Όλοι μαζικά, δυναμικά στην Πανελλαδική απεργία της 28ης Νοέμβρη και στην κλιμάκωσή της.
Γράφει ο Ζήσιμος Βαφίδης.
Είναι γεγονός ότι τα οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικοασφαλιστικά αλλά και τα γενικότερα διογκούμενα προβλήματα που ταλανίζουν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα εξαιτίας της συνεχόμενης αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης του κεφαλαίου, της ευρωένωσης και του ΝΑΤΟ, απαιτούν τη μέγιστη δυνατή απάντηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με συνεχόμενους και δυναμικούς αγώνες.
Παρόλα αυτά ο παλαιός και νέος κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, με την πλειοψηφία που διαθέτει στις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αδιαφορεί για αυτήν την αναγκαιότητα των αγώνων γιατί προτάσσει, πάνω από το δίκιο και τις ανάγκες των εργαζομένων, τον αντεργατικό και αντιλαϊκό ευρωμονόδρομο, και καλύπτει την αδιαφορία του αυτή, πίσω από τα πιο αντιδραστικά επιχειρήματα της κοινωνικοεταιρικής ευθύνης αλλά αναμασώντας και το αντιδραστικότατο «τροπάριο» περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Ταυτόχρονα βέβαια αξιοποιεί και τη θεσμική θέση του ώστε να υπονομεύει ή να ευνουχίζει κάθε προσπάθεια αγωνιστικής παρέμβασης όταν προβάλλει στη βάση των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η πρόσφατη στάση του στη διοίκηση της ΓΣΕΕ για την κήρυξη 24ωρης πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας.
Αφού στην αρχή αρνήθηκε να την κηρύξει, στη συνέχεια την κήρυξε για τις 28 του Νοέμβρη, έτσι ώστε, με το δεδομένο ότι μεσολαβούν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, να μην υπάρχουν περιθώρια για την αναγκαία συνέχεια και κλιμάκωση με νέες απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ, ουσιαστικά διευκόλυναν τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ σε αυτήν την τακτική και στόχευσή του, αφού, ενώ από το Σεπτέμβρη είχαν προκηρύξει 24ωρη απεργία, αρχικά για τις 8 Νοέμβρη, στη συνέχεια, όταν το Εργατικό Κέντρο Αθήνας κήρυξε 24ωρη απεργία για τις 14 Νοέμβρη, τότε και οι προαναφερόμενες συνδικαλιστικές οργανώσεις του ΠΑΜΕ, μετέφεραν τη δική τους απεργία για τις 14 Νοέμβρη και τέλος όταν η ΓΣΕΕ κήρυξε 24ωρη απεργία για τις 28 Νοέμβρη την ξαναμετέφεραν από τις 14 στις 28 Νοέμβρη, ουσιαστικά δικαιώνοντας αυτήν την παρελκυστική, υπονομευτική αντιαπεργιακή τακτική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ.
Όλο αυτό το γαϊτανάκι γι’ αυτήν την απεργία, όχι μόνο αντικειμενικά εξυπηρετεί τις αντιαπεργιακές επιδιώξεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ, αλλά και κουρελιάζει και την έννοια της απεργίας όταν οι «ταγοί» του συνδικαλισμού, ως τζογαδόροι, τη βάζουν σε ημερομηνιακή ρουλέτα και την περιφέρουν ως «έκθετο» από ημερομηνία σε ημερομηνία.
Με τι σοβαρότητα μπορούν να δουν μια τέτοια απεργία οι εργαζόμενοι όταν από το Σεπτέμβρη και μέχρι τις 21 Οκτώβρη, σε αφίσες, σε ανακοινώσεις και σε ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» διαβάζουν για την προετοιμασία της απεργίας που θα πραγματοποιήσουν στις 8 Νοέμβρη μια σειρά εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, διαβάζουν ακόμα και καταγγελία του ΠΑΜΕ γιατί η ΑΔΕΔΥ δεν πήρε απόφαση για να γίνει απεργία στις 8 αλλά στις 14 Νοέμβρη, και στις 23 Οκτώβρη διαβάζουν ότι η απεργία μετατίθεται από τις 8 στις 14 Νοέμβρη; Πολύ περισσότερο με τι σοβαρότητα να δουν οι εργαζόμενοι μια τέτοια απεργία που ξανά στην ίδια εφημερίδα, σε αφίσες, σε ανακοινώσεις και σε ρεπορτάζ διαβάζουν μέχρι τις 7 Νοέμβρη για την απεργία που θα πραγματοποιήσουν οι ίδιες οργανώσεις στις 14 Νοέμβρη, διαβάζουν μάλιστα και καταγγελίες και συνέντευξη του ΠΑΜΕ ενάντια στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που δεν πήρε απόφαση για να γίνει απεργία στις 14 αλλά στις 28 Νοέμβρη, και στις 8 Νοέμβρη διαβάζουν ότι η απεργία ξανά μετατίθεται από τις 14 στις 28 Νοέμβρη;
Από όλη αυτήν την τακτική το σίγουρο είναι ότι το μόνο που υπηρετήθηκε ήταν οι αντιαπεργιακές επιδιώξεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ. Δηλαδή αυτή η πλειοψηφία πέτυχε να τσαλακώσει για άλλη μια φορά την ίδια την έννοια της απεργίας. Πέτυχε να μην υπάρξει γενική πανεργατική απεργία αφού η ΑΔΕΔΥ, η τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση των δημοσίων υπαλλήλων, την απόφαση της για πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία στις 14 Νοέμβρη, δεν τη μετέφερε στις 28 του Νοέμβρη. Και ακόμα πέτυχε η απεργία στις 28 Νοέμβρη, κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, να είναι μια μεμονωμένη αποσπασματική, μη πανεργατική απεργία διαμαρτυρίας, χωρίς προοπτική κλιμάκωσης.
Εύλογα όμως ερωτήματα ανακύπτουν και για την τακτική του ΠΑΜΕ που ναι μεν κατεύθυνε τις υπό την επιρροή του συνδικαλιστικές οργανώσεις να πάρουν αποφάσεις για απεργίες που όμως στη συνέχεια, όχι μόνο δεν έστερξε για την πραγματοποίηση τους αλλά επεδίωξε και πέτυχε τελικά να εντάξει αυτές τις απεργίες κάτω από μια απεργιακή ομπρέλα της ΓΣΕΕ. Έτσι όμως αποκαλύπτεται και η αδυναμία του ΠΑΜΕ να σηκώσει μόνο του το βάρος αυτών των απεργιών όσον αφορά βέβαια στη συμμετοχή των εργαζομένων σ’ αυτές και γι’ αυτό θέλησε μια απόφαση για απεργία της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης που δημιουργεί αντικειμενικά ένα γενικότερο θετικό κλίμα στη συμμετοχή.. Συρόμενο όμως κατά αυτόν τον τρόπο και γι’ αυτούς τους λόγους το ΠΑΜΕ πίσω από τη ΓΣΕΕ που γνωρίζει την αδυναμία του, αντικειμενικά συνέπραξε στις προαναφερόμενες αντιαπεργιακές σκοπιμότητες της.
Ανακύπτει όμως το ερώτημα αν για όλες αυτές τις αλλαγές ημερομηνιών και για την αναγκαιότητά τους συζήτησαν και αποφάσισαν οι ίδιες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ή τις υποκατέστησε το ΠΑΜΕ και είχαμε την παλιά αμαρτία που στις μέρες μας πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις, την ακύρωση δηλαδή από τα πάνω, από τις κορυφαίες, της αυτοτέλειας και της οργανωτικής ανεξαρτησίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Τόσα χρόνια το ΠΑΜΕ σύρεται πίσω από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όσον αφορά την κήρυξη απεργιών, έχει εκτεθεί κατ’ επανάληψη και αυτή η τακτική όχι μόνο δεν βοήθησε το εργατικό κίνημα, αλλά του προξένησε τεράστια ζημιά. Η λύση είναι το ξέκομμα από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, η ένταση της προσπάθειας για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και στην επίμονη και επίπονη δουλειά από τα «κάτω» μέσα στους εργαζόμενους που θα δυναμώσει τα ταξικά σωματεία, θα ανεβάσει το κύρος τους στα μάτια των εργαζομένων και θα τα κάνει αξιόμαχα ώστε να οργανώνουν απεργίες και κάθε είδους αγωνιστικές δράσης με επιτυχίες και αποτελέσματα.
Τις σκοπιμότητες και την εχθρότητα της προς τους γνήσιους ταξικούς αγώνες που πολύ γλαφυρά αναγράφονται και σε άρθρο στελέχους για τη συνδικαλιστική δουλειά του ΚΚΕ στο «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου 10&11 Νοέμβρη σελ. 8, όπου μεταξύ άλλων εύστοχων που αναφέρονται για τη μεθοδική, υπονομευτική, αντιαπεργιακή πρακτική της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, διαβάζουμε: «Να λοιπόν που οι «ακηδεμόνευτοι», (ΓΣΕΕ) αντί να αποφασίσουν απεργία στις 14 Νοέμβρη, δηλαδή την ενότητα των εργαζομένων πάνω στην απόφαση για απεργία, αφού, όπως λένε, ενδιαφέρονται έστω και για τον κατώτατο μισθό (το πλαίσιο πάλης των ταξικών δυνάμεων το απεχθάνονται), αποφάσισαν για τις 28 Νοέμβρη, με στόχο τη διάσπαση του απεργιακού μετώπου». … «Καλούν (ΓΣΕΕ) την εργατική τάξη σε απεργία ενίσχυσης της εκμετάλλευσης. Διαμορφώνουν συνδικαλιστικό κίνημα με τέτοιο ρόλο, τέτοια αποστολή. Εχθρικό για την εργατική τάξη». Τώρα γιατί το ΠΑΜΕ σύρθηκε σε μια απεργία της ΓΣΕΕ, στις 28 Νοέμβρη «που διασπά το απεργιακό μέτωπο» και διαμορφώνει κίνημα «εχθρικό για την εργατική τάξη» είναι ένα πολύ μεγάλο ερώτημα που δικαιολογημένα πλανάται στα στόματα όλων των εργαζομένων.
Επειδή όμως με αυτά και με αυτά, η απεργία, το ύψιστο όπλο των εργαζομένων, έχει υποστεί πολλές και ποικίλες επιθέσεις, εκφυλισμούς και διασυρμούς, οι εργαζόμενοι που στενάζουν από την αναδουλειά, τη μισοδουλειά, την απληρωσιά και μισοπληρωσιά, έχουν πλέον υποχρέωση να παραμερίσουν όλους αυτούς τους κυβερνητικούς-εργοδοτικούς συνδικαλιστές και όσους «σφιχταγκαλιάζουν» μέχρι πνιγμού το όπλο της απεργίας και να πάρουν στα χέρια τους και την υπόθεση της απεργίας στις 28 Νοέμβρη αλλά και την υπόθεση της συνέχισης και κλιμάκωσής της και κύρια να πάρουν στα δικά τους χέρια συνολικά και την αναγέννηση ενός γνήσιου δικού τους δυναμικού και ανατρεπτικού συνδικαλιστικού κινήματος.
