Εργατικός Αγώνας

Έξι και 1 ποιήματα του Φλεβάρη

 

 

Με επτά νέα ποιήματά του μας φίλεψε και πάλι ο καλός φίλος του Εργατικού Αγώνα Αντώνης Μπουντούρης. Απολαύστε τα:

 

 

 

 

 

                                     ΙΣΩΣ

                Ίσως δεν είναι ακόμη ένα λάθος.

                Νάναι το πάτημα στραβό

                παχύσαρκο το πάθος.

                Ίσως.

                Από τη Γκιώνα στο Γράμμο

                Από τους Κορυσχάδες στο Βίτσι

                Τη Καισαριανή και τη Κόνιτσα

                Από το Μπούλκες στη Τασκένδη

               Απ’ τη Κερύνεια στις λιάστρες

              για να ξεραίνονται οι μνήμες.

               Από το νύχι που σκαλίζει

              στο τοίχο που γυαλίζει.

                Όλοι οι αντίλαλοι

                αντίπαλοι.

                Ερίζοντας οι ύμνοι με

              την άβυσσο

                μαύρο ρίγος ακουμπούν

                τη βροντερή ηχώ.

                Βαθιά στα τύμπανά μας.

                  

                                            ΑΠΟΣΥΡΣΗ

                           Παράγγειλε στη μάνα του

                           λυτό να τον γεννήσει.

                           Να ψαλιδίσει τις φασκιές

                           και να ντυθούν τ’αδέλφια του.

                           Αυτός δεν έχει ανάγκη.

                           Η θάλασσα τον ξέβρασε.

                           Ένα κωφό κοχύλι.

                 

                                                   Η ΚΡΗΝΗ

                         Μήτρες αγκαθωτές κι αβάπτιστες

                                που όμως γεννούν ακόμα.

                          Φλούδα φλούδα

                           δάση

                          Κύμα κύμα

                          θάλασσα

                          Θαρρείς πως αυλακώνοντας νερό

                             αδειάζεις φλέβες

                             μα πάλι ίδιο το τοπίο.

                          Ανύπαντρες σκιές χορεύουν αντίκρυ

                             και σε περιγελούν.

                          Μη σκιάζεσαι.

                          Ο χρόνος μας είναι μακρύς.

                         Τα βελάσματα π’ακούς μη σε γελούν.

                          Είναι το θήλαστρο παλιό.

                          Στο τέλος κι εκεί στης θύελλας

                               το βάθος

                               θάχει μείνει

                               στην έρημο

                               μιά κρήνη.

                       

                      ΟΙ ΒΙΓΛΑΤΟΡΕΣ ΣΕ ΔΙΚΗ

Στη θεία Μετάληψη των κολασμένων

να προσέλθει πρώτα η τελευταία βάρδια

                                  των βιγλατόρων.

Αιώνια περιδίνηση στη κόλαση

                                  τους πρέπει.

Που άφησαν τις φρυκτωρίες

να χωνευτούν στο χώμα

Τους ειδικούς με γάντια χειρουργείου

μες στα σπίτια μας

Κι ενα στραγγότοπο

παραδομένο σε λευκό πανί.

 

                       ΤΥΧΗ

Μοιράστρα η τύχη

κι έτυχε

νάναι δυσάγωγος ετούτος 

ο λαός.

Τη μιά να στέκει σαν Ιστός

στη μέση του στρατώνα

να καμαρώνουμε την αετίσια του κοψιά.

Την άλλη με μεταλαβιά νερού στο στόμα

και κάνει πως ξεχνάει με

δισκοπότηρα ριγμένα στα ρηχά.

Οι ξιφοθήκες στα παλιά τα σπίτια

γινήκανε στολίδι.

Οι φλυαρόφρονες  της εποχής

εσύλησαν τους τάφους.

Κι όσοι εντοίχισαν τις τύχες του

διπλώνουν τα σκουτιά τους.

Στο μακρινό καρνάγιο ηχώ από τις άγκυρες.

Τίποτα

δεν ακούγεται πιά καθαρά.

Εν τούτοις ακέραια η ευθύνη για τον πλου.

Πάνω μας.

 

                  ΝΟΤΕΣ

Αχαμνό το φως

Σπαργανωμένη ορχήστρα

Σα νάναι όλα μια αρχή

Με σιγανές τις δοξαριές

Ήπιες αντηχήσεις

Που από παλιά αντιλαλούν

Ίσκιους και εμφυλίους.

 

                          ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΣΚΙΕΣ

α. Ακροβολίστηκε ο φόβος

   Δεν χωρά αμφιβολία.

   Αυτοί που ξέρουν να πλαταγιάζουν τη πνοή μας

   στων αφηγήσεων τη στιβαρή παλάμη

   Απουσιάζουν.

   Όσοι παραμενουν είναι κλαδεμένοι

   Μα ορθοί.

β. Τώρα που σκιά αφίδας

    πλησιάζει τρομερή

   Με τα γονικά ανέτοιμα να μεριμνήσουν

   Μείναμε άναυδοι οι λιγοστοί

   Οι ανυπόδητοι στις αετοφωλιές

   Προσμένοντας αγνάντια λευκό πανί 

   για να μας συνεπάρει σύγκορμους.

   Μα ορθούς.

γ. Μες στα φατνώματα των προπατόρων

   και τα καλπάκια των καπεταναίων

   τεντώνεται το χέρι σε στάση προσμονής.

   Ξανοίγεται νωπό το θυμίαμα

   χτυπάει τη μνήμη στη λεπτή μας

   καρωτίδα.

  Ο χρόνος είναι στ’αλήθεια λιγοστός.

 Για μας τους κλαδεμένους

αλλά Ορθόπλωρα στημένους.

   

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας