Ας διαβάσουμε το κλίμα της εποχής το Σάββατο πριν την ΕΦΑΡΜΟΓΗ της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ για πρώτη φορά, μια πραγματικά ιστορική – συγκινητική καταγραφή.
«Εφ. Αθήναι, 4 Γεννάρη 1910
Μοναδικόν και άξιον μελέτης το θέαμα όπερ παρίστα χθες το υπαλληλικόν προσωπικόν των διαφόρων καταστημάτων, των συμπεριλαμβανομένων εις τον νόμον περί Κυριακής αργίας. Πρόθυμοι, προθυμότατοι οι υπάλληλοι των παντοπωλείων, ευχαριστημένοι και υπέρ ποτέ φιλομειδείς οι εμποροϋπάλληλοι, ταχείς και περιποιητικώτατοι οι των κουρείων και υπέρ πάντας έμπλεοι χαράς οι τυπογράφοι δια την επερχόμενην ημέραν αναπάσευως. Και όλοι, ενώ προσέφερον προθύμως τας εκ του εππαγγέλματός των επιβαλλομένας υπηρεσίας, δεν ελησμόνουν να εκδηλώνωσι την ανυπομονησίαν των δια την επικείμενην απόλαυσιν του δώρου της αναπαύσεως: “Εμπρός και αύριον έχομεν αργίαν…” Και ήτο τούτο μια διαρκής προτροπή προς τους εαυτούς των, προτροπή, ήτις τους έκαμνε να αναλαμβάνωσι διαρκώς δυνάμεις και να είναι προθυμότεροι. Η ιδέα της αργίας τους είχεν ενισχύσει όλους, ίδωμεν δ’ αν και μετά την πραγματοποίησιν θα είναι εξίσου πρόθυμοι και ακμαίοι». (Πηγή: www.scribd.com)
Αυτά έγιναν πριν 100 και πλέον χρόνια, μια εποχή που ο άνθρωπος ΔΕΝ είχε κατακτήσει το διάστημα, ΔΕΝ είχε δαμάσει τον ηλεκτρισμό, ΔΕΝ είχε διασπάσει το άτομο κ.α.. Ας σκεφτούμε το σημερινό επίπεδο του πολιτισμού, της τεχνολογικής προόδου, της παραγωγικότητας της εργασίας και εύκολα θα φτάσουμε στο συμπέρασμα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά σήμερα.
Ο Καπιταλισμός σε κρίση γυρίζει το επίπεδο ζωής μας δεκαετίες πίσω. Η κλασική μαρξιστική ρήση ότι «Ο μισθός αναπαράγει & συντηρεί την εργατική δύναμη σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο» πάει περίπατο και στην θέση της έρχεται η βάρβαρη πραγματικότητα, ο μισθός αναπαράγει πια την κλονισμένη υπερκερδοφορία ανεξάρτητα από την ικανότητα των εργαζομένων να επιβιώσουν, να γιατρευτούν, να κάνουν παιδία κτλ.
Η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης & ιδεολογική συμμαχία με το επιτιθέμενο κράτος.
Υπάρχει η αναγκαιότητα να μελετηθεί η κοινωνική συμπεριφορά των «από κάτω» όταν νιώθουν πως η επίθεση της εφαρμοζόμενης πολιτικής ΔΕΝ τους αφορά. Να μελετηθεί στην ουσία του ο «κοινωνικός αυτοματισμός» για να μπορέσει να διατρηθεί, γιατί οι ηθικές κοινοτοπίες για το δίκαιο των αγώνων φαίνεται πως ΔΕΝ λειτουργούν.
Μερικά απλά παραδείγματα:
- Όταν στο στόχαστρο μπαίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι η αστική απολογητική θέλει να μας μεταφέρει σε κάποια ουρά αναμονής, να ασφυκτιούμε και να σιχτιρίζουμε.
- Όταν στο στόχαστρο μπαίνουν οι ναυτεργάτες ξαφνικά όλοι γινόμαστε τουρίστες.
- Όταν απεργεί η ΓΕΝΟΠ σε καταναλωτές ρεύματος.
- Την Κυριακή είμαστε πελάτες με καταναλωτική μανία που πρέπει να κορεστεί ΑΜΕΣΑ.
Επίσης στην επιφάνεια του διαλόγου κυριαρχούν κανιβαλικές και άδικες απόψεις για κάθε κλάδο, π.χ. οι γιατροί παίρνουν φακελάκια, οι ταξιτζήδες είναι αγενείς, οι δάσκαλοι κάθονται το Καλοκαίρι, οι αγροφύλακες το Χειμώνα και πάει λέγοντας.
Πως μπορεί να επιτευχθεί η ενότητα της εργατικής τάξης;
Η ενότητα της εργατικής τάξης προκύπτει στη βάση των Ιστορικών της σκοπών, δηλαδή στην πολιτική πάλη, στην πάλη για την ΕΞΟΥΣΙΑ. Αυτή η τόσο αυτονόητη & σωστή διατύπωση όμως πρέπει να προσεγγιστεί με προσοχή, παίρνοντας υπόψη το γενικό χαρακτήρα της εποχής, το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης, το βαθμό οργάνωσής της, τους συσχετισμούς κτλ.
Ρεαλιστικός μοιάζει ένας δρόμος που αξιοποιεί την αντίθεση του πολιτιστικού επιπέδου της ανθρωπότητας όταν κατακτήθηκαν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα με το σημερινό. Μια σύγκριση που εύκολα οδηγεί στον προβληματισμό, στο «μπάσιμο» της ιδέας της κοινωνικής αδικίας στη μοιρασιά μεταξύ αυτών που παράγουν τον πλούτο και αυτών που τον καρπώνονται. Μιας κουβέντας που μπορεί να πάει στα μέσα με τα οποία υλοποιείται η ανισοκατανομή π.χ. Ιδιοκτησία – Νόμοι – Κράτος – Κατασταλτικοί Μηχανισμοί κτλ.
Με αυτή την ιδεολογική βάση μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί ένα πλαίσιο πάλης που μπορεί να ενώσει όσους έχουν συμφέρον και διάθεση να αντιπαλέψουν την επελαύνουσα βαρβαρότητα. Να αποτελέσει το συνεκτικό κρίκο ενός μαχητικού κοινωνικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, μιας ανατροπής που μπορεί να οδηγήσει ως το επίπεδο του τρόπου που οργανώνεται η παραγωγή και η κοινωνία.
Σε πολιτικό επίπεδο
Η αφήγηση των απαντήσεων στα βασικά ερωτήματα που ορίζουν την κατεύθυνση της ελληνικής κοινωνίας είναι εύκολη και χιλιοειπωμένη. Το μεταβατικό πρόγραμμα πάλης είναι η βάση ενός πολιτικού μετώπου, σήμερα πρέπει να κάνουμε μετρήσιμα βήματα στην υλοποίησή του.
Η κουβέντα πήγε στο χαρακτήρα του μετώπου, μια κουβέντα που πολλές φορές μοιάζει να συζητά το όνομα (αντικαπιταλιστικό ή αντιιμπεριαλιστικό;) και όχι την ουσία. Ο χαρακτήρας του μετώπου καθορίζεται από τον ιστορικό ρόλο που παίζει το κίνημα των κοινωνικών δυνάμεων που το συγκροτούν, καθώς και των αμοιβαίων σχέσεων που αναπτύσσουν. Η παραδοχή αυτή ισχύει ακόμη και σε περίπτωση κατάκτηση της εξουσίας, αφού η εργατική τάξη γίνεται φορέας των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, ενώ τα μεσοστρώματα του παραγωγικού συνεταιρισμού.
Η εργατική τάξη, η κοινωνική δύναμη που ΔΕΝ έχει καμιά ιδιοκτησία στα χέρια της, η μόνη που έχει συμφέρον & δυνατότητα να φτάσει ως το τέλος την πάλη απέναντι στο καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Οι απαντήσεις της στα προτάγματα του μεταβατικού προγράμματος του δίνουν τον αντικαπιταλιστικό του χαρακτήρα.
Τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου ενώνονται πολιτικά απέναντι στη μεγάλη συγκέντρωση της παραγωγής, στο μονοπώλιο που τους πετάει στο κοινωνικό περιθώριο εκμηδενίζοντας την ιδιοκτησία τους. Οι απαντήσεις που δίνουν αυτά τα στρώματα στα προτάγματα του μεταβατικού προγράμματος καθορίζουν τον αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα.
Μερικά ακόμη κορυφαία ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η ένταση της καταστολής, τα κυβερνητικά πραξικοπήματα, η περιστολή κοινωνικών ελευθεριών τονίζουν το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ του χαρακτήρα. Η άνοδος του νεοναζισμού, η αξιοποίηση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής, φαινόμενα εκφασισμού της κοινωνικής ζωής δίνουν νόημα στο αντιφασιστικό του χαρακτήρα. Ζητήματα όπως η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία, οι σχέσεις υποταγής και πρόσδεσης της αστικής τάξης της χώρας στα Ιμπεριαλιστικό σχέδια δίνουν νόημα στον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του μετώπου.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ αποδεικνύουν πως ΔΕΝ υπάρχει μια ευθύγραμμη πορεία χωρίς αντιφάσεις και έντονη διαπάλη για το που θα πάνε τα πράγματα. ΔΕΝ υπάρχουν από τα πριν απαντήσεις που έχουν μονοσήμαντη ερμηνεία για πλατιές λαϊκές μάζες. Μέσα στο καμίνι του αγώνα θα κρίνεται αν οι απαντήσεις που δίνει το μέτωπο οξύνουν τη λαϊκή πάλη, σφυρηλατούν την αγωνιστική ενότητα, ανεβάζουν τη μαχητικότητα κτλ. Η αρνητική ιστορική πείρα που υπάρχει και πρέπει να μελετηθεί ΔΕΝ οφείλεται στην ιδέα της συγκρότησης του μετώπου, αλλά στη δυνατότητα – ικανότητα του κόμματος/οργανώσεων της πρωτοπόρας τάξης να κατακτήσουν την ιδεολογική ηγεμονία μέσα στο μέτωπο και την κοινωνία. Μια ηγεμονία που σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες (επαναστατική κατάσταση) μπορεί να φέρει τη πολυπόθητη τελική νίκη.
Τζώτζης Βασίλης
Ξάνθη 22/07/2014
