Εργατικός Αγώνας

…ιδιότυπος μεσσιανισμός…

του Πέτρου Ιωαννίδη

O ιστορικός Γιάννης Κορδάτος αναφέρει πως η γέννηση του Χριστιανισμού (το θέτω πολύ απλοϊκά) ήταν αποτέλεσμα του θρησκευτικού συγκρητισμού που παρατηρήθηκε στους λαούς της Μεσοποταμίας μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο πριν μερικές χιλιάδες χρόνια. Έτσι αναδύθηκε ο Χριστιανισμός ο οποίος είναι ένα κράμα με χαρακτηριστικά παρμένα από πολλές διαφορετικές θρησκείες που υπήρξαν και κυριάρχησαν πριν την εμφάνιση του. Δωδεκάθεο, ιουδαϊσμός, παγανιστικές τελετές αποτελούν πηγές από τις οποίες εμπνεύστηκαν αυτοί που έφτιαξαν τον Χριστιανισμό.

 Στο παρελθόν (αρχές του εικοστού αιώνα) αμφισβητήθηκε έντονα η ιστορικότητα του Ιησού Χριστού. Πολλοί ιστορικοί υποστήριξαν ότι ο Χριστός υπήρξε μονάχα στη σφαίρα της φαντασίας των ευαγγελιστών και ότι ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο ιστορικό πρόσωπο. Ανεξάρτητα από το εάν υπήρξε πράγματι ή όχι ο Ιησούς Χριστός έχουν μείνει στην ιστορία ορισμένες περιγραφές οι οποίες θα σχολιαστούν στη συνέχεια.

Ο Μεσσιανισμός και η λύτρωση από τα όποια δεινά αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι κατά τις ιστορικές περιόδους στις οποίες διαβιούν είναι πάντα εμφανής στις παραδόσεις των ανθρώπων από τότε που η χρήση μεθόδων γραφής, αναπαράστασης (πχ σε σπήλαια) και μετάδοσης εμπειρίας από τις προηγούμενες γενιές στις επόμενες κατέστει δυνατή γεννώντας κατ’ ουσίαν τον πολιτισμό (αρχικά χάρη στη χρήση της γλώσσας και μέσω επών, ποιημάτων κλπ).

Βασικό σχήμα κάθε μορφής Μεσσιανισμού είναι το εξής: υπάρχει πάντα ένας περιούσιος λαός ο οποίος μέσα από πολλές κακουχίες και στερήσεις κάποια στιγμή θα φτάσει στη γη της επαγγελίας όπου όλα θα είναι διαφορετικά, όμορφα και ωραία. Η πίστη στο θεό κάποια στιγμή θα αποδώσει κι ο περιούσιος λαός θα γευτεί τις χαρές που στερήθηκε. Αρκεί να υπάρχει πίστη και προσμονή κι ο πάνσοφος θεός θα δείξει το δρόμο.

Ο ανωτέρω Μεσσιανισμός έχει πολλά κοινά στοιχεία με έναν «ιδιότυπο μεσσιανισμό» ο οποίος αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης στη δυτική Ευρώπη. Τον περιούσιο λαό αντικαθιστά η εργατική τάξη η οποία είναι η επιφορτισμένη με μια ιστορική αποστολή, αυτήν της ανατροπής του καπιταλισμού. Οι κακουχίες και τα δεινά που πρέπει να ξεπεράσει η εργατική τάξη κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τις αντίστοιχες κακουχίες του περιούσιου λαού. Ως γη της επαγγελίας ορίζεται ο σοσιαλισμός προς τον οποίο και «πρέπει» να πορευτεί η εργατική τάξη.

Στη μαρξιστική θεωρία υπάρχει ένας ιδιότυπος μεσσιανισμός ο οποίος έχω την αίσθηση ότι δεν οφείλεται στον ίδιο τον Μαρξ ή τουλάχιστον εξ’ ολοκλήρου. Έτσι παρουσιάζονται πολλά ΠΡΕΠΕΙ τα οποία πρέπει να φέρει σε πέρας η εργατική τάξη και τα οποία προσδίδουν έναν χαρακτήρα νομοτέλειας στα μελλούμενα. Κάτι τέτοιο προφανώς είναι αντιεπιστημονικό. Δεν υφίστανται ΠΡΕΠΕΙ γενικώς και αορίστως. Τα ΠΡΕΠΕΙ μονάχα στο βαθμό που πηγάζουν από τα ΘΕΛΩ του ανατρέποντος ιστορικού υποκειμένου μπορούν να τροφοδοτήσουν διαδικασίες και «νομοτέλειες». Η αστική τάξη πρέπει να ανατραπεί διότι είναι βάρβαρη. Η αστική τάξη πρέπει να ανατραπεί διότι κάθε δευτερόλεπτο που μένει στην εξουσία σημαίνει ΘΑΝΑΤΟΣ για μερικές δεκάδες ανθρώπων. Η αστική τάξη πρέπει να ανατραπεί διότι εμποτίζει με σκοταδισμό και ανορθολογισμό τα μυαλά των ανθρώπων καθιστώντας τους επικίνδυνους. Η κυριαρχία της αστικής τάξη μετατρέπει τους ανθρώπους σε μικροαστικά ΚΤΗΝΗ και για αυτό πρέπει να ανατραπεί. Το υποκείμενο που θα φέρει το βάρος της ανατροπής της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας πρέπει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει μια σειρά ζητήματα που σχετίζονται με την καθημερινότητα, τις διαπροσωπικές σχέσεις κλπ. Η αστική «κουλτούρα» πρέπει να απομυθοποιείται διαρκώς, σε κάθε έκφανση και πτυχή της.

Το ιστορικό υποκείμενο ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ από υπάκουος υπήκοος στις διαταγές και ορέξεις της κυρίαρχης νομενκλατούρας καλό θα είναι να περάσει στην αντεπίθεση καθιστώντας πραγματικότητα τη ριζοσπαστική δράση, τη συνεχή αυτοκριτική, το διαρκές επαναστατικό ξεπέρασμα των καταλοίπων της αστικής τάξης στο σώμα της κυρίαρχης (πλέον και με το καλό) εργατικής. Όταν απομυθοποιηθεί πλήρως το κεφάλαιο, οι   μηχανισμοί πάνω στους οποίους στηρίζεται η λειτουργία του, τότε θα είμαστε σε θέση να κινηθούμε για άλλους ορίζοντες. Απαιτούνται πυρήνες αντίστασης παντού, ξεκινώντας από τους χώρους εργασίας και φτάνοντας στα βάθη των σοκακιών μέσα στα οποία μπορεί να ξεβράζονται ψυχές ανθρώπων από τα βάρβαρα κύματα που σηκώνουν αστικού τύπου θαλάσσια ρεύματα.

Ο ποιητικός οίστρος μας εξέτρεψε (λιγάκι), ας επανέλθουμε. Κάθε μεσσιανισμός απαιτεί την ύπαρξη ενός μεσσία-λυτρωτή (είναι σαφές αυτό). Το ιστορικό πρόσωπο που ονομάζεται Ιησούς Χριστός κλήθηκε να ενσαρκώσει το ρόλο αυτό δυο χιλιάδες χρόνια πριν (περίπου). Από αυτά που έχουμε στη διάθεση μας για τον τρόπο με τον οποίο έδρασε η παραπάνω προσωπικότητα ξέρουμε ότι ο Χριστός συναναστράφηκε πόρνες, κλέφτες, τελώνες και γενικότερα κοινωνικές ομάδες του περιθωρίου και «αμαρτωλούς». Κατακάθια και «λούμπεν» στοιχεία ήταν η καθημερινότητα του Ιησού, ο οποίος έλεγε πως έφερνε τη βασιλεία των ουρανών και άλλα παρόμοια και πως ο «θεός» πήρε σάρκα και οστά για να λυτρωθούν οι μετανοήσαντες αμαρτωλοί και κατατρεγμένοι.

Κάπου εδώ ξεκινάνε οι τεράστιες διαφορές της μεσσιανικής θεωρίας με επίκεντρο το Χριστό-Θεό-Λυτρωτή με την ιδιότυπα μεσσιανική μαρξιστική θεωρία στο βαθμό που αυτή σήμερα εκφράζεται μέσα από οργανωμένους πολιτικούς. Αναφέρομαι στο Κομμουνιστικό Κόμμα και τις προσεγγίσεις του σε κοινωνικά θέματα στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα διακατέχεται από μια «φοβία» συνύπαρξης με άλλους πολιτικούς χώρους οι οποίοι προσδιορίζονται στο χώρο της αριστεράς. Τη στιγμή που κάθε μέρα κατά μέσο όρο τρεις άνθρωποι αυτοκτονούν (3*365=1095 άνθρωποι/έτος ) ανήμποροι και μόνοι χωρίς τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τη ζοφερή κατάσταση που επιβάλλεται από τις βάρβαρες πολιτικές τις αστικής τάξης με αιχμή τα πρόσφατα μνημόνια και με όσα αυτά γεννούν κάποιοι επιμένουν να δίνουν αφ’ υψηλού ντιρεκτίβες για το πως πρέπει να δράσει ο λαός.

Αντί να γίνουν ένα με το λαό, να τον στηρίξουν ως κάτοχοι της πρωτοπόρας θεωρίας με πρωτοπόρα δράση, αντί να απλώσουν το χέρι στο πεσμένο, αντί να βοηθήσουν τον κατατρεγμένο να συνειδητοποιήσει τις πηγές και τα αίτια της κατάστασης, αντί να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία δομών αλληλεγγύης, αντί να δραστηριοποιούνται προς την κατεύθυνση απομυθοποίησης της αστικής εξουσίας και πραγματικότητας, αντί να ξεκινήσουν λαϊκά συσσίτια όχι με στόχο την εμπέδωση της φτώχειας αλλά δημιουργία δομών ανθρωπιάς, μετάδοσης εμπειρίας και γνώσης, αντί να δημιουργήσουν ένα κοινωνικού τύπου «σχολείο» όπου οι κατατρεγμένοι και πολλαπλά χτυπημένοι από την αστική πολιτική θα επιμορφώνονται σε θέματα που άπτονται της πολιτικής και των τρόπων με τους οποίους αυτή πραγματώνεται και κατ΄ αυτόν τον τρόπο να καταργηθεί το χάσμα ανάμεσα στον πολιτικό και τον εργαζόμενο-πολίτη, αντί να κινηθούν προς την κατεύθυνση που αποτυπώνεται εξαιρετικά στην φράση «Αν δώσεις σε έναν άνθρωπο ένα ψάρι να φάει, θα έχει να φάει για μια μέρα, αν το μάθεις να ψαρεύει θα έχει να τρώει για πάντα», συνεχίζουν σαν να μην ψηφίστηκαν δυο-τρία μνημόνια, συνεχίζουν να «καθοδηγούν» το λαό, συνεχίζουν να δίνουν εντολές, συνεχίζουν να μιλούν μια γλώσσα την οποία ελάχιστοι αντιλαμβάνονται. Συνεχίζουν να αναπαράγουν ένα κακέκτυπο μιας ξεθωριασμένης «διευθυντικής δομής».

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας