Η επιλογή Λιγνάδη στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου είχε ξεκάθαρα πολιτική και ιδεολογική στόχευση για την κυβέρνηση, άσχετα αν βασίστηκε ή όχι σε προσωπικές σχέσεις με τον πρωθυπουργό. Ο Λιγνάδης βαπτίστηκε από τη ΝΔ και τον Μπαμπινιώτη «πνευματικός άνθρωπος» και ανέλαβε τα ηνία ενός από τους μεγαλύτερους πολιτιστικούς- καλλιτεχνικούς οργανισμούς της χώρας.
Η επιλογή Λιγνάδη εντάσσεται στην προσπάθεια αφενός να κυριαρχήσουν ιδεολογικά οι νεοφιλελεύθερες απόψεις της ΝΔ στον χώρο του Πολιτισμού -που δήθεν έχει «εκχωρηθεί» στην Αριστερά- και αφετέρου να χτυπηθεί το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»!
Τουλάχιστον για το δεύτερο, δηλαδή να χτυπηθεί το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, η επιλογή Λιγνάδη μετά τις τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύεται κάλπικη λίρα!
Ο ίδιος ο Λιγνάδης πολλές φορές έχει τοποθετηθεί και εκφράσει δημόσια τις απόψεις του για τον πολιτισμό και το θέατρο, την σταθερή του προσήλωση στους αρχαίους συγγραφείς και την εναντίωσή του στα «ψευδοαριστερά συμπλέγματα» που κατά την γνώμη του προωθούν τον εθνομηδενισμό.
Ας δούμε κάποιες από αυτές:
«Οι περισσότεροι από εμάς, έχοντας φάει τη χούντα, είτε ως παιδιά είτε ως γονείς, βρισκόμαστε σε μια θέση ευθύνης απέναντι σε αυτούς τους νέους για τους οποίους μιλάμε σήμερα. Ο άλλος λόγος είναι ότι επειδή προερχόμαστε από μια επτάχρονη χούντα -με ελάχιστη αντίσταση, μόνο στο τέλος υπήρξε, τότε με το Πολυτεχνείο-, θελήσαμε να πάμε το εκκρεμές κατευθείαν προς τη μία άκρη, προς μία ηττημένη στον εμφύλιο Αριστερά. Εκχώρησε η φερομένη ως Δεξιά -ανεξαρτήτως αν κυβερνούσε- την παιδεία και την τέχνη σε μια φερομένη Αριστερά και φτάσαμε στο «δεν υπάρχουν έθνη», «δεν υπάρχουν σύνορα», χωρίς βέβαια να μας αντιπροτείνεται κάτι. Νόμιζε τότε η Δεξιά ότι αυτό με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί είναι μόνο η οικονομο-λογιστική πλευρά, δεν ασχολήθηκε με κάτι άλλο. Είπε στον Έλληνα πώς οι 100 δραχμές θα σου γίνουν 200 ευρώ. Δεν τον έμαθε όμως τι σημαίνει πόλις, συλλογική προσπάθεια για συλλογική πρόοδο. Ήρθε μετά ο ΠΑΣΟΚάνθρωπος, που είπε ότι μπορείς στο μέτωπο να γράψεις σοσιαλιστής αλλά από τον λαιμό και κάτω θα λειτουργείς ως ο πρώην βλάχος που τώρα πίνει ουίσκι κι έχει μια γκόμενα με μεγάλα βυζιά. Η άλλη όχθη ήταν ένα ΚΚΕ – που τι να πει;». (Πηγή: Andro.gr)
«Κάθε τόσο αναφέρουμε με ενδιαφέρον πώς σημαντικοί δημιουργοί στο εξωτερικό χρησιμοποιούν τα κείμενα του αρχαίου θεάτρου. Όμως εμείς σε μεγάλο βαθμό στην εκπαίδευση έχουμε πάψει να τα διδάσκουμε ή τα διδάσκουμε λάθος. Για να έρχεται πάντα κάποιος απ’ έξω να επαναδιατυπώνει τη σημασία των μεγάλων, των ραδιενεργών κειμένων. Αυτή η απαξίωση, είναι ένα σύμπλεγμα ψευδοαριστερίστικο ας μου επιτραπεί να πω, που μετά τη χούντα ταλαιπώρησε για 40 χρόνια την ελληνική πολιτιστική αντίληψη και εκπαίδευση.
… Και πριν αναλάβω αυτή τη θέση έχω αποτυπώσει αυτές τις αρχές μου απέναντι στα εθνομηδενιστικά και φυσικά στα εθνοκαπηλικά ζητήματα, τις σκέψεις μου για τον ψευδοσυνδικαλισμό και για μια προσχηματική, ψευδούς τύπου, αλληλεγγύη». Συνέντευξη στο: iefimerida
Μ’ αυτή την «πνευματικότητα», επιπέδου Άδωνη Γεωργιάδη, ο Λιγνάδης ανέλαβε διευθυντής στο Εθνικό μας Θέατρο. Τον πρόλαβε, όμως ο κορωνοϊός, οι πρόσφατες καταγγελίες και η σύλληψή του και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την αποστολή του. Άφησε όμως χαρακτηριστικά δείγματα γραφής.
Θα σταθούμε σε ένα δείγμα γραφής μόνον.
Στην πρώτη πράξη του ως διευθυντής που με τρόπο πλάγιο και ύπουλο (τι άλλο;) στόχευσε ολοφάνερα να χτυπήσει το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς».
Ποια ήταν αυτή;
Η ονοματοθεσία «Ελένη Παπαδάκη» στην ισόγεια αίθουσα του Ρεξ, ξεκάθαρη πράξη γκαιμπελίστικης λογικής για ιδεολογική χρήση, πράξη ηρωοποίησης και απόδοσης τιμής στον δωσιλογισμό και στα θύματα της δήθεν «κομμουνιστικής αγριότητας και μανίας».
Ποια ήταν η Ελένη Παπαδάκη που ο Λιγνάδης έσπευσε να δώσει το όνομά της στην αίθουσα του Ρεξ;
Η Ελένη Παπαδάκη υπήρξε πράγματι μια κορυφαία ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, η οποία, όμως, κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν ερωμένη του κατοχικού πρωθυπουργού Ράλλη και συναναστρέφονταν με Γερμανούς Αξιωματικούς. Κατηγορήθηκε για δωσιλογισμό και συνελήφθη κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών από την Λαϊκή Πολιτοφυλακή. Δόθηκε εντολή να μην πειραχτεί προκειμένου να ανακριθεί και να δώσει στοιχεία για την δράση της. Αντί αυτού όμως μέλη της Λαϊκής Πολιτοφυλακής Πατησίων, με επικεφαλής τον καπετάν Ορέστη, την σκότωσαν!
Τότε διατάχτηκε έρευνα που ανέλαβε ο λοχαγός του ΕΛΑΣ Νίκος Ανδρικίδης. Από την ανάκριση προέκυψε ότι ο καπετάν Ορέστης σ’ αυτή και σε άλλες ύποπτες ενέργειές του λειτουργούσε ως πράκτορας των Άγγλων της Ιντέλιτζεντ Σέρβις!
Ο Ορέστης και οι συνεργάτες του καταδικάστηκαν για τις πράξεις τους από το Ανταρτοδικείο και εκτελέστηκαν δημόσια στην πλατεία Κολιάτσου.
Αυτή και άλλες ανάλογες περιπτώσεις αξιοποιούνται σήμερα διαστρεβλωμένες για το ξαναγράψιμο της ιστορίας του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, για να κατηγορηθεί ο λαϊκός παράγοντας και να δυσφημιστεί η Αριστερά. Για τον σκοπό αυτό αξιοποιούνται άνθρωποι ανάλογης ηθικής.
Παράδειγμα ο Λιγνάδης.
