Εργατικός Αγώνας

Γράμμα προς το ΚΚΕ

Τα μνημόνια σαν κωδικοποίηση της σχεδιασμένης πολιτικής εξαθλίωσης του λαού και εξάρτησης της χώρας, τα δάνεια και το χρέος μέσω των οποίων επιβάλλονται, βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας εδώ και πάνω από πέντε χρόνια. Πιο πρόσφατα, στο επίκεντρο αυτό όλο και περισσότερο βρίσκεται το ζήτημα του νομίσματος και της παραμονής στην ευρωζώνη. Αλλά και το ζήτημα της ένταξης και παραμονής στην ΕΕ συνδέεται αναπόδραστα με τα παραπάνω.

Ευρύτερα ακόμη υπάρχει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση που δεν εξαντλείται στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και το κοινωνικοοικονομικό σύστημα του ντόπιου καπιταλισμού. Είναι προφανής για έναν μαρξιστή ότι η διασύνδεση και εσωτερική συνάφεια όλων των παραπάνω και ότι μόνον η διάλυση της σημερινής οικονομικής βάσης δηλαδή των υφιστάμενων παραγωγικών σχέσεων προς την κατεύθυνση της αταξικής κοινωνίας αντιπροσωπεύει την λύση του κοινωνικού ζητήματος. Είναι όμως επίσης προφανές ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ταυτίζεται με τα υπόλοιπα και ότι το τελευταίο δηλαδή ο μετασχηματισμός της οικονομικής βάσης που βασικό στοιχείο του είναι και η «κοινωνικοποίηση» των μέσων παραγωγής δεν είναι αναγκαστική προϋπόθεση για την λύση όλων των υπόλοιπων ζητημάτων στην σημερινή τους μορφή και ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να επιβάλλεται η αποδοχή της λύσης του θεμελιακού προβλήματος σαν προϋπόθεση για τον σημερινό αγώνα του λαού που στενάζει από τα μνημόνια, τα δάνεια και τις πολιτικές των δανειστών μέσα στην ΟΝΕ και την ΕΕ και έξω από αυτήν (ΔΝΤ). Αυτό όμως το δεύτερο προφανές σημείο απορρίπτεται από το ΚΚΕ, και την σημερινή πολιτική του γραμμή.

Η αλήθεια είναι πως ούτε η στρατηγική του θέση για την «λαϊκή εξουσία» και την «κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων» αντιπροσωπεύει μια επιστημονικά θεμελιωμένη και πολιτικά αξιόπιστη λύση. Και αυτό γιατί η τοποθέτησή του πάνω στο ζήτημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με βάση τις εμπειρίες του παρελθόντος είναι επιεικέστατα ανεπαρκής εκεί όπου δεν είναι βαθειά λαθεμένη. Ενδεικτικά, όταν παρά την κριτική εξακολουθεί να θεωρεί τις κοινωνίες των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ένωσης σοσιαλιστικές μέχρι το 1989 – 1991 αντίστοιχα. Και όταν ακόμη εξακολουθεί να έχει σχέσεις με το ΚΚ Κίνας (για την ακρίβεια να έχει δημιουργήσει σχέσεις μαζί του αφότου αυτό έγινε αντεπαναστατικό). Και επίσης και σε συνάρτηση με τον ιστορικό απολογισμό, δεν εξηγεί με τι θεωρητικά, ιδεολογικά και υλικά εφόδια θα σταθεί αυτή η «λαϊκή εξουσία» και θα προχωρήσει σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς όταν θα είναι περικυκλωμένη από τον καπιταλισμό – ιμπεριαλισμό (γιατί δεν συναρτά και κατ’ αρχήν σωστά δεν συναρτά, την «λαϊκή εξουσία» στην Ελλάδα από την διεθνή επανάσταση), όταν ο καθένας καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα δεν είναι Ρωσία ούτε Κίνα. Επίσης το ΚΚΕ δεν λέει τίποτα για τον δρόμο μετάβασης σ’ αυτήν την νέα εξουσία. Θα γίνει ειρηνικά ή με την λαϊκή επαναστατική βία; Ο μαρξισμός έχει δώσει σαφή και αμετάκλητη απάντηση στο ζήτημα αυτό. ¨Όμως το ΚΚΕ όχι μόνον δεν προετοιμάζει την εργατική τάξη και τον λαό στην κατεύθυνση αυτή αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο τόσο με την σημερινή πρακτική του όσο και με τις τοποθετήσεις του. Η πιο γνωστή και βαρύνουσα από αυτές είναι η δήλωση το 2008 της τότε ΓΓ της ΚΕ Α. Παπαρήγα πως «στην αληθινή επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι».             

Το προς εξέταση ζήτημα όμως στο παρόν γράμμα δεν είναι αυτό.  

Η σημερινή κατάσταση πραγμάτων και η αντίθεση με τους δανειστές είναι πιστή συνέχεια όλης της νεοελληνικής ιστορίας και χωρίς την μελέτη αυτής της ιστορίας δεν μπορεί να γίνει καλά κατανοητή. Το παρακάτω απόσπασμα πετυχημένα συμπυκνώνει αυτό το γεγονός: «Οι αστοί, μη θέλοντας και μη μπορώντας πια να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, να μεταβάλλουν τον κολλήγο σε ελεύθερο ιδιοχτήτη της γης, να δημιουργήσουν ντόπια βιομηχανία κι’ έτσι να κάνουν την Ελλάδα ανεξάρτητη, με ψηλότερο βιοτικό επίπεδο για το λαό της εξαρτούν απόλυτα την οικονομική ζωή της χώρας απ’ το ξένο κεφάλαιο και δένουν μαζί του τα συμφέροντά τους. Ολάκερη η ιστορία του τόπου , δεν είναι παρά ιστορία των δανείων απ’ το εξωτερικό, της κατασπατάλησής τους από τις άρχουσες τάξεις και των αγώνων του λαού ν’ απαλλαγεί απ’ την τριπλή εκμετάλλευση των τσιφλικάδων, των αστών και του ξένου κεφαλαίου (υπογράμμιση της σύνταξης)». (Η Ανάπτυξη του Καπιταλισμού και το Ζήτημα της Επανάστασης στην Ελλάδα, Κομμουνιστική Επιθεώρηση αρ.43, 1-11-1945).

Το σημερινό ΚΚΕ αρνείται την ισχύ αυτής της θέσης, (που ισχύει απόλυτα εκτός βέβαια από την προφανή εξάλειψη των τσιφλικάδων), τουλάχιστον για το σήμερα, και ποτέ δεν την προπαγάνδισε. Όχι μόνον αυτό αλλά και την αγνόησε πλήρως σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο. Σε αντίθεση με το παλιό ΚΚΕ ποτέ δεν ανέδειξε την εξαιρετική σημασία του εξωτερικού χρέους της χώρας, τις συνέπειές του και που αυτές θα μπορούσαν να οδηγήσουν και πάλι τον λαό. Ποτέ δεν αξιοποίησε – δεν γνωρίζω και αν μελέτησε καν – το έργο του Ν. Μπελογιάννη – «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα». Σ’ αυτό περιγράφεται το ιστορικό της ληστρικής εκμετάλλευσης της χώρας από τους τοκογλύφους δανειστές και η πολιτική της ντόπιας αστικής τάξης, έτσι που αναδεικνύονται χαρακτηριστικές ομοιότητες με το σήμερα, από τις προβλέψεις των δανειακών συμβάσεων, την ληστεία μέσω αυτών και πέρα από αυτές, τους εκβιασμούς, την υποτέλεια των αστοκοτζαμπάσηδων, την ντόπια σπατάλη, τους φόρους, τα έξοδα για εξοπλισμούς, μέχρι και τα τεχνητά πρωτογενή πλεονάσματα και την τακτική στις «διαπραγματεύσεις». Το παλιό ΚΚΕ πάντα αναδείκνυε το ζήτημα του χρέους σαν το βασικό ζήτημα της ξένης εξάρτησης σε αντίθεση με όλες τις σύγχρονες παραλλαγές της Αριστεράς και της «Αριστεράς» που το ανακάλυψαν γύρω στο 2010. Όμως αν το ΚΚΕ είναι η μόνη «αληθινή» έκφραση της Αριστεράς ή έστω η σπουδαιότερη έκφρασή της το «παράπτωμα» βέβαια γίνεται πολύ βαρύτερο. Με βάση την ιστορική πείρα και τον διαρκώς διογκούμενο δανεισμό ιδιαίτερα της περιόδου μετά την ένταξη στην ΕΟΚ η σημερινή κατάσταση ήταν γενικά προβλέψιμη. Όμως καθοδηγώ σημαίνει προβλέπω. Και μόνον αυτό το γεγονός καταδείχνει ότι το ΚΚΕ είναι σήμερα ανάξιο – όπως άλλωστε και όλες οι οργανώσεις της Αριστεράς – να καθοδηγήσει την εργατική τάξη, τον λαό και το έθνος στον αγώνα για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση και για τον σοσιαλισμό.    

Το ΚΚΕ υιοθέτησε – με καθυστέρηση ενός χρόνου από το 2010 – την θέση για μονομερή διαγραφή του χρέους. Για έναν περίπου χρόνο δεν πρόβαλε αυτήν την θέση. Και αφότου όμως την υιοθέτησε την συνέδεσε απόλυτα με την «λαϊκή εξουσία» , δηλαδή ένα ζήτημα άμεσο που βαραίνει καταλυτικά πάνω στον λαό συνδέθηκε απόλυτα με την κατάκτηση της εξουσίας και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Είναι βέβαιο πως μόνον μετά την ανατροπή της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού θα επιτευχθεί μια τέτοια μόνιμη και πλήρης διαγραφή. Το μόνιμη αναφέρεται στο γεγονός ότι χωρίς την αναγκαία εθνική παραγωγική βάση χρέος συνέχεια θα ξαναδημιουργείται. Δεν είναι καθόλου βεβαιότητα ότι μια άμεση σημερινή και ίσως όχι πλήρης αλλά πάντως σημαντική και μονομερής διαγραφή δεν μπορεί να συντελεστεί. Κάτι τέτοιο έχει μεγάλη σημασία για τον λαό. Σε κάθε περίπτωση δεν επιτρέπεται ένα αίτημα που αντικειμενικά μπορεί να συγκεντρώσει άμεσα την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού να συνδέεται υποχρεωτικά με την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος τόσο από την άποψη της σταδιακής ωρίμανσης των αιτημάτων στην συνείδηση, όσο και από την άποψη της ευρύτητας των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που συσπειρώνουν. Και αυτό το δεύτερο έχει να κάνει τόσο με την φύση των αιτημάτων όσο και με την εμπιστοσύνη του λαού προς αυτούς που τα διατυπώνουν και την ικανότητά τους να τα πραγματοποιήσουν («λαϊκή εξουσία»). Η θέση αυτή απορρίπτει κάθε μερική διαγραφή του χρέους που θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτω από την πίεση της λαϊκής πάλης και στην βάση του άδικου χαρακτήρα του και όχι με τα παρακάλια τύπου ΣΥΡΙΖΑ για «χαριστική» διαγραφή του. Δεν λέει τίποτα ούτε για άμεση στάση πληρωμών προς τους δανειστές ανεξάρτητα και από τον άδικο ή μη χαρακτήρα του χρέους .Δεν μιλάει για καταγγελία των δανειακών συμβάσεων σήμερα. Λέει ουσιαστικά ότι ο λαός μέχρι την «λαϊκή εξουσία» δεν πρέπει να βάλει τέτοιο ζήτημα και ας πληρώσει το χρέος η αστική τάξη που το δημιούργησε. Φυσικά αυτό αντικειμενικά διευκολύνει τους δανειστές και την αστική τάξη να επιβάλλουν στον λαό την μέχρι κεραίας αποπληρωμή του. Το ΚΚΕ κάνει ότι αγνοεί ότι και στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο υπήρξαν και υπάρχουν χώρες και λαοί που έκαναν στάση πληρωμών και διαγραφή χρεών, αρνήθηκαν να πληρώσουν και ανάγκασαν σε ορισμένες περιπτώσεις και σε έναν βαθμό το διεθνές κεφάλαιο να υποχωρήσει.      

Το ζήτημα αυτό του χρέους σχετίζεται σήμερα άμεσα με την ένταξη στην ΕΟΚ μετά ΕΕ και στην ΟΝΕ που το αναζωπύρωσε και το όξυνε στην μεταπολεμική ιστορία του τόπου. Τα οικονομικά στοιχεία δείχνουν αιτιώδη σύνδεση ανάμεσα στην διαμορφωμένη οικονομική κατάσταση στα πλαίσιά τους και την εθνική παραγωγή και το χρέος. ¨Όπως θα δούμε όμως το ΚΚΕ αφενός συνδέει την διαγραφή του χρέους απόλυτα με την «λαϊκή εξουσία», αφετέρου συνδέει επίσης απόλυτα μ’ αυτήν τέτοιες μεταβολές που θα απομείωναν τον ρυθμό συσσώρευσής του όπως είναι η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ.

Παρόμοια με το χρέος αλλά χειρότερη στάση το ΚΚΕ υιοθετεί στο ζήτημα του νομίσματος και της ΟΝΕ. Ήδη παλιότερα αλλά μετά την επιβολή των μνημονίων η Α. Παπαρήγα είχε δηλώσει ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μια έξοδος από το € δεν θα ωφελούσε ενώ ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ σε άρθρο του συνέδεε το αίτημα για έξοδο από το € με κύκλους του κεφαλαίου (πχ. εφοπλιστές) που συνδέονται με το δολάριο! Αυτή η προβοκατόρικη αναφορά θυμίζει τις σημερινές υστερικές κραυγές της Ευρώδουλης αστικής τάξης και των ΜΜΕ που είναι στην υπηρεσία της για «λόμπυ της δραχμής» και «δραχμοσυμμορίτες» και δεν μπορεί να ερμηνευτεί παρά σαν έμμεση υποστήριξη προς την επιλογή της αστικής τάξης για ένταξη – παραμονή στην ΟΝΕ. Οι πρόσφατες δηλώσεις του σημερινού ΓΓ Δ. Κουτσούμπα πηγαίνουν ωστόσο την υπόθεση ακόμα παραπέρα. Σε συνέντευξή του στον ΡΣ «Παραπολιτικά» στις 9 Μάρτη 2015 ερωτώμενος σχετικά με ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα ο Κουτσούμπας είπε: «Δηλαδή τι δημοψήφισμα; Αν θα μείνουμε, αν θα βγούμε απ’ το ευρώ και πως θα βγούμε; Θα βγούμε και τι θα γίνει, πως (που) θα πάμε; Δηλαδή αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να τεθούν με ένα ναι ή με ένα όχι. Άλλωστε πιστεύουμε ότι η ελληνική κοινωνία, ο ελληνικός λαός, έδωσε το ΟΚ σε αυτή την κυβέρνηση, με ένα μεγάλο ποσοστό, πριν 1 – 1,5 μήνα έγιναν εκλογές, έχει δηλαδή μια δυνατή πλειοψηφία και βέβαια της έδωσε αυτό το ΟΚ θεωρώντας ότι η ΕΕ είναι το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι, ότι θα μείνουμε». Αξιοπρόσεκτη είναι εδώ η υπόμνηση ότι ο λαός ψήφισε ένα κόμμα που τάσσεται υπέρ του € και της ΕΕ, άρα (σεβόμενοι την «λαϊκή θέληση»), πως μπορούμε να βγούμε από το €, πέρα από το γεγονός πως δεν έχουμε και που να πάμε! Αξιοσημείωτη επίσης η συνεπαγωγή μεταξύ € και ΕΕ. Αρκεί να συγκρίνει κανείς με αυτά που λένε σήμερα μετά το Δημοψήφισμα οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε την νομιμοποίηση και εξουσιοδότηση να μας βγάλει από το € για να καταλάβει. Σε άρθρο του στην φιλομνημονιακή, φιλοΕΕ εφημερίδα “HuffingtonPost” στις 4 Ιούνη 2015 γράφει: «…η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής δεν συνιστά «ρήξη προς όφελος του λαού» … Κερδισμένοι θα είναι πάλι επιχειρηματικοί όμιλοι που θα ωφεληθούν από ένα υποτιμημένο νόμισμα, ενώ τις συνέπειες θα τις πληρώσει πάλι ο λαός. … Πάλι η χώρα και ο λαός θα είναι δέσμιοι του χρέους, των κατευθύνσεων της ΕΕ ή άλλων συμμαχιών και νομισματικών ενώσεων στις οποίες πιθανά θα συμμετέχει».Σε ομιλία του στις 24 Ιούλη στην Σύρο δηλώνει: «Είμαστε επίσης κάθετα αντίθετοι, και δεν είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα. Διότι ξεκάθαρα λέμε στον ελληνικό λαό, σε όλους τους τόνους, ότι αυτή τη στιγμή έτσι όπως είναι η κατάσταση, με αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων, όντας στο καπιταλιστικό σύστημα, όντας στην ΕΕ, όντας στην εξουσία που την έχουν συγκεκριμένοι, εάν πας σε δραχμή ή σε ένα άλλο νόμισμα όπως κι αν ονομαστεί αυτό, η κρατική χρεοκοπία και οι επιπτώσεις στο λαό μας θα είναι εξίσου μεγάλες όπως και με τη συμφωνία – μνημόνιο που υπογράφεται τώρα. Μπορεί να είναι και χειρότερες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (υπογράμμιση της σύνταξης), που δε θα είναι μόνο έξι μήνες, όπως λέει ο κύριος Λαπαβίτσας ή διάφοροι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων. Διότι μπορεί να μην παίρνονται σε αυτή την περίπτωση τέτοια μέτρα όπως θα παρθούν τώρα για μισθούς, συντάξεις, μείωση του λαϊκού εισοδήματος και λοιπά, όμως η ίδια η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος που θα επέλθει, η οποία θα είναι πάνω από 50%, θα οδηγήσει σε πραγματική μείωση πάλι του λαϊκού εισοδήματος. Δηλαδή θα παίρνει ο εργαζόμενος 1.000 ευρώ, 600, 800 όσα παίρνει στη δουλειά του για παράδειγμα, τα οποία θα αντιστοιχούν στο μισό, σαν να παίρνει 300 ή 500 ευρώ από 1.000. Άρα έτσι θα ψωνίζει, έτσι θα αγοράζει υπηρεσίες, έτσι θα αγοράζει προϊόντα, έτσι θα ζει. Άρα κάθετη μείωση του λαϊκού εισοδήματος. Και δε λέω για όλα τα υπόλοιπα, ο πληθωρισμός, η μαύρη αγορά, οι αυξήσεις στις τιμές των εισαγόμενων προϊόντων που θα επέλθουν». Εδώ διατυπώνεται καθαρά και πιο πολύ από κάθε προηγούμενη φορά στο παρελθόν η προτίμηση της ηγεσίας του ΚΚΕ για το € απέναντι στο εθνικό νόμισμα, η ανοικτή πια στο ζήτημα αυτό, στήριξη προς την αστική τάξη. Τι περισσότερο όμως λέει και ο Α. Τσίπρας, οι υπουργοί του (βλ. Μάρδας) και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογώντας την παράδοση στους δανειστές και την ανάγκη υπογραφής της νέας κατάπτυστης συμφωνίας; Ακριβώς τα ίδια. Μόνον που αυτοί είναι συνεπείς και υποστηρίζουν την συμφωνία και το νέο μνημόνιο ενώ το ΚΚΕ τα «καταγγέλλει». Αν παρθούν τοις μετρητοίς τα παραπάνω δείχνουν και στοιχειώδη έλλειψη γνώσεων οικονομίας. Η υποτίμηση κατά 50% του νομίσματος αυξάνει τις τιμές κατά 50% στα εισαγόμενα είδη μόνον, είδη που είναι καλό όσο γίνεται να περιοριστούν. Επιδρά λιγότερο σ’ αυτά που παράγοντα εδώ με συμμετοχή μέρους της αξίας τους στο εξωτερικό (πχ. πρώτες ύλες, εργαλεία παραγωγής) και καθόλου τα είδη που παράγονται αποκλειστικά στην Ελλάδα και αντίθετα ευνοεί την κατά προτίμηση παραγωγή αυτών των τελευταίων. Ο «πληθωρισμός» είναι το ίδιο πράγμα (αύξηση των τιμών λόγω υποτίμησης = εισαγόμενος πληθωρισμός) εκτός αν εννοεί την σκόπιμη έκδοση από το κράτος «πληθωριστικού» χρήματος που μέχρι ένα σημείο και για μια περίοδο θα είναι αναγκαία και κοινωνικά ωφέλιμη. Η μαύρη αγορά δεν είναι αναπόφευκτη δηλαδή δεν απορρέει από οικονομικούς νόμους και με μια σωστή πολιτική μπορεί να αντιμετωπιστεί και να τσακιστεί. Οι αυξήσεις τέλος στις τιμές των εισαγόμενων προϊόντων εφόσον δεν είναι μαυραγορίτικες είναι ακριβώς η υποτίμηση. «Γερανοί πετούσαν…» λοιπόν κατά τον κ. Κουτσούμπα. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής και κάτι ακόμη. Εξισώνονται οι επιπτώσεις σε βάρος του λαού από τα δημοσιονομικά και άλλα μέτρα των μνημονίων με τις ανατιμήσεις από την υποτίμηση του νομίσματος. Όμως τα πρώτα δεν είναι ταξικά ουδέτερα αλλά στοχευμένα, κτυπούν εκ προθέσεως πολύ περισσότερο τους φτωχούς απ’ ότι τους πλούσιους. Με τις ανατιμήσεις δεν συμβαίνει αυτό, περισσότερο μάλιστα όσον αφορά την κατανάλωση επηρεάζουν τα εισαγόμενα είδη πολυτελείας. Επί πλέον και κυρίως υπάρχει η δυνατότητα με οικονομικά μέτρα να απαλυνθούν οι επιπτώσεις των ανατιμήσεων για τα κατώτερα στρώματα και να επιβαρυνθούν τα ανώτερα. Οι ανατιμήσεις σε τέτοια ζωτικά είδη όπως πχ, φάρμακα μπορούν να απορροφηθούν από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Εξισώνοντας τις επιπτώσεις από τα μέτρα των μνημονίων με την υποτίμηση το κριτήριο του ΓΓ δεν είναι λοιπόν καθόλου ταξικό. Παραπέρα ο Κουτσούμπας και το ΚΚΕ κάνουν ότι δεν βλέπουν την άμεση διασύνδεση ανάμεσα στην νέα δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο, την πληρωμή του χρέους και την παραμονή στην Ευρωζώνη. Δηλαδή ότι με την παραμονή στην τελευταία είναι αδύνατον να μην υποκύψει η χώρα στον εκβιασμό μιας νέας συμφωνίας και ενός νέου μνημονίου για την συνέχιση αποπληρωμής του χρέους ενώ το ίδιο δεν ισχύει έξω από αυτήν. Η χρεοκοπία με την έννοια της στάσης πληρωμών – άρνησης πληρωμής του χρέους είναι κάτι καλό, η γενική χρεοκοπία δεν είναι καθόλου αναπόφευκτη εκτός € είναι όμως η τρομοκρατική ιαχή της άρχουσας τάξης και της σημερινής κυβέρνησης φερεφώνων της κατά του λαού, μόνον που ο αντίλαλός της ακούγεται τώρα και από την μεριά του ΚΚΕ. Κάνουν ότι δεν βλέπουν την διαφορά ανάμεσα στο να ασκεί μια χώρα την δική της νομισματική πολιτική ή να υπόκειται ανά πάσα στιγμή στον εκβιασμό διακοπής της ρευστότητας, να αποφασίζει στοιχειωδώς η ίδια για ζητήματα οικονομικής πολιτικής και για τις τράπεζες ή αυτά να υπαγορεύονται άμεσα απ’ έξω με εγκάθετους ελεγχόμενους από το εξωτερικό στους οικονομικούς θεσμούς της χώρας. Να έχει τα αποθέματά της σε χρυσό στην επικράτειά της ή να τα έχει στο εξωτερικό υπό τον έλεγχο των δανειστών της. Κάνουν ακόμη πως δεν βλέπουν ότι το € δεν είναι απλά ένα ενιαίο νόμισμα αλλά και μια ενιαία οικονομική – νομισματική πολιτική (αυτό θα πει ΟΝΕ) με κανόνες που φτιάχνονται στις Βρυξέλλες και επιβάλλονται ζημιώνοντας τα ασθενέστερα οικονομικά από τα κράτη – μέλη. Ένας βασικός κανόνας της είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων που επιτρέπει στο κάθε φυσικό και νομικό πρόσωπο να βγάζει χρηματικά κεφάλαια στο εξωτερικό. Αυτό ισχύει και γενικότερα στην ΕΕ όμως στην Ελλάδα εφαρμόστηκε κυρίως μετά την ένταξη στην ΟΝΕ. Στην πράξη αυτός ο κανόνας λειτούργησε υπέρ της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος του μαύρου χρήματος. Και στην «νόμιμη» όμως μορφή του είδαμε τις συνέπειές του στην οικονομία τους τελευταίους μήνες, στην εξάντληση της ρευστότητας. Λέει σχετικά ο Δ. Κουτσούμπας αναφερόμενος στην φοροδιαφυγή: . «Σε συνθήκες ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων είναι καθ’ όλα νόμιμο, έτσι λειτουργεί το σύστημα, έτσι λειτουργούν όλοι, πολιτικοί, πολίτες κλπ. Αυτό είναι το καπιταλιστικό σύστημα με μια κουβέντα να το τελειώσουμε αυτό. Φυσικά έρευνα πρέπει να γίνει αν πρόκειται για φοροδιαφυγή ή οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ελεγχθεί». Αυτό είναι ψέμα. Δεν λειτουργεί έτσι η κάθε καπιταλιστική οικονομία, δεν επιτρέπει την ελεύθερη ροή χρημάτων από τον καθένα προς το εξωτερικό. Έτσι λειτουργεί υποχρεωτικά η ΟΝΕ και η ΕΕ και οι παρόμοιες ιμπεριαλιστικές οικονομικές ενώσεις. Ένας άλλος βασικός κανόνας είναι ο περιορισμός του δημόσιου χρέους των χωρών της Ευρωζώνης στο 60% του ΑΕΠ. Αυτός ο κανόνας παραβιάστηκε για την Ελλάδα από τότε που μπήκε στην ΟΝΕ και εν γνώσει της ΟΝΕ. Αν αυτή ήταν τόσο συνεπής με την τήρηση των κανόνων έπρεπε να έχει πετάξει την Ελλάδα έξω τουλάχιστον από το 2010. ¨Όμως προτίμησαν και προτιμούν να την έχουν μέσα για να την ελέγχουν και να την γδέρνουν καλύτερα. Οι αναφορές σε εκείνους τους κύκλους που θέλουν την Ελλάδα έξω από το € που έχει κάνει και ο Κουτσούμπας συσκοτίζει αυτό το γεγονός της κυρίαρχης στάσης των χωρών της Ευρωζώνης όχι να διώξουν αλλά να κρατήσουν την Ελλάδα στο € και συμπίπτει με τις φωνασκίες της αστικής τάξης για τους «ακραίους κύκλους» που ταυτίζονται με τους εγχώριους οπαδούς της δραχμής.

Το «επιχείρημα» ότι και με την δραχμή η Ελλάδα θα παραμένει καπιταλιστική δεν αξίζει ούτε μια δεκάρα (όχι δραχμή). Ας σκεφθεί κανείς ότι και πριν το € η Ελλάδα ήταν καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής. Ποια καπιταλιστική Ελλάδα , ακόμη και μέσα στην ΕΕ, είναι χειρότερη; Ακόμη και να ωφεληθούν από αυτό κάποιες μερίδες του κεφαλαίου και να το θέλουν, σήμερα πολύ μειοψηφικές και δευτερεύουσες, δεν είναι από μόνο του κακό, αντίθετα είναι καλό γιατί ένα λαϊκό κίνημα μπορεί να το εκμεταλλευτεί και όχι μόνον αντίστροφα, όπως θα ήταν καλό να υπήρχε και μια εθνική αστική τάξη αν και το ΚΚΕ και η ΕΔΑ την ανακάλυπταν την δεκαετία του 60 εκεί που δεν υπήρχε. Ακόμη και αν μέσα ή έξω από το € τα πράγματα από οικονομική άποψη ήταν τα ίδια – που καθόλου δεν είναι – η υποστήριξη και καθοδήγηση από την Αριστερά ενός διογκούμενου λαϊκού ρεύματος κατά του € και η επιτυχής κατάληξη αυτού του αγώνα είναι φανερό ότι οικοδομεί τους όρους για το επόμενο βήμα: την απόρριψη από τις λαϊκές μάζες της ίδιας της ΕΕ και την αποχώρηση (αυτό που με αβρότητα το ΚΚΕ χαρακτηρίζει «αποδέσμευση») από αυτήν. Εδώ όμως ερχόμαστε στο επόμενο ζήτημα με την γραμμή του ΚΚΕ. Θέλει αυτό πράγματι την «αποδέσμευση»; Το ΚΚΕ εγκατέλειψε την παλιότερη θέση του για άμεση αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τώρα συνδέει απόλυτα και αυτό το αίτημα με την «λαϊκή εξουσία» και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων». Αυτό όμως σημαίνει να περιορίζει σημαντικά και συνειδητά το πεδίο των κοινωνικών δυνάμεων που θα στήριζαν το αίτημα για έξοδο από αυτήν και έτσι να το μεταθέτει στο απώτερο μέλλον. Σημαίνει να μην κάνει σήμερα πρακτικά αγώνα γι’ αυτήν την «αποδέσμευση»..Αυτό φαίνεται ακόμη καθαρότερα αν εφαρμόσει κανείς το «επιχείρημα» ότι και έξω από το € η Ελλάδα της δραχμής θα είναι καπιταλιστική. Μα και έξω από την ΕΕ αν αυτό δεν γίνει με την «λαϊκή εξουσία» η Ελλάδα θα είναι πάλι καπιταλιστική με εθνικό νόμισμα υποτιμημένο κοκ. Να λοιπόν πως το ίδιο επιχείρημα δείχνει ότι το ΚΚΕ όχι μόνον δεν θέλει την έξοδο από το € πράγμα που τολμάει σιγά – σιγά να το διατυπώνει αλλά ούτε την έξοδο από την ΕΕ πράγμα που δεν τολμάει ακόμη να το διατυπώσει. Αν μπει όμως με κάποιο τρόπο σαν άμεσο ζήτημα όπως άρχισε να γίνεται με το €, τότε θα στηρίξει και αυτήν την θεμελιώδη επιλογή της αστικής τάξης. Θα έπρεπε βέβαια να αναρωτηθεί κανείς γιατί η ΕΔΑ και το ΚΚΕ του τέλους της δεκαετίας του 50 και των αρχών της δεκαετίας του 60 απόρριπταν την ένταξη στην ΕΟΚ αφού και έξω από αυτήν η Ελλάδα ήταν καπιταλιστική και μάλιστα ιμπεριαλιστικά εξαρτημένη και μάλιστα κύρια από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αλλά θα τραβήξουμε το «επιχείρημα» του ΚΚΕ ακόμη πιο πέρα και θα δούμε που θα μας βγάλει. Το ΚΚΕ δεν θέλει την έξοδο από το € σε μια καπιταλιστική Ελλάδα (όχι ότι την θεωρεί αδύνατη, απλά δεν την προτιμά) γιατί θα ωφελήσει μερίδα «επιχειρηματικών ομίλων» και όχι τον λαό, θα σημάνει υποτίμηση, πτώση της αγοραστικής δύναμης των μαζών κοκ. Δεν θέλει πραγματικά την έξοδο από την ΕΕ (χωρίς «λαϊκή εξουσία») για τους ίδιους πρακτικά λόγους αν και ο κύκλος των «επιχειρηματικών ομίλων» που θα ωφεληθούν μπορεί κάπως να στενεύει. Στην «λαϊκή εξουσία» όμως και χωρίς ακόμη ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν θα είναι τα πράγματα για μια μεγάλη περίοδο ακόμη δυσμενέστερα; Σίγουρα θα είναι αν δει κανείς τι έγινε με την Ρωσία, μια χώρα τεράστια σε παραγωγικό δυναμικό που καθοδηγούνταν από το κόμμα των μπολσεβίκων (και όχι από το σημερινό ΚΚΕ). Και μήπως το τότε εθνικό νόμισμα (που μπορεί να μην ονομαστεί δραχμή για να μην θυμίζει την καπιταλιστική Ελλάδα αν και στην Ρωσία δεν έκαναν μια τέτοια αλλαγή. το ρούβλι έμεινε ρούβλι), δεν θα είναι υποτιμημένο και λόγω των συνθηκών ακόμη περισσότερο; Να μην ξεχνούμε ότι χωρίς μια ακολουθία μεγάλων συγκρούσεων και εμφύλιο πόλεμο αυτό δεν μπορεί να γίνει, όμως αυτό συνεπάγεται μεγάλες καταστροφές και στην παραγωγή. Θα είναι σίγουρα υποτιμημένο και πολύ σε σχέση με το € αν αυτό υπάρχει μέχρι τότε, σε κάθε περίπτωση σε σχέση με τα νομίσματα των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών γιατί ο βασικός παράγοντας σύμφωνα με την πολιτική οικονομία που καθορίζει την ισοτιμία των νομισμάτων είναι η παραγωγικότητα της εργασίας. που θα είναι πολύ χαμηλότερη στην Ελλάδα της αναδυόμενης «λαϊκής εξουσίας» από τις βασικές καπιταλιστικές χώρες και με την παραγωγική της βάση αποσαθρωμένη μέσα στις ιμπεριαλιστικές οικονομικές και πολιτικές ενώσεις αφού μόνον με αυτήν την εξουσία θα βγει από αυτές, εκτός αν ίσως – ας μην το αποκλείσουμε θεωρητικά – η Ελλάδα γνώριζε προηγουμένως μια σημαντική περίοδο κάπως πιο αυτοδύναμης βιομηχανικής ανάπτυξης, πράγμα που όμως το ΚΚΕ αποκλείει τελείως προτιμώντας το € και την ΕΕ. Έτσι λοιπόν αυτή η «λαϊκή εξουσία» αν ήταν πραγματική θα είχε για ένα μεγάλο διάστημα να αντιμετωπίσει πολύ σκληρές οικονομικές συνθήκες ακόμη και πείνα (όπως και στην Ρωσία) και αυτός δεν θα ήταν λόγος να μην διαλέξει ο λαός και η τάξη τον δρόμο της επανάστασης. Σε τι τεράστια απόσταση όμως βρίσκονται όλα αυτά από την προπαγάνδα του ΚΚΕ για την «λαϊκή εξουσία» και τον δρόμο προς τα κει, από τις μπροσούρες του με εικόνες από πισίνες και καλοπέραση. Αλλά και στον καπιταλισμό, αν υποθέταμε ότι η έξοδο από το € και από την ΕΕ δεν θα έφερναν βελτίωση στις υλικές συνθήκες ζωής του λαού (όχι της αστικής τάξης και των σχετικά εύπορων στρωμάτων) αλλά χειροτέρευση και μάλιστα όχι για μια σύντομη μεταβατική περίοδο αλλά αρκετά μεγαλύτερη περίοδο, ούτε αυτό θα ήταν λόγος να μην υποστηρίξει ένα επαναστατικό κόμμα την έξοδο. Ένα τέτοιο κόμμα βλέπει πάνω απ’ όλα και κύρια τα στρατηγικά συμφέροντα της τάξης και όχι το άμεσο υλικό της συμφέρον και ακόμη πιο πάνω βλέπει το συμφέρον της παγκόσμιας εργατικής τάξης και όχι του «δικού του» εργατικού κινήματος, πολύ λιγότερο των άμεσων υλικών του συμφερόντων. Όμως η αποχώρηση από το € και την ΕΕ που μπορεί να γίνουν είτε με αυθόρμητη λαϊκή πάλη και πολιτική εξέγερση, είτε με καθοδηγημένη τέτοια είτε με συνδυασμό τους, ο κλονισμός οικονομικός, πολιτικός και ιδεολογικός που θα επέφεραν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στην πιο άμεσα συνδεμένη με αυτό μερίδα της αστικής τάξης (ναι από μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα που μπορεί να ακολουθούνταν από άλλες) είναι ένα αντικειμενικό όφελος και μια υπηρεσία στην υπόθεση της παγκόσμιας επανάστασης που ζυγίζει πολύ περισσότερο από τις υλικές στερήσεις μιας τάξης και ενός λαού και τους κινδύνους που αναλαμβάνουν, που ακόμη και πριν την επανάσταση αποφασίζουν να σταθεί η χώρα στα πόδια της έξω από την «ασφάλεια» και την «ευημερία» των ιμπεριαλιστικών οικονομικών ενώσεων. Ακόμη και αν ήταν αλήθεια το παλιό παραμύθι της αστικής τάξης ότι στην «Ευρώπη» θα τρώμε με χρυσά κουτάλια (που κάτω από ορισμένες συνθήκες θα μπορούσε σε έναν βαθμό και για ένα διάστημα να βγει αληθινό στην βάση όμως της ληστρικής εκμετάλλευσης των λαών των νεοαποικιών), οι κομμουνιστές θα έπρεπε να το απορρίψουν με περιφρόνηση. Όμως αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα για το ΚΚΕ αλλά – για να είμαστε δίκαιοι – και για το σύνολο της σημερινής Αριστεράς.

Επιστρέφοντας στα μνημόνια είναι αλήθεια πως το αίτημα για πάλη ενάντια στην πολιτική τους και ακόμη για την κατάργησή τους στην πράξη και νομοθετικά των εφαρμοστικών νόμων είναι το μόνο που το ΚΚΕ δεν το συνδέει άμεσα με την «λαϊκή εξουσία». Αυτό όμως εκθέτει ακόμη περισσότερο την γραμμή του. Πράγματι αν ο αντιμνημονιακός αγώνας γνωρίσει επιτυχίες όπως μη εφαρμογή μέτρων, ανάκλησή τους και ακόμη νομοθετική κατάργησή τους και αν αυτός ο αγώνας συντονιστεί και κορυφωθεί με πχ. πανεθνική απεργία διαρκείας, καταλήψεις κοκ. και εξαναγκάσει ακόμη και σε κατάργηση εφαρμοστικών νόμων και αν οι ελιγμοί της αστικής τάξης. τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και η ανοικτή καταστολή δεν κατάφερναν να το ανακόψουν, τι θα σημαίνει πρακτικά αυτό; Θα σημαίνει στάση πληρωμών από την ελληνική πλευρά αφού η αποπληρωμή του χρέους βασίζεται στα μνημονιακά δημοσιονομικά μέτρα και σαν απάντηση οικονομικό εκβιασμό που θα σημαίνει και διακοπή της ρευστότητας και άρα έξοδο από το €. Φυσικά δεν σημαίνει συγχρόνως και «λαϊκή εξουσία». Ή λοιπόν το ΚΚΕ δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτήν την συνεπαγωγή ή ακόμη χειρότερα βασίζεται στο γεγονός του πολύ χαμηλού βαθμού ανάπτυξης του αυθόρμητου εργατικού και λαϊκού κινήματος, στην μη καθοδηγημένη ανάπτυξή του από αυτό το ίδιο και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, στην κατάσταση των συνδικαλιστικών οργανώσεων και την προδοσία της ηγεσίας του έτσι ώστε «βάσιμα» εκτιμά ότι η πάλη του λαού κατά της μνημονιακής εξαθλίωσης δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ξεπεράσει ορισμένα όρια. Αν πράγματι αγωνίζεσαι κατά των μνημονίων και πιστεύεις στην δυνατότητα του λαού να τα ανατρέψει τότε ξέρεις πως αναπόδραστη συνέπεια θα είναι και η έξοδος από το €, ναι σε μια καπιταλιστική ακόμη Ελλάδα.    

Συμπερασματικά η πάλη για άμεση έξοδο από το €, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κοκ και λαμβάνοντας υπόψη τον βαθμό ωριμότητας του κάθε αιτήματος στην λαϊκή συνείδηση όχι μόνον είναι πάλη για πραγματοποιήσιμα – με μεγάλες δυσκολίες – μέσα στο καθεστώς της εξάρτησης και του καπιταλισμού αιτήματα, αλλά η πάλη γι’ αυτά και ακόμη περισσότερο η εκπλήρωσή τους βοηθούν στην πάλη για την πραγματοποίηση των στρατηγικών αιτημάτων της ανατροπής της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης Η αποχώρηση από την ΟΝΕ και την ΕΕ και ακόμη από το ΝΑΤΟ από μόνη της δεν θα λύσει ούτε συνολικά ούτε ίσως κατά κύριο λόγο το πρόβλημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, σε συνάρτηση όμως με τον τρόπο που θα γίνει μπορεί να ανοίξει έναν δρόμο για την κατάργησή της. Ο τρόπος που αυτή η πάλη και οι καρποί της βοηθούν είναι πρώτον, με την ανάπτυξη της λαϊκής συνείδησης, πείρας, οργάνωσης και ηθικού μέσα από τον αγώνα και την αντανάκλαση της επιτυχίας του, δεύτερον με την υπονόμευση και καταστροφή υλικών ερεισμάτων και ιδεολογικών μύθων της αστικής τάξης, τρίτον με την απογύμνωση του εδάφους από όλα τα επιστρώματα που δείχνουν καθαρά και άμεσα στον λαό ότι για να ζήσει πραγματικά λεύτερος δεν φτάνει η έξοδος από το €, δεν φτάνει η έξοδος από την ΕΕ κοκ, χρειάζεται η ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του κοινωνικοοικονομικού συστήματος χρειάζεται η δικτατορία του προλεταριάτου και ο σοσιαλισμός.. Η επίκληση όμως από το ΚΚΕ του στρατηγικού στόχου της «λαϊκής εξουσίας» και της κοινωνικοποίησης δεν γίνεται έτσι ώστε να ενταχθεί η πάλη για τα άμεσα οικονομικά αιτήματα και τα βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα πολιτικά αιτήματα σε μια επαναστατική στρατηγική, γίνεται ανάποδα έτσι ώστε να μπαίνει φραγμός αυτή η όχι επαναστατική στρατηγική σε κάθε άμεσο και μεσοπρόθεσμο πολιτικό αίτημα και για να μην προχωρήσει πέρα από ένα σημείο ούτε αυτή η πάλη για τα άμεσα οικονομικά αιτήματα.

Η σημερινή γραμμή και στάση του ΚΚΕ για το € είναι ποιοτικά παρόμοια με εκείνην της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο πιο δεξιά μετατοπίζεται αυτή η δεύτερη τόσο πιο δεξιά φαίνεται να μετατοπίζεται και η γραμμή του ΚΚΕ. Αντί να εκθέσει την ηγεσία αυτή και την πολιτική της για την στάση της στο θέμα του νομίσματος και της ΟΝΕ την διευκολύνει. Έτσι σε συνθήκες χρεοκοπίας των κλασικών κομμάτων της μεγαλοαστικής τάξης όπου τον ρόλο του ελέγχου του λαϊκού κινήματος τον έχει αναλάβει ο φιλοευρωπαϊκός – ευρωπαιόδουλος ρεφορμισμός τον συνδράμει με τον τρόπο του ο δήθεν αντι-ΕΕ ρεβιζιονισμός. Άλλωστε και οι δυο στους πυρήνες τους είναι παιδιά της ίδιας μάνας.

Πού οφείλεται αυτή η συνολική γραμμή του ΚΚΕ απέναντι στο χρέος, τις δανειακές συμβάσεις, την ΟΝΕ και την ΕΕ; Φαινομενικά είναι μια «αριστερή» παρέκκλιση που συνδυάζεται και συμφωνεί με την γραμμή και την πρακτική του σε μια σειρά άλλα βασικά προβλήματα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και διεθνώς. Άλλωστε η αντίληψη αναγωγής όλων σχεδόν των ζωτικών αιτημάτων στην «λαϊκή εξουσία» θυμίζει καθαρά την αντίληψη των αποκαλούμενων από το ΚΚΕ «αριστεριστών» τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού στον κόσμο όπου από παλιά συστηματικά ανήγαν την λύση σχεδόν όλων των ζωτικών προβλημάτων στην «λαϊκή δημοκρατία» – «νεοδημοκρατική επανάσταση» και – αυτό έχει σημασία – την πάλη γι’ αυτά στην πάλη για την πραγματοποίηση αυτής της επανάστασης. Και πρόσφατα όμως κάτι ανάλογο συμβαίνει. Στις θέσεις πχ. της ΚΕ για το 5ο συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ (Σεπτέμβρης 2012), αναφέρεται στο μέρος V: «50.Βασική προϋπόθεση για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την πραγματοποίηση ριζικών οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και αυτό επιτυγχάνεται με την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας των κυρίαρχων δυνάμεων. Τότε θα σπάσουν τα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά δεσμά της εξάρτησης και θα κηρυχθούν άκυρες όλες οι υποδουλωτικές συμφωνίες και συνθήκες με τις HΠA και EE, θα φύγουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και θα αποχωρήσει η Ελλάδα από το NATO και την EE. Θα καταργηθούν όλες οι συμβάσεις με τα ξένα κεφάλαια και θα εθνικοποιηθούν όλες οι ξένες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Ελλάδα. Θα ξεριζωθούν όλα τα οικονομικά στηρίγματα της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη χώρα. Θα εθνικοποιηθούν όλα τα ντόπια μονοπώλια, οι μεγάλες βιομηχανικές, εμπορικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες και θα ακυρωθούν τα εξωτερικά χρέη του δημοσίου». Παρακάτω όλα τα αναφερόμενα χαρακτηρίζονται «θεμελιακές στρατηγικές επιδιώξεις». Δηλαδή η έξοδος από την ΕΕ, η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των ξένων βάσεων, η κατάργηση όλων των υποδουλωτικών συμφωνιών, και ακόμη η ακύρωση των εξωτερικών χρεών του δημοσίου θα γίνουν όλα με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, μαζί με την πραγματοποίηση ριζικών οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών, και μόνον τότε. Αναφορά στην ΟΝΕ και το € δεν γίνεται εδώ αλλά αυτό δεν φανερώνει κάποια διάκριση, αντίθετα φανερώνει αδιαφορία για την σημασία του. Η μόνη αντιληπτή διαφορά με την «λαϊκή εξουσία» και την «κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων» του ΚΚΕ είναι η αναφορά στην «επαναστατική ανατροπή της εξουσίας», δεν είναι όμως αυτό το υπό εξέταση εδώ ζήτημα. Αλλά και στο πρόσφατο Δημοψήφισμα η θέση τόσο του Μ-Λ ΚΚΕ όσο και του ΚΚΕ (μ-λ) ήταν αποχή δηλαδή παρεμφερής με εκείνην του ΚΚΕ που ήταν αρχικά συγκεκριμένου τύπου άκυρο για να μετατραπεί τελικά σε γενικά άκυρο, λευκό και αποχή. Τα επιχειρήματα ήταν επίσης παραπλήσια. Η διαφορά ωστόσο με αυτές τις οργανώσεις είναι ότι ενώ γι’ αυτές οι «αριστερές» θέσεις, ο αριστερισμός στα συγκεκριμένα ζητήματα αντανακλούν το γεγονός πως 50 χρόνια μετά την εμφάνιση της «Αναγέννησης» δεν ξεπέρασαν ακόμη το νηπιακό στάδιο της ηλικίας τους, (ενώ από πολλές απόψεις είναι πίσω από την κατάσταση εκείνης της αρχικής περιόδου), για το ΚΚΕ αυτό δεν ισχύει. Ποιοι είναι λοιπόν οι λόγοι αυτής της γραμμής, στάσης και πρακτικής; Δεν είναι αντικείμενο του παρόντος να κάνει μια σε βάθος ανάλυση. Θα γίνει όμως μια βασική τοποθέτηση.

Το βασικό πολιτικό αίτιο αυτής της στάσης είναι ότι μπροστά στην όξυνση των αντιθέσεων η ηγεσία του ΚΚΕ έχει στρατηγική επιλογή να μην συγκρουστεί με την αστική τάξη. Είναι εύκολα αντιληπτό ότι διαφορετικές θέσεις και υποστήριξη σαν άμεσων των πολιτικών αιτημάτων που αναφέρθηκαν και διαφορετική πρακτική μέσα στο λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα με εγκατάλειψη του σεχταρισμού και διαφορετική τακτική στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, έστω και με τις εγγενείς μεγάλες αδυναμίες του σημερινού ΚΚΕ, στις τωρινές από το 2010 και μετά, συνθήκες, θα άνοιγαν τον δρόμο για την ανάπτυξη ενός ισχυρού πολιτικού και συνδικαλιστικού κινήματος που θα ερχόταν σε σύγκρουση με βασικές επιλογές της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών. Αυτό όμως θα έβαζε βαριά καθήκοντα και απαιτήσεις που θα έπρεπε το κόμμα να αναλάβει. Δεν θα μπορούσε τότε να επικαλείται την μη ωρίμανση των όρων, τον συσχετισμό των δυνάμεων, την καθυστέρηση στην συνείδηση κοκ. Αυτό όμως θα σήμαινε κινδύνους, διώξεις, καταστολή, επιπτώσεις λόγω οικονομικής εξάρτησης από τον κρατικό προϋπολογισμό, περιορισμό της νόμιμης δράσης μετά από μια «μακρά περίοδο νομιμότητας» κοκ. Αλλά αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα επαναστατικό και ένα μη επαναστατικό κόμμα.

Το βασικό κοινωνικό αίτιο αυτής της στάσης βρίσκεται σε ένα μέρος της κοινωνικής και εκλογικής του βάσης. Ενδεικτικά μόνον, το ΚΚΕ έχει ορισμένους υποστηρικτές – οπαδούς σε κάποια μέλη της αστικής τάξης. Οι άνθρωποι αυτοί πολιτικά –συναισθηματικά είναι με το ΚΚΕ, οικονομικά όμως, ταξικά είναι με το κεφάλαιό τους. Πέρα από αυτό, το Δημοψήφισμα του «Όχι» ανέδειξε καθαρά μια ταξική πόλωση που διαπερνά το εκλογικό σώμα όλων των κομμάτων. Σημαντικές μάζες δεν ψήφισαν βάσει της κομματικής υπόδειξης αλλά του ταξικού τους συμφέροντος. Όσο φυσιολογικό αν και όχι προφανές είναι αυτό για τα άλλα κόμματα (γιατί η κοινωνική συνείδηση των φτωχών δεν συμπίπτει γενικά με το κοινωνικό τους είναι), τόσο ανεπίτρεπτο είναι για ένα κομμουνιστικό κόμμα. Τα αποτελέσματα όλων των δημοσκοπήσεων πριν και μετά το Δημοψήφισμα έδειξαν ότι ένα 11% -15% των οπαδών του ΚΚΕ ψήφισε «Ναι». Φυσικά αυτή δεν ήταν πολιτική – κομματική ψήφος αλλά ψήφος με βάση την ταξική θέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και κάποιο άλλο ποσοστό με παρόμοια ταξική θέση δεν ακολούθησε την πολιτική γραμμή. Αυτή η μειοψηφία της κοινωνικής βάσης έχει δυσανάλογη βαρύτητα στο κόμμα, στην γραμμή και στην πρακτική του. Το κόμμα λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντά της και τα όριά της. Τελικά αυτά τα όρια καθορίζουν και τα δικά του.

Η πρώην ΓΓ Α. Παπαρήγα σε παλιά συζήτηση στην Βουλή που σχετιζόταν με τις καταστροφές από πλημμύρες και τα αυθαίρετα υπεραμύνθηκε σαν απόλυτα φυσιολογικής κατάστασης της δεύτερης, εξοχικής κατοικίας που δεν ήταν βέβαια το «σπίτι στο χωριό». Πόσοι όμως εργάτες και φτωχοί εργαζόμενοι ή αγρότες ακόμη και στην Ελλάδα έχουν τέτοια κατοικία; Είναι φανερό ότι κατά κανόνα αυτή η κατοχή αντιστοιχεί σε εύπορα μικροαστικά στρώματα και πάνω. Είναι γνωστή η υποστήριξη από το ΚΚΕ και μάλιστα ακόμη και στις σημερινές συνθήκες της θέσης για αφορολόγητο εισόδημα από εργασία μέχρι και 40000 €. Και επειδή τα εισοδήματα των συζύγων φορολογούνται χωριστά αυτό σημαίνει στις αντίστοιχες περιπτώσεις οικογενειακό αφορολόγητο μέχρι και τις 80000 € ! Ποιοι όμως είχαν – έχουν , παλιότερα και ακόμη περισσότερο σήμερα τέτοιο φορολογητέο μάλιστα (δηλαδή αφού βγουν οι κρατήσεις) εισόδημα; Αυτό σημαίνει σχεδόν 3000 € καθαρά τον μήνα (αν θεωρηθεί ότι υπάρχουν τα δώρα αλλιώς ακόμη περισσότερο) αν ένας εργάζεται και μέχρι 6000 € τον μήνα αν οι δυο εργάζονται. Κατά τεκμήριο βέβαια τέτοια φυσικά πρόσωπα έχουν και εισοδήματα από άλλες πηγές που φορολογούνται αυτοτελώς (ενοίκια, τόκοι καταθέσεων κλπ.) Φυσικά πρόκειται και εδώ για ανώτερα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα. Αλλά και ακόμη πιο πλούσια στρώματα αν 40000 € είναι το αφορολόγητο είναι αντιληπτό ότι με μια λογική κλιμάκωση θα πληρώνουν πολύ λίγα. Είναι κατανοητό ότι αυτά τα στρώματα στα οποία το ΚΚΕ απευθύνεται (είτε είναι νέα γι’ αυτό είτε ανήρθαν από χαμηλότερα που βρίσκονταν στην παραδοσιακή πολιτική του επιρροή), είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους με το € και την ΕΕ, και κατά το πολύ μεγαλύτερο τμήμα τους αποτελούν μέρος της κοινωνικής βάσης του «Ναι», θα ήθελαν όμως πολύ μια τέτοια φορολογική απαλλαγή. Επειδή στο επίκεντρο τώρα βρίσκεται το νόμισμα, το ΚΚΕ παίρνει συγκαλυμμένη θέση υπέρ τους ενώ έχει μεταθέσει στην «λαϊκή εξουσία» το ζήτημα της ΕΕ. Είναι αλήθεια, διαφορετικά πράγματα ενθουσιάζουν διαφορετικές τάξεις.

Η γραμμή του ΚΚΕ στο ζήτημα που εξετάστηκε και γενικότερα η πολιτική και ιδεολογική του γραμμή, φαινομενικά μόνον είναι «αριστερή» δηλαδή παρεκκλίνει από την σωστή γραμμή προς τα αριστερά. Στην πραγματικότητα είναι μια συνειδητή δεξιά γραμμή που καλύπτεται πίσω από μια δήθεν αριστερή. Το ΚΚΕ είναι ένας δοκιμασμένος κυματοθραύστης των λαϊκών αγώνων, το ακροτελεύτιο πολιτικό ανάχωμα στην υπηρεσία της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

Πέτρος Πετρίδης

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας