Εργατικός Αγώνας

Γιατί η Αριστερά και η Δεξιά αγαπούν τον Πούτιν;

του Vincent Emanuele

Ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι φίλος μας. Αυτό θα πρέπει να είναι εντελώς ξεκάθαρο κυρίως σ’ αυτούς που στ’ αλήθεια ενδιαφέρονται να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο και να τον αλλάξουν ριζικά. Γι’ αυτό είναι αρκετά περίεργο και ενοχλητικό να βλέπεις τόσους αριστερούς να εξυμνούν τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν τα τελευταία χρόνια.

Αυτό που κάνει αυτή την παρατήρηση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι το γεγονός ότι οι αριστεροί απ’ όλο τον κόσμο, το 2012, επαίνεσαν το φεμινιστικό πανκ συγκρότημα διαμαρτυρίας Pussy Riot, μια ομάδα που έχει σκοπό την αμφισβήτηση της πολιτικής εξουσίας του Πούτιν. Αλλά οι ημέρες αυτές έχουν περάσει πια. Σήμερα, πολλοί από την Αριστερά ζητωκραυγάζουν τον Πούτιν ως αντίβαρο στην ηγεμονία των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στη Συρία, ένα έθνος που μαστίζεται από τις ολοκληρωτικές πολιτικές, τους πολέμους δι’ αντιπροσώπου, τον σεχταρισμό, την κλιματική αλλαγή και την παγκοσμιοποίηση.
Είναι ενδιαφέρον επειδή, το ίδιο ισχύει και για τη Δεξιά: συντηρητικοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί, σχολιαστές του FoxNews, Ευρωπαίοι ακροδεξιοί και ο νεοφασίστας μεγιστάνας και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ χειροκρότησαν όλοι πρόσφατα τον Πούτιν. Με τη σειρά του, ο Πούτιν εξήρε τον Τραμπ. Η Μαρία Αλέχινα, γνωστή και ως Μάσα των Pussy Riot, δήλωσε πρόσφατα σχετικά με τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν:
«Όταν ο Πούτιν βρισκόταν στην πρώτη του θητεία ή τη δεύτερη, κανείς [στη Ρωσία] δεν πίστευε πραγματικά ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. Όλοι έκαναν πλάκα με αυτό. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μετά από πέντε, έξι χρόνια, θα είχαμε έναν πόλεμο στην Ουκρανία, την προσάρτηση της Κριμαίας, και αυτά τα προβλήματα στη Συρία στα οποία έχει εμπλακεί η Ρωσία.
Όλοι [τώρα] κάνουν πλάκα με τον Ντόναλντ Τραμπ τώρα, αλλά είναι πολύ μικρή η απόσταση από το αστείο μέχρι τη θλιβερή πραγματικότητα όταν έχετε ένα πραγματικά τρελό πρόεδρο να μιλά για τη διάλυση κάθε έννοιας ηθικής και λογικής. Ελπίζω, λοιπόν, ότι ο δεν θα εκλεγεί πρόεδρος. Είναι πολύ απλό
».
Χωρίς αμφιβολία, η γοητεία που ασκεί ο Πούτιν στους δεξιούς είναι άμεσα συνδεδεμένη με το μίσος τους για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Θυμηθείτε όταν ήταν στην εξουσία ο Μπους, αυτοί οι ίδιοι δεξιοί εξαπέλυαν δριμεία επίθεση κατά του Κρεμλίνου. Είναι ενδιαφέρον καθώς αυτό επαληθεύτηκε το 2013, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του αμερικανικού Κογκρέσου απέρριψε τα σχέδια του Ομπάμα για τους βομβαρδισμούς στη Συρία. Ξαφνικά η Δεξιά ενδιαφέρθηκε για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Όχι φυσικά. Είχε πολιτική σκοπιμότητα να απορρίψει τις μιλιταριστικές πολιτικές του Ομπάμα; Και βέβαια. Εκείνη την εποχή, η πλειοψηφία των αμερικανών πολιτών ήταν αντίθετη στο βομβαρδισμό της Συρίας από τις ΗΠΑ. Όταν μεταστράφηκε η διεθνής κοινή γνώμη, η Δεξιά επέκρινε τον Ομπάμα επειδή δεν ενήργησε νωρίτερα.

Αρκετοί από τους αριστερούς φίλους μου μου λένε: «Βινς, δεν είναι υπέροχο που ο Πούτιν έχει στριμώξει τον Ομπάμα και τη Δύση;». Τους απαντώ: «Όχι, δεν με ενδιαφέρει αν επιτυγχάνονται κάποιοι μικροπολιτικοί πόντοι ούτε αν παίζονται μικροπολιτικά παιχνίδια». Επιτέλους, δεν θα πρέπει η Αριστερά να έχει περισσότερες θέσεις και πείρα από τη Δεξιά; Αυτή δεν είναι η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο ιδεολογικών πόλων; Πράγματι, η Αριστερά πρέπει να αποτελείται από στοχαστές, όχι αντιδραστικούς.
Όλα αυτά θα πρέπει να αναμένονται από τους δεξιούς αντιπάλους μας, αλλά σίγουρα όχι από τους αριστερούς συμμάχους μας, σωστά; Λάθος. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της Συρίας: οι αριστεροί συνήθως πρόβαλλαν τον Μπασάρ Αλ Άσαντ ενώ αντιπαρέρχονταν ανέμελα τις αναρίθμητες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις φρικαλεότητες και τα εγκλήματα του καθεστώτος του. Και πάλι, η Αριστερά έχει μια μακρά ιστορία αυτής της συμπεριφοράς. Στο παρελθόν, διάφορες αριστερές προσωπικότητες και οργανώσεις υποστηρίζαν τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Ιωσήφ Στάλιν, τον Μουαμάρ Καντάφι και αμέτρητα άλλα αυταρχικά καθεστώτα.
Εδώ, το βασικό πρόβλημα της Αριστεράς είναι η διχοτομική σκέψη. Η Αριστερά, όπως και η Δεξιά, συχνά βλέπει τον κόσμο άσπρο και μαύρο: ο καπιταλισμός είναι κακός, ο σοσιαλισμός είναι καλός. Οι μη ιεραρχικές δομές είναι καλές, οι ιεραρχικές δομές είναι κακές. Οι δυνάμεις που αντιτίθενται στις ΗΠΑ είναι καλές, οι φιλικές στις ΗΠΑ δυνάμεις είναι κακές. Όποιος αντιπαλεύει το δυτικό ιμπεριαλισμό είναι καλός. Και ούτω καθεξής. Σαφώς, οι ακτιβιστές που ενδιαφέρονται να αλλάξουν ριζικά αυτό τον κόσμο θα πρέπει να απορρίψουν τη διχοτομική σκέψη γιατί είναι αρκετά τοξική και αντιπαραγωγική.
Επιπλέον, θέλω να πιστεύω ότι η Αριστερά είναι πιο ικανή να εξετάσει τα τρέχοντα γεγονότα με ένα σύνθετο τρόπο. Σίγουρα, όταν οι ΗΠΑ συμπεριφέρονται επιθετικά ή παράνομα, όπως τόσο συχνά συμβαίνει, οι αριστεροί πρέπει να καταδικάσουν τις ιμπεριαλιστικές ενέργειες του θείου Σαμ, όπως κάνουν συνήθως. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η Αριστερά πρέπει να ασκεί κριτική όλες τις μορφές της κρατικής εξουσίας και εταιριών, ανεξάρτητα από πού προέρχονται και πού δραστηριοποιούνται αυτές οι εταιρίες.
Οι αριστεροί σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να επιδιώκουν την πολιτική συνεργασιών με τους ριζοσπάστες και τα λαϊκά κινήματα που στρέφονται ενάντια στην εξουσία του κράτους και των εταιριών στη Ρωσία. Οι ομάδες αυτές υπάρχουν, αλλά υφίστανται σκληρή πολιτική καταπίεση. Πράγματι, το ίδιο ισχύει και στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Υπάρχουν πολλές προοδευτικές δυνάμεις σ’ αυτές τις περιοχές, αλλά οι περισσότεροι αριστεροί περιθωριοποιούνται, αν δεν δέχονται κατά μέτωπον επιθέσεις, όχι μόνο από τις κυβερνήσεις τους, αλλά και από τρομοκρατικές οργανώσεις, διεθνείς ΜΚΟ, ξένους στρατούς και αριστερούς ακτιβιστές οι οποίοι βλέπουν τον κόσμο με απλούς όρους.
Για παράδειγμα, όπως σημειώνει η [συγγραφέας] Σάρα Λαζάρ, οι αντιιμπεριαλιστικοί οργανισμοί της Δύσης έχουν πολλούς προοδευτικούς συμμάχους στο Ιράκ. Είναι απλά αναληθές ότι όποιος αντιτάχθηκε στον πόλεμο στο Ιράκ έπρεπε ταυτόχρονα να υποστηρίζει το καθεστώς του κόμματος Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν (το ίδιο ίσχυε και στη Λιβύη εννέα χρόνια αργότερα, αλλά η Αριστερά έπαιξε τα ίδια ιδεολογικά παιχνίδια και έκανε τα ίδια πολιτικά λάθη). Ομάδες όπως η Οργάνωση για την Ελευθερία των Γυναικών στο Ιράκ (OWFI), το Λαϊκό Κίνημα για τη Σωτηρία του Ιράκ, η Οργάνωση Μαθητών και Νεολαίας για ένα Ελεύθερο Ιράκ και η Ένωση Εργαζομένων στην Ηλεκτρική Ωφέλεια του Ιράκ απέρριψαν τον δυτικό ιμπεριαλισμό και ταυτόχρονα αμφισβήτησαν τη διαφθορά και τα εγκλήματα του πρώην καθεστώτος του Σαντάμ και των καθεστώτων που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ μετά το 2003.
Θυμηθείτε, το απόλυτο καθήκον της Αριστεράς είναι να αμφισβητεί την εξουσία και να διατυπώνει εναλλακτικές λύσεις για τους υπάρχοντες θεσμούς και τις πολιτικοοικονομικές ρυθμίσεις στη Ρωσία και σ’ όλο τον κόσμο. Σε κάθε ιστορική στιγμή, η δύναμη της Αριστεράς είναι η διατύπωση θεσμικής κριτικής της κοινωνίας, όχι οι υποκειμενικές ερμηνείες των γεγονότων παγκοσμίως. Με άλλα λόγια, οι αριστεροί θα πρέπει να επικεντρωθούν στους τρόπους με τους οποίους επιβάλλεται παγκόσμια η εξουσία κρατών και εταιρικών κι όχι στο πώς τα μεμονωμένα άτομα, όπως ο Πούτιν ή ο Ομπάμα, λειτουργούν στο πλαίσιο αυτών των δομών. Στο κάτω κάτω, θέλουμε μια διαφορετική κοινωνία, σωστά; Ή, είμαστε απλά ευτυχείς αν επιτυγχάνονται κάποιοι μικροπολιτικοί πόντοι όταν ο Πούτιν κάνει τον Ομπάμα και τη Δύση να μοιάζουν ανόητοι στη διεθνή πολιτική σκηνή;
Σε έναν κόσμο που γοητεύεται από άτομα, προσωπικότητες, επιδράσεις, εικόνες και σύμβολα, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι τόσο η Αριστερά και η Δεξιά θαυμάζουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Κανείς δεν έχει ανοσία στην ασθένεια του νεοφιλελευθερισμού. Το πιο σημαντικό, οι αγώνες μας είναι παγκόσμιοι. Είμαστε αντιμέτωποι με ένα παγκόσμιο σύστημα που απαιτεί παγκόσμια αντίσταση. Το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης και των φτωχών ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο δεν αποφασίζει το ίδιο για το μέλλον του: οι εταιρικές και κρατικές δυνάμεις το κάνουν. Οι Ρώσοι έχουν κάποια άποψη για το αν ή πόσες ρωσικές βόμβες θα πρέπει να πέσουν. Κι αυτό δεν είναι το θεμελιώδες μας δίλημμα: η έλλειψη πολιτικού φορέα και η δύναμη;
Τελικά, η ευθύνη μας είναι να παραμείνουμε εντελώς κριτικοί, ανεξάρτητα από το ποια χώρα ή πρόεδρος τίθεται υπό αμφισβήτηση. Κατά συνέπεια, όταν ρωσική πολιτική είναι αντίθετη προς τις αξίες και τις αρχές της Αριστεράς, ή όταν ρωσικές βόμβες σκοτώνουν αθώους πολίτες, οι ακτιβιστές θα πρέπει να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται για τα κρατικά εγκλήματα και τη διαφθορά.

Ο Vincent Emanuele είναι συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός και ακτιβιστής. Ζει στο Μίτσιγκαν Σίτι της Ιντιάνα.

 

 

Πηγή: telesurtv.net

Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας