Εργατικός Αγώνας

Με πορεία προς ταπεινωτική ήττα

«Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και κινείται μόνο με μία μηχανή, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν προμηνύει θετικές εξελίξεις για τον κόσμο» δήλωσε ο επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας Kaushik Basu.

Αφαιρώντας την υπερβολή και τις σκοπιμότητες που κρύβει η συγκεκριμένη δήλωση καταλαβαίνουμε την έντονη ανησυχία που μεταδίδει στα επιτελεία σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ανησυχία που τροφοδοτεί την επιθετικότητα του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη και την ένταση του εμφυλίου ανάμεσα σε μερίδες του, εντός και εκτός των χωρών, αλλά και εντός, εκτός και ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η στρατηγική του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου έχει συμπυκνωθεί, μέσω του δημοσιονομικού συμφώνου και αντίστοιχων πολιτικών συμφωνιών, σε αιώνια λιτότητα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και σε κοινή νομισματική ένωση που θα είναι η ατμομηχανή της οικονομικής και πολιτικής ένωσης. Η στρατηγική αυτή, με κύρια συγκολλητική ουσία την αύξηση του ποσοστού της υπεραξίας που καρπώνονται οι αστικές τάξεις, επιβάλει ταυτόχρονα την ηγεμονία του ισχυρότερου στο εσωτερικό του, της Γερμανίας.

Έτσι, παρά τις αντιθέσεις σημαντικών μερίδων των αστικών τάξεων όλων των χωρών της ΕΕ και ειδικά της ευρωζώνης, ακόμη και πρωτοκλασάτων τέτοιων όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, η συγκεκριμένη πολιτική ηγεμονεύει, είναι η κύρια “γραμμή” απέναντι στους εργαζομένους αλλά θεωρείται και η μόνη που μπορεί να διατηρήσει ή και να βελτιώσει τη θέση του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου απέναντι στους ανταγωνιστές του. Η στρατηγική αυτή, χωρίς να είναι νομοτελειακά μοναδική, εσωτερικεύει τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης καθώς και τα ειδικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού της περιοχής και της εποχής. Το “ελληνικό πρόβλημα” αποτέλεσε ιδανικό υπόδειγμα-παράδειγμα για να στοιχηθούν οι λαοί και οι διαφωνούντες στην κυρίαρχη πολιτική.

Απέναντι σε αυτή την πολιτική η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πάει να επαναδιαπραγματευθεί τη θέση του ελληνικού καπιταλισμού χωρίς να αλλάξει πλαίσιο αναφοράς. Θέλει με όπλο τη νωπή λαϊκή εντολή και τη γενική βούληση του ελληνικού λαού, να αλλάξει πολιτική διαχείρισης της κρίσης με μια άλλη πολιτική, που, ενώ δεν ανατρέπει το σύστημα, “ανατρέπει” την πολιτική και οικονομική του στρατηγική για την περίοδο. Η παραμικρή χαλάρωση της λιτότητας δε γίνεται ανεκτή γιατί οι κυρίαρχοι κύκλοι, με επικεφαλής το γερμανικό κεφάλαιο, θεωρούν ότι μπορεί να δημιουργήσει επικίνδυνα ρήγματα μέσω του θετικού παραδείγματος.

Είναι προδήλως φανερό ότι με όρκους πίστης, που φτάνουν στα όρια του παραλόγου και του μυστικιστικού δέους, στην ΕΕ, το Ευρώ και τους “θεσμούς” που τα εκπροσωπούν δεν είναι δυνατό με καμιά έξυπνη, επίμονη, συνεπή και συνετή διαπραγμάτευση να επιτευχθεί καμιά αμοιβαία επωφελής συμφωνία. Στη ζυγαριά, από τη μια μεριά μπορεί να είναι το αίμα και τα δάκρυα ενός λαού αλλά από την άλλη είναι το συνολικό συμφέρον του ιμπεριαλιστικού κέντρου και όσο οι από κάτω δεν απειλούνε την κυριαρχία των αστικών τάξεων πολύ μικρό θα είναι το βάρος για να κάνει να γύρει η ζυγαριά προς όφελος του λαού μας.

Επομένως, οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις για τη θέληση της κυβέρνησης να καταλήξει σε αμοιβαία επωφελή συμφωνία με τους “εταίρους” όχι μόνο ένα έντιμο συμβιβασμό δεν θα επιτύχει αλλά οδηγεί κατευθείαν σε ατιμωτική ήττα των ελπίδων και των προσδοκιών ενός ολόκληρου λαού. Όπως και να το ονομάσουν, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, η συνεχιζόμενη λιτότητα και ανέχεια θα μας υπενθυμίζουν τον πραγματικό της χαρακτήρα.  

Και λέμε ατιμωτική ήττα γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν όλα τα “όπλα”, όλος ο “στρατός”, όλες οι “εφεδρείες”, δε μεταφέρθηκε ο “πόλεμος” στα “μετόπισθεν του εχθρού” έστω και με τη μορφή του “αντάρτικου”. Έστω την ύστατη ώρα ας αναλογιστούν οι “διαπραγματευτές”, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν κάνουν αυτό που έπρεπε, όταν έπρεπε και όπως έπρεπε. Στο μεγάλο ΤΙ και ΠΩΣ πρέπει να γίνει, να απαντήσουν με άμεση προσφυγή στο λαό με το ερώτημα της αλλαγής πλεύσης. Η αποδοχή του χρέους, που το συνήψε και το έφαγε η αστική τάξη, πρέπει να εγκαταλειφθεί και να διακηρυχτεί η μονομερής διαγραφή του. Η φωλιά των τεράτων της ΕΕ και η λαιμητόμος του Ευρώ δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αποτελούν όρους για μια ανάπτυξη προς όφελος του λαού.      

Η ρήξη μαζί τους είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στη νίκη. Οι εργαζόμενοι και ο λαός μας, αλλά και οι λαοί της Ευρώπης, αν σηκώσουν το γάντι που τους πέταξε στα μούτρα ο Σόιμπλε μπορούν μια πορεία προς την ήττα να τη στρέψουν προς τη νίκη. Ας επιβάλουν στην κυβέρνηση τη θέληση τους. Τότε θα αποκτήσει νέα επικαιρότητα η προτροπή του Georges Danton: «Τόλμη, τόλμη, τόλμη!».

                                                                         Αλέξανδρος Καπακτσής

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας