Εργατικός Αγώνας

ΗΠΑ: Μετά τις εκλογές τι;

Του Βασίλη Καλαματιανού.

Το 2020 ήταν ένας χρόνος που τα ΜΜΕ διεθνώς και στη χώρα μας είχαν σαν κύριο θέμα τους, πέρα από την πανδημία του Covid-19, τις εκλογές στις ΗΠΑ. Το κεφάλαιο «εκλογές» έκλεισε με τα γνωστά γεγονότα της εισβολής στο Καπιτώλιο και της ορκωμοσίας του Τζο Μπάιντεν και της Καμάλα Χάρις ως πρόεδρου και αντιπροέδρου αντίστοιχα. 

Οι εκλογές τελείωσαν αλλά, όπως λέει μια παροιμία, «τα παλούκια βγαίνουν αλλά οι τρύπες μένουν». Οι ΗΠΑ είναι η τρίτη σε έκταση χώρα στον κόσμο με πληθυσμό άνω των 350 εκατομμυρίων, έχουν ΑΕΠ 19 τρισεκατομμυρίων δολαρίων δηλαδή το 24% του παγκόσμιου ΑΕΠ, έχουν αμυντικές δαπάνες 650 δισεκατομμυρίων δολαρίων, περισσότερες από 2000 στρατιωτικές βάσεις και «διευκολύνσεις» σε όλο τον κόσμο. Παρουσιάζουν αύξηση πληθυσμού, κυρίως λόγω των μεταναστών και εγχρώμων, βελτίωση της παραγωγικότητας και ένα υπερόπλο: το δολάριο, αφού το 60%-70% των συναλλαγών παγκοσμίως γίνονται με δολάρια. Την ίδια στιγμή, 45 εκατομμύρια πολίτες είναι πλήρως ανασφάλιστοι, το 2020 προστέθηκαν 10 εκατομμύρια άνεργοι, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στέγης ενώ, σύμφωνα να δηλώσεις του Μπάιντεν μετά την εκλογή του, 30 εκατομμύρια αμερικάνοι πεινάνε ενώ οι νεκροί από την πανδημία θα φτάσουν τις 600 χιλιάδες.

Ο Μπάιντεν, η Καμάλα και τα κυβερνητικά και προεδρικά επιτελεία είναι επιλογή της άρχουσας τάξης, του «διευθυντηρίου», με αποστολή να αμβλύνουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό, να αποδείξουν την οικονομική και στρατιωτική ισχύ στο εξωτερικό, προβάλλοντας το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι απέναντι». Μπορεί σε κυβερνητικά ή άλλα πόστα  πόστα να είναι γυναίκες, έγχρωμοι, ιθαγενείς, όμως είναι όλοι άκρως συντηρητικών αντιλήψεων και βέβαια, με εξαίρεση τον πρόεδρο και την αντιπρόεδρο, δεν είναι εκλεγμένοι αλλά διορισμένοι με έγκριση από την Γερουσία.

Η πολιτική διαδρομή του Μπάιντεν και βασικών υπουργών και συνεργατών του, ιδιαίτερα αυτών που σχετίζονται με την εξωτερική πολιτική και τη διαμόρφωση της διεθνούς κατάστασης, δεν αφήνουν περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Ο Μπάιντεν, σαν πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της Γερουσίας, είναι ένας από τους υπεύθυνους για τους βομβαρδισμούς της Σερβίας το 1999. Για τα 78 μερόνυχτα άγριων βομβαρδισμών με περισσότερα από 1000 αμερικάνικα και ΝΑΤΟϊκά αεροπλάνα σε 900 και πλέον στόχους, ακόμα και μη στρατηγικούς – και μάλιστα με βλήματα που περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.  Ο Μπλίνκεν, υπουργός Εξωτερικών σήμερα και στενός συνεργάτης του Μπάιντεν, είχε υποστηρίξει την εισβολή στο Ιράκ, την επέμβαση των ΗΠΑ στη Λιβύη, την εμπλοκή των ΗΠΑ στη Συρία για την ανατροπή του Άσαντ. Αλλά και η πορεία του υπουργού Άμυνας συμπληρώνει την πορεία της πολιτικής των ΗΠΑ: ο Λόιντ Όστιν διετέλεσε διοικητής των δυνάμεων κατοχής στο Ιράκ και επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στον Περσικό και τη Μέση Ανατολή. Όταν αποστρατεύθηκε, το 2016, έγινε μέλος του ΔΣ της πολεμικής βιομηχανίας Raytheon Technologies. Αλλά και οι συνομιλίες και δηλώσεις των Μπάιντεν και Μπλίνκεν το τελευταίο διάστημα είναι ξεκάθαρες: εχθροί είναι η Ρωσία και η Κίνα. Σε μια τέτοια κατεύθυνση θα προσπαθήσουν να εντάξουν τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους, την ΕΕ, την Ιαπωνία κ.α. Τα πράγματα όμως δεν θα είναι απλά. Υπάρχουν συμφέροντα, επιδιώξεις και διαφορετικές προσεγγίσεις και από εταίρους των ΗΠΑ, δεν θα είναι όλοι ευθυγραμμισμένοι.

Στις σημερινές συνθήκες των πολλαπλών κρίσεων κανείς, ούτε οι ΗΠΑ, δεν μπορεί να αγνοεί την Κίνα. Η χώρα αυτή προηγείται σε ορισμένους τομείς της τεχνολογίας (G5), προσφέρει δυνατότητες επενδύσεων, διαθέτει τεράστια αγορά, έχει εξαλείψει την ακραία φτώχια, ενώ 400 εκατομμύρια από τους κατοίκους της έχουν σοβαρές οικονομικές δυνατότητες για αγορές προϊόντων. Ταυτόχρονα η Κίνα έχει μεγάλες και πλεονασματικές εμπορικές συναλλαγές και, μέσω του γνωστού «δρόμου του μεταξιού», διακινεί σε όλο τον κόσμο τα εμπορεύματα που παράγονται: π.χ στον Πειραιά, μέσω COSCO ή στη Γερμανία με εμπορικές υπερταχείες αμαξοστοιχίες που συνδέουν την κεντρική Κίνα με το Ντούισμπουργκ.

Συνολικά η πολιτική των ΗΠΑ, με τον Μπάιντεν και την κυβέρνηση του, θα επιδιώξει τη συσπείρωση των Δυτικών συμμάχων τους -και κυρίως του ΝΑΤΟ- και σε περιοχές όπως η Μεσόγειος θα είναι πιο επιθετική απέναντι σε Ρωσία και Κίνα. Θα υπάρξει αύξηση των εξοπλισμών με ό,τι σημαίνει αυτό.

Μεσόγειος και ευρύτερη Μέση Ανατολή: Προνομιακή θέση στις σχέσεις και στην υποστήριξη των ΗΠΑ είχε και θα έχει το Ισραήλ. Πρώτο δείγμα οι δηλώσεις Μπάιντεν για πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ. Είναι επίσης εμφανείς οι προσπάθειες του Πομπέο για εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες και την Τουρκία, σε μια προσπάθεια να βγει το Ισραήλ από την πολιτική απομόνωση και να δημιουργήσουν ένα μπλοκ ανάσχεσης των επιρροών της Ρωσίας και της Κίνας. Σ’ αυτές τις προσπάθειες πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση.

ΗΠΑ και ελληνοτουρκικά: Αρκετά μεγάλο διάστημα πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ εκείνα τα ελληνικά ΜΜΕ που είναι όργανα του συστήματος και της αμερικανοδουλείας καλλιεργούσαν και προπαγάνδιζαν την άποψη ότι η νίκη του Μπάιντεν θα σημάνει πολιτική μέτρων ενάντια στην Τουρκία καθώς και στήριξη και δικαίωση των ελληνικών θέσεων. Φοβάμαι ότι το έπαθαν όπως η αλεπού με το κριάρι. Είναι πιθανό οι ΗΠΑ να πάρουν κάποια μέτρα ενάντια στην Τουρκία αλλά αυτά δεν θα σχετίζονται με τις ελληνοτουρκικές διαφορές, αλλά θα στρέφονται ενάντια στις ρωσοτουρκικές σχέσεις και στη Ρωσία. Βέβαια τα όποια μέτρα κι αν παρθούν δεν θα είναι τέτοια που να απομακρύνουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ. Θα αφήσουν περιθώρια κινήσεων στον Ερντογάν, κοινές δράσεις και θα επιδιώξουν τον έλεγχο της μετά Ερντογάν εποχής. Σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές διαφορές δεν θα πάρουν εμφανώς θέση υπέρ κανενός. Θα πιέζουν για αποφυγή εντάσεων, για συνομιλίες, αν δεν υπάρξει συμφωνία κι ας μείνουν τα προβλήματα σε εκκρεμότητα. Γενικά θα παίξουν το ρόλο του «ουδέτερου» διαιτητή.

Ελληνοαμερικανικές σχέσεις: Τόσο από πλευράς Ελλήνων όσο και Αμερικανών κυβερνητικών παραγόντων χρησιμοποιούνται κατ’ επανάληψη οι όροι «στρατηγικός εταίρος», «στρατηγικής σημασίας» κλπ. Γίνεται μια στρατιωτική άσκηση ελληνικών ένοπλων δυνάμεων με δυνάμεις π.χ. των ΗΠΑ ή της Γαλλίας ή του Ισραήλ κι ακολουθεί το μοτίβο: «έχει στρατηγική σημασία». Κανείς δε λέει ποιος είναι ο αντίπαλος. Από ελληνικής πλευράς αφήνεται να εννοηθεί πως είναι η Τουρκία, αλλά δεν το λένε γιατί δεν είναι στ’ αλήθεια. Η στρατηγική των ΗΠΑ στοχεύει στον περιορισμό της Ρωσίας. Επόμενα η μέχρι τώρα θέση της ελληνικής κυβέρνησης και των προηγούμενων ήταν και θα είναι η ένταξη στη στρατηγική των ΗΠΑ και μάλιστα χωρίς απαιτήσεις και πριν καν το ζητήσουν. Εντελώς αποκαλυπτικές είναι οι θέσεις του Θάνου Ντόκου, συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού, ο οποίος σε άρθρο του αποκαλύπτει τις προθέσεις και τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Δηλώνει μεταξύ άλλων ότι:

  • Παράλληλα και παρά τα όποια προβλήματα οφείλουμε να είμαστε ενεργοί και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
  • Υποστηρίζει την οικοδόμηση μιας ακόμα στενότερης στρατηγικής σχέσης με τη νέα αμερικανική διοίκηση και διαπραγματεύσεις για νέα ελληνοαμερικανική Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας (Mutual Defense Cooperation Agreement – MDCA).
  • Ζητά την παραπέρα εδραίωση του ελληνικού ρόλου στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή.

Για όλα αυτά προετοιμάζουν τον ελληνικό λαό και για ακόμα περισσότερα. Πέρα από τις υπάρχουσες συμφωνίες, σχεδιάζουν την εγκατάσταση αμερικανικού radar στο Αιγαίο, ένα σύγχρονο σύστημα  (Maritime Domain Awareness – MDA) το οποίο παρέχει εικόνα από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι την ανατολική Μεσόγειο. Σχεδιάζουν ακόμα την παραχώρηση σε αμερικανικές εταιρίες των ναυπηγείων της Σύρου και της Ελευσίνας αλλά και να βάλουν προσκόμματα στην ανάπτυξη κινεζικών επενδύσεων της  COSCO στον Πειραιά και στα ναυπηγεία, κατόπιν αμερικανικών πιέσεων.

Φυσικά οι απόψεις και οι αντιλήψεις του γράφοντος δεν είναι να αλλάξει η Ελλάδα αφεντικό. Πιστεύουμε βαθιά ότι αυτό που πριν απ’ όλα χρειάζεται είναι η πραγματική ενημέρωση του λαού μας, η ανάπτυξη κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον αμερικάνικο πριν απ’ όλα, η έξοδός της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η ανεξάρτητη πολιτική της χώρας,  πραγματικά αδέσμευτη  με κατεύθυνση την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού μας.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας