Μετά από πεντέμισι χρόνια, η δίκη της Χρυσής Αυγής, της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας, όπως αποφάσισε και το δικαστήριο, έφτασε στο τέλος της.
Οι ποινές, σύμφωνα και με τον ποινικό κώδικα, ήταν κοντά στο ανώτερο όριο που αυτός προβλέπει, τόσο για τα πρόσωπα που αποτέλεσαν το διευθυντήριό της, όσο και για τους υπόλοιπους που κρίθηκαν ως συμμέτοχοι στην οργάνωση και έδρασαν σύμφωνα με τους σκοπούς της.
Της τελικής απόφασης της έδρας, προηγήθηκε η πρόταση της εισαγγελέως Αδαμαντίας Οικονόμου, η οποία και πρότεινε την αναστολή των ποινών σε όλους τους χρυσαυγίτες, πλην του Ρουπακιά.
Έτσι λοιπόν, στη φυλακή οδηγήθηκαν ο αρχηγός Νίκος Μιχαλολιάκος και οι Γιάννης Λαγός, Ηλίας Κασιδιάρης, Χρήστος Παππάς, Ηλίας Παναγιώταρος, Γιώργος Γερμενής και Αρτέμης Ματθαιόπουλος, δηλαδή το Πολιτικό Συμβούλιο της Χρυσής Αυγής.
Εκτός φυλακής, έμειναν: οι Ελένη Ζαρούλια, Στάθης Μπούκουρας, Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος, Δημήτρης Κουκούτσης, και Μιχαήλ Αρβανίτης. Στους τέσσερις τελευταίους είχε αναγνωριστεί ελαφρυντικό.
Αναστολή δόθηκε στους υπόλοιπους κατηγορούμενους: Γ. Σκάλκο και Γ. Δήμου, στους Θ. Μαρία και Κ. Παπαδόπουλο, στους Κ. Αντωνακόπουλο και Ι. Καστρινό και τέλος στον Αρ. Δασκαλάκη.
Να σημειωθεί, πως μέχρι τη στιγμή που γράφοταν αυτό το κείμενο, ο υπαρχηγός της οργάνωσης Χρήστος Παππάς, διέφευγε της σύλληψης από την ελληνική αστυνομία.
Κατά τη δίκη της χρυσής αυγής και τη χρονοβόρα διαδικασία της, τραγικές φιγούρες αποτέλεσαν οι γονείς του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν και σηματοδότησαν με τη στάση τους, την αξιοπρέπεια, το ήθος, την αγωνιστικότητα, χωρίς ούτε μια φορά να παρεκτραπούν απέναντι στους δολοφόνους των παιδιών τους.
Η μάνα του Παύλου, μετατράπηκε σε αντιφασιστικό σύμβολο και σε ένα πρόσωπο βγαλμένο από το σπαραγμό μια αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Αποφασιστική συμμετοχή στον αγώνα που δόθηκε κατά την εκδίκαση της υπόθεσης όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η δράση του αντιφασιστικού κινήματος, η στάση κάθε δημοκρατικού, κομμουνιστή και αριστερού πολίτη, καθώς και ο άοκνος αγώνας των δικηγόρων που υπερασπίστηκαν τα θύματα της Χρυσής Αυγής.
Ένας εκ των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής, ο Θανάσης Καμπαγιάννης, την ημέρα της απόφασης του δικαστηρίου δήλωνε: «Ημέρα νίκης και ημέρα δικαίωσης. Είναι μια μέρα που μπορεί να κλαίμε, αλλά κλαίμε από τη χαρά μας. Είναι μέρα δικαίωσης. Στο πρόσωπο του Παύλου Φύσσα και της Μάγδας Φύσσα δικαιώνονται όλοι οι αντιφασίστες και οι αντιφασιστικές οργανώσεις που όρθωσαν το ανάστημα τους απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Στο πρόσωπο του Αμπουζίντ Εμπάρακ και του Σαχζάτ Λουκμάν δικαιώνονται οι εκατοντάδες μετανάστες που χτυπήθηκαν, μαχαιρώθηκαν ή ακόμα και δολοφονήθηκαν από τη ναζιστική οργάνωση. Στο πρόσωπο των κομμουνιστών συνδικαλιστών δικαιώνονται οι εργάτες και οι εργάτριες που βγάζουν το μεροκάματο τους και την ίδια στιγμή είναι μαχητές της τάξης τους, συνδικαλιστές και κομμουνιστές. Σήμερα δεν είναι μέρα που μπορούν να πανηγυρίζουν όψιμα εκείνοι που από το πολιτικό σύστημα ενίσχυσαν πολύπλευρα τη ναζιστική οργάνωση».
Η δίκη της Χρυσής Αυγής και η καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου, ως εγκληματική οργάνωση, έκανε ειδησεογραφικά, το γύρο του κόσμου. Αποτέλεσε διεθνές γεγονός μιας και, μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης, ήταν η πρώτη δίκη μιας ναζιστικής οργάνωσης που έδρασε με τον μανδύα του πολιτικού κόμματος που εξελέγη μέσα από εκλογές σε κοινοβούλιο.
Η καταδίκη της σε δικαστικό επίπεδο, είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να δημιουργεί θετική προϋπόθεση τόσο στη δράση, όσο και στην προπαγάνδα ενάντια στις εγκληματικές ιδέες του ναζισμού και του φασισμού.
Επίσης είναι μια σημαντική απόδειξη, ότι ακόμη και σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας και αστικής δικαιοσύνης, μπορεί να κερδηθούν μάχες ενάντια στο φασισμό.
Αλλά με το τέλος της δίκης, τελειώσαμε και με το φασισμό;
Θα ήταν αφελές πολιτικά αυτό το συμπέρασμα.
Ενδεχομένως, να τελειώσαμε με έναν κύκλο ανθρώπων (που και γι’ αυτό δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι) που αποτέλεσαν τη Χρυσή Αυγή.
Όμως ο φασισμός δεν τελειώνει με μια καταδικαστική απόφαση.
Αν και η παρέα του Μιχαλολιάκου φυλακίζεται, οι ψηφοφόροι αυτού του κόμματος, είναι διαρθρωμένοι στον κοινωνικό ιστό. Ποιος μπορεί να πιστέψει πως όλοι όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή είναι παρασυρόμενοι ψηφοφόροι (κάποιοι ίσως ναι σε ένα μικρό αριθμητικό κομμάτι) και απλώς ψήφισαν ανθρώπους που χαιρετούν ναζιστικά, έχουν χτυπημένο τατουάζ τη σβάστικα και άλλα ναζιστικά σύμβολα;
Ο φασισμός τράφηκε κοινωνικά στη χώρα μας από την περίοδο του μεσοπολέμου.
Υπήρξε ως δικτατορία της Μεταξικής 4ης Αυγούστου, ως συνεργάτης με τις δυνάμεις κατοχής, ως γερμανοτσολιάς που πολέμησε απέναντι στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.
Ως προδότης κρυμμένος πίσω από μια κουκούλα των λαϊκών αγωνιστών και κομμουνιστών.
Δοσιλογισμός, μαυραγοριτισμός, εμφύλιος και μετεμφυλιακό κράτος, παράνομο ΚΚΕ, ξερονήσια και εξορίες, παρακρατικοί μηχανισμοί, τρίκυκλα και γκοτζαμάνηδες, χούντα.
Όλα αυτά εξέθρεψαν φασιστικές αντιλήψεις.
Ακόμη και στις εκλογές του 1977, ελάχιστα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, η Εθνική Παράταξη του Στέφανου Στεφανόπουλου, κατέβηκε στις εκλογές και έλαβε 349.998 ψήφους και ποσοστό 6,82%, καταλαμβάνοντας την πέμπτη θέση ως κοινοβουλευτικό κόμμα.
Η Εθνική Παράταξη βέβαια δεν αποτελούταν από… αριστερούς, αλλά από ακραιφνείς εθνικιστές.
Το 1981 η εθνική παράταξη δεν κατεβαίνει στις εκλογές ενώ η νεολαία του κόμματος ΕΝΕΠ, αυτονομήθηκε και ακολούθησε διαφορετική πορεία.
Οι ψηφοφόροι της εννοείται πως μεταφέρθηκαν στα δύο κόμματα που ήταν πιο ισχυρά, στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Σε πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Νορβηγού σκηνοθέτη Håvard Bustnes «Οι γυναίκες της Χρυσής Αυγής», η μητέρα του καταδικασμένου πλέον χρυσαυγίτη Ηλιόπουλου, ομολογεί πως πριν ήταν ΠΑΣΟΚ…
Άλλωστε, ποιος μπορεί να ξεχάσει τον λεγόμενο “αυριανισμό” που χυδαιολογούσε με τον πιο λαϊκίστικο τρόπο, απέναντι σε όποιον διαφωνούσε με το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του; Ο λαϊκισμός δεν τροφοδοτούσε φασιστικές αντιλήψεις;
Αυτή η δεξαμενή ανθρώπων ξαναεμφανίστηκε με την κρίση του δικομματισμού την περίοδο των μνημονίων ως ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής. Κι αν στις τελευταίες εκλογές δεν έβαλαν στη βουλή το κόμμα του Μιχαλολιάκου, έβαλαν τον Βελόπουλο και οι υπόλοιποι τράβηξαν προς ΝΔ μεριά.
Κόμματα και κομματίδια έβρισκαν πάντα χώρο για να παίξουν ρόλο στην πολιτική κατάσταση της χώρας με απροκάλυπτο ιδεολογικό πρόσημο το φασισμό, το ρατσισμό, το μίσος προς τους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους.
Το ΛΑΟΣ π.χ. του Καρατζαφέρη, ιδιοκτήτη πρακτορείου μοντέλων στην επταετία, έφτασε πρόσφατα μέχρι να συγκυβερνήσει για λίγο στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο Καρατζαφέρης επίσης με τα στελέχη του, τροφοδότησε τη ΝΔ με Βορίδη και Γεωργιάδη, ενώ ο Βελόπουλος προερχόμενος από το ΛΑΟΣ, είναι αρχηγός της Ελληνικής Λύσης στη σημερινή βουλή.
Η βίαιη φτωχοποίηση από τα μνημόνια έδωσε την ευκαιρία σε λαϊκιστές και φασίστες να κάνουν προπαγάνδα σε μερίδα μαζών με αντιμνημονιακό μανδύα.
Στην προπαγάνδα υπέρ του φασισμού έπαιξε ρόλο και η τηλεόραση και αρκετά κανάλια και εφημερίδες, που εξωράιζαν τύπους σαν τον Κασιδιάρη και το Γερμενή.
Δημοσιογράφοι που είναι σήμερα βουλευτές της ΝΔ καλούσαν να γίνει η Χρυσή Αυγή πιο… σοβαρή.
Λαϊκοί τραγουδιστές ύψωναν το χέρι τους ναζιστικά στα κέντρα που εμφανιζόταν, το ίδιο έγινε κι από ποδοσφαιριστή μετά από πανηγυρισμό γκολ, αθλήτρια έκανε σχέση με προβεβλημένο χρυσαυγίτη. Εκπομπές lifestyleέδειχναν το Γερμενή να μας εξηγεί πως είπε το “εγέρθητου”.
Στο άκρο του λαϊκισμού υπήρξαν και οι… γιαγιάδες που δήλωναν τις ευχαριστίες προς τους νεοναζί επειδή τους … κουβάλησαν τα ψώνια από τη λαϊκή αγορά, βέβαια, στη πραγματικότητα, αυτές οι δυο γιαγιάδες, ήταν η μια μητέρα χρυσαυγίτη και η άλλη υποψήφια με το ψηφοδέλτιο της. Ραφινάτη προπαγάνδα αλλά με μπόλικο λαϊκισμό, θύμιζε την προπαγάνδα του Γκέμπελς.
Με δυο λόγια οι ναζιστές είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους, ειδικά, όταν τυγχάνει να τους ευλογούν και να τους υποστηρίζουν οι διάφοροι Αμβρόσιοι της εκκλησίας, που από άμβωνος ξερνούσαν μίσος προς το διαφορετικό «φτύστε τους ομοφυλόφιλους» την ίδια ώρα που ακουγόταν το «Προτιμώ να με αποκαλείτε φασίστα, όχι όμως κατσαπλιά! Ούτε συμμορίτη! Ούτε άθεο και Αριστερό, ούτε αντάρτη και προδότη! Κάλλιο φασίστα, παρά κατσαπλιά»!
Φυσικά είναι γνωστός ο ρόλος της εκκλησίας μαζί με τις διάφορες παραχριστιανικές οργανώσεις πόσο αβαντάρανε τους χουνταίους συνταγματάρχες.
Όσο για το χαστούκι του Κασιδιάρη προς τη βουλευτίνα του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλη σε έκανε να ανατριχιάσεις, όταν πολλοί ακούστηκε να λένε «καλά της έκανε».
Ώσπου φτάσαμε σιγά-σιγά να βλέπουμε σαν άλλα τάγματα ασφαλείας με στολές παραλλαγής νεοναζί χρυσαυγίτες, να παρελαύνουν στα πεζοδρόμια, ως άλλα τάγματα εφόδου, αυτό που ονομάστηκε αργότερα “στρατικοποιήση των δρόμων”.
Όλα αυτά έβρισκαν έδαφος σε ένα κοινό που ήταν εκπαιδευμένο να τρώει το λαϊκισμό, να μισεί τον μετανάστη, τη διαφορετικότητα, την άλλη άποψη.
Αυτό το κοινό δεν εμφανίστηκε ξαφνικά, έχει καλλιεργηθεί δεκαετίες τώρα και έχει κοινωνική και πολιτική συνέχεια.
Πόσες φορές πριν την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής, ακούγαμε σε ανύποπτο χρόνο τη φράση «ένας λοχίας μας χρειάζεται» ή «στη χούντα κοιμόμασταν με ανοικτά παράθυρα»; Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο κι έδειχνε πως στον κοινωνικό ιστό ζούσε και βασίλευε μια νοοτροπία άκρως φασιστική.
Όλα αυτά πρέπει να τα παίρνουμε σοβαρά υπόψη, να αναλύουμε και να ερμηνεύουμε διαλεκτικά την εξέλιξη της ιστορίας και της κοινωνίας μέσα σε αυτήν.
Το βάρος πέφτει πρωτίστως στις πλάτες των κομμουνιστών που θα συμβάλουν σε ένα αντιφασιστικό κίνημα με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, γιατί μήτρα του φασισμού είναι ο καπιταλισμός κι αυτός τρέφει τέτοια φαινόμενα.
Η ανάδειξη ολόπλευρα των αντιθέσεων του συστήματος, η ανάλυση όλων των δομών του αστικού κράτους που βοηθούν να αναπαραχτεί ο φασισμός και ο ρατσισμός, απαιτεί ένα πλατύ πολιτικό μέτωπο ώστε να ανατραπεί σιγά σιγά η άνοδος του φασισμού, φαινόμενο που εξαπλώνεται επικίνδυνα σε όλο τον κόσμο.
Κι αυτό γίνεται μόνο με ιδεολογικούς όρους, με το γνωσιολογικό εργαλείο που λέγεται Μαρξισμός.
Με ανάλυση και ερμηνεία.
