Εργατικός Αγώνας

Γιατί επιλέγουμε το «ΟΧΙ»

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος

Για τους κομμουνιστές, για τους μαρξιστές- λενινιστές οι εκλογές ήταν πάντοτε ένα πεδίο ταξικής πάλης. Όχι το μοναδικό και φυσικά όχι το κυριότερο με την έννοια ότι ποτέ δεν περιμένουν από τις εκλογές να προκύψουν ριζικές αλλαγές σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αλλά κι αν αυτό μπορούσε να συμβεί σε εξαιρετικές ιστορικές στιγμές, δεν θα ήταν οι εκλογές που θα το έκαναν δυνατό. Το μαζικό- λαϊκό κίνημα είναι εκείνο που θα μπορούσε να επιβάλει ένα τέτοιο ριζοσπαστικό εκλογικό αποτέλεσμα και να εγγυηθεί την συνέχειά του.

Τα δημοψηφίσματα είναι μια ιδιαίτερη εκλογική αναμέτρηση λόγω του διλημματικού τους χαρακτήρα. Αν και γίνονται για ένα ζήτημα κι όχι για το σύνολο των προβλημάτων που αφορούν ένα λαό, σ’ αυτά δεν είναι δυνατό να εκφραστεί το σύνολο των απόψεων που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το τωρινό δημοψήφισμα. Αν συνέβαινε κάτι άλλο θα είχαμε ψηφοδέλτια με πολλές παραλλαγές του «ΝΑΙ» και πολλές παραλλαγές του «ΟΧΙ». Δυστυχώς δεν έχουμε. Επομένως η στάση που θα κρατήσει ο καθένας σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Εύκολη υπόθεση είναι να κρατήσει μια τρίτη στάση ανάμεσα στο ΝΑΙ και στο ΟΧΙ, να πάει δηλαδή στην αποχή ή στο άκυρο.

 

Η επιλογή της ΑΠΟΧΗΣ

Παραδόξως, η ΑΠΟΧΗ σ’ αυτό το δημοψήφισμα είναι μια σαφής πολιτική στάση για όλους εκείνους που θεωρούν ότι το δημοψήφισμα αυτό δεν έχει νόημα ή είναι επιζήμιο για τη χώρα και δεν θα έπρεπε να γίνει. Και τούτο γιατί ο νόμος περί δημοψηφισμάτων απαιτεί την συμμετοχή του 40% του εκλογικού σώματος ώστε το δημοψήφισμα να είναι έγκυρο. Θα μπορούσε, επομένως, κάποιος να πει ότι επιλέγει την αποχή ως τρίτη επιλογή για να καταστήσει το δημοψήφισμα άκυρο.

Ο κίνδυνος που ενέχει μια τέτοια θέση είναι τούτος: Η ΑΠΟΧΗ να μην είναι τόσο μεγάλη, το δημοψήφισμα να καταστεί έγκυρο και συνεπώς η μη συμμετοχή σε αυτό να ευνοήσει την επικράτηση είτε του «ΝΑΙ», είτε του «ΟΧΙ. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο (η οικονομική ολιγαρχία και τα κόμματά της) εμφανίζει μια αντιφατική πολιτική συμπεριφορά. Ενώ θεωρεί ότι το δημοψήφισμα είναι επιζήμιο και δεν θα έπρεπε να γίνει, επιλέγει την στήριξη του ΝΑΙ με χέρια και με πόδια. Είναι φανερό πως αδυνατεί να ελέγξει την εκλογική συμπεριφορά του κόσμου και να προεξοφλήσει ότι η ΑΠΟΧΗ θα είναι πάνω από το 60% του εκλογικού σώματος ώστε το δημοψήφισμα να ακυρωθεί.

 

Η επιλογή του ΑΚΥΡΟΥ

Ενώ η επιλογή της ΑΠΟΧΗΣ έχει πολιτικό νόημα και πολιτική αυτοτέλεια γιατί αντικειμενικά συντάσσεται με την ακύρωση του δημοψηφίσματος, η επιλογή του ΑΚΥΡΟΥ ούτε πολιτικό νόημα έχει ούτε πολιτική αυτοτέλεια. Απλώς, ενισχύει εξ αντικειμένου είτε το «ΝΑΙ» είτε το «ΟΧΙ». Εκείνοι που δεν θα ψήφιζαν ποτέ «ΟΧΙ» επιλέγοντας το ΑΚΥΡΟ στην ουσία στηρίζουν το «ΟΧΙ» στερώντας την ψήφο τους από το «ΝΑΙ». Κι εκείνοι που δεν θα ψήφιζαν ποτέ «ΝΑΙ» ρίχνοντας στην κάλπη άκυρο ψηφοδέλτιο, εξ αντικειμένου στηρίζουν το «ΝΑΙ» στερώντας την ψήφο τους από το «ΟΧΙ». Καμία απτή αυτοτελή δική τους πολιτική επιδίωξη δεν υπηρετούν.

 

Σαθρά επιχειρήματα

Από τους φανατικούς οπαδούς του άκυρου- το ΚΚΕ, δηλαδή, και όσους συμφωνούν μαζί του- ακούμε αυτές τις μέρες το εξής επιχείρημα: Το «ΟΧΙ» μας λένε είναι στην ουσία «ΝΑΙ». Είναι «ΝΑΙ» στον κ. Τσίπρα. Είναι «ΝΑΙ» στους Θεσμούς, δηλαδή στους δανειστές, είναι «ΝΑΙ» στο 70% των μνημονίων, είναι «ΝΑΙ» στην πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης και τελικώς στο μνημόνιο που αυτή ζήτησε, την τελευταία στιγμή, από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, εξαιρώντας το ΔΝΤ.

Τέτοιες αιτιάσεις είναι προφανώς εκτός τόπου και χρόνου. Είναι έξω από την πραγματικότητα. Είναι προβλέψεις που ενδεχομένως να πάρουν σάρκα και οστά κατά τον ίδιο τρόπο που το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ έγινε κουρελόχαρτο. Αφορούν στο μετά την Κυριακή και στην δυνατότητα που, ενδεχομένως, θα έχει η κυβέρνηση- εφόσον δεν θα υπάρχουν αντιστάσεις- να εφαρμόσει μια πολιτική για την οποία όμως ο λαός δεν θα πάρει καμία απόφαση στο δημοψήφισμα.

 

Τι καλούνται να ψηφίσουν οι ψηφοφόροι

Οι ψηφοφόροι καλούνται να βάλουν σταυρό στο «ΝΑΙ» ή στο «ΟΧΙ» σε ένα ψηφοδέλτιο που φέρει το εξής ερώτημα: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;». Πουθενά στο δημοψήφισμα δεν υπάρχει ερώτημα για τις αντιπροτάσεις της κυβέρνησης προς τους δανειστές και πουθενά δεν ζητείται εξουσιοδότηση προς την κυβέρνηση να χειριστεί τις διαπραγματεύσεις όπως εκείνη νομίζει. Τέτοιοι συλλογισμοί είναι εντελώς αυθαίρετοι. Για να γίνουν, μάλιστα, πράξη προϋποθέτουν ότι την Δευτέρα δεν θα υπάρχει καμία αντίσταση στην πολιτική των μνημονίων και στις επιλογές της κυβέρνησης. Όσοι, επομένως, προεξοφλούν ότι το «ΟΧΙ» είναι «ΝΑΙ» στις κυβερνητικές επιλογές και λευκή επιταγή στον Τσίπρα έχουν δικαίωμα να το κάνουν μόνο εφόσον αναφέρονται στη δική τους στάση. Στην απόφασή τους δηλαδή από Δευτέρα να παρακολουθούν τις εξελίξεις από τον καναπέ του σπιτιού τους. Δεν έχουν, όμως, κανένα δικαίωμα να προεξοφλούν κάτι τέτοιο για όλους τους άλλους υποστηρικτές του «ΟΧΙ».

 

Γιατί «ΟΧΙ»

Το «ΟΧΙ» αφορά αποκλειστικά στην πρόταση των δανειστών. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. 

Το «ΟΧΙ» αφήνει ανοικτές όλες τις εξελίξεις από την Δευτέρα και μετά.

Το «ΟΧΙ» δεν εμποδίζει σε τίποτα τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν να τις καθορίσει ο λαϊκός παράγοντας με την δράση του.

Το «ΟΧΙ»- έτσι όπως είναι διατυπωμένο το ψηφοδέλτιο- δεν απαιτεί καμία ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική υποχώρηση από τις οργανώσεις και τα κόμματα που θα το επιλέξουν. Αντίθετα διασφαλίζεται πλήρως η αυτοτέλειά τους.

Το «ΟΧΙ»- έτσι όπως είναι διατυπωμένο το ψηφοδέλτιο- σημαίνει πολιτικά κάτι πολύ περισσότερο. Απορρίπτοντας ο ψηφοφόρος την πρόταση των δανειστών ως σύνολο την απορρίπτει και στα επιμέρους. Συνεπώς, αν το ΟΧΙ επικρατήσει, εύλογα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι καμία από τις προτάσεις των δανειστών δεν μπορεί να έρθει από το παράθυρο γιατί αυτό θα αντίκειται στην επιλογή του λαού. Ορισμένοι ισχυρίζονται- ορθώς κατά τη γνώμη μας- ότι η πρόταση της κυβέρνησης προς τους δανειστές είναι το 80% της πρότασης των δανειστών που τίθεται στην κρίση του λαού. Συνεπώς απορρίπτοντας ο λαός την πρόταση των δανειστών απορρίπτει εξ αντικειμένου και την πρόταση της κυβέρνησης.

Άρα το «ΟΧΙ» ανοίγει μεγάλες δυνατότητες δράσης και ζύμωσης μέσα στον λαό για τις αριστερές, ριζοσπαστικές, αντιιμπεριαλιστικές και αντιμονωλιακές δυνάμεις, για όσους θέλουν να είναι στην πράξη- και όχι στα λόγια- κομμουνιστές.

Με την επιλογή του «ΟΧΙ» ισχυροποιούμε τους δεσμούς μας με τις πλατιές λαϊκές μάζες.

Με τη νίκη του «ΟΧΙ» παλεύουμε από καλύτερες και ισχυρότερες θέσεις ενάντια στην πολιτική των μνημονίων και στην εξάρτηση, για βαθύτερες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. για «μια καινούργια Ελλάδα της Δουλειάς, της Λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», όπως είχε γράψει σε μια άλλη εποχή ο Ν. Ζαχαριάδης.

 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας