Εργατικός Αγώνας

Ο ΕΑ δίνει άλλοθι στο σεχταρισμό και τον αναχωρητισμό

Ισχυρίζεται ο γραμματέας της ΠΕ της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Από τον Δημήτρη Κάβουρα, γραμματέα της ΠΕ της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, πήραμε την παρακάτω επιστολή:

Αγαπητοί σύντροφοι του Εργατικού Αγώνα,

Με ενδιαφέρον διαβάσαμε στην ιστοσελίδα σας «Εργατικός Αγώνας», την κριτική που ασκείτε στην κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ και στην Πρωτοβουλία των 1000, σχετικά με τη συνάντηση και την κοινή ανακοίνωση με το ΣΥΡΙΖΑ, με το άρθρο σας το οποίο υπογράφει ο Κ. Αγραφιώτης, με τίτλο «άρχισε η επιβίβαση στο τραίνο».

Αν και ο τίτλος του άρθρου είναι λίγο υποτιμητικός για την πράξη μας, θα το προσπεράσουμε για να απαντήσουμε στην ουσία της κριτικής σας.

Ας ξεκινήσουμε από την επιστολή προς το ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια τη συνάντηση.

Σκοπός της παρέμβασής μας και της επιστολής μας ήταν να δεσμεύσουμε δημόσια το ΣΥΡΙΖΑ, ένα μήνα πριν τις εκλογές, πάνω στη βούλησή του για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, καθώς και τη δέσμευσή του ότι, μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα ικανοποιήσει, με κατεπείγουσες διαδικασίες, βασικά αιτήματα του εργατικού – λαϊκού κινήματοςόπως τα ακόλουθα:  

  • Θα αποκαταστήσει την εργατική νομοθεσία και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας(ΣΣΕ) στα επίπεδα του 2009, θα δώσει αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις με την επαναφορά του κατώτατου μισθού και θα πάρει άμεσα μέτρα ανακούφισης των ανέργων.
  • Θα καταργήσει όλα τα χαράτσια και την υπερφορολόγηση, θα προστατεύσει την πρώτη κατοικία των εργατικών και λαϊκών οικογενειών από την εφορία και τις τράπεζες και θα προχωρήσει σε ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών.
  •  Θα σταματήσει την καταστολή των κινητοποιήσεων, απεργιών, διαδηλώσεων και πορειών του λαϊκού κινήματος, από τα δικαστήρια και την αστυνομική καταστολή (αφοπλισμός αστυνομικών που βρίσκονται στις διαδηλώσεις, απαγόρευση χρήσης χημικών, διάλυση των ειδικών δυνάμεων καταστολής και εκκαθάριση από φασιστικά στοιχεία).
  • Θα στηρίξει από τον κρατικό προϋπολογισμό και θα αναβαθμίσει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, τον αναδιανεμητικό, κοινωνικό και δημόσιο χαρακτήρα του καθώς και την δημόσια και δωρεάν υγεία-πρόνοια-παιδεία.
  • Θα πάρει μέτρα για να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι αυτοί, πολιτικό και διοικητικό προσωπικό του κράτους και κεφαλαιούχοι, που ευθύνονται και εμπλέκονται στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, τη διαφθορά, το ξεπούλημα δημόσιας περιούσιας.

Στη συνάντηση με την αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ (Δ. Βίτσας, Σ. Λεουτσάκος, Π. Λαφαζάνης) επισημάναμε ακριβώς τον κατεπείγοντα χαρακτήρα αυτών των μέτρων και ζητήσαμε το χρονικό ορίζοντα που βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ για την υλοποίηση τους. Τον χρόνο υλοποίησης αυτών των αιτημάτων του κινήματος, η αντιπροσωπεία του τον προσδιόρισε συγκεκριμένα λέγοντας: «αυτά θα υλοποιηθούν μέσα στις πρώτες 60 ημέρες».

Αυτά τα μέτρα, είναι μέτρα ανθρωπιστικού χαρακτήρα «για την αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας και είναι το μόνο το οποίο ουσιαστικά δεσμεύει (το ΣΥΡΙΖΑ)»; Ή πρόκειται για μέτρα βελτίωσης της ζωής και της θέσης της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη που διεξάγεται, ούτως ή άλλως, με εμάς ή χωρίς εμάς;

Η αστική τάξη με την κυβέρνησή της κατάργησαν τις ΣΣΕ τις οποίες εξατομικεύουν, για να διαλύσουν την εργατική τάξη και να πάψει, αν είναι δυνατόν, να αποτελεί τάξη καθεαυτή. Στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση από αυτή που επιδιώκει η αστική τάξη, παρεμβήκαμε εμείς, δεσμεύοντας δημόσια την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για την επαναφορά των ΣΣΕ, και την καταβολή αυξήσεων στους μισθούς και τις συντάξεις, με κατεπείγουσες διαδικασίες, μέσα σε 60 ημέρες, σύμφωνα με την δήλωση της αντιπροσωπείας του. Στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της ζημιάς που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταμεία από τη διαρκή λεηλασία τους από τους καπιταλιστές και τους τοκογλύφους βρίσκεται το αίτημα της στήριξής του ασφαλιστικού συστήματος από τον κρατικό κορβανά, γνωρίζοντας ότι η κατάκτηση του δικαιώματος της κοινωνικής ασφάλισης αποτέλεσε σαφές δείγμα ωρίμανσης και οργάνωσης της εργατικής τάξης σε τάξη καθεαυτή.

Και στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης της πάλης του κινήματος είναι το μέτρο της παύσης της καταστολής του κινήματος με την διάλυση των ΜΑΤ και των άλλων ειδικών σωμάτων καταστολής, την απαγόρευση της χρήσης των χημικών και τον αφοπλισμός των αστυνομικών που ακολουθούν τις διαδηλώσεις, τις πορείες κλπ.

Όλα τα παραπάνω περιγράφονται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που γνωρίζουμε, αλλά, αυτό που επιδιώκαμε ήταν, την δημόσια δέσμευση ένα μήνα πριν τις εκλογές, για την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων με κατεπείγουσες διαδικασίες.

Το ζήτημα που βάλαμε σχετικά με την καταγγελία της δανειακής σύμβασης, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είχε να κάνει ακριβώς με τη βούλησή μας να τονίσουμε την αναγκαιότητα της διαγραφής του Δημόσιου χρέους, πράγμα που, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την υλοποίηση φιλολαϊκής πολιτικής. Στο ζήτημα αυτό η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε ότι, αυτοί ξεχωρίζουν τα μνημόνια από τη δανειακή σύμβαση και τα μεν μνημόνια θα τα καταργήσουν, τη δε δανειακή σύμβαση θα την επανα-διαπραγματευτούν «στην κατεύθυνση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους».

Στο ζήτημα αυτό συμφωνήσαμε ότι «το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και λειτουργεί σαν θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού.».

Και οι «διαφορετικές αλλά όχι αντικρουόμενες προσεγγίσεις» έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι εμείς επισημάναμε την ανάγκη της συνολικής διαγραφής του δημόσιου χρέους και η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε τη θέση του για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», πράγμα που μας οδήγησε στη διαπίστωση ότι πρόκειται για «διαφορετικές αλλά όχι αντικρουόμενες προσεγγίσεις».

Τώρα που έχετε και εσείς και οι αναγνώστες σας μια πιο πλήρη εικόνα των συμβάντων και των κινήτρων που μας οδήγησαν σε αυτή μας την πρωτοβουλία, θα μπορείτε καλύτερα να αποτιμήσετε την αξία της ενέργειάς μας και να την κρίνετε

Στους παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη, κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η διαπραγματευτική ισχύ.

Αλλιώς θα διαπραγματευόμαστε και θα κάναμε πολιτική στο πλαίσιο της πολιτικής του ενιαίου μετώπου και επιπρόσθετους όρους θα βάζαμε αν οι δυνάμεις μας ήταν πχ σαν του ΚΚΕ, ή ακόμα και σαν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά, πολιτική στο συγκεκριμένο χρόνο και χώρο δεν γίνεται με το «να’χα» και το «τάχα» αλλά, σύμφωνα με το πώς έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικοί συσχετισμοί, με το γεγονός ότι η κομμουνιστική Αριστερά στην μεγάλη της πλειοψηφία όχι μόνο δεν πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων αλλά δεν πήρε καμία πρωτοβουλία και εξακολουθεί να εξευτελίζει το μεταβατικό πρόγραμμα, δεν κάνει πολιτική με βάση την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, στάθηκε αρνητικά απέναντι στο ζήτημα της κυβέρνησης και δεν ήταν σε θέση να την εντάξει στην ενιαία επαναστατική διαδικασία.

Η κομμουνιστική Αριστερά στην μεγάλη της πλειοψηφία, ταλανίζεται από το σεχταρισμό τον οποίο προβάλει σαν την τελευταία λέξη της επαναστατικής πολιτικής. Η πολιτική της είναι πολιτική παντός καιρού, τέτοια που ίσχυε πριν 100 χρόνια και που μπορεί να ισχύει και μετά άλλα τόσα. Δεν προβάλει καμία συγκεκριμένη πολιτική στο σήμερα, παρά μόνο το αδιέξοδο.

Στο ζήτημα της εργατικής κυβέρνησης είναι αρνητική (Ο Μπορτίγκα έρχεται να πάρει τη ρεβάνς από το Λένιν, με όχημα το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!) στο όνομα ότι παλεύει για ολόκληρη την εξουσία προβάλλοντας, δήθεν, τον επαναστατικό δρόμο, για τον οποίο όμως θεωρεί ότι δεν είναι ώριμος ο λαός! Και δεν είναι διατεθειμένη να δώσει την παραμικρή ανοχή σε κάτι λιγότερο!

Ούτε κυβέρνηση, ούτε επανάσταση, ούτε ανοχή σε μια φαινομενική εργατική κυβέρνηση! Αυτό που απομένει είναι η διαιώνιση της αστικής κυριαρχίας, η καπιταλιστική εξουσία και κυβέρνηση η οποία οδηγεί σε εξανδραποδισμό το λαό και σε διάλυση της σαν τάξη καθεαυτή, την εργατική τάξη.

Δυστυχώς σε μια τέτοια αδιέξοδη κατεύθυνση, όπως την καθόρισε η μεγάλη πλειοψηφία της κομμουνιστικής Αριστεράς, δίνετε και εσείς άλλοθι σύντροφοι του Εργατικού Αγώνα, καλώντας το λαό στις επερχόμενες εκλογές «να καταψηφίσει τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα». Πράγμα που θα είχε, ίσως, κάποια αξία στις ευρωεκλογές, αλλά τώρα, καμία! Με τον τρόπο σας συμβάλλετε στην υποταγή των κομμουνιστών στο ρεφορμισμό του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και καμία πρωτοβουλία δεν πήρατε στην κατεύθυνση της πολιτικής του ενιαίου εργατικού μετώπου, με την δικαιολογία ότι «δεν υπάρχει επαναστατικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό κομμουνιστικό κόμμα»! Ως εκ τούτου παραχωρείτε και εσείς την πρωτοβουλία των κινήσεων στο ρεφορμισμό, αφήνοντας τους κομμουνιστές να πάνε κατά μόνας και χωρίς όρους να ψηφίζουν το ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό το ονομάζετε και εσείς, επαναστατική πολιτική! Η Αριστερά που προβάλει μια τέτοια πολιτική, επέλεξε ουσιαστικά να επιβιβαστεί στο τραίνο της μεγάλης φυγής, που, όπως είναι γνωστό από την ομώνυμη ταινία, κινούταν σε τροχιά αναπότρεπτης πρόσκρουσης και συντριβής.

Η γραμμή που χωρίζει την προώθηση του μεταβατικού προγράμματος από τον εξευτελισμό και τη γελοιοποίησή του είναι λεπτή και αυτήν προσπαθήσαμε να υποδείξουμε στους συντρόφους που φτιάχνουν τώρα το «ψηφοδέλτιο του μεταβατικού προγράμματος».

Τους στέλνουμε ένα συντροφικό χαιρετισμό και θα επιχειρήσουμε μία πολιτική πρόβλεψη: αν περάσει με το «καλό» η κρίση σε καμιά 20αριά χρόνια, μετά οι νεότεροι από εμάς θα ξανασυζητήσουν για κοινή εκλογική κάθοδο των ίδιων και απαράλλακτων οργανώσεών μας με στόχο να ξεπεράσουμε επιτέλους το 1%!

Εν τω μεταξύ για την εργατική τάξη και το λαό παίζεται η επιβίωσή τους από χρόνο σε χρόνο και από μέρα σε μέρα και δεν υπάρχει πολυτέλεια για επαναστατικά σχεδιάσματα μικροαστών με ιδανικά και αρχές!

Αντίθετα με τις αδιέξοδες πολιτικές των δυνάμεων της κομμουνιστικής Αριστεράς, πεποίθηση μας είναι οτι, η προλεταριακή επανάσταση βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης με τη χώρα να αποτελεί τον αδύναμο κρίκο του ιμπεριαλισμού, ο σχεδιασμός μας πρέπει να υποτάσσεται στη δημιουργία συνθηκών για το ξέσπασμα της επανάστασης και τη νικηφόρα έκβαση της. Είναι πέρα για πέρα λαθεμένο το συμπέρασμα κάποιων συντρόφων ότι δηλαδή, επανάσταση δεν μπορούμε να κάνουμε άμεσα, οπότε, άλλοι επιλέγουν να πάνε με το ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχουν τις όποιες μικροβελτιώσεις, και άλλοι επιλέγουν να διατηρήσουν την καθαρότητά τους. Αυτή η γραμμή είναι γραμμή ήττας.

Η κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα, για μία ακόμα φορά, η πρώτη ήταν το 2012, περπατάει στο δρόμο! Τα εργατικά κόμματα και οι οργανώσεις, οι δυνάμεις του ενιαίου μετώπου, πρέπει να απλώσουν το χέρι και να την αρπάξουν από τα μαλλιά! Θα αποδειχθούν ικανές για κάτι τέτοιο;

Το δίλλημα σε αυτές τις εκλογές είναι αντίδραση ή ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε τώρα, και σε καθεστώς μνημονίων, η σημερινή πολιτική, των μνημονίων, αποτελεί μονόδρομο για την άρχουσα αστική τάξη, μια μη μνημονιακή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω, θα προκαλέσει πολιτική αστάθεια. Και μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για το ξέσπασμα επαναστατικών αγώνων μιας και μόνο η απομάκρυνση των μνημονιακών δυνάμεων από την κυβερνητική εξουσία θα αποτελέσει εργατική νίκη, θα αναπτερώσει το ηθικό της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης και μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες διεκδίκησης, πράγμα που ανησυχεί βαθύτατα την αστική τάξη.

Να δούμε όμως συνοπτικά και την θεωρητική προσέγγιση του ζητήματος που ανοίγεται μπροστά μας:

«…Οι κομμουνιστές είναι πρόθυμοι επίσης να συμπορευτούν με κείνους τους εργάτες οι οποίοι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί την αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι κομμουνιστές είναι επίσης πρόθυμοι, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και με ορισμένες εγγυήσεις, να υποστηρίξουν μια μη καθαρά κομμουνιστική, και μάλιστα ακόμα και μιαν απλώς φαινομενική εργατική κυβέρνηση, μόνο στο μέτρο φυσικά που αυτή αντιπροσωπεύει εργατικά συμφέροντα. Οι κομμουνιστές όμως με τρόπο πειστικό εξηγούν το ίδιο ανοιχτά στην εργατιά ότι χωρίς τον επαναστατικό αγώνα κατά της αστικής τάξης δεν είναι δυνατή ούτε η ανάδειξη ούτε η εδραίωση μιας πραγματικής εργατικής κυβέρνησης. Ως πραγματική εργατική κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να θεωρείται μόνο μια κυβέρνηση που είναι αποφασισμένη ν’ αναλάβει στα σοβαρά τον αγώνα κατά της αστικής τάξης για την πραγμάτωση τουλάχιστον των σημαντικότερων καθημερινών αιτημάτων των εργατών. Μόνο σε μια τέτοια εργατική κυβέρνηση μπορούν να συμμετέχουν οι κομμουνιστές…».

(Απόφαση του 4ου Συνεδρίου της Γ’ Διεθνούς σχετικά με την εργατική κυβέρνηση)

Πολλοί σ. υποστηρίζουν ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια φαινομενική εργατική κυβέρνηση, αλλά μπροστά σε μια ακόμα αστική-διαχειριστική.

Αυτός τους ο ισχυρισμός έρχεται σε αντίθεση με τις ίδιες τους τις θεωρητικές επεξεργασίες, με τις επεξεργασίες που λένε ότι, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κάνει παραχωρήσεις και δεν έχει άλλες επιλογές εκτός από αυτές που σήμερα υλοποιούνται.

Και, για να δικαιολογήσουν την αρνητική τους στάση απέναντι σε μια κυβέρνηση τύπου ΣΥΡΙΖΑ, φτάνουν στο συμπέρασμα ότι, τελικά, μπορεί να υπάρξει και άλλη διαχείριση της παρούσας κρίσης.

Φάσκουν και αντιφάσκουν. Πρέπει να αποφασίσουν: υπάρχει και άλλη διαχείριση της παρούσας κρίσης, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, εκτός από την πολιτική των μνημονίων; Έχει περιθώρια για παραχωρήσεις η αστική τάξη; Μπορεί να εφαρμοστεί κενσυανικού ή άλλου τέτοιου τύπου πολιτική με το δημόσιο χρέος μη βιώσιμο;

Ο γράφων επιμένει ότι, η υιοθέτηση, η επαναβεβαίωση και η δημόσια δέσμευση για την υλοποίηση των εργατικών αιτημάτων, αποτελούν στοιχεία που μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε μια κυβέρνηση σαν αυτή που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν μια φαινομενική εργατική κυβέρνηση. Αλλά και τέτοια να μην είναι, και πάλι οι κομμουνιστές πρέπει να πάρουν θέση απέναντι σε αυτό που φαίνεται σαν η πιο άμεση προοπτική, απέναντι στην προοπτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ «στο μέτρο φυσικά που αυτή αντιπροσωπεύει εργατικά συμφέροντα».

Από τη στιγμή εκείνη που η ηγεσία του δεσμεύεται δημόσια για την ικανοποίηση εργατικών αιτημάτων, και μετά, οι κομμουνιστές δεν σφυρίζουν αδιάφορα, ούτε κάνουν τον Πόντιο Πιλάτο: παίρνουν πρωτοβουλίες, βάζουν όρους, δεσμεύουν και δεσμεύονται και σε κάθε περίπτωση αποτελούν τους εγγυητές για την προάσπιση και την προώθηση των εργατικών διεκδικήσεων. Μόνο έτσι οι κομμουνιστές πάνε στις μάζες, μπαίνουν μέσα σε αυτές με σκοπό να τις αποσπάσουν από την αστική επιρροή και να αποδείξουν στην πράξη, ξανά και ξανά, ότι αποτελούν τη μόνη μέχρι το τέλος συνεπή δύναμη που υπερασπίζεται τα εργατικά συμφέροντα.

Συμφωνούμε απόλυτα με το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγετε στο τέλος του άρθρου σύντροφοι του Εργατικού Αγώνα: «Η χώρα έχει ανάγκη από την εφαρμογή μιας πολιτικής ρήξης με το κατεστημένο, με τα συμφέροντα και τις αιτίες που οδήγησαν τον λαό και τη χώρα ως εδώ. Τίποτε λιγότερο. Θεωρούμε ότι η Αριστερά και μάλιστα η Αριστερά Κομμουνιστικής αναφοράς δεν πρέπει να κάνει ούτε βήμα πίσω από αυτό. Πίσω από ένα τέτοιο πλαίσιο ο κίνδυνος για ένα ρόλο νεροκουβαλητή είναι μεγάλος.»

Πρέπει όμως να μας απαντήσετε: ποιος ή ποιά πολιτική δύναμη σήμερα θα εφαρμόσει μια πολιτική ρήξης με το κατεστημένο και τι κάνατε εσείς για να αναδειχθεί, να έρθει στο προσκήνιο και να κυριαρχήσει στην εργατική τάξη μια τέτοια πολιτική πρόταση άμεσης εξόδου από την παρούσα κρίση; Καλώντας το λαό «να καταψηφίσει τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα», δηλαδή να υπερψηφίσει το ΚΚΕ, στο οποίο θα είστε δέσμιοι εφ όρου ζωής και μακάρι να πέσουμε έξω σε αυτό, και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπηρετείτε κάποια διαφορετική πολιτική από αυτή των σεχταριστών; Υπηρετείτε μήπως την πολιτική του 15ου Συνέδριου του ΚΚΕ; Όχι βέβαια!

Το μόνο που κάνετε είναι να δίνετε άλλοθι στις δυνάμεις εκείνες που όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα, δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους στην κατεύθυνση της επαναστατικής διεξόδου από την κρίση, αλλά με το σεχταρισμό τους και τον αναχωρητισμό τους διαπομπεύουν το μεταβατικό πρόγραμμα και την ίδια την επανάσταση! Και διευκολύνουν την μακροημέρευση των κυβερνήσεων των μνημονίων, αντί να μπουν στην πρώτη γραμμή της πάλης για την ανατροπή τους αναλαμβάνοντας και το κόστος και δείχνοντας στην πράξη ότι οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι μέχρι το τέλος συνεπείς υπερασπιστές των εργατικών διεκδικήσεων και διερμηνεύοντας αγωνιστικά τον πόθο της εργατικής τάξης για την ανατροπή των κυβερνήσεων που την υπέβαλαν σε διαρκείς στερήσεις και της αφαίρεσαν όλα σχεδόν τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις της.

Όσο μας αφορά, θεωρούμε ότι, καθόλου πίσω δεν κάναμε από αυτό το πλαίσιο. Αντίθετα, προσπαθούμε να προωθήσουμε στην πράξη την πολιτική του ενιαίου μετώπου παλεύοντας με αποφασιστικότητα για τη βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, καθώς και για τη διευκόλυνση της πάλης του εργατικού κινήματος στην κατεύθυνση της πραγμάτωσης της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης. Χωρίς αυταπάτες, χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς παλινωδίες και χωρίς ενοχικές και ατελέσφορες ενέργειες και κινήσεις.

Κάβουρας Δημήτρης

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας