Εργατικός Αγώνας

Για το Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος της Πάτρας και τη σύσκεψη του ΠΑΜΕ

του Θόδωρου Σολωμού (*)

Το Σάββατο 5/4/2014, η γραμματεία του ΠΑΜΕ Αχαΐας διοργάνωσε ανοιχτή σύσκεψη στο Εργατικό Κέντρο της πόλης με θέμα την προσπάθεια της κυβέρνησης να κλείσει το Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος. Είχε προηγηθεί κατάθεση τροπολογίας στην Βουλή η οποία στη συνέχεια αποσύρθηκε μετά από  παρέμβαση του Κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλου.

Η σύσκεψη ήταν ανοικτή για όλα τα σωματεία και φορείς της πόλης, για τους εργαζόμενους και τον πατρινό λαό. Φυσικά οι διοργανωτές δεν ανέμεναν ότι η εκδήλωση αυτή θα είχε τόσο μεγάλη συμμετοχή. Ενδεχομένως δεν προσπάθησαν να είναι μεγάλη γιατί αν το είχαν προσπαθήσει θα επέλεγαν έναν άλλο χώρο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας μαζικής κινητοποίησης. Παρόλα αυτά, η επιλογή του θέματος ήταν σωστή. Το ζήτημα του νοσοκομείου σωστά τέθηκε στην πρώτη γραμμή πάλης των εργαζομένων. Το ζήτημα της υγείας είναι κυρίαρχο  στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης, μαζί μ’ εκείνα της σύνθλιψης των εργατικών δικαιωμάτων, της βίαιης αλλαγής των εργασιακών σχέσεων, της ανεργίας, της φτώχειας και της ανέχειας. Εντούτοις, η συμμετοχή του κόσμου στη σύσκεψη του ΠΑΜΕ ήταν τραγικά κατώτερη των περιστάσεων και σε απόλυτη αναντιστοιχία με το θέμα. Ασφαλώς δεν μπορούμε να δεχτούμε πως  τα 55 με 65 άτομα που πήραν μέρος είναι οι μόνοι πατρινοί που ενδιαφέρονται για το ζήτημα του Νοσοκομείου Θώρακος. Και υπό αυτή την έννοια θα άξιζε τον κόπο να εξηγήσουν οι διοργανωτές γιατί έλειπαν τα σωματεία εργαζομένων των νοσοκομείων  της Αχαΐας, η Ένωση Νοσοκομειακών γιατρών και πολλοί άλλοι- ακόμη και οι ενεργοί ασθενείς που έχουν ανάγκη όσο κανείς άλλος αυτή τη νοσοκομειακή μονάδα. Βέβαια, δεν τολμούμε να θέσουμε το ερώτημα «πού ήταν ο λαός της πόλης;». Θα είχε όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μάθουμε πόσο προσπάθησε το ΠΑΜΕ να τον κάνει κοινωνό του προβλήματος.

Στο πλαίσιο όλων αυτών προκύπτουν ορισμένα καίρια ερωτήματα.

Δεν αγγίζει άραγε τους εργαζόμενους  το κλείσιμο ενός νοσοκομείου;  Μήπως κάτι δεν γίνεται καλά από το ΠΑΜΕ και τις δυνάμεις του ΚΚΕ στην πόλη;  Μήπως πρέπει να προβληματιστούμε  και να ξαναδούμε το ζήτημα της προσέγγισης των απλών εργαζομένων, την τακτική ανάδειξης και προώθησης των προβλημάτων την σύνδεση του ειδικού με το γενικό;  Είναι προφανές ότι μια σύσκεψη και μάλιστα αυτής της σημασίας όπως την προσδιόριζε το θέμα της δεν μπορεί να εξαντλείται σε ρετσέτες και προαποφασισμένα,  στα οποία ο λαός καλείται να συμφωνήσει και να ακολουθήσει. Κι είναι επικίνδυνο να θεωρούν κάποιοι πως έκαναν το καθήκον τους την στιγμή που ο λαός ήταν αλλού κι εκείνοι ακόμη πιο αλλού.

Αυτό φάνηκε πεντακάθαρα κι από τις αποφάσεις της σύσκεψης: Την Δευτέρα το πρωί παράσταση διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ στον γενικό γραμματέα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Την Τετάρτη 9 Απρίλη απεργία και συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και τέλος ένας γενικός στόχος: να πάρουν αποφάσεις τα σωματεία με βάση το πλαίσιο του ΠΑΜΕ για περαιτέρω ενέργειες. Μα είναι απόλυτα λογικό ότι έτσι δεν θα έρθει κανείς. Ούτε καν τα μέλη του ΠΑΜΕ

Ένα νοσοκομείο με ιστορία διαρκώς σε κίνδυνο

Η ιστορία του συγκεκριμένου νοσοκομείου είναι πολύ παλιά. Είναι εξειδικευμένο νοσοκομείο πνευμονολογικών παθήσεων που φτιάχτηκε πολλά χρόνια πριν (1929) λίγο έξω από το κέντρο της Πάτρας και λειτούργησε σαν σανατόριο, τότε που η φυματίωση κυριαρχούσε στα πνευμονολογικά νοσήματα. Στην συνέχεια μετατράπηκε σε αυτοδύναμο νοσοκομείο  και τώρα έχει χάσει την αυτοτέλεια του (2012) και ανήκει στο Γενικό νοσοκομείο Πατρών «’Άγιος Ανδρέας». Στην ουσία το πρώτο βήμα για την εγκατάλειψή του και την πορεία του προς το κλείσιμο έχει ήδη γίνει με την αλλαγή του χαρακτήρα του και την κατάργηση της αυτοτέλειας του. Ανεξάρτητα όμως από πού ανήκει το νοσοκομείο, η συζήτηση για αυτό και το πιθανό κλείσιμό του κρατά πάνω από 14 χρόνια. Και πάνω σ’ αυτό το ζήτημα έχει στηθεί ένα ολόκληρο παιχνίδι ψηφοθηρίας με πρωταγωνιστές τους ντόπιους πολιτικάντηδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το έργο αυτό θα έχει, όπως φαίνεται και άλλες πράξεις ειδικά αυτή την περίοδο που είναι προεκλογική.

Τι χρειάζεται η πόλη και ποια είναι η κυβερνητική πολιτική

Η σύγχρονη επιστημονική γνώση προτάσσει ένα πλήρες ειδικό νοσοκομείο πνευμονολογικών παθήσεων- Ινστιτούτο, τριτοβάθμιου χαρακτήρα και καθετοποιημένης λειτουργίας. Οι γενικότερες υγειονομικές ανάγκες του πληθυσμού της περιοχής μας απαιτούν κάτι τέτοιο και είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μέσα στο πλαίσιο ενός δημόσιου, δωρεάν με ελεύθερη πρόσβαση για όλους, εθνικού συστήματος υγείας. Η ζωή έχει αποδείξει ότι αυτό είναι εφικτό και θα προσφέρει πραγματική ανακούφιση στους πάσχοντες από πνευμονολογικά και κάρδιο-αναπνευστικά νοσήματα.

Είναι όμως η κυβερνητική πολιτική για την υγεία σ αυτή την κατεύθυνση; Όχι βέβαια αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο όσο φαίνεται στα χαρτιά να κλείνεις νοσοκομειακές μονάδες ή να τους αλλάζεις χαρακτήρα. Έχει κόστος. Η επιλογή της φθοράς και της απαξίωσης των δημόσιων νοσοκομείων και των Κέντρων υγείας με την μέθοδο του θεσμικού και λειτουργικού στραγγαλισμού τους και η λειτουργία τους με βάση ιδιωτικό-οικονομικά κριτήρια τα προηγούμενα χρόνια απλά επιταχύνθηκαν με την οικονομική κρίση.

Η αξιολόγηση των δομών (αφού πρώτα τις έχεις υποβαθμίσει), των προσώπων (αφού πρώτα τους «υποτάξεις») και  το οικονομικό κόστος (το πανταχού παρόν και τα πάντα πληρόν) είναι το «όχημα» που μεταφέρει την αλλαγή του υγειονομικού χάρτη με το κλείσιμο ή /και τις συγχωνεύσεις μονάδων, την αλλαγή του χαρακτήρα τους.  Έτσι το συγκεκριμένο νοσοκομείο μετατρέπεται σταδιακά και «εν κρυπτώ» σε πνευμονολογική κλινική. Βασικές λειτουργίες του νοσοκομείου αδυνατούν, η πρόσβαση σ’ αυτό γίνεται δυσκολότερη και η παροχή των συνολικών υπηρεσιών του χειρότερη.

Εφόσον η κυβερνητική πολιτική δημιουργήσει αυτή την κατάσταση, αμέσως, σαν λαγός από το καπέλο, αναδύεται η λύση που πάντα γίνεται στο πλαίσιο της.. βελτίωσης, του… εξορθολογισμού και του… εκσυγχρονισμού,  για το… καλό των ασθενών και των εργαζομένων. Ετοιμάζουν δηλαδή την μεταφορά κάποιων υπηρεσιών (αφού καταργήσουν τις άλλες) πιο κοντά στην Πάτρα, μέσα στο νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα. Κι αυτό θα το εμφανίσουν ως σωτήρια λύση που εξασφαλίζει σιγουριά, λιγότερο κόστος,  καλύτερες υπηρεσίες κ.α. Ωραίο το περιτύλιγμα αλλά κανείς δεν θα ξέρει τι έχει μέσα. Αυτό θα το μάθουν οι ασθενείς ένας- ένας όταν θα δουν την τραγική περικοπή των παρεχόμενων υπηρεσιών. Θα το δουν και οι πολίτες όταν κάποιοι «επενδυτές – τρωκτικά» που  αξιοποιώντας το κενό που επιδέξια δημιουργήθηκε, θα έρθουν και θα φτιάξουν ένα ιδιωτικού, μονοπωλιακού χαρακτήρα  ειδικό νοσοκομείο πνευμονολογικών παθήσεων, με την λειτουργία που αναφέραμε προηγουμένως.  Και δεν θα είναι να απορεί κανείς αν αυτή η επένδυση γίνει στην ίδια θέση που βρίσκεται σήμερα το Νοσημάτων Θώρακος με σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα (ΣΔΙΤ). Κι αυτό για το καλό του λαού θα γίνει. Για την υγεία του, με παράτες, κορδέλες και παρελάσεις επισήμων. Όλων αυτών ή των ομοίων τους που σήμερα διαλύουν την υπάρχουσα νοσοκομειακή μονάδα.

Τι χρειάζεται να γίνει

Η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής για την υγεία υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών και του κεφαλαίου και αυτό αντανακλάται στην καθημερινή πραγματικότητα. Απαιτεί υποταγή στις επιλογές της ΕΕ, του ΔΝΤ και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Η οικονομική κρίση απέδειξε την πλήρη και ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας μας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Το δίλημμα που καθημερινά μπαίνει στον καθένα στις σημερινές συνθήκες είναι υποταγή σ’ αυτές τις επιλογές ή αγώνας ενάντια τους;

Για όλους εμάς που συμμετέχουμε στο μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και για χιλιάδες εργαζομένων και λαού η απάντηση είναι προφανής όπως και τα ερωτήματα .

Αγώνας σε ποια κατεύθυνση, Πώς και με ποιους;  Πώς ένα τοπικό συγκεκριμένο πρόβλημα για την υγεία συνδέεται με την γενικότερη πάλη των εργαζομένων και του λαού;

Τα ερωτήματα αυτά φυσικά δεν απαντιούνται στο πλαίσιο αυτού του κειμένου αλλά δεν αποτελούν κενό γράμμα ή βερμπαλιστική διάθεση θεωρητικών συζητήσεων. Τι έγινε τα προηγούμενα 14 χρόνια από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στο θέμα του συγκεκριμένου νοσοκομείου;  Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη και επεξεργασμένη πρόταση προς τους κατοίκους και τον λαό της περιοχής μας για τις μονάδες υγείας, για αυτές που ήδη υπάρχουν ή για αυτές που έστω πρέπει να δημιουργηθούν για να εξυπηρετήσουν τις λαϊκές ανάγκες;

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, χρόνια μνημονίων, στην δίνη της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, το ξεπέρασμα της σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων  λαϊκών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας απαιτεί ένταση της επίθεσης εναντίον των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών με κουρέλιασμα κάθε εργασιακού δικαιώματος  που είχε κατακτηθεί. Σ’ αυτή την λαίλαπα το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε σε άμυνα, διασπασμένο και ανήμπορο να αντιτάξει μια συντονισμένη αντίδραση που να αποτρέψει έστω κάποια από τα μέτρα που λαμβάνονται καταιγιστικά και με διαδικασίες  fast track.  Στο πλαίσιο αυτό οι αποφάσεις της κυβέρνησης  και του υπουργείου υγείας έχουν ήδη δρομολογηθεί και δεν αφορούν μόνο το κλείσιμο του νοσοκομείου Θώρακος.  Αφορούν και το νοσοκομείο Καλαβρύτων, το νοσοκομείο – ΚΥ Κρεστένων, το ΚΥ Κάτω Αχαΐας,  τα ΚΥ Χαλανδρίτσας και Ερυμάνθειας, που οι «κακιές γλώσσες»  τα φέρνουν να περιορίζουν τη λειτουργία τους και να συγχωνεύονται, καθώς αλλάζουν χαρακτήρα και στην πραγματικότητα, όπως όλα τα Κέντρα υγείας,  βγαίνουν από τον κορμό ενός ενιαίου εθνικού συστήματος υγείας και εντάσσονται στο ξεχωριστό πρωτοβάθμιο σύστημα (ΠΕΔΥ), με μεταφορά μέρους του προσωπικού τους στο ΠΕΔΥ.

Είναι δικαιολογημένο το ερώτημα  που προκύπτει σε πολλούς εργαζόμενους  για την κατάσταση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και την δυνατότητα αποτροπής σχεδίων όπως το κλείσιμο του  νοσοκομείου Θώρακος. Αλλά αυτό απλά προσπερνιέται. Όσο, όμως προσπερνιέται τόσο θα αδειάζουν οι αίθουσες και θα απομαζικοποιείται το συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι κομμουνιστές, έχουν στα χέρια τους ένα  πολύτιμο εργαλείο ανάλυσης της πραγματικότητας και δεν είναι άλλο από τον διαλεκτικό υλισμό. Με την συσσωρευμένη εμπειρία των αγώνων  και την πλούσια παρακαταθήκη των αγωνιστών του εργατικού κινήματος πρέπει να βλέπουν και αναλύουν την πραγματικότητα με βάση αυτό που υπάρχει και όχι με αυτό που θα ήθελαν να υπάρχει. Να βγάζουν συμπεράσματα, να χαράζουν στόχους και να επεξεργάζονται αιτήματα στην βάση των πραγματικών αναγκών του εργαζόμενου λαού. Η επεξεργασία, η εξειδίκευση και η συγκεκριμενοποίηση των αιτημάτων έχει μεγάλη σημασία κατά πόσο συνδέονται ταυτόχρονα με τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, κατά πόσο ανοίγουν δρόμους  όχι μόνο για την απλή  επαφή με τους εργαζόμενους σ’ ένα χώρο αλλά και για το πως μπορούν να επιδράσουν στην συνειδητοποίηση και την συμμετοχή τους στην συνδικαλιστική δράση .

Το κύριο αίτημα στο συγκεκριμένο θέμα του νοσοκομείου Θώρακος είναι αγώνας ενάντια στο κλείσιμό του. Αυτό είναι το άμεσο πρόβλημα. Κι είναι σωστό να προτάσσεται.   Η οποιαδήποτε συζήτηση ξεκινά με το ότι αυτό που υπάρχει πρέπει να «ζήσει». Όπως πρέπει να «ζήσουν» τα Καλάβρυτα, τα Κρέστενα, η Χαλανδρίτσα και η Ερυμάνθεια κ.α.  Δεν εννοείται φυσικά «να ζήσουν τα κτίρια με ταμπέλες» επειδή απλά υπάρχουν αλλά να ζήσουν επειδή χρειάζονται από τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί στα περισσότερα στρώματα της κοινωνίας κι από το γεγονός ότι αυτές οι ανάγκες έχουν πολλαπλασιαστεί από την επίδραση της οικονομικής κρίσης.  Είναι άμεσος στόχος και σ’ αυτό βρίσκουμε να συμφωνούν πολλοί και φυσικά παλεύουμε γι’ αυτό. Αρκεί όμως;  Θέλουμε το νοσοκομείο να είναι ανοιχτό και προσβάσιμο για όλους που το χρειάζονται, σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και με βάση τις διευρυμένες ανάγκες που υπάρχουν; Θέλουμε να μην υπάρχουν πληρωμές, χαράτσια κ.α καθώς ήδη οι εργαζόμενοι τα έχουν προπληρώσει; Είναι προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων μεσαίων στρωμάτων αυτά τα αιτήματα;  Αποτελούν αυτά στόχους άμεσης διεκδίκησης; Κατά την γνώμη μου, ναι. Αποτελούν μια βάση πάνω στην οποία μπορούμε  να πατήσουμε, να συνδεθούν αυτοί οι στόχοι και να συντονιστούν με  τα Καλάβρυτα, τα Κρέστενα, την Χαλανδρίτσα κ.α., με τους υγειονομικούς  και τους τοπικούς φορείς κάθε περιοχής.   Τα αιτήματα και οι στόχοι πρέπει να βοηθούν ώστε να ανοίγονται δρόμοι επικοινωνίας και συσπείρωσης με τους εργαζόμενους που στον ένα ή άλλο βαθμό είναι στο περιθώριο ή έχουν εγκλωβιστεί κάτω από το βάρος της κρίσης και των προβλημάτων. Αυτό μπορεί να γίνει όταν στα μικρά και στα μεγάλα προβλήματα υπάρχει πεδίο συνάντησης και κοινής δράσης. Εκεί κερδίζεται ο εργαζόμενος που αδιαφορεί,  που ταλαντεύεται. Γιατί εκεί συνειδητοποιεί την κατάσταση. Μέσα από την ίδια του την ανάγκη, μέσα από την ίδια του την πείρα.  εκεί θα πρέπει να αλλάξουν και να κερδηθούν οι συνειδήσεις, μέσα στον λαό.   Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις χωρίς αγώνες. Αλλά οι αγώνες δεν κατασκευάζονται. Οι αγώνες είναι που πάνε παρακάτω τα πράγματα, η ταξική πάλη κινεί τα νήματα της ιστορίας και στα αιτήματα στους στόχους  έως ότου λυθεί το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Αλλά όλα αυτά δεν γίνονται σε συνάξεις «πεισμένων» όπου ο ένας βλογάει τα γένια του διπλανού του.  Οι αγώνες γίνονται με τις μάζες. Η ταξική πάλη απαιτεί να πάμε στις μάζες. Η κινητοποίηση του εργαζόμενου λαού πρέπει να προτάσσει τις ανάγκες του. Η κινητήρια δύναμη υπάρχει μέσα στο λαό. Κι επαναστάτης είναι εκείνος που ξέρει να βάζει μπροστά την μηχανή των λαϊκών διεκδικήσεων ξεκινώντας από αυτό που οι μάζες συνειδητοποιούν.

(*) Ο Θόδωρος Σολωμός είναι γιατρός. Εργάζεται στο Κέντρο Υγείας της Χαλανδρίτσας

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας