Ο πανωλε-θρίαμβος της υλικοκεντρικής φενάκης, πάνω στο κοινωνικό σώμα, από την κεφαλαιοκρατική κυριαρχία, ειδικά στον ανεπτυγμένο κόσμο, αναπόφευκτα παρήγαγε την κοινωνική, πολιτική και συνειδησιακή του προέκταση κι’ ολοκλήρωση.
Έτσι ο θρίαμβος του «έχειν» δηλαδή της κατοχής αγαθών, χρημάτων, περιουσιών, συμβόλων, ζώων ακόμα και ανθρώπων, δεν θα μπορούσε να μην έχει την κατάλληλη νομική, θεσμική και ηθική κατοχύρωση και διασφάλιση.
Το κτητικό ένστικτο απελευθερώθηκε πλήρως εις βάρος της κοινωνικής συναίσθησης και συνείδησης.
Το «φαίνεσθαι» ως υπαγόμενο και επαγόμενο του «έχειν», θριαμβεύει μέσα στον μαζικό ατομισμό του.
Στον άνθρωπο κυριάρχησε η υπολογιστική πλευρά του, μετατρέποντας τον σε άτομο φορέα ενστίκτων, επιθυμιών, σκοπιμοτήτων.
Η καθημερινότητα έγινε η επανάληψη σκέψεων και κινήσεων ενός μηχανοποιημένου ζώου. Τα μέσα του ζειν μετατρέπονται σε σκοπό αυτοπραγμάτωσης.
Οι ανθρώπινες σχέσεις κυριαρχούνται από την αλληλεξάρτηση ατομικών συμφερόντων. Οι ιδεολογίες, οι θεσμοί, το ηθικό και εθιμικό δίκαιο, λειτουργούν σχεδόν προσχηματικά.
Το πολιτικό «ΕΜΕΙΣ» έγινε σημαία ευκαιριακών συμπράξεων και συντεχνιακών συμφερόντων. Οι εξουσιαστικές δομές, συμπληρώνουν, οργανώνουν, ελέγχουν, επιβάλουν την υποταγή, τη χειραγώγηση και την μαζική μίμηση, ενώ ταυτόχρονα το βαθύ πολιτισμικό παρακράτος, η οικονομική εξουσία, διαβρώνει ψυχές, εξαγοράζει συνειδήσεις, χρηματιστηριοποιεί αξίες, διαστρέφει κοινωνικά οράματα, αποξενώνει τον άνθρωπο από το θείο, τη φύση και τον εαυτό του.
Η αποδόμηση αυτή συντελείται σχεδιασμένα, ώστε να δημιουργηθεί το νέο είδος ατόμου-αντικειμένου στα πρότυπα της νέας τάξης πραγμάτων. Ένα άτομο δηλαδή χωρίς ρίζες, παράδοση, ιστορία, χωρίς όνειρα για το μέλλον, χωρίς εθνική, τοπική, πολιτιστική αναφορά, χωρίς γλωσσική νοηματοδότηση, χωρίς κοινό λόγο, χωρίς πίστη, χωρίς συνέχεια, χωρίς γη ουρανό κι ορίζοντα. Ανέστιο, ανοίκειο, ανερμάτιστο, ένα ον φοβικό, καχύποπτο, ανταγωνιστικό, τυχοδιωκτικό, δουλικό, ισοπεδωμένο, αδιάφορο, άβουλο, παραιτημένο, απομονωμένο, προβλεπόμενο, και διαχειρίσιμο. Ένα άτομο μαριονέττα, υποκινούμενο στην αποπεράτωση μιας διεκπεραιωτικής ανάλωσης του ζειν.
Ένα άτομο αντικείμενο μιας ολικής εκμετάλλευσης από την σύλληψη του ως την ταφή του, από την εκπαίδευση, την δουλειά, τη διασκέδαση, την επικοινωνία ως την αισθητική, την σκέψη, το συναίσθημα.
Ένα άτομο, σκιά ανθρώπου μέσα στη σύγχυση της παγκοσμιοποιημένης ομογενοποίησης, μέσα στην άνοια της άγνοιας, και την ενοχή της ανέχειας.
Έτσι το άτομο-μονάδα με την ατομική του ιδιοκτησία, το συμφέρον του, τις φιλοδοξίες του, τις επιθυμίες του, την εξασφάλιση και την αποκλειστική ευθύνη
της επιτυχίας ή της αποτυχίας του, (δηλαδή όλα όσα αποτέλεσαν τη βάση της αστικής δημοκρατίας), κατρακυλά σήμερα, στον εκμηδενισμό και την ανυποληψία, χωρίς πλέον καμιά πραγματική ασφάλεια, με περιορισμένη και χρεωμένη ιδιοκτησία, με εικονικά αγαθά, με διαχειριστική ευθύνη σε ρόλο πιονιού.
Ένα μετέωρο ΕΓΩ και άγνωστο ΕΜΕΙΣ.
Δηλαδή ό,τι συνιστά τον κεφαλαιοκρατικό ολοκληρωτισμό με τον πολιτικό και οικονομικό του συγκεντρωτισμό, σε παγκόσμια κλίμακα.
Πρόκειται για την πλήρη αντιστροφή, για το ανεστραμμένο είδωλο της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης του ανθρώπου. Με την εξίσωση της μιζέριας, της δυστυχίας, της αθλιότητας, η νέα τάξη των ερπόντων επαιτών παίρνει τη θέση των ως τώρα εργατών-αγροτών και μικρομεσαίων.
Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται ο απόλυτος πλούτος μοιρασμένος σε ολιγάριθμες οικογένειες όλο και πιο αθέατες, απρόσιτες, ανώνυμες. Περιστοιχισμένες από τα απαραίτητα μαντρόσκυλα, πολιτικο-τεχνοκράτες, δημοσιογράφους, πράκτορες και λοιπούς ειδικούς, μαζικού ελέγχου, χειραγώγησης και καταστολής.
Βέβαια, για να μπορεί να υφίσταται αυτή η ολοσχερής εκμετάλλευση τού ατόμου, προϋποθέτει να ελέγχεται και να εξαρτάται πλήρως ή μάλλον κάτι πολύ περισσότερο, να ανήκει πλήρως, να είναι κτήμα, εξάρτημα, υλικό φθηνό και αναλώσιμο.
Έτσι γίνεται το πέρασμα, από τον μαζικό ατομισμό, στην άμορφη πολτοποίηση και ολοκληρώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, η μετατροπή του πλανήτη, σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Έτσι εξηγείται η απαξίωση της εργατικής δύναμης και των συλλογικών θεσμών. Ο ανεξάρτητος εργαζόμενος πουλάει έργο και χρόνο, το ομιλών πράγμα, όπως αποκαλούνταν οι δούλοι στην αρχαία Ρώμη, απλώς ανήκει, έχει αγοραστεί έναντι πινακίου φακής, από τη νέα Ρώμη.
Όσοι παύουν να αποτελούν υλικά εκμετάλλευσης, γίνονται ανθρώπινα ράκη, κοινωνικά απόβλητα και ο φόβος της πιθανής επερχόμενης μοίρας των υπολοίπων. Βλ. νεοάστεγοι, αυτόχειρες κ.α.
Όμως η νέα τάξη, δεν θα μπορούσε να επικρατήσει, αν δεν μετέτρεπε πρώτα, το πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων, κατ’ εικόνα και ομοίωσή της, επομένως σε πεδίο εκμετάλλευσης τους π.χ. σεξισμός, τουτέστιν η μετατροπή της φυσικής έλξης, σε έξη. Πάνω σ’ αυτή τη στρέβλωση, στον εκχυδαϊσμό της ανθρώπινης σχέσης, όπως και της αντίστοιχης ανθρώπου προς φύση, στήθηκαν οι νέοι κερδοφόροι ναοί της κατανάλωσης. Η πολιτισμική μονοκαλλιέργεια του φαίνεσθαι και του φέρεσθαι.
Ακόμα πιο πέρα, η κοινωνική αποξένωση, προϋποθέτει αλλά και ενισχύει, την εσωτερική αποκοπή. Το άτομο-έρμαιο, δεν είναι σε θέση να λειτουργεί αυτόβουλα και αυτεξούσια. Έτσι το σύστημα, πέρασε στην ψυχονοητική διάσπαση του ατόμου. Διαίρεσε την ελάχιστη μονάδα ενότητας. Έσπασε την αλληλοτροφοδοτούμενη συνάφεια, μεταξύ εσωτερικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.
Με αυτό τον τρόπο, φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, να μην γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και πάνω σ’ αυτό να μας χτίζουν επιτηδευμένα τα θέλω και τα ζήτω μας, τους δρόμους και τους φράχτες μας.
Τώρα αποφάσισαν να μας επαναπρογραμματίσουν. Αφού μας άδειασαν, μπορούν να μας σμικρύνουν. Από τη φουσκωμένη εγωπάθεια και την ληστεία της απληστίας, στην εξαχρείωση και την αφάνεια. Από την υποκρισία και την αλαζονεία στην απελπισία και την απόγνωση. Ώσπου να γίνουμε ζωντανοί-νεκροί, στοιχειωμένοι, χωρίς διαφυγή, χωρίς λύτρωση. Μόνο αλληλοεξόντωση και τρόμος.
Αυτός είναι ο φασισμός της νέας εποχής.
Αυτόν τον κόσμο ετοιμάζουν.
Θα τους αφήσουμε;
ΟΜΑΔΑ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ «ΔΑΙΜΩΝ»
