Εργατικός Αγώνας

Αντίο φίλε και σύντροφε Δάνη

Ένας ιδιαίτερα αγαπητός κομμουνιστής δημοσιογράφος, ο Δάνης Παπαβασιλείου, έφυγε σήμερα νικημένος από την πολύχρονη μάχη με τη αρρώστια.

Ο Δάνης Παπαβασιλείου καταγόταν από το Ροδολίβο και γεννήθηκε στις Σέρρες το 1955. Σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών. Εκεί, στην τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα της Πάτρας «Δημοκρατική Πορεία», ξεκίνησε το 1983 τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία έως το 1984, όποτε και διέκοψε προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία.

Τον Απρίλιο του 1986 εντάχθηκε στη συντακτική ομάδα της εφημερίδας «Η Πρώτη» στο εργατικό-συνδικαλιστικό ρεπορτάζ, ενώ διετέλεσε και διαπιστευμένος συντάκτης στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας έως και τη διακοπή της έκδοσής της τον Σεπτέμβριο του 1990. Παράλληλα, από τον Ιούνιο του 1987 εργάστηκε στο διαδημοτικό ραδιοσταθμό «Ράδιο 5» του Πειραιά.

Τον Οκτώβριο του 1990 ξεκίνησε τη μακρά πορεία του στον «Ριζοσπάστη», αρχικά ως διαπιστευμένος συντάκτης στο Υπουργείο Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας και στη συνέχεια στο πολιτικό τμήμα της εφημερίδας, με ειδίκευση σε κοινοτικά θέματα. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, συνέδεσε τη φωνή του με τον «902 Αριστερά στα FM». Η «Ατζέντα του Ημεροδρόμου», η εκπομπή που εμπνεύστηκε και δημιούργησε, αποτέλεσε για χρόνια το σημείο αναφοράς των ακροατών του «902». Παρέμεινε εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή της λειτουργίας του όταν όλοι οι εργαζόμενοι απολύθηκαν για να πωληθεί ο σταθμός.

Μέχρι το τέλος παρέμεινε μαχητικός και ασυμβίβαστος κερδίζοντας την συμπάθεια των «φίλων» και την αναγνώριση των «αντιπάλων».

***

Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη, 8 Ιανουαρίου στη 1 μ.μ., από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

***

Η Συντακτική Επιτροπή του Εργατικού Αγώνα εκφράζει τη βαθιά θλίψη της για τον άδικο χαμό του φίλου και συντρόφου Δάνη. Αντί ανούσιων δικών μας λόγων, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο του από τον «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 25/12/1998. Πιστεύουμε πως ο αναγνώστες ιδιαίτερα οι νεότεροι θα το βρουν αρκετά ενδιαφέρον και σίγουρα προφητικό:

Υπόθεση λαϊκής πάλης

Του Δάνη ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Οχτώ χρόνια έχουν περάσει από την υπογραφή της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας, ενώ σε λίγο (1/1/99) αρχίζει η εφαρμογή του ΕΥΡΩ (του ενιαίου νομίσματος), στα κράτη – μέλη που ήδη έχουν ενταχθεί σ’ αυτό. Στο διάστημα αυτό, οι εξελίξεις έπεισαν και τους πλέον κακόπιστους παρατηρητές, τόσο για τον ταξικό χαρακτήρα αυτού του εγχειρήματος, όσο και για τις προοπτικές του. Διαλύονται παράλληλα και οι μεσοβέζικες θεωρίες, πως δήθεν είναι δυνατόν να αλλάξει “από τα μέσα” ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πως δήθεν είναι απλώς θέμα συσχετισμών δυνάμεων για το αν αυτή η Ένωση θα είναι των πολυεθνικών ή μπορεί να γίνει “των λαών”.

Απόδειξη γι’ αυτό είναι η καθημερινή πολιτική παρουσία και δράση των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, αλλά και ο ΣΥΝ μετά βίας μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους σ’ αυτήν την πορεία προς την ΟΝΕ, το δε ΔΗΚΚΙ, παρά την κριτική που ασκεί, είναι σταθερά προσηλωμένο στην ουτοπία της πραγματικής σύγκλισης! Ακόμα και όταν καταφέρνουν να παρουσιάσουν κάποιες διαφορές, αυτές αφορούν δευτερεύοντα ζητήματα, θέματα διαχείρισης.

Σ’ αυτή την οκτάχρονη διαδρομή, λοιπόν, ξεκαθάρισε και το πολιτικό τοπίο και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά. Από τη στιγμή που η πολιτική επιλογή αυτών των δυνάμεων είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι υποχρεωμένες να κινηθούν στα πλαίσια πολιτικής διαχείρισης που να οδηγεί σ’ αυτή την καπιταλιστική προσπάθεια ενοποίησης. Έτσι, η κύρια διαχωριστική γραμμή που διαπερνά το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι η επιλογή απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η διαχωριστική γραμμή, φέρνει το ΚΚΕ απ’ την άλλη πλευρά, σαν το μόνο κόμμα που υποστηρίζει ότι απαιτείται αγώνας όχι μόνο για την αντιμετώπιση των συνεπειών από αυτή την πολιτική, για την αποτροπή των νέων ακόμη πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην πορεία της πάλης για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου.

* * *

Είναι γνωστό ότι η πρόγονος της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου στα εργαστήρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, σαν απάντηση στην κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, στην περίοδο που αναδυόταν δυναμικά το σοσιαλιστικό σύστημα όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και σε μια σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις σχεδίασαν και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στα νέα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων σ’ αυτή την περιοχή.

Οι ανατροπές αυτές έδιναν μια διπλή ευκαιρία στο μεγάλο κεφάλαιο, την οποία φυσικά δεν άφησε ανεκμετάλλευτη. Απ’ τη μια η καταστροφή ενός βασικού σημείου αναφοράς των εργαζομένων όλου του κόσμου, του σοσιαλισμού και των κατακτήσεών του, απ’ την άλλη η δημιουργία ενός απέραντου πεδίου στο οποίο οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εισέβαλαν για να λεηλατήσουν. Φυσικά από πίσω τους έρχονταν οι πολιτικοί τους υπάλληλοι, για να διασφαλίσουν τη λεία και την καθυπόταξη των χωρών και των λαών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό δεν είναι και το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της νέας επιχείρησης που ονομάζεται “διεύρυνση”;

* * *

Στα χρόνια που πέρασαν, η εργατική τάξη, αλλά μαζί της και άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα στις χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέστησαν την πιο ανηλεή επίθεση. Δεν ήταν μόνο η μείωση των εισοδημάτων εξαιτίας των χωρίς ημερομηνία λήξης προγραμμάτων λιτότητας, ήταν και η αμφισβήτηση, η αφαίρεση θεμελιακών δικαιωμάτων, όπως το οκτάωρο, αλλά και το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, η καταστροφή κατακτήσεων στον κοινωνικό τομέα ιδιαίτερα της πρόνοιας και η παράδοσή του στους ιδιώτες, όπως και η ιδιωτικοποίηση του τομέα της υγείας, αλλά και οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση που οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς, οδηγώντας στην αμορφωσιά τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Από την άλλη οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, το μεγάλο κεφάλαιο προχώρησαν στην ένταση της εκμετάλλευσης σε οριακά επίπεδα, αποκομίζοντας κέρδη χωρίς προηγούμενο. Σημαντικότατο ρόλο σ’ αυτή την εξέλιξη έπαιξαν οι “τέσσερις ελευθερίες” που είχαν θεσπιστεί από την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη που υπογράφηκε το 1986, οι ελευθερίες στην κίνηση των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των προσώπων. Με την καθιέρωση αυτών των “ελευθεριών” άνοιξε ο δρόμος και για το σχέδιο της ΟΝΕ.

* * *

Η πορεία προς την ΟΝΕ, έθεσε επί τάπητος το θέμα των λεγόμενων “διαρθρωτικών” αλλαγών. Οι αλλαγές αυτές αποτελούν συστατικό στοιχείο του οικονομικού και πολιτικού σχεδίου των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ενωσης προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου απέναντι στις επερχόμενες κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις τις οποίες βεβαίως καθορίζει η εξέλιξη της ταξικής πάλης. Με λίγα λόγια επιχειρείται η θωράκιση του οικοδομήματος που δημιουργήθηκε αυτά τα χρόνια απέναντι στον “εσωτερικό εχθρό” κυρίως, αλλά και να αντιμετωπιστεί ο σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στα πλαίσια αυτών των “διαρθρωτικών” αλλαγών έχουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας το σαρωτικό κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων (πρόσφατο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή το καλοκαίρι), την κατεδάφιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος στη Βουλή), αλλά και ο βαθιά αντιλαϊκός κρατικός προϋπολογισμός για το 1999 που “βαφτίστηκε” και ενταξιακός, κ.ά.

Μέχρι πού θα φθάσει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Στο ερώτημα αυτό οι ιθύνοντες δίνουν πολλές απαντήσεις, αλλά στην κατεύθυνση μορφών πολιτικής ενοποίησης, με την κυριαρχία βεβαίως των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, ενοποίηση που θα αποτελέσει τον τρίτο βασικό πόλο στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, απέναντι στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και η Συνθήκη του Άμστερνταμ που ενισχύει τα χαρακτηριστικά μιας διακρατικής, περιφερειακής ιμπεριαλιστικής ένωσης. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται η Κοινή Εξωτερική Πολιτική, η Κοινή Πολιτική Άμυνας και ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ). Σ’ αυτή την κατεύθυνση συνυπογράφτηκε η Συμφωνία Σένγκεν, ως ενίσχυση της κρατικής και διακρατικής καταστολής, ενάντια στο λαϊκό κίνημα, στην ίδια ρότα κινούνται και οι συζητήσεις για το ρόλο της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ), ως το στρατιωτικό σκέλος της ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν δρα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή έχει σχετική απ’ αυτό αυτοτέλεια. Άλλωστε, η δράση της ΕΕ στις εστίες κρίσης των Βαλκανίων, είναι απόδειξη για το πώς εννοούν το ρόλο και το χαρακτήρα της ΚΕΠΠΑ. Ωστόσο, οι κατασκευαστές αυτού του “φιλόδοξου” σχεδίου δε φαίνεται να παίρνουν σοβαρά υπόψη δύο παράγοντες, ο πρώτος είναι η ίδια η ταξική πάλη στο εθνικό, αλλά και το διακρατικό επίπεδο και ο δεύτερος είναι ο αδυσώπητος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι και οι δύο παράγοντες γεννιούνται και αναπτύσσονται από το ίδιο το σύστημα. Αργά ή γρήγορα ο συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων θα δώσει την απάντηση στο ερώτημα που τίθεται, ρίχνοντας τα σχέδια “επί χάρτου” του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ στο καλάθι των αχρήστων της Ιστορίας, εκεί που βρίσκονται και όλα τα ανάλογα μεγαλεπήβολα σχέδια του παρελθόντος που έδειξαν την ίδια άγνοια των αρχών της ιστορικής εξέλιξης. Μόνο που γι’ αυτό απαιτείται η πάλη του λαού κάθε χώρας – μέλους ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των πολυεθνικών, σε συνδυασμό με το συντονισμό της πάλης των λαών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η πορεία προς την ΟΝΕ, έθεσε επί τάπητος το θέμα των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών στα πλαίσια των οποίων έχουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας το σαρωτικό κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων την κατεδάφιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος κ.ά.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας