Εργατικός Αγώνας

Το μεγάλο πάρτι και οι μύθοι που το συνοδεύουν

Ενώ η Πανδημία βρίσκεται στα ύψη, καθημερινά τα κρούσματα προσεγγίζουν τις 2500 με 3.000,  οι Μονάδες Εντατικής θεραπείας αγκομαχούν και οι νεκροί ξεπέρασαν τις 11.000,  η κυβέρνηση προχωρά στο άνοιγμα εσπευσμένα όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων και κυρίως του τουρισμού. Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι αν αναλογιστούμε και τις εξελίξεις του καλοκαιριού του 2020.

Το βασικότερο επιχείρημα της κυβέρνησης σε αυτή τη φάση είναι η ‘‘εξαιρετική πορεία’’ του εμβολιασμού που στο τέλος Μαΐου θα έχει φτάσει σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανοσίας του πληθυσμού. Την ίδια στιγμή όμως οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι στην καλύτερη περίπτωση αυτό δεν πρόκειται να συμβεί πριν το τέλος Ιουλίου, αφού αυτή τη στιγμή οι πλήρως εμβολιασμένοι μόλις ξεπερνούν το 10% του πληθυσμού και το ποσοστό αυτό πρέπει να ξεπεράσει το 70%.

Ο στόχος είναι προφανής, η κυβέρνηση επιδιώκει να αμβλύνει τις αντιδράσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ιδιαίτερα των μεσαίων στρωμάτων τα οποία της έδωσαν τη νίκη το 2019, ώστε να προχωρήσει με την πρώτη ευκαιρία σε εκλογές αξιοποιώντας τις μεγάλες δυσκολίες της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ.

Για το σκοπό αυτό έχει ήδη προετοιμάσει το αφήγημα της, καλοδουλεμένο και με την μεγάλη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ιδιαίτερα των καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας, το προωθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει. 

Καρδιά του αφηγήματος αυτού είναι το Ταμείο Ανάκαμψης και τα 72 δισεκατομμύρια ευρώ μαζί με το ΕΣΠΑ για τα επόμενα χρόνια, τα οποία θα “μεταμορφώσουν τη χώρα “.

Το Βήμα της Κυριακής 9/5 ανέλαβε να προωθήσει το αφήγημα αυτό με άρθρο του Α. Καρακούση με τίτλο “ Μπροστά στο νέο ελληνικό όνειρο”! Ο αρθρογράφος δεν φείδεται διθυραμβικών αναφορών προκειμένου να παραπλανηθούν οι εργαζόμενοι. Δεν μπορεί όμως να κρύψει ποιον ωφελούν όλα αυτά, αν και δεν το ομολογεί ανοιχτά. “ Είναι η ελπίδα αναγέννησης της χώρας και της οικονομίας που ξεπήδησε από τη σκοτεινιά της πανδημίας και ξεσηκώνει τους πάντες. Το Ταμείο Ανάκαμψης,  οι διαθέσιμοι ευρωπαϊκοί πόροι δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και εν γένει η μεταπανδημική ατμόσφαιρα αναδημιουργίας, ανασύνταξης και προοπτικής που τείνει να επικρατήσει κινητοποιούν και ενεργοποιούν όλες τις ενεργείς οικονομικές και επιχειρηματικές δυνάμεις”, σημειώνει. Κάνει εκτενείς αναφορές στο ισχυρό επενδυτικό κλίμα που επικρατεί, στο ενδιαφέρον που ισχυροί εγχώριοι και αλλοδαποί όμιλοι επιδεικνύουν, επισημαίνει ότι “ οι ξένοι είναι  ήδη εδώ αξιολογούν την κατάσταση, προετοιμάζουν τις συνεργασίες τους με εγχώριες επιχειρήσεις’’, ακόμα και η παρακμασμένη  βιομηχανία θα ωφεληθεί.

Ως απόδειξη των ανωτέρω φέρνει τους πολυεθνικούς κολοσσούς Microsoft και Amazon που προγραμματίζουν μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα.

Τονίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι το 60% των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης θα δοθεί στην πράσινη οικονομία και την ψηφιακή μετάβαση, η ψηφιοποίηση θα εισβάλλει σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της ζωής, σημειώνει. “Είμαστε μπροστά σε κοσμογονικές αλλαγές πού εξελισσόμενες μπορούν στην κυριολεξία να αλλάξουν την εικόνα και τη θέση της χώρας στα επόμενα τρία χρόνια. Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης και η συγκυρία αυτή των νέων τεχνολογιών θα αναδείξουν μία νέα γενιά ισχυρών επιχειρηματικών δυνάμεων πολύ πιο ισχυρών και πιο διαφορετικών από ότι στις προηγούμενες δεκαετίες”. Η τελευταία αυτή αναφορά είναι ενδεικτική πώς εννοεί ο αρθρογράφος και προφανώς η κυβέρνηση την Ελλάδα της δημιουργίας και της Αναγέννησης. 

Δίκαια τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα πανηγυρίζουν, για αυτούς  έρχεται πραγματικό πάρτι, αφού μαζί με τα δισεκατομμύρια η σημερινή κυβέρνηση, χωρίς καθόλου να υστερήσουν και οι προηγούμενες, φρόντισε να διαμορφώσει όρους επενδυτικής ασυδοσίας, μείωσε και θα μειώσει περαιτέρω τη φορολογία, κανένα περιβαλλοντικό εμπόδιο ουσιαστικά δεν υπάρχει, το κόστος της εργασίας είναι σε ιστορικά χαμηλά και άρα τα κέρδη είναι στα ύψη.

Τι  γίνεται όμως με την άλλη Ελλάδα, αυτή των εργαζομένων; Για αυτούς το όνειρο θα αποδειχθεί εφιάλτης, όπως συνέβη αρκετές φορές στο παρελθόν, αρκεί να θυμηθούμε τη μεγάλη ανάπτυξη της βιομηχανίας τη δεκαετία του 1960 που ξεζούμισε εκατομμύρια εργάτες και έχτισε όλο το λεκανοπέδιο, δημιούργησε πόλεις τέρατα, να θυμηθούμε τη Μεγάλη Ιδέα της ένταξης στην ΕΟΚ και ύστερα στην ΟΝΕ και το ευρώ που κατέληξε στη χρεοκοπία της χώρας στα μνημόνια και τη συντριβή των εργαζομένων. Μπορεί η ιστορία να μην επαναλαμβάνεται η αστική τάξη όμως και τα συμφέροντα της είναι πάντα παρόντα. Δυστυχώς τον ίδιο δρόμο επιλέγουν και σήμερα

Από που θα αντλήσουν αισιοδοξία οι εργαζόμενοι;

Δέκα χρόνια μνημόνια ισοπέδωσαν στην κυριολεξία μισθούς και εισοδήματα των εργαζομένων, εκατομμύρια είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, 500.000 νέοι ξενιτεύτηκαν για να επιβιώσουν. Οι άνεργοι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο και αναζητούν τρόπους επιβίωσης, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων δεν μπορούν να ζήσουν με τους μισθούς πείνας που λαμβάνουν από δύο και τρεις δουλειές πολλές φορές. Την υποβάθμιση του δημοσίου συστήματος υγείας οι εργαζόμενοι την ζουν με δραματικό τρόπο και χωρίς προοπτική ουσιαστικής βελτίωσης, την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης παρομοίως, τη ζοφερή καθημερινότητά τους πού την επιδεινώνει η υποχρηματοδότηση των δήμων και η επιβολή τελών και φορολογίας σε κάθε βήμα. ‘‘Η ανάπτυξη που έρχεται’’ για την εργατική τάξη θα είναι μεν περισσότεροι απασχολούμενοι με ιδιαίτερα χαμηλούς μισθούς για εργασία χωρίς κανόνες και όρια.

Από τον ψηφιακό μετασχηματισμό και τις τεχνολογίες που, κατά τον αρθρογράφο, θα λάβουν πρωτοφανείς διαστάσεις και θα εισβάλουν παντού οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν ουσιαστική βελτίωση της ζωής τους. Η ψηφιοποίηση και οι τεχνολογίες γενικότερα έχουν προχωρήσει πολύ στις πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες στις οποίες όμως κανένα λαϊκό πρόβλημα δεν λύθηκε, αντιθέτως τα προβλήματα για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία οξύνθηκαν. Μία ματιά στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τη Μεγάλη Βρετανία, τις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πείσουν τον καθένα. Τα γιγαντιαία προβλήματα είναι που οδήγησαν στα κίτρινα γιλέκα, στο Βrexit, στη μεγάλη κρίση της ΕΕ και στις κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, στις τεράστιες διαδηλώσεις στη Χιλή και την Κολομβία, στην ανθρωπιστική καταστροφή λόγω κορωνοϊού στην Ινδία και σε όλες της χώρας. Στην πιο ανεπτυγμένη χώρα του κόσμου στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεκάδες εκατομμύρια μαύροι έχουν οδηγηθεί στο περιθώριο της ζωής και άλλα τόσα και περισσότερα εκατομμύρια Λατίνοι.

Οι τεχνολογίες και η ψηφιακή μετάβαση δεν οδηγούν στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων από μόνες τους, το πιθανότερο είναι να την χειροτερέψουν. Η εισαγωγή των τεχνολογιών στην Ελλάδα συνοδεύεται από την κατάργηση του 8ωρου, από  απλήρωτες ή  χαμηλά αμειβόμενες υπερωρίες. Καταργείται η διάκριση του χρόνου σε εργάσιμο χρόνο και χρόνο για τον ίδιο τον εργαζόμενο και την οικογένειά του, ατελείωτες ώρες οι εργαζόμενοι πίσω από έναν υπολογιστή. «Το τίμημα της προόδου που συντελείται με την εισαγωγής της  τηλεργασίας» μας λένε. Ό,τι κατέκτησαν οι εργαζόμενοι πριν από έναν αιώνα το χάνουν σήμερα στην εποχή του μεγάλου πλούτου των κοινωνιών, των επιστημονικών ανακαλύψεων των μεγάλων δυνατοτήτων σε όλους τους τομείς.

Ο λόγος είναι σαφής: η εισαγωγή των τεχνολογιών στην παραγωγή και στις κοινωνικές δραστηριότητες  δεν οδηγεί από μόνη της στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Το ζήτημα είναι ποιος αξιοποιεί τις τεχνολογίες και για ποιο σκοπό, για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων,  τη μείωση του χρόνου εργασίας, τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου ή για την αύξηση των κερδών των οικονομικών γιγάντων, για να δοθούν ανάσες σε ένα γερασμένο και ξεπερασμένο από την ιστορική εξέλιξη κοινωνικοοικονομικό σύστημα που η συνεχής επέκταση της παραγωγής και η αύξηση των κερδών είναι ο θεός του;

Το καπιταλιστικό σύστημα σήμερα και κυρίως οι πιο ανεπτυγμένες χώρες, βρίσκεται σε βαθιά παρατεταμένη κρίση και παρόλα τα μέσα που χρησιμοποίησε το κεφάλαιο, κυρίως μέσω του νεοφιλελευθερισμού τα τελευταία 40 χρόνια, δεν μπορεί να αναταχθεί. Θα αναφέρουμε τρεις μόνο τάσεις που χαρακτηρίζουν το σύστημα στις μέρες μας και επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό μας.

Η σταθερή πτώση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης τουλάχιστον από  το 1980 και ύστερα και ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2008.

Η σταθερή αύξηση του συνολικού χρέους κρατών, νοικοκυριών και επιχειρήσεων για την ίδια χρονική περίοδο. Στη Ελλάδα το δημόσιο χρέος είναι πραγματικός βρόγχος στο λαιμό του λαού και οι μνημονιακές δεσμεύσεις που επιβλήθηκαν για να διασφαλίσουν οι δανειστές τα κεφάλαια τους φτάνουν ως το 2060.

Η έκρηξη των ανισοτήτων, από τη μία η τρομερή πόλωση πλούτου που κατέχουν ελάχιστοι κι από την άλλη η ακραία φτώχεια ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων.

Για πολλές δεκαετίες ο έλεγχος αυτών των τριών παραμέτρων είχε θεωρηθεί ως προαπαιτούμενο για να έχει το σύστημα ένα μίνιμουμ νομιμοποίησης. Σήμερα ο έλεγχος αυτός χάθηκε και από ό,τι φαίνεται είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη η αποκατάσταση του. Δεν πρόκειται εδώ για τις συνήθεις κυκλικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης που σε τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζονται και ξεπερνιούνται, αλλά για τη γενικευμένη δομική κρίση του καπιταλισμού, τη Γενική Κρίση του, όπως λέμε. Με τα παραπάνω δεν ισχυριζόμαστε ότι ο καπιταλισμός θα αυτοκαταστραφεί, θα τελειώσει από τις ίδιες τις αντιφάσεις του. Αυτό το έργο μόνο η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός μέσα από ένα κίνημα αντίστασης και ανατροπής στην πολιτική του κεφαλαίου και ξεκάθαρη προοπτική την ανατροπή της αστικής εξουσίας και ο οργανωμένος αγώνας τους θα το πετύχουν.

Στις μέρες μας υπάρχουν πλέον πλήθος θλιβερά παραδείγματα που αποδεικνύουν το έωλο του επιχειρήματος ότι οι τεχνολογίες θα δώσουν λύσεις στα προβλήματα. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα,  η Πανδημία, αυτός “ Ο αόρατος θανατηφόρος εχθρός” όπως τον ανακήρυξαν κυβερνήσεις και ηγέτες σαν να πρόκειται για φυσική καταστροφή. Ιατρική επιστήμη και η ιατρική τεχνολογία έκαναν τεράστια βήματα, ο πλούτος των κοινωνιών είναι μεγάλος και όμως τα δημόσια συστήματα υγείας είναι πλήρως υποβαθμισμένα ως διαλυμένα, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι στα σπάργανα και στην Ελλάδα βρίσκεται σε διάλυση και οι κυβερνήσεις δεν είναι διατεθειμένες να ξοδέψουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους τα αναγκαία ποσά για να αντιμετωπιστεί η επιδημία.  Οι τεράστιες πρόοδοι της Ιατρικής δεν έσωσαν τους ανθρώπους γιατί οι κυβερνήσεις  αλλιώς αποφασίζουν.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η παραγωγή και η διανομή των εμβολίων εναντίον του κορονοϊού. Σε χρόνο ρεκόρ η επιστήμη δημιούργησε πολλά αξιόπιστα εμβόλια. Ποια όμως ήταν η συνέχεια;

Οι ανταγωνισμοί των εταιρειών για  την απόσπαση μεγαλύτερων κερδών και ακόμη περισσότερο οι ανταγωνισμοί των κρατών στα οποία έχουν τη βάση τους, η ιδιοτέλεια των κυβερνήσεων, η διαπλοκή και η διαφθορά οδήγησαν σε τεράστια ανισοκατανομή και συνολικά στην καθυστέρηση του εμβολιασμού παγκόσμια. Στην πλειοψηφία των χωρών, ιδιαίτερα στις φτωχότερες χώρες, ο εμβολιασμός δεν άρχισε ακόμη.

Τη  λύση δεν τη δίνει η επιστήμη και η τεχνολογική πρόοδος, αλλά ο χαρακτήρας των πολιτικών εξουσιών και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

 Έτσι και τα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης δεν πρόκειται να δώσουν τη λύση στα λαϊκά προβλήματα, αυτή δεν είναι υπόθεση των μεγαλοεπιχειρηματιών, της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά του αγώνα των εργαζομένων πρωτίστως της εργατικής τάξης που περνά μέσα από την ήττα της κυρίαρχης πολιτικής και των εκφραστών της, της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων αστικών δυνάμεων.

 

                                                                                                 Γ.Α.

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας