Κατακλυσμιαίες είναι οι πολιτικές εξελίξεις το τελευταίο διάστημα.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, η οποία έδωσε γην και ύδωρ στους δυτικούς ιμπεριαλιστές μέσω της επιθετικής εφαρμογής του μνημονίου( έκανε περισσότερα απ’ ότι της ζητούσαν), συμπεριφέρεται τις τελευταίες ημέρες σαν απατημένη ερωμένη, καθώς διαβλέπει ότι Γερμανοί και Αμερικάνοι την θεωρούνε ξοφλημένη και προβάλουν τέτοιες απαιτήσεις, τις οποίες είναι αδύνατο να αποδεχτεί τη συγκεκριμένη συγκυρία (περικοπές μισθών, συντάξεων, νομοθετική κατοχύρωση μέτρων για το 2015, 2016, έως και το 2019, παράταση του μνημονίου κλπ).
Στο εσωτερικό εντείνονται οι διεργασίες για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πρόθυμοι, οι οποίοι με διάφορες δικαιολογίες ( κρισιμότητα των στιγμών, αναθεώρηση του Συντάγματος) εμφανίζονται διατεθειμένοι να ψηφίσουν Πρόεδρο από την παρούσα Βουλή και να δώσουν παράταση ζωής, σε μία από τις πιο μισητές κυβερνήσεις των τελευταίων 40 χρόνων.
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει βάλει όλα τα χαρτιά του στη μη εκλογή Προέδρου και την προκήρυξη άμεσων εκλογών, διαβλέπει τον κίνδυνο του σχηματισμού της περιβόητης πλειοψηφίας των 180 και καταγγέλλει σχέδια αποσταθεροποίησης και αποστασίας.
Κοντά σ’ αυτά, αν προσθέσουμε την όξυνση των ελληνοτουρκικών, με αφορμή την πολιτική των κανονιοφόρων που ακολουθεί η Άγκυρα στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και την εγκληματική στάση που επιδεικνύει η συγκυβέρνηση στη περίπτωση του Ν. Ρωμανού, γίνεται κατανοητό ότι το κλίμα είναι εκρηκτικό.
Αυτό που έχουμε να παρατηρήσουμε για τις εξελίξεις αυτές, είναι ότι το παιγνίδι συνεχίζει να παίζεται στο γήπεδο του αντιπάλου με το λαό απόντα.
Πραγματικά έχουμε μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση, που αν υπήρχε στοιχειώδης λαϊκή παρέμβαση, θα είχε σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, και όμως βλέπει κανείς τους εκπροσώπους της στη TV να βγάζουν γλώσσα και να κουνούν το δάκτυλο στον ελληνικό λαό.
Από πού πηγάζει αυτό το θράσος; Μα ακριβώς από το γεγονός ότι η όποια αντιπαράθεση υπάρχει, κυρίως ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, είναι επιφανειακή και επιδερμική, δεδομένου ότι σε επίπεδο κορυφών, υπάρχει κοινή στρατηγική πλεύσης, ο καυγάς αφορά τη νομή της εξουσίας και το όλο ζήτημα εξαντλείται μέσα στα πλαίσια της Βουλής όπου τα χαρτιά είναι σημαδεμένα και βρίσκονται στα χέρια της αστικής τάξης.
Και αυτό γίνεται συνειδητά, τόσο από τη συγκυβέρνηση, όσο και από το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος περιορίζει τον αντιπολιτευτικό του ρόλο στο κοινοβούλιο και στις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις, ερήμην του λαϊκού παράγοντα.
Από την άλλη λείπει τραγικά η πολιτική εκείνη πρόταση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση που θα συνεγείρει το λαό, θα ανεβάσει τις αγωνιστικές διαθέσεις και θα δημιουργήσει νέα πολιτικά δεδομένα.
Με λίγα λόγια υπάρχει σήμερα ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΚΕΝΟ, ενώ όσο ο λαός παραμένει απόν από τις εξελίξεις, ξένα και ντόπια κέντρα θα απεργάζονται και νέα δεινά σε βάρος του.
Η υπόλοιπη Αριστερά;
Όποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς τα πράγματα θα διαπιστώσει δια γυμνού οφθαλμού την αδυναμία των φορέων που την συγκροτούν να αντιληφθούν τις εξελίξεις σωστά, να μπουν μπροστά, να οργανώσουν την λαϊκή αντίδραση και να την κατευθύνουν στο κύριο μέτωπο, τόσο για την απόκρουση των αντιλαϊκών πολιτικών όσο και για την δρομολόγηση θετικών εξελίξεων προς όφελος του δοκιμαζόμενου εργαζόμενου λαού. Θετικές προτάσεις μπορεί να βρει κανείς σε διάφορους αριστερούς χώρους που αυτοπροσδιορίζονται ως «Αντικαπιταλιστική Αριστερά», όπως για παράδειγμα στο κείμενο- πλατφόρμα της «κίνησης των 11» αλλά αυτό όμως δεν αρκεί καθώς η απουσία του κόμματος της εργατικής τάξης- όπως αυτό θα έπρεπε να είναι-, ενός κόμματος δηλαδή που να πατάει γερά στον Μαρξισμό Λενινισμό, είναι το καίριο πρόβλημα που εμποδίζει την συγκέντρωση θετικών προτάσεων σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε ένα αντιιμπεριαλιστικό- αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο που έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος. Δεν φτάνει να θέτεις σωστά αιτήματα- όπως κάνει η κίνηση των 11 ( μέτρα κατά της ανεργίας, εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, μονομερής διαγραφή του χρέους, αποχώρηση από ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.α). Πρέπει να είσαι σε θέση να πεις και ποιος θα τα πραγματοποιήσει πολιτικά.
Η δε ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει να κινείται στην πεπατημένη. Για την Κυριακή 7/12 (το άρθρο γράφηκε πριν), εξαγγέλλουν πανελλαδική κινητοποίηση του ΠΑΜΕ με κεντρικό αίτημα την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης (αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 15 στα 20 χρόνια).
Πίσω από το αίτημα αυτό διαβλέπει κανείς τις τυχοδιωκτικές αποφάσεις του 19ου συνέδριου, οι οποίες έχουν παραλύσει κυριολεκτικά το κόμμα, και έχουν αδρανοποιήσει το λαϊκό κίνημα.
Πως ερμηνεύονται οι αποφάσεις αυτές, σε ότι αφορά το λαϊκό παράγοντα; Δεν προβάλουμε θετικούς στόχους πάλης, πολύ δε περισσότερο δεν καταθέτουμε μεταβατικό πρόγραμμα, επειδή και τα δυο συλλήβδην ενοχοποιούνται σαν οπορτουνισμός. Επομένως τι κάνουμε; Κινητοποιούμε τον κόσμο για να αποκρούσει τις αντιλαϊκές επιθέσεις που κατά καιρούς εξαπολύουν οι αστικές κυβερνήσεις.
Ιδού ο σύγχρονος ρόλος του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Πρέπει να αποκρούει μόνο τις επιθέσεις που δέχεται και να μην περνάει σε αντεπίθεση, επειδή ακριβώς η εργατική αντεπίθεση έχει στοιχεία οπορτουνισμού.
Μπορεί να καταλάβει κανείς πολύ εύκολα, ότι η πολιτική του εργατικού κινήματος – τερματοφύλακα των αντιλαϊκών επιθέσεων, δεν μπορεί να πάει και πολύ μακριά, ούτε και να συσπειρώσει ευρύτερες μάζες. Πρόκειται για μια ηττοπαθή πολιτική στάση, η οποία λειτουργεί διαλυτικά μέσα στο εργατικό κίνημα.
Και με ποδοσφαιρικούς όρους αν δούμε το θέμα, καταλήγουμε πάλι σε αδιέξοδο. Οσο καλός και αν είναι ο τερματοφύλακας – λαϊκό κίνημα, θα αποκρούσει το πρώτο πέναλτι, θα αποκρούσει το δεύτερο, μα στο τρίτο η μπάλα θα καταλήξει στα δίχτυα. Αυτός είναι ο ρόλος του λαϊκού κινήματος σήμερα; Να μαζεύει την μπάλα από τα δίχτυα;
Το έχουμε γράψει και στο παρελθόν, θα το επαναλάβουμε και τώρα.
Η μετά το Μάρτη του 2010 περίοδος, ήταν μία χρυσή ευκαιρία για το εργατικό και επαναστατικό κίνημα της χώρας, να καταθέσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση σε φιλο – λαϊκή κατεύθυνση, το οποίο θα αποτελούσε τον άξονα, προκειμένου να ξεδιπλωθούν μεγάλοι και ενωτικοί λαϊκοί αγώνες (κάτι σαν νέο ΕΑΜ), με στόχο να αποκρούσουμε την ιταμή επίθεση που δέχτηκε ο λαός μας από την αστική τάξη και το διεθνή ιμπεριαλισμό και να περάσουμε στη μεγάλη αντεπίθεση με σαφή στόχο το σοσιαλισμό.
Και ήταν δυνατό να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα γιατί οι αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου ήταν ανεβασμένες και ο ίδιος ήταν διατιθέμενος να συγκρουστεί με αυτούς που λεηλατούσαν τη ζωή του.
Δυστυχώς αυτό δεν έγινε, όχι γιατί δεν το ήθελε ο κόσμος, αλλά επειδή τη συγκεκριμένη περίοδο «κάποιες πολιτικές ηγεσίες» αποδείχθηκαν μειωπικές και δεν μπόρεσαν να δουν τίποτα πέρα από τη μύτη τους.
Η αλήθεια είναι ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, που αν τον είχαμε εκμεταλλευτεί, η πορεία του λαού και του τόπου θα ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα σε σχέση με το πώς εξελίχθηκε.
Με δεδομένο όμως ότι η καπιταλιστική κρίση συνεχίζεται και μαζί της και η εξαθλίωση του λαού, πρέπει να γίνει κατανοητό ευρύτερα, ότι οι στιγμές που περνάμε είναι ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ και ότι οι ευκαιρίες που δίνονται και σήμερα για την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος παραμένουν ευνοϊκές.
Αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανέλιξη του κινήματος οι θετικές διεργασίες μέσα στο ΚΚΕ (συσπειρώνει την πιο ριζοσπαστική και πολιτικά έμπειρη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας) και η κατάθεση μεταβατικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση με κεντρικό αίτημα «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση».
Και μη βιαστούν ορισμένοι να χαρακτηρίσουν το αίτημα αυτό οπορτουνιστικό. Γιατί όταν μερίδα των μπολσεβίκων υποστήριζε τον Απρίλη του 1917 ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει μεταβατική περίοδος, η απάντηση του Λένιν ήταν κατηγορηματική: «Αυτό δεν είναι σωστό. Είναι ρήξη με το μαρξισμό». (Λένιν, άπαντα, τόμος 31, σελ. 363).
