Εργατικός Αγώνας

Οι εν δυνάμει δολοφόνοι

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης.

Ο 27χρονος Βασίλης Μάγγος δεν ζει πια ανάμεσά μας.

Ο ενεργός πολιτικά και κοινωνικά συμπολίτης μας, είχε ξυλοκοπηθεί άγρια, έξω από το δικαστικό μέγαρο του Βόλου, στις 14-6-2020 από δυνάμεις των ΜΑΤ και ΟΠΚΕ.

Αιτία του ξυλοδαρμού, ήταν ότι ο Βασίλης διαμαρτυρήθηκε για τους συλληφθέντες πολίτες που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο ενάντια στην καύση SRF, RDF από την τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ, καθώς και για το εργοστάσιο διαχωρισμού SRF, RDF που θέλει να κάνει η δημοτική αρχή Μπέου και που έγινε την προηγούμενη ημέρα.

Επάνω στον Βασίλη έπεσαν 10 πάνοπλοι αστυνομικοί χτυπώντας τον άγρια, με αποτέλεσμα να του σπάσουν έξι πλευρά, καθώς και να του επιφέρουν θλάση στο συκώτι, όργανο ζωτικής σημασίας.

Ο Βασίλης φώναζε πως δεν μπορούσε να αναπνεύσει, αλλά αυτό δεν αρκούσε για να σταματήσει τον ξυλοδαρμό του.

Η βαναυσότητα όμως των οργάνων της… τάξης δεν σταμάτησε εκεί.

Στη συνέχεια τον έβαλαν μέσα στο περιπολικό, όπου και τον βασάνισαν.

Ακόμη και μέσα στο τμήμα τον βασάνισαν ενώ, όταν ζήτησε νερό, τον έβαλαν μπροστά σε έναν ψύκτη όπου μετά βίας έσταζαν οι σταγόνες.

Όσο η κατάσταση του Βασίλη χειροτέρευε, οι αστυνομικοί ήταν υποχρεωμένοι να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο.

Εκεί όμως θα φαινόταν ότι το παιδί υπέστη βασανισμούς από τους αστυνομικούς οι οποίοι θα είχαν μεγάλες ευθύνες για όσα έκαναν.

Έτσι λοιπόν του έδωσαν μια κλωτσιά και τον πέταξαν έξω από το τμήμα σαν το σκυλί, για να αποφύγουν κάθε ευθύνη.

Όλα αυτά έγιναν από -υποτίθεται- εκπαιδευμένους αστυνομικούς και όχι από μπράβους της νύχτας.

Ο Βασίλης Μάγγος ένα μήνα μετά, μόλις πριν λίγες ημέρες, αιφνιδίως φεύγει από τη ζωή.

Η είδηση είναι συγκλονιστική και αρχίζει μια μεγάλη συζήτηση από τα μέσα μαζικής δικτύωσης και τα ειδησεογραφικά sitesπου ανακίνησαν και πάλι τις πρόσφατες μνήμες του σκληρού ξυλοδαρμού και του αυταρχισμού της αστυνομίας.

Πολλοί συσχετίζουν τον ξυλοδαρμό με τον θάνατο θεωρώντας τον ως συνέπεια.

Το υπουργείο προστασίας του πολίτη βγάζει γρήγορα μια ανακοίνωση, όπου ο υπουργός Μ. Χρυσοχοϊδης αποκλείει ως αιτία του θανάτου τον ξυλοδαρμό, μετατρέποντας τον εαυτό του από υπουργό σε… ιατροδικαστή.

Μάλιστα, σε συνέντευξή του στο ΣΚΑΙ, έλεγε πως δε θα μείνει καμία σκιά στην υπόθεση και θα διατάξει έρευνα βρίσκοντας τους ενόχους.

Αλήθεια, γιατί έναν μήνα τώρα δεν το είχε ξεκινήσει αυτό ο υπουργός, αλλά θα έπρεπε να πεθάνει ο Βασίλης για να το κάνει;

Εν τω μεταξύ, όσο ο Χρυσοχοΐδης έκανε τον ιατροδικαστή, η επίσημη νεκροψία-νεκροτομή δεν είχε γίνει. Ενώ μετά δύο ημέρες, το πρώτο αποτέλεσμα του θανάτου είναι «πνευμονικό οίδημα».

Η ολοκλήρωση ωστόσο του ιατροδικαστικού πορίσματος θα γίνει και με το αποτέλεσμα των τοξικολογικών και ιστολογικών εξετάσεων.

Συνολική εικόνα λοιπόν για τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στο θάνατο του Βασίλη Μάγγου, προς το παρόν δεν μπορούμε να έχουμε.

Αυτό όμως που γνωρίζουμε, είναι ότι η ψυχολογία του 27χρονου νεαρού ήταν πάρα πολύ κακή.

Όλη αυτή η ταλαιπωρία, του είχε κοστίσει πάρα πολύ μετατρέποντάς τον από έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή, σε ένα ψυχολογικό ράκος.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας και ας πούμε πως ο ξυλοδαρμός, η βία και τα βασανιστήρια της αστυνομίας δεν επέφεραν μετά ένα μήνα το θάνατο.

Αυτό πόσο αθωώνει την αστυνομία;

Πόσο αθώοι είναι οι ΜΑΤατζήδες όταν κατεβάζουν το γκλομπ στα κεφάλια των διαδηλωτών;

Πόσο αθώοι είναι όταν ψεκάζουν με δηλητήριο κατευθείαν στο πρόσωπο και κλωτσούν αιμόφυρτους ανθρώπους πέντε-πέντε μαζί ορμώντας σαν αγέλες λύκων;

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα βίντεο που κυκλοφορούν δείχνουν τις αχρείαστες βιαιοπραγίες σε ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να διαδηλώνουν για τα αιτήματά τους.

Πόσοι δε θυμούνται το ξύλο στο άγαλμα του Τρούμαν, το ανοιγμένο κεφάλι της εκπαιδευτικού του ΠΑΜΕ, την υπόθεση Σακελλίωνα όπου οι αστυνομικοί αθωώθηκαν για το θάνατο του άτυχου νέου, ενώ είναι ακόμα ζωντανή η εικόνα του πεσμένου και αιμόφυρτου Ζακ Κωστόπουλου κι από πάνω του τόσοι αστυνομικοί σχεδόν να τον ποδοπατούν.

Όλα τα μνημονιακά χρόνια επίσης μας έδωσαν πολλά από τα έργα και τις ημέρες της βίας και της καταστολής.

Αν καθίσει και μετρήσει κανείς τα περιστατικά βίας εκ μέρους της αστυνομίας θα καταγράψει τόμους βιβλίων και οπτικό υλικό, πολλών ωρών.

Όμως η βία της αστυνομίας έρχεται από μόνη της;

Είναι… ακέφαλη ή έρχεται ως απότοκο μια πολιτικής διαχρονικού χαρακτήρα εκ μέρους όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων, που βλέπουν τον λαό ως εχθρό και μόνο.

Το καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να προστατεύεται καλά από κάθε εργαζόμενο, συνταξιούχο, φοιτητή που αγωνίζεται για καλύτερη ζωή με το ξύλο και τη βία.

Ο ηθικός αυτουργός κάθε κτυπήματος που μπορεί να επιφέρει το θάνατο, είναι ο υπουργός η κυβέρνηση και η ίδια η πολιτική τελικά που εκφράζεται μέσα από αυτούς.

Έχει άραγε σημασία για τον Βασίλη αν πέθανε εκείνη τη στιγμή ή μετά από έναν μήνα;
Ακόμη και αν δεν πέθαινε, η ζωή του δε θα είχε στιγματιστεί για πάντα;

Ακόμη κι αν ζούσε, οι ψυχολογικές διαταραχές που προέκυψαν από τον ξυλοδαρμό, δε θα τον έτρωγαν σαν σαράκι;

Ο Βασίλης κηδεύτηκε, δε θα είναι ποτέ μαζί με την οικογένεια και τους συντρόφους του.

Η στάση, του ίδιου και της οικογένειάς του είναι αξιομνημόνευτη, για το ήθος την εντυπωσιακή ψυχραιμία και την πολιτική της συμπεριφορά.

Ένα μάθημα για όλους.

Ένα μάθημα για όλους είναι και οι δηλώσεις των συντρόφων του από τα κινήματα, που θέτουν επί της ουσίας την πολιτική διάσταση που έχει ο θάνατος του Βασίλη.

Ας κρατήσουμε ζωντανό το σύνθημα του Βασίλη που έλεγε «κι ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα».

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας