Εργατικός Αγώνας

Κόμμα για το μέτωπο ή για τη νικηφόρα επανάσταση;

Στις 5 Ιούλη του 2014 δόθηκε στη δημοσιότητα η διακήρυξη της κίνησης κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας, η οποία είναι αναρτημένη στην ομώνυμη ιστοσελίδα.

Πρόκειται για διαγραμμένους ή αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ, οι οποίοι ήρθαν σε ρήξη με την ηγεσία του διαφωνώντας με τη γραμμή της.

Μια κριτική προσέγγιση του συνόλου των θέσεων της κίνησης και της διακήρυξης είναι απαραίτητη, όσο απαραίτητη είναι η διευκρίνιση των συμφωνιών και διαφωνιών ανάμεσα σε κομμουνιστές (και όχι μόνο ανάμεσα σε κομμουνιστές αλλά συνολικά ανάμεσα σε αγωνιστές του εργατικού κινήματος).

Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε κυρίως με το πολιτικό «δια ταύτα» που προκύπτει από την διακήρυξη της κίνησης κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας (στο εξής για συντομία κκ-ΕΑ).

Στη διακήρυξή τους οι σ. επισημαίνουν:   «…Το χειρότερο για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό είναι ότι στερούνται σήμερα ενός, στην ουσία και όχι στα λόγια, μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος που να ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους…»

Και παρακάτω: «Όσο το ζήτημα αυτό δεν λύνεται θετική προοπτική για την εργατική τάξη και το λαό δεν μπορεί να διαμορφωθεί.»

Οι σ. του Εργατικού Αγώνα καλούν, εν κατακλείδι, την εργατική τάξη να παλέψει με άμεσο στόχο ένα «…πραγματικό κόμμα νέου τύπου που θα εφαρμόζει τους λενινιστικούς κανόνες συγκρότησης και λειτουργίας του, με μια ηγεσία πιστή στο μαρξισμό λενινισμό…», χωρίς το οποίο δεν γίνεται τίποτα, σύμφωνα με τη διακήρυξη!

Στο ζήτημα της προέλευσης της λύσης στο πρόβλημα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια: «…Λύση ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ…».

Όσο σωστός είναι ο στόχος της συγκρότησης επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, άλλο τόσο σωστό είναι να απαντήσεις με βάση τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κι όχι γενικόλογες διατυπώσεις παντός καιρού» –όπως σημειώνουν οι ίδιοι– στα καθήκοντα που τίθενται συνολικά για την εργατική τάξη σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, η οποία έθεσε επί τάπητος, σαν άμεσο ζήτημα, το ζήτημα της εξουσίας.

Η ίδια η κρίση ανέδειξε με πολλαπλούς τρόπους άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα καθήκοντα και ανάγκες οι οποίες πρέπει να ικανοποιηθούν.

Ο τρόπος με τον οποίο η συγκεκριμένη κίνηση αντιμετωπίζει την πραγματικότητα και αναδεικνύει τα καθήκοντα που προκύπτουν από αυτή, είναι μονοδιάστατος και τείνει να πάρει μεταφυσικά χαρακτηριστικά, καθώς ανάγει τη λύση όλων των προβλημάτων στη δημιουργία ενός «πραγματικού» κομμουνιστικού κόμματος νέου τύπου. Και μέχρι τότε, τι γίνεται; Δεν έχουν καθήκοντα οι κομμουνιστές; Δεν θέτουν καθήκοντα στην εργατική τάξη με βάση τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης; Και με ποιο τρόπο θα υπηρετηθεί καλύτερα η δημιουργία «πραγματικού» κομμουνιστικού κόμματος νέου τύπου; με την γενικόλογη επίκληση της αναγκαιότητας για τη δημιουργία του ή μέσα από την ίδια την ταξική πάλη, η οποία για να προωθηθεί ως το σημείο να κατανοήσει η ίδια η εργατική τάξη με πλατύ και μαζικό τρόπο την ανάγκη δημιουργίας κομμουνιστικού κόμματος, οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν από τώρα ένα σχέδιο δράσης;

Και σε τι διαφέρει μία τέτοια στάση από τη στάση του ΚΚΕ που πιστεύει ότι υπάρχει «πραγματικό» κομμουνιστικό κόμμα, δηλαδή η αφεντιά τους, και επίσης δεν θέτουν κανένα καθήκον στην εργατική τάξη άλλο από την συσπείρωση γύρω από το κόμμα; Και εν τέλει, αν το πρώτιστο καθήκον όχι μόνο των κομμουνιστών αλλά και της ίδιας της εργατικής τάξης είναι η δημιουργία «πραγματικού» κομμουνιστικού κόμματος δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια σοβαρή ανάλυση για όλα εκείνα τα ζητήματα που κάνουν το ΚΚΕ μη «πραγματικό» κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου; Αρκεί μια αναφορά στο σεχταρισμό του ΚΚΕ και τη διασπαστική τακτική του ΠΑΜΕ για να ξεμπερδέψουμε με ό,τι είναι λάθος με αυτό το κόμμα; Αρκεί η αλλαγή της ηγεσίας και η υιοθέτηση της πολιτικής της κκ-ΕΕ για την μετατροπή του ΚΚΕ σε επαναστατικό κόμμα;

Οι σ. της κκ-ΕΑ δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει αυτό που έχει συνειδητοποιήσει η ίδια η εργατική τάξη μέσα από τους αγώνες της και που η καπιταλιστική κρίση ανέδειξε ως μείζον και άμεσο ζήτημα για την ίδια την επιβίωση της εργατικής τάξης και την ύπαρξή της ως τάξη καθεαυτή: η εργατική τάξη κατάλαβε από την εμπειρία της το προηγούμενο διάστημα ότι κανένας αμυντικός αγώνας δεν μπορεί να σώσει τους μισθούς και τις συντάξεις, να διαφυλάξει τις θέσεις εργασίας, κλπ. Για το λόγο αυτό το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας αναδείχθηκε σε κρίσιμο ζήτημα από την ταξική πάλη. Οι κομμουνιστές, η κομμουνιστική Αριστερά στην πλειοψηφία της, δεν απάντησαν στο ζήτημα αυτό, παρόλο που υπήρχε κομμουνιστική πολιτική απάντηση συμπυκνωμένη στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση». Και αφού οι κομμουνιστές αρνήθηκαν ή αδυνατούσαν να απαντήσουν το ζήτημα αυτό, το απάντησε η ρεφορμιστική αριστερά με το δικό της τρόπο, κερδίζοντας μαζικά δυνάμεις της εργατικής τάξης. Αλλά ακόμα και σήμερα οι κομμουνιστές αδυνατούν να δουν το τι σηματοδοτεί αυτή η αλλαγή και να διαμορφώσουν ανάλογη τακτική.

Το πρόβλημα της έλλειψης «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» για την κομμουνιστική αριστερά ξεκινά εν τέλει από το γεγονός ότι η κομμουνιστική αριστερά χάνει το χρόνο της και την ενέργειά της να μιλά για το τι κόμμα χρειάζεται και σε ανέξοδες κριτικές των αποτυχιών του ΚΚΕ αλλά δεν θέτει στον εαυτό της το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, το στόχο της δικτατορίας του προλεταριάτου. Έχει τεράστια σημασία η περιγραφή του στόχου και η στοχοπροσήλωση, διότι θα βοηθήσει στο ξετύλιγμα του κουβαριού.

Το κόμμα, όπως και οι άλλες εργατικές οργανώσεις (σωματεία, εργοστασιακά συμβούλια), αποτελούν κοινωνική αναγκαιότητα και τα απαραίτητα εργαλεία για τη νικηφόρα προλεταριακή επανάσταση.

Η πολιτική του ενιαίου μετώπου αποτελεί την πολιτική εκείνη των κομμουνιστών για την είσοδό τους στην πλατιά εργατική τάξη και την απόσπασή της από την αστική επιρροή.

Η εμπειρία του εργατικού κινήματος απέδειξε ότι, κάτω από προϋποθέσεις, επανάσταση μπορεί να γίνει χωρίς κόμμα! Η Παρισινή Κομμούνα αυτό δεν ήταν; Επανάσταση δεν ήταν; Χωρίς κόμμα δεν έγινε;

Η ίδια η εμπειρία του κινήματος, επίσης, απέδειξε ότι, χωρίς επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου και ώριμες αντικειμενικές συνθήκες, η προλεταριακή επανάσταση δεν μπορεί να είναι νικηφόρα!

Οι συνθήκες είναι ώριμες. Η επανάσταση μπορεί να γίνει, αλλά δεν μπορεί να νικήσει ούτε στην πρώτη της πράξη, αυτή της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου, χωρίς την καθοδήγηση του κόμματος που θα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού κινήματος και θα εκπροσωπεί στους αγώνες του σήμερα, το μέλλον του κινήματος.

Ένα κόμμα που κατέχει και ανανεώνει καθημερινά την επιστημονική γνώση των νόμων κίνησης της κοινωνίας, που καθοδηγείται από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, το μαρξισμό-λενινισμό, τον οποίο υπερασπίζεται και αναπτύσσει παραπέρα μέσα από την ανάλυση των σύγχρονων προβλημάτων, επιβεβαιώνοντας τον καθημερινά στην πράξη.

Το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης είναι η συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία της τάξης. Συνδέει τη θεωρία με την πράξη, το σοσιαλισμό με το κίνημα, γενικεύει την πείρα από την ταξική πάλη, επεξεργάζεται αυτοτελή επαναστατική πολιτική, τη βάζει στη δοκιμασία της πρακτικής δράσης και διδάσκεται καθημερινά από τη σοφία των μαζών. Συνενώνει τις διάφορες πλευρές της ταξικής πάλης σε ενιαίο σύνολο και οργανώνει τις συμμαχίες της τάξης κατακτώντας στην πράξη και επιβεβαιώνοντας καθημερινά τον πρωτοποριακό και καθοδηγητικό του ρόλο. Ένα κόμμα γνήσια διεθνιστικό, που παλεύοντας για την επιτυχία της επανάστασης στη χώρα του, παλεύει ταυτόχρονα για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης. Ένα κόμμα που διατηρεί σε διάρκεια την επαναστατική στρατηγική συνδέοντάς την με την δημοκρατική εσωτερική του λειτουργία και ζωή, με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Οι εργατικές οργανώσεις (κόμμα, συνδικάτα, εργοστασιακά συμβούλια) είναι γέννημα του καπιταλισμού και αποτελούν κοινωνική αναγκαιότητα στην πορεία απελευθέρωσης της εργατικής τάξης. Είναι αναγκαίες ως την ανατροπή του καπιταλισμού και ακόμα παραπέρα σε ολόκληρη την περίοδο μετάβασης προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Η ύπαρξή τους θα πάψει να είναι αναγκαία στο σοσιαλισμό, την πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν οι τάξεις θα πάψουν να υπάρχουν, και το κράτος, η πολιτική, το κόμμα, τα συνδικάτα, θα απονεκρωθούν. Ως τότε, η επαναστατική κατανόηση της θέσης, του ρόλου και των σχέσεων ανάμεσά τους καθώς και της πρακτικής τους δράσης, θα συνεχίσουν να αποτελούν σημαντικό ζήτημα της ταξικής πάλης.

Η τακτική του Ενιαίου Μετώπου πρέπει να διαπερνά τη δράση των κομμουνιστών σε όλα τα επίπεδά της ταξικής πάλης και σε κάθε μορφή της, αφού είναι η τακτική που συνενώνει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και τους συμμάχους της στην προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, της δικτατορίας του προλεταριάτου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αυτός ο στόχος είναι άμεσος εφόσον η σοσιαλιστική επανάσταση είναι απολύτως επίκαιρη και καμία άλλη κοινωνική μεταβολή δεν παρεμβάλλεται από το σημερινό καπιταλισμό μέχρι την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Συνεπώς κάθε άμεσο, καθημερινό μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και η νεολαία μπορεί να οδηγήσει στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό. Αρκεί στην πάλη στη βάση αυτών των προβλημάτων να επιτυγχάνεται η ενότητα της εργατικής τάξης και η συμμαχία με μικροαστικά στρώματα ενάντια στο κράτος της αστικής τάξης. Ο ρόλος των κομμουνιστών δεν είναι άλλος από την κοινή πάλη με τους υπόλοιπους εργάτες, μέσα στην οποία δείχνουν το δρόμο για αυτήν την ενότητα και αυτήν την προοπτική της πάλης, δηλαδή την επαναστατική διέξοδο, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην προετοιμασία της επανάστασης.

Συνεπώς, η τακτική του Ενιαίου Μετώπου δεν αναβάλλεται, δεν παραπέμπεται στο μέλλον, όταν π.χ. θα υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα ή θα έχουμε περισσότερες δυνάμεις, είναι τακτική του κάθε κομμουνιστή σήμερα, με όποιες δυνάμεις, όπου και αν βρίσκεται και σε όποιες συνθήκες και αν δρα.

Μας κάνει εντύπωση ότι η διακήρυξη της κκ-ΕΑ δεν αναφέρει τον όρο ενιαίο μέτωπο αλλά μιλά αρκετά για το Αντιιμπεριαλιστικό-Αντιμονοπωλιακό-Δημοκρατικό Μέτωπο. Κατά τη γνώμη των σ. της κκ-ΕΑ, αν το κόμμα είναι απαραίτητο για κάτι, είναι για αυτό το μέτωπο και όχι για την ίδια την επανάσταση.

Αυτό φαίνεται στη διακήρυξή τους: «…Χωρίς το κόμμα της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κοινωνικόκαιπολιτικό μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική βάση και με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό. Το ΑντιιμπεριαλιστικόΑντιμονοπωλιακόΔημοκρατικό Μέτωπο προϋποθέτει την ύπαρξη μαρξιστικούλενινιστικού κόμματος και τον καθοδηγητικό του ρόλο που θα κατακτιέται συνεχώς και θα αναγνωρίζεται από τις λαϊκές μάζες. Οτιδήποτε, έξω από αυτή τη λογική δεν ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είναι έξω από την θεωρία και την πολιτική πρακτική των κομμουνιστών, δεν συνάδει με την ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας και γενικότερα.».

Από αυτές τις αναφορές τους φαίνεται μια επιστροφή στη λογική των μετώπων που σκοπό τους έχουν να φέρουν στην κυβέρνηση μια αντίστοιχη στο μέτωπο κυβερνητική εξουσία, η οποία όμως δεν θα είναι η εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου, ούτε καν η αφετηρία της, αλλά ένα στάδιο πριν από αυτή. Με τον τρόπο αυτό επαναλαμβάνεται όλη η φιλολογία του ΚΚΕ που σταδιοποιεί την επανάσταση και που η απόληξή της ήταν η συμμαχία χωρίς αρχές με τους ρεφορμιστές και η συγκυβέρνηση με τα αστικά κόμματα το 1989. Το ζήτημα της σοβαρής κριτικής του τι είναι λάθος με την πολιτική του ΚΚΕ επανέρχεται και, όπως είπαμε, η κκ-ΕΑ, δεν προχωρά πολύ βαθιά σ’ αυτήν την κριτική.

Αν λοιπόν η ταχτική των κομμουνιστών είναι η τακτική του ενιαίου μετώπου, τότε οι κομμουνιστές πρέπει να αναζητήσουν και να βρουν τον τρόπο να την ασκήσουν όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται, διατηρώντας την πολιτική ανεξαρτησία τους.

Οι κομμουνιστές πρέπει να καθορίζουν το βηματισμό και τις προτεραιότητες τους παίρνοντας υπόψη τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα:

  • Τη βαθιά καπιταλιστική κρίση που δημιουργεί τη δυνατότητα να έρθει στο προσκήνιο η επαναστατική πρόταση για δικτατορία του προλεταριάτου.
  • Την ανικανότητα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος να ικανοποιήσει τις βασικές και τις νέες ανάγκες της εργατικής τάξης, πράγμα που γίνεται ορατό στην πλατιά εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό.
  • Την πολιτική της συγκυβέρνησης και των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, που σηματοδοτεί τη διάρρηξη συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα και με σημαντικά τμήματα των μισθωτών εργαζόμενων.
  • Την αποστοίχιση της εργατικής τάξης από τα αστικά κόμματα και ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ.
  • Την ανάδειξη του χρέους σε κεντρικό ζήτημα από την ίδια την κυβέρνηση και τη διαμόρφωση της δυνατότητας να τεθεί το δίλημμα: αποπληρωμή του χρέους με σύνθλιψη της εργατικής τάξης ή απαλλοτρίωση των κεφαλαίων των κεφαλαιοκρατών-ιδιωτών και κρατών-τοκογλύφων;
  • Την πολιτική των μνημονίων η οποία αποτελεί την μοναδική πολιτική των κεφαλαιοκρατών για την έξοδο από την κρίση τους και την κρισιμότητα του στόχου της κατάργησή τους.

Με βάση τα παραπάνω κεντρικά ταξικά-πολιτικά ζητήματα και στη βάση του μεταβατικού προγράμματος αιχμές του οποίου είναι η διαγραφή του δημόσιου χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ κ.α, και το οποίο αποτελεί την εργατική απάντηση στην παρούσα κρίση και κτήμα μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης και προβάλλεται από πολλές εργατικές πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις, οι κομμουνιστές πρέπει να κινηθούν άμεσα στην κατεύθυνση της συγκρότησης Ενιαίου Εργατικού πολιτικού μετώπου και παράλληλα για το συντονισμό τους, στην κατεύθυνση μιας νέας Ένωσης Κομμουνιστών –σε διάσπαση με το ρεφορμισμό, τον οπορτουνισμό και το σεχταρισμό– αλλά και μιας νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Για μια Κομμουνιστική Διεθνή του 21ου αιώνα, για μια Διεθνή της τελικής νίκης. Για μια νέα Κ.Δ. που θα βασίζεται στις αρχές του μπολσεβικισμού, στο θεωρητικό και ιδεολογικοπολιτικό κεκτημένο της Γ’ Διεθνούς των πρώτων λενινιστικών χρόνων δράσης της, και θα ενσωματώνει στη δράση της τις επαναστατικές παραδόσεις και κατακτήσεις όλων των ως τώρα Διεθνών, ολόκληρου του παγκόσμιου επαναστατικού εργατικού κινήματος. Πράγμα που θέτει (ξανά) ζητήματα κριτικής του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος και ξεκόμματος από τις καουτσκικές αντιλήψεις για σοσιαλισμό σε μια χώρα και κριτικής αποτίμησης του τι συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση και στην ίδια την Γ’ Διεθνή.

Τα καθήκοντα των κομμουνιστών προκύπτουν από την ίδια την κατάσταση, εφόσον κρίνουν και δρουν με βάση τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κι όχι γενικόλογες διατυπώσεις παντός καιρού».

Πράγμα που σημαίνει ότι, εκτός από τα παραπάνω, πρέπει να πάρουν θέση και να χαράξουν συγκεκριμένη ταχτική, και εκλογική, απέναντι σε αυτό που προβάλει σαν η πιο άμεση, σήμερα, προοπτική: μια φαινομενική Αριστερή (εργατική) κυβέρνηση.

Η πολιτική που προβάλει για τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη η κκ-ΕΑ, δεν είναι επαρκής πολιτική, δεν είναι το καταστάλαγμα μιας προλεταριακής ανάλυσης, ούτε το απαύγασμα μιας επαναστατικής πολιτικής.

Είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία παραπέμπει την επανάσταση στις Ελληνικές καλένδες, με τη δικαιολογία ότι: η εργατική τάξη και ο λαός, δεν είναι ώριμοι για επανάσταση!

Το ίδιο συμπέρασμα διατυπώνεται καθαρά στη διακήρυξη της κκ-ΕΑ:

«…Το ξεπέρασμα της κρίσης στην Ελλάδα δεν είναι προ των πυλών. Η απόσταση που μας χωρίζει απ’ αυτό το σημείο είναι απροσδιόριστη. Από την στιγμή που δεν είναι ακόμη στην ημερήσια διάταξη η δυνατότητα μιας άλλης πορείας στα ελληνικά πράγματα σε αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή-δημοκρατική κατεύθυνση και με προοπτική τον σοσιαλισμό, η ελληνική κρίση είναι άμεσα εξαρτημένη από την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης…»

Με μια τέτοια λογική όμως, οι σ. αυτοί, αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ήττα και ταυτόχρονα σκορπούν την ηττοπάθεια.

Η ελληνική κρίση δεν είναι άμεσα εξαρτημένη μόνο από την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αλλά και από την εξέλιξη της ταξικής πάλης και την αντίσταση της εργατικής τάξης. Το δεύτερο όμως θέτει καθήκοντα στους κομμουνιστές σήμερα. Διαφορετικά, όσο άσχημα κι αν εξελιχθεί η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, κανένα κέρδος δεν θα υπάρξει για την εργατική τάξη στο πεδίο της πολιτικής της συνειδητοποίησης και φυσικά κανένα κέρδος δεν θα υπάρξει για τους κομμουνιστές.

Αν ακολουθήσουν οι κομμουνιστές μια τέτοια λογική, όπως αυτή που προτείνουν οι σ. της κκ-ΕΑ, διευκολύνουν τον καπιταλισμό να ξεπεράσει την κρίση του και να ανασυνταχτεί, να βγει εν τέλει πιο δυνατός μέσα από την κρίση του με μια μεγάλης έκτασης καταστροφή κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως της βασικής παραγωγικής δύναμης, της εργατικής δύναμης, και αφήνοντας πίσω του συντρίμμια και ναυάγια. Πισωγυρίζοντας κατά δύο τουλάχιστον αιώνες την εργατική τάξη και συντρίβοντας το κίνημά της, συρρικνώνοντας τις καταχτήσεις και τις οργανώσεις της.

Ο Μαρξ έγραφε: «Μια νέα επανάσταση είναι δυνατή μόνο σαν επακόλουθο μιας νέας κρίσης. Είναι όμως τόσο βέβαιη όσο κι αυτή η κρίση.» (Κ. Μαρξ, Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850).

Εφόσον λοιπόν η καπιταλιστική κρίση είναι η μήτρα της επανάστασης, αυτή καθορίζει και τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Όλα τα σχήματα που προέκυψαν κατά καιρούς από διασπάσεις του ΚΚΕ απέτυχαν, όχι γιατί «έφυγαν από το μαντρί και τα έφαγε ο λύκος», αλλά γιατί δεν είχαν μια συνολική μαρξιστικολενιστική αντίληψη και δράση. Είχαν σε επιμέρους θέματα πιο βελτιωμένες θέσεις από το μητρικό κόμμα η συνολική τους ωστόσο αντίληψη παρέμεινε η ίδια και δεν ξεπερνούσε ολοκληρωτικά τις διάφορες αστικές και ρεφορμιστικές επιρροές.

Όσο δεν θα υπάρχει ένας αξιόπιστος μαρξιστικολενιστικός πόλος συσπείρωσης για την ενότητα των κομμουνιστών, που θα συνδέει λόγια και έργα, όσο δεν θα υπάρχει μια δύναμη που θα παλεύει με συνέπεια και που θα είναι ταγμένη να συμβάλει αποφασιστικά στην καθημερινή προετοιμασία της εργατικής τάξης για τη σοσιαλιστική επανάσταση, τόσο το ΚΚΕ παραμένοντας στην τροχιά της αστικής και μικροαστικής επιρροής θα λειτουργεί σαν φορέας εγκλωβισμού εν δυνάμει επαναστατών αγωνιστών και άμβλυνσης της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης.

Συμπερασματικά: Η προλεταριακή επανάσταση βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, είναι επίκαιρη, πολιτικά και οικονομικά δυνατή. Καθήκον των κομμουνιστών είναι να τη φέρουν στην άμεση ημερήσια διάταξη.

Από την πλευρά μας θεωρούμε ότι η πολιτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση», σαν αναπόφευκτη συνέπεια της πολιτικής του Ενιαίου Μετώπου, έχει να κάνει ακριβώς με την επανάσταση. Ούτε την αντικαθιστά, ούτε την υποκαθιστά. Αντίθετα, την καθιστά άμεσο καθήκον. Η εγκαθίδρυση μιας εργατικής κυβέρνησης αποτελεί, για τους κομμουνιστές, την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας και η ανάδειξή της με κοινοβουλευτικό τρόπο τη θεσμική της έναρξη.

Στις σημερινές συνθήκες στην Ελλάδα, τα αλλεπάλληλα λάθη και οι ολιγωρία της κομμουνιστικής αριστεράς και η υποχώρησή της σε συνδυασμό με την άνοδο του ρεφορμισμού, καθιστά σαν άμεση προοπτική μια φαινομενική Αριστερή (εργατική) κυβέρνηση.

Απέναντι σε αυτή την προοπτική οι κομμουνιστές πρέπει να απαντήσουν και να αξιοποιήσουν τις χαραμάδες που μπορεί να ανοίξουν τον δρόμο της επανάστασης.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να βρεθούν στους δρόμους σε διαρκή και ανένδοτο πολιτικό αγώνα και με απαίτηση την άμεση παραίτηση της μειοψηφικής συγκυβέρνησης, δείχνοντας ανυπακοή στους νόμους της, αρνούμενοι να πληρώσουν φόρους, χαράτσια, δάνεια, διόδια κλπ.

Ο μόνος δρόμος για την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων, είναι το γκρέμισμα της μειοψηφικής κυβέρνησης των καπιταλιστών και η ανάδειξη, μέσα από ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο μιας Εργατικής κυβέρνησης και εξουσίας για την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος. Σήμερα το ενιαίο μέτωπο συγκροτείται πάνω στο στόχο της ανάδειξης κυβέρνησης που θα καταγγείλει το μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις θα ξηλώσει τους εφαρμοστικούς αντεργατικούς-αντιλαϊκούς νόμους και θα ικανοποιήσει τα αιτήματα του κινήματος. Σε αυτό το μέτωπο θα συγκρούεται η ρεφορμιστική γραμμή της συμμαχίας με την αστική τάξη και η επαναστατική γραμμή που θα τραβάει προς το ξέσπασμα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι κομμουνιστές πρέπει να μπουν μπροστά, στην πρώτη γραμμή της πάλης για την ανατροπή της λαομίσητης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.

Κάβουρας Δημήτρης

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας