Σήμερα, εν μέσω της πρωτοφανούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στη χώρα μας ζούμε μια παρατεταμένη περίοδο κρίσιμων στιγμών που κάποιοι μάλιστα υπηρέτες του συστήματος τις αξιοποιούν και τις υπερβάλλουν με στόχο να τρομοκρατήσουν και να εκβιάσουν σε αντιλαϊκές αποφάσεις. Διάφοροι παράγοντες, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, παρεμβαίνουν για να βάλουν τη σφραγίδα τους στις οικονομικές και όχι μόνο εξελίξεις της χώρας και για το λόγο αυτό, ανάλογα με τη βαρύτητα που έχουν, επιστρατεύουν, με το αζημίωτο βέβαια, τα μέσα μαζικής εξαπάτησης αλλά και πολιτικούς παράγοντες.
Εν μέσω αυτής της κατάστασης, η κυβέρνηση διατείνεται ότι μπορεί και «η πίτα να μείνει ολάκερη αλλά και ο σκύλος να είναι χορτάτος». Επιδιώκει να αποδείξει το αναπόδεικτο, ότι δηλαδή οι καπιταλιστές, «ο λύκος», μπορεί να διαλεχτεί με το «αρνί» εντίμως και να μείνουν και οι δύο ικανοποιημένοι. Κοντολογίς θεωρεί ότι μπορεί να αποδείξει πως ο καπιταλισμός είναι δυνατόν να εξανθρωπιστεί, ότι οι εκμεταλλευτές μπορεί να γίνουν ανθρώπινοι και να βάλουν «τον εργαζόμενο άνθρωπο πάνω από τα κέρδη τους» και έτσι να έχουμε καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο».
Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση (όπου πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται αλλά και πολλά δεν λέγονται αλλά γίνονται ή γίνονται αλλά δε λέγονται, ανάλογα με τις κάθε φορά σκοπιμότητες) υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα. Μέσα σε αυτά τα πολλά υπάρχει και το ενδεχόμενο, η κυβέρνηση για τους δικούς της λόγους, να διεξάγει ένα δημοψήφισμα όπου θα καλέσει το λαό να αποφανθεί με ένα «ναι» ή ένα «όχι» σε μια συμφωνία που θέλουν οι δανειστές, ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ. Το «ναι» φυσικά σημαίνει αντιλαϊκές επιλογές και πτώχευση του λαού στο διηνεκές και το «όχι» σημαίνει ρήξη και από εκεί και πέρα διάφορες επιλογές διαχείρισης της ρήξης που κυμαίνονται από ρήξη μαϊμού, ρήξη ιμιτασιόν έως και ρήξη και συνολική αλλαγή προσανατολισμού, με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον του λαού.
Το ερώτημα όμως που τέθηκε με έμφαση εδώ και κάμποσα χρόνια, ιδιαίτερα όταν ο Γ.Α. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, είχε εξαγγείλει ότι θα καταφύγει στο λαό με δημοψήφισμα, είναι «Να γίνει ή να μη γίνει δημοψήφισμα;» Παραβλέποντας τον πυροτεχνηματικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης εξαγγελίας τότε του ΓΑΠ, αξίζει να δούμε τη στάση των διαφόρων παραγόντων πάνω σε αυτήν την εξαγγελία. Όπως θυμόμαστε τότε, οι πρώτοι που αντέδρασαν μετά βδελυγμίας ενάντια σε αυτήν την εξαγγελία, ήταν οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ και μάλιστα κάλεσαν στις Κάννες τον ΓΑΠ, ουσιαστικά, για να τον καθαιρέσουν. Τα δε ντόπια αστικά κόμματα καθώς και τα «ανεξάρτητα» κανάλια παρουσίασαν ως εθνικό έγκλημα μια τέτοια επιλογή δημοψηφίσματος. Τότε σοβαρά ερωτηματικά δημιούργησε και η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ που, δια της τότε ΓΓ του, αποκήρυξε το δημοψήφισμα διότι, κατά την Γενική Γραμματέα, αυτό ισοδυναμούσε με έξοδο από το ευρώ και αυτό θα ήταν τραγωδία (!!!) όπως είπε. Αλλά και μέσα στο τελευταίο πεντάμηνο διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ηγεσία του ΚΚΕ και, δια του νέου Γενικού Γραμματέα του, πάλι ανάλογα τοποθετείται σε κάθε περίπτωση που διαρρέει από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι στις επιλογές του, ως απάντηση στους εκβιασμούς των δανειστών, είναι και η προσφυγή στο λαό με δημοψήφισμα. Συγκεκριμένα το ΚΚΕ, εναντιώνεται στο δημοψήφισμα με το επιχείρημα ότι “με αυτόν τον τρόπο, θέλει η κυβέρνηση να ενοχοποιήσει το λαό” ή ότι “ένα τέτοιο δημοψήφισμα είναι ίσως και αντιλαϊκό γιατί θα αρκείται μόνο σε μια ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι όμως συνολικά με το εκμεταλλευτικό σύστημα που φορέας του και προϊόν του είναι και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση”. Ενώ το ΚΚΕ, όπως διατείνονται τα στελέχη του, θέλει μια ουσιαστική ρήξη που αυτή θα προκύψει μόνο όταν προηγηθεί η λαϊκή εξουσία. Δηλαδή, λέει το ΚΚΕ, ότι “να είμαστε μέσα στην ΕΕ και να περιμένουμε να γίνει σοσιαλισμός στην Ελλάδα και μετά να φύγουμε” !!! Μια τέτοια μεταφυσική προσέγγιση δικαίως εγείρει ερωτηματικά για τις προθέσεις του κόμματος, γιατί όλη η μαρξιστική κομμουνιστική θεωρία και πρακτική και κύρια η δική μας αλλά και η εγχώρια εμπειρία, λέει ότι οι κομμουνιστές, με την τακτική τους, δημιουργούν προϋποθέσεις και μέτωπα για να γίνονται βήματα προς το σοσιαλισμό. Δηλαδή έχουν τακτική τέτοια που να συσπειρώνουν κάθε φορά την κρίσιμη μάζα για να ανοίγει ο δρόμος προς το σοσιαλισμό. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά πρέπει, ένα μαρξιστικό κομμουνιστικό κόμμα, να βλέπει τις κυρίαρχες αντιθέσεις στην κοινωνία, να τις εντάσσει στην τακτική του. Έτσι. μέσα στην λαϊκή πάλη γι’ αυτές, είναι σίγουρο ότι από την ίδια την πείρα τους, θα ωριμάζουν και θα πείθονται ευρύτερες λαϊκές μάζες και για το σοσιαλισμό. Με αυτήν την έννοια και η όποια ρήξη που θα προκύψει από ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα και με μόνο το γεγονός ότι θα ενεργοποιηθεί ο λαϊκός παράγοντας ,μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες για το σύστημα καταστάσεις. Γι’ αυτό, κάθε φορά που προβάλλεται από κυβερνητικούς ή άλλους παράγοντες η προσφυγή σε λαϊκό δημοψήφισμα, επιστρατεύονται λυτοί και δεμένοι του συστήματος για να το αποκηρύξουν ως «εθνικό έγκλημα».
Η εχθρότητα όμως και της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα, εγείρει και άλλα ερωτηματικά. Ο καθένας δικαίως αναρωτιέται. Όταν το κόμμα ζητούσε δημοψήφισμα για να πει ο λαός ένα «ναι» ή ένα «όχι» στην ΕΟΚ, στην ΕΕ και στο Μάαστριχτ, ήταν οπορτουνιστικό; Η τότε ηγεσία του κόμματος (πολλά μέλη της οποίας είναι και σήμερα στο ΠΓ και στην ΚΕ του κόμματος) ήταν οπορτουνιστική και σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι που βρίσκονται και στη σημερινή ηγεσία είναι επαναστάτες; Και αν ήταν και τότε επαναστάτες γιατί και τότε δεν διαφοροποιήθηκαν αλλά και με τη θετική ψήφο τους στο δημοψήφισμα, συνέβαλαν στον, κατά τη σημερινή άποψη τους «οπορτουνισμό»; Η άρνηση του δημοψηφίσματος σήμερα, είναι ένδειξη έλλειψης εμπιστοσύνης στο λαϊκό παράγοντα ή έλλειψη εμπιστοσύνης της ηγεσίας του κόμματος στον εαυτό της και στα στελέχη και μέλη του για την ικανότητα τους να πείσουν το λαό σε ό,τι το κόμμα προκρίνει; Μάλλον και τα δύο ισχύουν αλλά και η υποκρισία αυτών των κομματικών στελεχών περισσεύει. Αν αναλογιστούμε τη μέχρι τώρα πορεία της ηγεσίας του κόμματος, από τότε που πήρε την αδιέξοδη αριστερίστικη, τροτσκιστική τακτική (μια τακτική που ακυρώνει και καταργεί τις αναγκαίες τακτικές κινήσεις του κόμματος στο όνομα της στρατηγικής του σοσιαλισμού) τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, στην ουσία, αυτή η ηγεσία, ανεξάρτητα από προθέσεις, υπονομεύει αντικειμενικά και αυτήν τη στρατηγική της, αφού κόβοντας τα βήματα για την επίτευξή της, τη μετατρέπει σε μεταφυσική επαγγελία, όπως οι παπάδες επαγγέλλονται τη Δευτέρα Παρουσία.
Τέλος αυτή η ηγεσία που είναι αυτοεγκλωβισμένη στις αδιέξοδες αντιφάσεις της, τι θα πει για ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα που θα προτείνει η κυβέρνηση; Σήμερα που ο λαός απηυδισμένος και αγανακτισμένος από την όλη πορεία και θέλοντας να καταδικάσει έστω και με ένα δημοψήφισμα όλους εκείνους που εντός και εκτός Ελλάδας αποφασίζουν ενάντια του, η ηγεσία του ΚΚΕ τι θα πει; Να γίνει ή να μη γίνει δημοψήφισμα; Θα πει να μη γίνει, επαναλαμβάνοντας τις προαναφερόμενες ανιστόρητες θέσεις της ενάντια στο δημοψήφισμα, ή «την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενη», με άκρατο καιροσκοπισμό δηλαδή οπορτουνισμό και περισσή υποκρισία, θα πει να γίνει δημοψήφισμα; Πάντως και στη μια και στην άλλη περίπτωση θα βρεθεί ανάμεσα στις μυλόπετρες της λαϊκής αγανάκτησης και χλεύης. Όσο και αν προσπαθήσει με θεωρητικούς βερμπαλισμούς να πασπαλίσει την όποια στάση της, δεν θα αποφύγει να εδραιώσει την αναξιοπιστία της απέναντι στο λαό. Ο λαός όμως παραμερίζοντας όλους αυτούς που έχουν αποδειχτεί κατώτεροι των περιστάσεων, είναι άμεση ανάγκη να πάρει ο ίδιος την υπόθεση στα χέρια του.
