Εργατικός Αγώνας

Ο… «κύκλωπας» ορέγεται ξανά το άσυλο

Του Παναγιώτη Ζαβουδάκη.

Καθώς ολοένα και μεγαλώνει η εκ νέου συντηρητικοποίηση της κοινωνίας σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο –οσονούπω και σε πολιτικό όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- διαρκώς επανέρχονται απόψεις που ωθούν σε ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών. Απόψεις παλιές και κατάμαυρες που βρίσκουν πάλι την ευκαιρία να «πάρουν τη ρεβάνς» από το κίνημα.

Στην Οδύσσεια μαθαίνουμε για την μεγαλύτερη παραχώρηση που μπορεί να κάνει ο κύκλωπας: να φάει κάποιον τελευταίο. Όμως, το πανεπιστημιακό άσυλο είναι από κείνα τα φαγώσιμα που ο «κύκλωπας» θέλει να καταβροχθίσει αμέσως. Τώρα λοιπόν ο… «Πολύφημος» κρίνει πως είναι η σωστή ώρα να επαναφέρει το ζήτημα. Μπροστάρηδες τούτη τη φορά είναι πέντε πρόσωπα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να επαναφέρουν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην εποχή των τανκς και των επελάσεων του στρατού κατά του φοιτητικού κινήματος: Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, ο Θάνος Βερέμης, η Μαριέττα Γιαννάκου, ο Νικηφόρος Διαμαντούρος και φυσικά η Άννα Διαμαντοπούλου. Η πεντάδα συνυπογράφει ανοιχτή επιστολή με την οποία απαιτεί την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Στην επιστολή αναφέρονται τα ακόλουθα:

«Η ανοχή έγινε πια ενοχή. Δεν επιτρέπεται σ’ ένα ευνομούμενο κράτος να ανέχεται η πολιτεία τις βιαιοπραγίες, τις αυθαιρεσίες και τις απειλές που εκτοξεύουν και διαπράττουν ανενόχλητοι φοιτητές, συνεπικουρούμενοι ασφαλώς και από εξωπανεπιστημιακούς αναρχικούς, εναντίον των πανεπιστημιακών δασκάλων. Ως ελάχιστο παράδειγμα θα θυμίσουμε την άνανδρη επίθεση εναντίον του Άγγελου Συρίγου, Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου και πρόσφατα εναντίον της Μαρίας Ευθυμίου, Καθηγήτριας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γνωστά επίσης και τα πρωτοφανή και απαράδεκτα πολυάριθμα περιστατικά παρακώλυσης της λειτουργίας των Ακαδημαϊκών θεσμών, καθώς και της ασύστολης καταστροφής του επιστημονικού εξοπλισμού. Την θλιβερή αυτή εμπειρία έχουν γνωρίσει αδιακρίτως όλα σχεδόν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, χωρίς να υπάρξει αποτελεσματική επίσημη αντίδραση. Το προνόμιο του πανεπιστημιακού ασύλου που επικαλούνται για να καλύψουν κάθε παραβατικότητα, αγνοούν οι παρανομούντες, ότι δεν αφορά στους φοιτητές, ούτε την προστασία επιλήψιμης διαγωγής εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Το άσυλο συστήθηκε ήδη στην αρχή της Αναγέννησης για να παραχωρήσει στους καθηγητές απόλυτη ελευθερία στην επιλογή του προγράμματος διδασκαλίας τους, απαγορεύοντας κάθε εκκλησιαστική ή πολιτική παρέμβαση και ανάμειξη. Καιρός λοιπόν να καταργηθεί το κακώς εννοούμενο σήμερα άσυλο, για να μπορέσουν τα πανεπιστήμιά μας να βρουν τον βηματισμό για την απρόσκοπτη διάδοση της γνώσης και την άσκηση της έρευνας. Ο πολιτισμός μετριέται στις μέρες μας με το ποιόν του πανεπιστημίου κάθε χώρας και η ποιότητα του πανεπιστημίου προϋποθέτει τον σεβασμό και την αγαστή σχέση με την κοινωνία που το δημιούργησε και το συντηρεί. Ο μεγαλύτερος πλούτος είναι να μοιράζεσαι τη γνώση, όπως μοιράζεσαι το ψωμί. Είναι επικίνδυνος εχθρός του πολιτισμού, όποιος εμποδίζει τη δημιουργία και την μοιρασιά της γνώσης που παράγει το πανεπιστήμιο.

Ελένη Αρβελέρ

Θάνος Βερέμης

Μαριέττα Γιαννάκου

Άννα Διαμαντοπούλου

Νικηφόρος Διαμαντούρος».

Οι υπογράφοντες αναφέρονται σε περιστατικά αντιπαραθέσεων κάποιων πανεπιστημιακών με φοιτητές. Από κει και πέρα μπαίνει και η… «σάλτσα» περί των «εξωπανεπιστημιακών αναρχικών» που εκμεταλλεύονται το άσυλο για να βανδαλίσουν και φτάνουν στο επίδικο: την «παρακώλυση της λειτουργίας των Ακαδημαϊκών θεσμών». Με άλλα λόγια, κατά τους υπογράφοντες οι φοιτητές οφείλουν να παρακολουθούν τα μαθήματά τους να είναι ξεκομμένοι από την εκπαιδευτική, την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, να μη διαμαρτύρονται, να μη διεκδικούν, να μην έχουν άποψη ώστε να μην «παρακωλύεται» η λειτουργία «των θεσμών».

Το πρωτότυπο στα επιχειρήματα κατά του ασύλου είναι πως δεν υφίσταται λόγος να υπάρχει άσυλο αφού αυτό θεσπίστηκε την Αναγέννηση για να προστατεύει την ελεύθερη σκέψη των πανεπιστημιακών. Λες και το Νοέμβρη του 1973 οι πανεπιστημιακοί ήταν εκείνοι που μέσα στα ΑΕΙ εξεγέρθηκαν κατά της χούντας κι όχι οι φοιτητές. Με την άλογη «λογική» των 5, η εξέγερση της Νομικής και του Πολυτεχνείου είναι ένα έργο μπαχαλάκηδων που εκμεταλλεύτηκαν το άσυλο που προορίζεται μόνο για τους πανεπιστημιακούς. Κι αν συνεχιστεί αυτή η άλογη «λογική», το συμπέρασμα στο οποίο θέλουν οι 5 να οδηγήσουν τους συντηρητικούς «νοικοκυραίους» είναι πως «καλά έκανε το κράτος και τους απέβαλλε από το ΕΜΠ». Όλα αυτά τα έλεγε το ’73, φορώντας το μανδύα του «δημοσιογράφου» της ΥΕΝΕΔ, ο αλήστου μνήμης προπαγανδιστής της χούντας Νίκος Μαστοράκης. Αν μετά από μισό αιώνα, η ζωή κάνει τέτοιους κύκλους ώστε να θεωρείται «πρόοδος» η επιστροφή στον… Μαστοράκη, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ όσο φαίνονται. Και το κίνημα οφείλει να επέμβει και να πάρει θέση.

Στο σημείο αυτό πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα έξω από τα δόντια. Ναι, σε πολλές περιπτώσεις και με την ανοχή πολλών κρατικών φορέων οι πολύ γνωστοί «άγνωστοι» εισβάλλουν σε πανεπιστημιακούς χώρους και επιδίδονται σε λεηλασίες, καταστροφές και βανδαλισμούς. Ανάμεσα τους οι φοιτητές έχουν ανακαλύψει παρακρατικούς ακόμα και ασφαλίτες με πολιτικά. Όποτε το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα έχει τη δυνατότητα να περιφρουρεί τους πανεπιστημιακούς χώρους, δεν ανοίγει μύτη. Πολλοί κάνουν πως δε θυμούνται τα δημόσια συγχαρητήρια που έδινε ο τότε πρύτανης του ΕΜΠ Νίκος Μαρκάτος στη ΚΝΕ και το ΚΚΕ που με επιτυχία περιφρούρησαν το ΕΜΠ. Αντίθετα, όλοι γνωρίζουν τα «αστειάκια» για «ΚΝΑΤ» και «κόκκινη αστυνομία» στα ΑΕΙ από κείνους που στη συνέχεια απαιτούσαν την αποχώρηση πολιτικών νεολαιών και φοιτητικών φορέων ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα το μπάχαλο των κουκουλοφόρων, αυτό που σήμερα δίνει το άλλοθι στους Αρβελέρ, Βερέμη, Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου και Διαμαντούρο να ζητούν την κατάργηση του ασύλου.

Η λύση στους βανδαλισμούς δεν είναι η κατάργηση του ασύλου. Είναι σαν να απαιτούν από κάποιον που έχει λερωμένα χέρια να υποστεί τον… ακρωτηριασμό τους. Οι βανδαλισμοί και οι μπαχαλάκηδες δεν είναι το πρόβλημα. Είναι ο μοχλός πίεσης που ασκείται για να δοθεί μια «τελική λύση» στο πρόβλημα της άρχουσας τάξης: την κατάργηση κάθε χαραμάδας ελεύθερης σκέψης και δράσης, την αφαίρεση από το κίνημα ενός χώρου ζύμωσης ιδεών και καλλιέργειας ανατρεπτικών επαναστατικών σκέψεων. Γιατί οι σκέψεις φέρνουν δράση. Κι όταν η ανάγκη γίνεται Ιστορία, όταν η σκέψη μετατρέπει τη νεολαία σε «μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο», τα πράγματα δεν είναι καλά για τους κρατούντες.

Η λύση είναι ξανά η υπεράσπιση του ασύλου και των πανεπιστημιακών χώρων από το φοιτητικό και εργατικό κίνημα. Μόνο αυτό έχει την ικανότητα και τη θέληση να το πετύχει. Όμως, αυτό δεν πρόκειται να το διαπραγματευτεί ποτέ καμιά εξουσία. Γι΄αυτό και θα λυθεί σε μια άλλη κοινωνία. Μέχρι να’ρθει όμως αυτή η κοινωνία, η απάντηση θα δίνεται με αγώνες ενάντια στους υπέρμαχους της ανελευθερίας. Και στα παπαγαλάκια τους.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας