυπουργός είχε πάρει χαμπάρι τι μέρος του λόγου ήταν, αλλά ούτε και η υπουργός πολιτισμού Μενδώνη που έπεσε από τα σύννεφα όταν έμαθε ότι ο διορισμένος από την ίδια καλλιτεχνικός διευθυντής είναι ένας “επικίνδυνος άνθρωπος”.

Η υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης, που ξεκίνησε από την καταγγελία Μπεκατώρου κι έφτασε να βλέπουμε το Λιγνάδη με χειροπέδες, είναι πολύ μεγάλη με προεκτάσεις που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πού καταλήγουν.

Μένει να δούμε αν ξεβρωμίσει λίγο ο χώρος του θεάτρου ή αν θα κουκουλωθούν τα πράγματα.

Το μόνο για το οποίο έχουμε ακόμη πολύ μέλλον μπροστά μας, μιας και ζούμε στον καπιταλισμό, είναι δούμε να μπαίνουν τα θεμέλια για μια ταξική αλλαγή που θα εξαφανίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Από τις επιχειρήσεις μέχρι την τέχνη.

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας